Το παγόβουνο που καίει

Κάθε φορά που διακόπτονται τα πρωταθλήματα ποδοσφαίρου για τα προκριματικά κάποιου Μουντιάλ ή Euro, σκέφτομαι το ίδιο πράγμα και καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα. Θα ήταν ίσως προτιμότερο να καταργηθούν πλήρως οι αγώνες των εθνικών ομάδων. Σε όλα τα αθλήματα, απαγόρευση-κουβέρτα, χωρίς παράθυρα και χωρίς εξαιρέσεις.

Μπορεί να ζούμε στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, αλλά το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται ο δύσμοιρος πλανήτης σήμερα είναι να αναζωπυρώνεται το αναμμένο φυτίλι του εθνικισμού.

Ορισμένα πράγματα είναι πιο σοβαρά από τη μπαλίτσα που πάει στο μπαλκαβαδωτό. Και δεν σηκώνουν αστεϊσμούς ούτε ακροβασίες σε ναρκοπέδια.

Οι νάρκες βρίσκονται πολύ πιο κοντά στην επιφάνεια απ’όσο νομίζει ο κουφιοκέφαλος που νιώθει «εθνικά υπερήφανος» για το γκολ του Τζαβέλλα ή για το τρίποντο του Σπανούλη ή –το χειρότερο απ’όλα- για τα βρώμικα μετάλλια της made in Greece ντόπας.

Το αηδιαστικό πανό που εμφανίστηκε χθες στο «Καραϊσκάκης» δεν είναι παρά η κορυφή ενός παγόβουνου που καίει. Τη φωτιά δεν θα την ανάψει το φασιστόμουτρο που κάθισε και φιλοτέχνησε αυτό το ξέρασμα, αλλά εκείνοι που τον χειροκρότησαν με τον τρόπο τους.

«Δεν το σήκωσαν Έλληνες, αλλά Σέρβοι», διαβάζω στα αδηφάγα social media. Ακροδεξιοί Σέρβοι πολεμοκάπηλοι, που βρίσκουν πεδίον δόξης λαμπρόν στην παγκόσμια μητρόπολη της ασυδοσίας.

Και ποιος ανοίγει δύο φορές τον χρόνο την αγκάλη του στους νοσταλγούς του γιουγκοσλαβικού εμφυλίου; Ποιος ανέχεται εδώ και 10-15 χρόνια τους πεμπτοφαλαγγίτες του Παναγιώταρου στις κερκίδες του «Καραϊσκάκης»;

Ποιος αποδοκιμάζει τους εθνικούς ύμνους χωρών που τάχα επιβουλεύονται την εθνική μας ακεραιότητα; Ποιος μετέτρεψε τους πανηγυρισμούς του 2004 σε φαιή διαδήλωση ενάντια στους Αλβανούς; Ποιος ανεμίζει αλυτρωτικές σημαίες στους αγώνες της Εθνικής μπάσκετ;

Μήπως οι Σέρβοι και οι Κροάτες χούλιγκανς; Ή μήπως αποτελούν «θλιβερή μειοψηφία» οι νοικοκυραίοι που επιβραβεύουν τέτοιου είδους συμπεριφορές με τη σιωπή και την ανοχή τους;

Οι αγώνες των Εθνικών αγώνων προσφέρουν πολυτελές χαλί για να κυλιστούν όλοι όσοι ονειρεύονται συρράξεις, εμφυλίους, διώξεις, γενοκτονίες και νεκροταφεία. Με επίφαση νομιμότητας και με τις ευλογίες της αθλητικής κοινωνίας.

Στριμωγμένη εδώ και αιώνες μεταξύ σφύρας και άκμονος, Ελλάδα δεν έχει μάθει να κρατάει αποστάσεις. Στην πατροπαράδοτη ανάγκη της να δημιουργεί συμμάχους για να αισθάνεται ασφαλέστερη, γεννάει εχθρούς όταν χρειάζεται φίλους.

