Ομάδα; Τί είναι τούτο;

Η κόρη μου η Αθηνά που είναι 3,3 ετών πηγαίνει εδώ και έναν χρόνο στον παιδικό σταθμό (Ροζμαρί) στη γειτονιά μας στο Παγκράτι. Πριν την εγγράψουμε πήγαμε με τη γυναίκα μου και τσεκάραμε το μέρος.

Μια χαρά.

Καθαρό, προεσεγμένο και πάνω από όλα (αυτό που με τρόμαζε) εντελώς ασφαλές για τα παιδάκια. Εδωσα τη συγκαταθεσή μου. Η μικρή πήγε από την πρώτη μέρα με χαρά κι επέστρεψε με χαρά. Αυτό ησύχασε τις όποιες ανησυχίες μας.

Ξαφνικά τους τελευταίους δυό μήνες επέστρεφε σπίτι και στο τετράδιο της μας είχαν γράψει ότι ΔΕΝ είχε φάει το φαγητό της. Μας έκανε εντύπωση, γιατί ενώ είναι τσιλιβιθρόνι (την αποκαλώ παγνίδιάρικα «ακριδάκι μου») ποτέ δεν είχαμε αντιμετωπίσει πρόβλημα με το φαγητό.Ετρωγε τα πάντα… ακόμα και τα πιο (για παιδί) απίθανα πράγματα.

Η γυναίκα μου μιλησε με την ιδιοκτήτρια.

-Μπα..δεν είναι τίποτα σπουδαίο, Συμβαίνει συχνά, όταν ερθει στην οικογένεια νέο μέλος (ο γιός μου).

Ψιλοησυχάσαμε.

Κάθε μέρα που ερχόταν μας τραγουδαγε τραγουδάκια που’χαν μάθει στο σχολείο και όλο χόρευε… Μιλάμε για πολύ χορό και πολύ τραγούδι. Είναι η εποχή που έχει αρχίσει να μιλα (ήδη είχε καθυστερήσει αρκετά) και η κίνηση της (που επίσης ήταν πίσω) είχε αρχίσει να δείχνει σημάδια προοδου. Το φαγητό όμως μας απασχολούσε πολύ.

Μια μέρα ήρθε με ένα έντυπο που έλεγε ότι στις 9 Ιουνίου θα γίνει η γιορτή του σχολείου (παιδικού σταθμού) και την Παρασκευή που μας πέρασε η Αθηνά θα΄πρεπε να έχει μαζί της κολατσιό, βολικά παπουτσάκια, γιατί θα πήγαινε μαζί με τους συμμαθητές της για πρόβα στο θέατρο Τάδε…Και ότι εκείνη την ημέρα θα έπρεπε να την πάμε εμείς στον παιδικό σταθμό, επειδή το σχολικό θα το χρειαζόντουσαν για την μεταφορα των παιδιών στο θέατρο. Η μαμά της ενθουσιάστηκε… επί μία εβδομάδα έλεγε στην μικρή τι ωραία που θα’ναι… που είναι περήφανη για εκείνη… που θα ερχόταν και η γιαγιά της… που… που… την πρηγούμενη της πήρε μια καινούργια τσάντα Hello Kitty, της .εφτιαξε το κολατσιό της, της έβαλε τα αγαπημένα της παπουτσάκια κι εγω την πήγα στο σταθμό. Τα παιδιά ήταν στην σειρά και τιτιβίζοντας ήταν έτοιμα να μπουν στο σχολικό. Την άφησα στις δασκάλες της, την φίλησα και επέστρεψα σπίτι.

Το μεσημέρι κατέβηκα να την πάρω, όπως συμβαίνει κάθε μέρα. Το σχολικό σταμάτησε μπροστά μου, κατέβηκε η Αθηνούλα κι εγώ χαιρέτησα τον οδηγό (έναν υπέροχο άνθρωπο):

Του είπα κάτι άσχετο για την πρόβα…

-Θα έρθει και η Αθηνά; με ρωτησε…

Με έπιασε εξ απρόοπτου.

-Μα βέβαια.

Μου χαμογέλασε έβαλε πρώτη κι έφυγε.

