Ο Καββαδάς, ο Φώτσης και το κρίσιμο σταυροδρόμι!

ΣΠΥΡΟΣ ΚΑΒΑΛΙΕΡΑΤΟΣ

Ο Καββαδάς και οι τρεις γκαρντ

Η υπόθεση Φώτση έδειξε πως στον Παναθηναϊκό υπάρχουν λεφτά, ελάχιστες ομάδες στην Ευρώπη θα πλήρωναν μπάι άουτ 500.000 ευρώ εν έτει 2012. Αν αυτά τα χρήματα είχαν χρησιμοποιηθεί αλλού, οι πράσινοι δεν θα είχαν τόσο μεγάλες απώλειες τούτο το καλοκαίρι, όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε πως κάθε περίπτωση είναι διαφορετική. Ο Παναθηναϊκός προσπάθησε να κάνει την υπέρβαση έχοντας στο μυαλό δύο πράγματα: Κατ' αρχάς το αγωνιστικό, αφού θα έπαιρνε Ελληνα παίκτη πρώτης γραμμής και θα απελευθέρωνε θέση ξένου. Κατά δεύτερο λόγο, θα υπήρχε κέρδος στο επικοινωνιακό κομμάτι.

Επί του παρόντος οι Κυπελλούχοι Ελλάδας έχουν χάσει τις περισσότερες μεταγραφικές μάχες και μια ρελάνς τέτοιου είδους θα έστελνε πολλές απαντήσεις. Μόνο που το Μιλάνο απάντησε αρνητικά και ο Παναθηναϊκός εξακολουθεί να βρίσκεται σε δύσκολη θέση και αγωνιστικά και επικοινωνιακά. Την ίδια στιγμή που ο Ολυμπιακός έχει κάνει το δικό του πάρτι. Κράτησε όσους παίκτες ήθελε παρότι ήταν περιζήτητοι, πήρε και Περπέρογλου, Μαυροειδή, που τους ήθελε και ο αιώνιος αντίπαλος.

Ολα αυτά δεν δίνουν φυσικά τον τίτλο από τώρα στον Ολυμπιακό, αλλά αυτή τη στιγμή που μιλάμε, οι πρωταθλητές Ευρώπης είναι παραπάνω από ένα βήμα μπροστά. Η 12αδα τους είναι έτοιμη και σαφώς βελτιωμένη σε σχέση με πέρυσι, απομένει να κλείσει και η 15αδα, ώστε ο Μπαρτζώκας να δουλέψει όπως ακριβώς θέλει.

Αντίθετα ο Πεδουλάκης περιμένει τρεις παίκτες πρώτης γραμμής για να έχει το ρόστερ που θέλει. Μέχρι τώρα η περιφέρεια έχει κλείσει και ο νέος προπονητής του Παναθηναϊκού θα ακολουθήσει - θέλοντας και μη - σε πολλές περιπτώσεις την τακτική Ομπράντοβιτς. Δηλαδή θα έχει στο παρκέ τρεις πλέι μέικερ, γεγονός που τα τον κάνει γρήγορο και δημιουργικό. Συν τοις άλλοις, θα είναι εύκολο να βρεθεί μις ματς απέναντι στους αντιπάλους, κάτι που αναζητεί σχεδόν σε κάθε φάση ο "Αρτζι". Διαμαντίδης, Ούκιτς και Κίτσεν θα είναι ταυτόχρονα στο παρκέ για αρκετή ώρα, ο Διαμαντίδης δεν έχει πρόβλημα να μαρκάρει 3αρι ώστε να μην υπάρχει πρόβλημα στην άμυνα. Αλλωστε υπάρχει ένα θέμα στη θέση "3" για τον Παναθηναϊκό, που θα λυνόταν πιο εύκολα αν ο Φώτσης είχε αποκτηθεί. Θα ερχόταν κι ένας ξένος στο "3" κι έτσι δεν θα χρειάζονταν τόσο πολύ - θεωρητικά - χαμηλά σχήματα.