Τι δουλειά είχε αυτή η απίθανη χώρα, να προσεταιριστεί εγκληματίες πολέμου τον καιρό του γιουγκοσλαβικού αλληλοσπαραγμού; Η ουδετερότητα θα ήταν το καλύτερο όπλο μίας χώρας που λόγω γειτνίασης αναπνέει το μπαρούτι από απόσταση επαφής.

Η «ανίερη συμμαχία» (και δανείζομαι τη φράση από το έξοχο βιβλίο του Τάκη Μίχα) που εδραιώθηκε πάνω στο στρεβλό κριτήριο της θρησκευτικής ομοψυχίας ανέβασε την κοινή γνώμη της χώρας μας πάνω σε ένα ρινγκ το οποίο οφείλαμε να αποφύγουμε σαν πανούκλα.

Τα «σταγονίδια» της Σερβίας, της Βοσνίας, του Κοσσυφοπεδίου, της Αλβανίας και της Κροατίας θα έπρεπε να αισθάνονται ανεπιθύμητα στην Ελλάδα, όχι ευπρόσδεκτα. Συντηρούμε στο έδαφός μας θυλάκους ένθεν κακείθεν εθνοκαπηλείας, αντί να τους κλείνουμε τα σύνορα στη μούρη.

Και όταν οι εδώ εθνοχούλιγκανς αναζητούν φιλόξενη στέγη, τους ανοίγουμε τα γήπεδα για να μη κρυώνουν. Οι περισσότεροι στεγάζονται μόνιμα στις «θύρες» των ποδοσφαιρικών συλλόγων, όπου τουλάχιστον δεν υπάρχει επίσημη αιγίδα. Οι αγώνες της Εθνικής ομάδας θα έπρεπε να προστατεύονται ως κόρη οφθαλμού.

Θα συμφωνήσω μαζί σας, ότι το πρόβλημα έχει μεγαλύτερες –και πολύ πιο επικίνδυνες- διαστάσεις αλλού. Το εθνικιστικό όργιο των πρόσφατων αγώνων Σερβίας-Αλβανίας και τα ανδραγαθήματα των Κροατών εθνοχουλιγκάνων στην Ιταλία αποτελούν κρούσματα αδιανόητα για τα δικά μας δεδομένα. Να γιατί πιστεύω ότι το πρόβλημα είναι συνολικότερο και κουκουλώνει τις διοργανώσεις των εθνικών ομάδων, ιδίως στο ποδόσφαιρο.

Οι ακροδεξιές συμμορίες που λυμαίνονται ανενόχλητες τα γήπεδα της ανατολικής Ευρώπης ξεχείλισαν από τα νοερά της σύνορα και αλάλιασαν την Ευρώπη στο φετινό Euro, χωρίς καλά καλά να νοιάζονται για χρώματα και σημαίες. Οι παραδοσιακοί ταραξίες της μπάλας κρύφτηκαν πανικόβλητοι μπροστά στην αγριότητα των ξυρισμένων κεφαλών.

Εμένα, όμως, με ενδιαφέρει το ελληνικό σκέλος του προβλήματος. Η θωράκιση της δημοκρατίας στη χώρα μας είναι το σημαντικότερο στοίχημα της εποχής. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να κρατάμε ζεστό το αυγό του φιδιού.

Η απόσταση από το αθώο γαλάζιο της σημαίας στο ένοχο γκρίζο του φασισμού δεν είναι τόσο μεγάλη όσο πιστεύαμε πριν από 5-10 χρόνια. Η οικονομική γέμισε τα χαντάκια με μπάζα και βοήθησε τους ελαφρόμυαλους να περάσουν απέναντι.

Εκεί, άλλωστε, η ατμόσφαιρα φαίνεται για τον αμόρφωτο και για τον αδιάφορο ευχάριστη. Παίζουν και μπάλα.