Στο ασανσέρ της άνοιξα την τσαντα. Το κολατσιό ήταν εκεί ανέγγιχτο.

Είπα στη γυναίκα μου το συμβάν.

-Μπαααα… λάθος θα κατάλαβες… μου είπε…

-Επειδή δεν κατάλαβα τίποτα… θες να τηλεφωνήσεις;

Τηλεφωνησε στην ιδιοκτήτρια, με την οποία ήταν σε συχνή επικοινωνία…

Όλα πήγαιναν καλά και εγω κάθισα στον υπολογιστή μου να τελειώσω κάτι… Ξαφνικά άκουσα τη γυναίκα μου να κλαίει.

-Τι συμβαίνει;

-Μίλα εσύ… εγω δεν μπορώ… μου είπε μέσα σε λυγμούς….

Πήρα το τηλέφωνο.

-Τι τρέχει;

-Ξέρετε, η Αθηνά δεν θα συμμετέχει στη γιορτή.

-Γιατί;

-Επειδή είναι …μικρή… και στο θέατρο που πάμε, έχει σκάλες για τα καμαρίνια και δεν θα είναι εύκολο για μας…

-Και σήμερα τι κάνατε;

-Ε, δεν την πήραμε μαζί μας.

-………. (κάποιος πυροβόλησε μέσα στο κεφάλι μου)

-Δεν κατάλαβα…

-Ε, η Αθηνούλα έμεινε σήμερα στον σταθμό μαζί με άλλα 4-5 παιδάκια που είναι κι αυτά μικρά.

-Για να καταλάβω καλά…επειδή μου φάνηκε ότι δεν κατάλαβα… κι ελπίζω να φταίω εγώ που δεν κατάλαβα… πήγαν οι συμμαθητές της στην πρόβα και εκείνης της είπατε ότι δεν μπορεί να έρθει.

-Ναι…

-Συγγνώμη, δεν μας στείλατε χαρτί για την πρόβα;

-Ναι… καταλάθος…

Δεν το χώραγε το μυαλό μου. Για ένα δευτερόλεπτο προσπάθησα να το χωρέσω, αλλά δεν χωραγε με τίποτα. Το πίεσα με όλη μου τη δυναμη, αλλά δεν έμπαινε ούτε για ένα χιλιοστό.

Σκέφτηκα την λατρεμένη μου κόρη, να κοιτάει (ΜΟΝΗ ΤΗΣ) με ορθάνοικτα τα μάτια να την αποκλείουν και να μένει με την απορία γιατί εκείνη μένει πίσω… και η μαχαιριά στην καρδιά μου ήταν απρόσμενα οδυνηρή.

-Είστε με τα καλά σας;

-Εχ… εμ… έτσι το κάνουμε κάθε χρόνο.

-Τι κάνετε έτσι κάθε χρόνο;

-Δεν συμμετέχουν στη γιορτή τα μικρά.

-Θα αστειεύεστε.

-Όχι.

-Όχι; Και ποιος το αποφάσισε αυτό… και γιατί δεν μας το’πατε από την αρχή.

-Το ξέχασα.

-Δεν μου’πατε ποιος το αποφάσισε.

-Η χορογράφος μας…

-Και πώς της ήρθε κάτι τέτοιο;

-Ε, τα μικρά δεν μπορούν να συγχρονισθούν… έχει και σκάλες το θέατρο για να ανεβαίνουν στην σκηνή…και η Αθηνούλα δεν είναι έτοιμη ακόμα….

-Ξανά συγγνώμη (θαύμαζα τον εαυτό μου για την ηρεμία μου) αλλά για παράσταση του Μπροντγουέη πρόκειται ή για γιορτή των παιδιών; Μάλλον έχετε καταλάβει λάθος. Η γιορτή ΔΕΝ για το σχολείο, αλλά για τα παιδιά. ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ. Μικρά, μεγάλα, κοντά, ξανθά, κοντά, ψηλά...ΟΛΑ. Χωρίς εξαιρέσεις.

-Τι να σας πω!!!!