Πέρα απ' όλα αυτά, ο Παναθηναϊκός βλέπει ως μονόδρομο την απόκτηση του Βασίλη Καββαδά κι από εκεί και πέρα ψάχνει για έναν σέντερ και έναν πάουερ φόργουορντ. Ο Αμουτσον απάντησε αρνητικά, ψηλοί δεν είναι εύκολο να βρεθούν. Ούτε και 4αρια. Ομως ακόμα δεν έχει ολοκληρώσει τις κινήσεις του ο Παναθηναϊκός, συνεπώς δεν μπορεί να γίνει ξεκάθαρη κρίση για τις δυνατότητές του. Ούτε και ασφαλής σύγκριση με τον Ολυμπιακό. Οπως και να έχει, βέβαια, οι ερυθρόλευκοι μπορούν να απολαμβάνουν το πιο άνετο καλοκαίρι εδώ και 16 χρόνια, κανείς δεν μπορεί να πει το ίδιο για τον αιώνιο αντίπαλό του... Κι αν τελικά ο Ολυμπιακός κάνει το κόλπο γκρόσο και πάρει αυτός τον Καββαδά, θα έχει καταφέρει άλλο ένα δυνατό κτύπημα στον αντίπαλό του, όχι μόνο για φέτος, αλλά και για τα επόμενα καλοκαίρια...


ΘΑΝΑΣΗΣ ΑΣΠΡΟΥΛΙΑΣ

Το κρίσιμο σταυροδόμι του ελληνικού μπάσκετ

Οι ...λιμοκοντόροι, οι επαίτες της φωτογράφισης αυτή τη φορά δε βρήκαν λαμπρό πεδίο δόξης. Τουλάχιστον στο μπάσκετ. Κι ομολογώ ότι ακόμα και στα παιδιά που γύρισαν ως Ολυμπιονίκες από το Λονδίνο το αεροδρόμιο δε γέμισε πολιτικάντικη αηδία, ούτε κυνηγούς ενός πρωτοσέλιδου φλας.Τα πάντα ήταν μετρημένα. Παλιότερα πάντως, όλοι τούτοι οι ζήτουλες του φακού, δράττονταν των ευκαιριών που τους έδινε το μπάσκετ.

Κι όχι τόσο η αντρική ομάδα, αλλά τα τμήματα υποδομής, που κάθε καλοκαίρι, σαν άλλοι Μάγοι με δισάκια γεμάτα δώρα, παρέδιδαν στην ιερή φάτνη του ελληνικού μπάσκετ, την ΕΟΚ, χρυσάφι κι ασήμι και κάθε είδους πολύτιμου λίθου. Αυτό το καλοκαίρι, η κοινή γνώμη δε μέθυσε από τις επιτυχίες των διαδόχων του Διαμαντίδη και του Σπανούλη. Αντιθέτως, οι εθνικές ομάδες των μικρών κατηγοριών πέρασαν και δεν ...ακούμπησαν την επιτυχία στα αντίστοιχα ευρωπακά πρωταθλήματα που έγιναν απανταχού της Ευρώπης.

Εγιναν έρμαια στις διαθέσεις των αντιπάλων τους, παρουσιάστηκαν ελάχιστα ανταγωνιστικές και το καλοκαίρι των μεταλλίων για το ελληνικό μπάσκετ, πήρε παράταση. Το ερώτημα είναι όμως το εξής: Είναι παράταση ή αναβολή; Απάντηση δεν είναι απλό να δώσει κανείς... Διότι εδώ που τα λέμε, οι μικρές εθνικές ομάδες, όχι σε μεγάλο βαθμό, αποτέλεσαν τροφοδότη της Εθνική Αντρών και των μεγάλων εθνικών ομάδων.