-Να μου πείτε γιατί το παιδάκι αποκλείστηκε από την ομάδα. Είναι η μόνη από την τάξη της… έτσι δεν είναι;

-Ναι.

-Δώστε μου το τηλέφωνο της χορογράφου.

-Μάλιστα… μου τοδωσε…

-Πώς την λένε;

-Ελενα.

-Ελενα τι;

-Μου διαφεύγει τώρα το επίθετό της.

-Συνεργάζεστε με κάποιον που δεν θυμάστε το επίθετό του;

-Αχ, είμαι στεναχωρεμένη τώρα….

Την άφησα στην στεναχώρια της και τηλεφωνησα στην κ. Ελενα.

Με τα πολλα τη βρήκα.

-Γιατί κάνατε casting στην Αθηνά;

-Δεν έκανα casting.

-Αλλά;

-Δεν συμμετέχουν στην γιορτή τα παιδιά κάτω των 3 ½ ετών…

-Γιατί;

-Ετσι έχω αποφασίσει.

-Ποιος;

-Εγώ.

-Πώς κι έτσι;

-Το’χω σπουδάσει. Εσείς τι έχετε σπουδάσει κι έχετε αποψη.

(Κρίμα που δεν είχα κινητό-περίστροφο.)

-Δεν έχει σημασία τι έχω σπουδάσει. Σημασία έχει ότι είμαι ο μπαμπάς της και θέλω να μάθω γιατί η κόρη μου αποκλείστηκε από μια δραστηριότητα της τάξης της…

-Τα μικρά κλαίνε στην σκηνή.

-Ε, και; Ας κατουρηθούν κιόλας ή ας κάνουν αυσγχρονιστη τούμπα… τι πειράζει; Μικρά παιδάκια είναι;

-Μα τι γονιός είστε εσείς που θέλετε να δείτε το παιδί σας να κλαίει πάνω στην σκηνή.

-Και τότε γιατί μας στείλατε το χαρτί;

-Για να… ερθετε να δείτε την παράσταση.

-Ακούστε με κυρία μου…. Πώς είναι το επίθετο σας;

-Ευθέεβα.

-Προτιμώ χίλιες φορές η κόρη μου να κλαίει πάνω στην σκηνή από το να κλαίει κάτω από τη σκηνή, βλέποντας τους συμμαθητές της να παίζουν ενώ εκείνη να έχει αποκλειστει. Και στο φινάλε τι σαδισμός είναι αυτός; Αααααα και κάτι άλλο… παλιότερα μας προτείνατε -μέσω του σταθμού- να την εγγράψουμε τα Σάββατα στην δική σας σχολή χορού….

-Δεν είναι δική μου… εργάζομαι και εκεί…η σχολή συνεργάζεται με τον παιδικό σταθμό.

-Μάλιστα… στη σχολή σας παίρνετε παιδάκια κάτω 3 ½

-Παίρνουμε…

-Και στην παράσταση γιατί δεν τα παίρνετε;

-Μα τι γονιός είστε εσείς που δεν έχετε έρθει να δείτε τη δουλειά μου στην σχολή. Απορώ…

Η ωρολογιακή βόμβα που έκανε τικ-τακ μέσα μου, έφτασε στο τελευταίο τακ. Το τι θείο και ιερό της κατέβασα δεν περιγράφεται. Μου έκλεισε το τηλέφωνο.

-Μέτρα ως το δέκα… μου είπε μια φωνή μέσα μου.

Μπήκα στο αυτοκινητό μου και βγήκα μια βόλτα μέχρι τη Γλυφάδα.

Όταν επέστρεψα η γυναίκα μου είχε γράψει ένα συναισθηματικό ποστ στο eimaimama.

Θύελλα τα σχόλια. Θύελλα όμως… από όλον τον κόσμο. Η συντριπτική πλειοψηφία (στον σκληρό κόσμο του internet) σκεφτηκε αυτό που σκεφτήκαμε και εμείς και κάθε λογικός άνθρωπος: Τι σημασία έχει ο συγχρονισμός; Τι σημασία έχει μια άψογη παράσταση από παιδάκια; Τι νόημα έχουν οι ρόλοι; Ποιος τόλμησε να βγάλει το παιδί από την ομάδα; Ας της έδιναν έναν άσχετο ρόλο…τα παιδάκια χαίρονται να συμμετέχουν κι όχι απαραίτητα να πρωταγωνιστούν… Ας την έβαζαν να κάνει το…δεντράκι… να πετάνε χαρτάκια… να χαιρετίσουν με τα χεράκια τους… κάτι τέλος πάντων…

Ξανατηλεφωνησα στην ιδιοκτήτρια.

-Καταλαβαίνετε ότι αυτό που κάνατε είναι ρατσισμός του αισχίστου είδους;

-Αχ, μην μου λέτε τέτοια… εγω τα αγαπώ τα παιδιά…

-Ναι; Και τι είπατε τότε στην Αθηνά, όταν την αφήσατε στηλη αλατος πίσω;

-Ε, δεν της είπα τίποτα… τρέχαμε εκίνη τη στιγμή.

-Λοιπόν, επειδή δεν θα συνεννοηθούμε… σήμερα είναι η τελευταία φορά που η Αθηνά ήρθε στον σταθμό σας…

-Αχ, μην το κάνετε αυτό. Ελάτε από δω να τα πούμε.

-Αποκλείεται. Ο,τι είχαμε να πούμε το είπαμε. Και να πείτε στην χορο-μπαλαρίνα σας πώς μαύρο φίδι που την έφαγε.

-Τι σας είπε;

Της μετέφερα αυτά που μου είπε.

-Αχ, δεν έχω την ευθύνη αυτων που λένε οι τρίτοι…

-…. Μα είστε με τα καλά σας; Αν δεν έχετε ευθύνη εσείς για τους συνεργάτες σας, ποιος έχει;

-Αχ, έχετε δίκιο… Ελάτε να τα πούμε από κοντά σας παρακαλώ… Κάτι θα βρούμε να κάνει η Αθηνά.

-Ακούστε κυρία μου… η κόρη μου πλην των άλλων πρέπει να μάθει και τι εναι αξιοπρέπεια. Λυπάμαι που δεν το καταλαβαίνετε… Γεια σας.

Πήραμε τα παιδιά και πήγαμε στον παιδότοπο του φίλου μας του Ηλία … κοίταζα την Αθηνα να σκαρφαλώνει στα φουσκωτά μαζί με τα μεγαλύτερα από εκείνη παιδάκια και έσκαγα μέσα μου, που την είχαν πουλήσει οι άνθρωποι που τους την είχα εμπιστευθεί.

Το διημερο του Σαββατοκύριακου τα μηνύματα ερχόντουσαν βροχή… εκείνο που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι δεκάδες εκπαιδευτικοί (βασικά νέοι άνθρωποι) μου έστειλαν στον inbox μου την αποψη τους που βασικά έλεγε:

«Σπουδάσαμε νηπιαγωγοί, εκπαιδευτικοί, δάσκαλοι…όχι από σύμπτωση , αλλά επειδή αγαπάμε τα παιδιά. Δεν μπρούμε όμως να κάνουμε τη δουλειά μας γιατί συχνά-πυκνά πέφτουμε πάνω σε ιδιοκτήτες παιδικών σταθμών που είναι ΜΟΝΟ έμποροι. Το παιδί σας δεν συμμετείχε στην γιορτή, επειδή αυτή η γιορτή είναι το …διαφημιστικό του παιδικού σταθμού. Η παιδαγωγική που σπουδάσαμε πάει στα σκουπίδια. Το μόνο που τους νιάζει είναι τα βιντεο που τραβούν οι γονείς…οι φωτογραφίες… είναι το πασαπόρτι για την επόμενη χρονιά… «κοιτάξτε τι σπουδαία πράγματα κάνουμε εμείς στο σχολείο μας»… τα παιδιά κουράζονται, πιέζονται και πάνω από όλα: Μαθαίνουν ότι όλα τα παιδάκια δεν έχουν τις ίδεις ευκαιρίες. Φωνάξτε όσο μπορείτε πιο δυνατά, εσείς που μπορείτε…γιατί κάθε ένας και κάθε μία από μας που τολμά να διαμαρτυρηθεί χάνει τη δουλειά του. Υπάρχουν πολλά σχολεία, νηπιαγωγία, παιδικοί σταθμοί που κάνουν screening στα παιδιά, ώστε να έχουν (τα σχολεία) καλά αποτελέσματα.»