Κι αυτό γιατί στην πορεία, είτε εμφανίστηκαν καλύτεροι που δεν περάσαν ποτέ το κατώφλι των μικρών αντιπροσωπευτικών τμημάτων (Διαμαντίδης), είτε αυτοί που φόρεσαν το εθνόσημο, δεν αποδείχτηκαν εν τέλει τόσο ισχυροί και ποιοτικοί για να κάνουν ένα βήμα πιο πάνω.

Το ελληνικό μπάσκετ ασφαλώς κι έχει ταλαντούχους παίκτες να επιδείξει στις ηλικίες κάτω 20 ετών, όχι όμως τέτοιους και κυρίως ...τόσους, ώστε να αισθάνεται άνετο και ψύχραιμο ενόψει της συνέχειας και των επόμενων ετών. Παίκτες αγαπητοί φίλοι ...δεν υπάρχουν. Το χειρότερο δε είναι ότι αναφερόμαστε σε παιδιά χωρίς μεγάλο ταλέντο που διεκδικούν μέσα από αγώνες κατάταξης, αλλά στο γεγονός ότι οι παίκτες που απαρτίζουν τώρα τις μικρές εθνικές, είναι η γενιά που γαλουθήκε μέσα από το "Βάλ'το αγόρι μου" και την επική κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ 2005 στο Βελιγράδι.

Εκεί όπου το μπάσκετ, θεωρητικά πάντα, θα έπρεπε να έχει απογειωθεί εκ νέου, οι παιδικές χαρές να είναι γεμάτες επίδοξους Διαμαντίδηδες, Σπανούληδες, Ζήσηδες, εκεί χάθηκε και μια σημαντική ευκαιρία. Οι λόγοι είναι πολλοί, και στους περισσότερους το ίδιο το μπάσκετ αυτό καθαυτό δε φέρει ιδιαίτερες ευθύνες.

Στα σημεία των καιρών είναι δύσκολο να αντιπαρατεθεί κανένας και πλην ποδοσφαίρου, το οποίο, μέσω της πλύσης εγκεφάλου και του βομβαρδισμού δημοσιότητας, ο αθλητισμός έπαψε να αποτελεί σοβαρό ενδιαφέρον για πολλά παιδιά. Η δεξαμενή φαίνεται να είναι πια μικρότερη. Από την άλλη πλευρά όμως, αν το ελληνικό μπάσκετ ξέβρασε ταλέντο και μετάλλιο από γενιές που έκαναν την πρώτη γνωριμία τους με το άθλημα στα δύσκολα χρόνια που μεσολάβησαν από το 1998 μέχρι το 2004, πως γίνεται να πλήττεται από τις γενιές του Ευρωμπάσκετ;

Το ερώτημα μπορεί να αφορά σε πολλούς και η απάντηση του να είναι εξαιρετικά σύνθετη. Η ουσία είναι πως πλέον (πολλά) παιδιά δεν υπάρχουν. Και η εκμετάλλευσή τους πρέπει να γίνει με τρόπο προσεκτικό. Πολύ προσεκτικό, διότι το ελληνικό μπάσκετ βρίσκεται μπροστά σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι.

Μέχρι πρότινος πανηγυρίζαμε όλοι για τις χρυσές, τις ασημένιες, τις χάλκινες γενιές Παίδων, Εφήβων, Νέων που κυρίευαν τον κόσμο. Τώρα που το αυτό το καλοκαίρι, η μία σφαλιάρα διαδεχόταν την άλλη, δεν μπορούμε κλείσουμε τα μάτια, ούτε να αδιαφορήσουμε, πολλώ δε μάλλον να μην ανησηχύσουμε. Αλλωστε η πιο γενναία πράξη για να λύσει κάποιος ένα πρόβλημα που τον ταλαιπωρεί είναι να παραδεχθεί ότι, όντως, έχει πρόβλημα. Και στην Ελλάδα, οι φορείς δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι θα το παραδεχθούμε.