Ένα μηνυμα… δυο μηνύματα…. Χίλια μηνύματα… Δεν είμαι χθεσινός στο internet (ούτε στη ζωή) …ούτε εχω ΜΟΝΟ φίλους… για να μην ξέρω ότι αν είχα λάθος…θα με σταύρωναν…

Χθες πήγα με την Αθηνά στην φίλη μου την Δέσποινα, που αλληλο-λατρεύονται. Χρόνια φίλη μου –εκείνη και ο άνδρας της- και εξαιρετική δημοσιογράφος. Η μικρή έπαιζε στον κήπο της.

-Ξέρεις ποιο είναι το βασικό πρόβλημα; Με ρωτησε κάποια στιγμή η φίλη μου.

-Για πες…

- Διδάσκουν στα παιδιά από μικρά τον ρατσισμό: εγώ μπορώ, αυτός δεν μπορεί. Είμαι καλύτερος κι άλλος χειρότερος. Είμαι ο εκλεκτός… Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε σήμερα στην πόλιτική σκηνή…στην καθημερινότητά μας… Δεν μου λες… οι άλλοι γονείς των 4-5 παιδιών που επίσης αποκλείστηκαν, δεν αντέδρασαν;

-Δεν έχω ιδέα… πώς μπορώ άλλωστε… όμως άκου Δεσποινάκι… κρίνοντας από τις εξελίξεις στην Ελλάδα, συνειδητοποίησα ότι οι Ελληνες δεν διαμαρτύρονται… δεν διεκδικούμε αυτά που δικαιούμαστε…. Δεν μιλάμε κάν… δεν θέλουμε να μπλέξουμε… σκύβουμε το κεφάλι… με έχει πονέσει τόσο αυτό. Από την άλλη –για το συγκεκριμένο θεμα- μπορεί οι γονείς να μην έχουν ενημερωθεί… και μεις το ίδιο θα’χαμε πάθει αν συμπτωματικά δεν το’χα μάθει.

Την Κυριακή το πρωί πήρα την Αθηνά αγκαλιά…

-Μπαμπά μου….

-Σ΄ αρέσει που άρχισαν οι διακοπές;

-Ναι.

-Σ΄ αρέσει που θα ξαναπάς σχολείο μετά το καλοκαίρι;

-Ναι.

-Στεναχωρέθηκες που δεν θα πας αυριο στο σχολείο;

-Οσι!

-Βρε, μηπως θες να πας στο σχολείο.

-Οσι, μπαμπά.

-Ωραία. (Ουφ)

Το μεσημέρι έφαγε ΟΛΟ το φαγητό της.

Χθες το πρωί η γυναίκα μου μου είπε:

-Μήπως πρέπει να πάμε να μιλήσουμε στην ιδιοκτήτρια; Να τα έχουμε εξαντλήσει όλα βρε παιδί μου.

-ΟΚ!

Κλείσαμε ραντεβού για τις 2 το μεσημέρι.

-Δεν θα ουρλιάζεις… με έβαλε να της υπόσχεθώ η γυναίκα μου.

Της έδωσα τον λόγο μου….

Πήγαμε στο γραφείο της.

Εριξα μια ματιά γύρω μου και τότε το’δα για πρώτη φορά. Σε ένα μεγάααααααααλο πίνακα ανακοινώσεων υπήρχαν φωτογραφίες… πολλές φωτογραφίες…. ΟΛΕΣ από την περσινή γιορτή., ΜΟΝΟ από την πέρσινή γιορτή. Το διαφημιστικό που λέγαμε… ούτε μια φωτογραφία…. ούτε καν για δείγμα από την καθημερινότητα των παιδιών. Επαγγελματικές φωτογραφίες…

-Γι’ αυτό δεν θέλατε την Αθηνά στη γιορτή.

-Τι εννοείτε;

-Ο,τι σας χαλούσε τη σούπα. Γι’ αυτό έχετε ΜΟΝΟ φωτο από τη γιορτή… Γιατί δεν μπορούσε να συμμετέχει και η κόρη μας…

-Είναι μικρή.

-Ε, παιδικός σταθμός είναι… τι ναταν; Μεγάλη;

-Εχει σκάλες το θέατρο…

-Ε, ας την κάνατε στην αυλή.

-Αχ, δεν το σκέφτηκα (άρχισα να μετράω τα αχ)

-Σας παρακαλώ εξηγείστε μου γιατί μας στείλατε χαρτί για την πρόβα κι όταν έφτασε η μέρα της πρόβας την αφησατε πίσω μόνη της;

-Αχ καταλάθος σας το στείλαμε…

-Ωραία… ας το δεχτώ… και τότε γιατί δεν μας ειδοποίησατε ότι τελικά δεν θα ερχόταν μαζί σας;

-Αχ, εκείνη την ημέρα είχα (μια μπούρδα δικαιολογία) και το ξέχασα.

-Και γιατί το ένα…

-Αχ… δεν το σκέφτηκα…

-Και γιατί το άλλο;

-Αχ, δεν πήγε στο μυαλό μου…

-Μα είναι δυνατόν;

-Αχ, πόσο στεναχωριέμαι…

ΥΓ1. Ισως μερικοί από σας να θεωρήσετε ότι έπαθα κάτι επειδή το παιδί μου δεν θα παίξει στη γιορτή. Σας διαβεβαιώνω ότι δεν νιώθω έτσι. Εκ φύσεως δεν είμαι υπερ των πρωταγωνιστών, των (σώνει και καλά) καλών βαθμών, των προσωπικών διακρίσεων κ.λ.π. Αντιπαθώ τις διακρίσεις… ειδικά στα παιδιά… είμαι υπερ της ομάδας. Το περιστατικό συνέβη στην Αθηνά. Όμως εμένα με απασχολούν και τα άλλα παιδιά. Πιστεύω ακράδαντα ότι η φωνή του δημοσιογράφου δεν είναι για την πάρτη του, αλλά για όλους. Μπορεί να ακούγεται ως κλισέ, αλλά προσωπικά είμαι τίγκα απ' αυτό.

Αυτό το αστείο με τα παιδιά πρέπει να σταματήσει. Όχι μόνο στον συγκεκριμένο παιδικό σταθμό, αλλά παντού σε ΟΛΗ την Ελλάδα. Εκανα το λάθος να εμπιστευθώ ανθρώπους που με «επεισαν» από το φαίνεσθαι. Εκανα λάθος. Μεγάλο λάθος. Είμαι ασυγχώρητος. Δεν χρειάζεται και σεις να κάνετε το ίδιο λάθος με εμένα.

ΥΓ2. Ψάχνοντας βρήκα ότι η κορούλα μου είχε αποκλειστεί ένα αγνοία μας κι από άλλες εκδηλώσεις της τάξης της. Προφανώς κάποιος "επαιξε" με την αυτοπεποίθησή της. Μην επιτρέψετε να συμβεί και στα δικά σας παιδιά.

ΥΓ3. Δεν συνηθίζω να χρησιμοποιώ τον δημοσιογραφικό χώρο που μου διαθέτουν για προσωπικά μου ζητήματα. Η συγκεκριμένη φορά είναι η εξαίρεση. Γι’ αυτό και (για πρώτη φορά) ζητησα την άδεια από τον διευθυντή μου να το κάνω. Του έστειλα mail γιατί ήταν στο εξωτερικό. Η απάντηση ήταν ΑΜΕΣΗ. Γεμάτος ευγνωμοσύνη την αντιγράφω: «Θα με πειράξει αν δεν γράψεις ότι το κείμενο εκφράζει όλο το gazzetta. Kι εμένα προσωπικά. Θα τους χάλαγε η Αθηνά την παράσταση ε;»

ΥΓ4. Τα παιδιά σας (μας) και τα μάτια σας.