Η ύβρις, η υπέρβαση και η σκληρή αλήθεια

Είναι πολύ δύσκολο να το αποδεχτεί κανείς... Κι αχώνευτο. Η γλώσσα της αλήθειας είναι σκληρή όμως. Και πάντα θα είναι, διότι τις περισσότερες φορές η αλήθεια που πληγώνει δεν είναι ευπρόσδεκτη.

Κάνε εγγραφή στην betfair και πάρε μπόνους έως 200 ευρώ

Μετά τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς (κι ενώ είχαν μεσολαβήσει οι αποχωρήσεις του Νικ Καλάθη και του Ρομέιν Σάτο) ήρθε το δεύτερο μεγαλύτερο συναισθηματικό τραύμα για τους φίλαθλους του Παναθηναϊκού. Μετά από 9 χρόνια, ο Μάικ Μπατίστ δε θα φοράει πια την πράσινη φανέλα. Πλην Διαμαντίδη, όλα τα υπόλοιπα πρόσωπα που οικοδόμησαν ένα αυτοκρατορικό δημιούργημα, που επί χρόνια προεξείχε και ήταν ορατό σαν το άστρο της Βηθλεέμ από όλες τις γωνιές του κόσμου, διαβαίνουν την πόρτα της εξόδου.

Η ιστορία της νέας εποχής αρχίζει και γράφεται σε λευκό πίνακα. Από την αρχή. Δεδομένης της ανεπιτυχούς κατάληξης στις συζητήσεις με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς, τα επόμενα μέτρα (όλοι γνώριζαν ότι) θα ήταν δύσβατα. Είμαι πεπεισμένος ότι ο Παναθηναϊκός δεν επεδίωξε τη διάλυση στα εξ ων συνετέθη της αυτοκρατορίας. Ο Μάικ πήρε μία μεγάλη απόφαση, η οποία ουδεμία σχέση έχει με οικονομικά μεγέθη, όσο κι αν επικοινωνιακά έγινε μία μικρή προσπάθεια να προταθεί το σκέλος που αφορά στα χρήματα. Φαντάζομαι ότι εντός των ημερών (αν όχι των επόμενων ωρών) θα εξηγήσει αναλυτικά το σκεπτικό της απόφασής του, εντούτοις υπάρχουν κάποια πράγματα που είναι αυτονόητα. Ο Ομπράντοβιτς για τον ίδιο, ήταν και θα είναι κάτι περισσότερο από πατέρας για τον ίδιο.

Το διαστημικό συμβόλαιο που του πρόσφερε η Φενέρ, δεν καλύπτει οικονομικές ανάγκες και απαιτήσεις. Είναι ζήτημα φιλοδοξίας, ονείρων και στόχων. Οποιοσδήποτε ισχυρισμός περί οικονομικών κινήτρων στην απόφαση του Μπατίστ είναι ύβρις προς την 9ετή θητεία του Μπατίστ στον Παναθηναϊκό. Είναι ύβρις για έναν άνθρωπο που πολλές φορές διακινδύνευσε την καριέρα και την υγεία του, ώστε να είναι παρών σε ένα μεγάλο ραντεβού, να καταθέσει κι αυτός τον οβολό του, στο λογαριασμό μίας μεγάλης διάκρισης. Στην Τουρκία ο Μπατίστ δε βρήκε τα χρήματα που του έλειπαν. Του δόθηκε η ευκαιρία, στη δύση της καριέρας του, να συνεχίσει να βρίσκεται στην κορυφή, να είναι ανταγωνιστικός στο υψηλότερο επίπεδο του παγκόσμιου (πλην ΝΒΑ) μπάσκετ, να διεκδικήσει ένα φινάλε θριαμβευτικό. Με (ακόμα) ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο στις παλάμες του.

Εχει κανείς αμφιβολία ότι η Φενέρ, κινείται έχοντας ένα και μοναδικό στόχο, την κατάκτηση της Ευρωλίγκα; Αυτή η ομάδα λοιπόν, δίνει στον 35χρονο Μάικ Μπατίστ όχι τιμητικά, αλλά πλουσιοπάροχα, την ευκαιρία να πει αντίο πάνω στο βάθρο! Για έναν αθλητή, που εμπέδωσε τη φιλοσοφία του refuse to lose, το γεγονός αυτό είναι πιο σημαντικό απ'όλα τα χρήματα του κόσμου. Τα χρήματα έχουν παίξει το ρόλο τους. Δύο εκατομμύρια δολάρια είναι ασύλληπτο ποσό για έναν 35χρονο. Ο Μάικ Μπατίστ όμως, δεν εξετάζει το μέγεθος, αλλά το σεβασμό και την τιμή που του περιποιεί η ομάδα που του τα προσφέρει. Με τα χρήματά της, η Φενέρ (όσα κι αν ήταν αυτά) δεν εξαγοράζει τον Αμερικάνο. Αποτίει φόρο τιμής, στην αξία και την προσωπικότητα ενός παιδιού που έμαθε επί 9 χρόνια να είναι πρώτος, επιδιώκοντας να προσθέσει τη δική του εμπειρία στο δικό της δισάκι.

Είναι η ένδειξη της επιθυμίας συνεργασίας σε έναν 35χρονο, που ακόμα και τώρα, κάθε φορά που πατάει στο παρκέ, σκυλιάζει και μάχεται σαν έφηβος. Είναι το αντιπαράδειγμα στο καθεστώς του "σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν". Ο Μπατίστ δεν έχει ανάγκη να αποδείξει τίποτα. Ηρθε στον Παναθηναϊκό ως ένα παιδαρέλι που δεν ήξερε καν σε ποια θέση αγωνίζεται και φεύγει ως ο πιο επιτυχημένος Αμερικάνος στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ, θητεύοντας στο πλευρό του κορυφαίου προπονητή του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Εμεινε σε μία ομάδα εννιά ολόκληρα χρόνια, αμείφθηκε πλουσιοπάροχα, αλλά το κέρδισε. Δεν του το χάρισε κανείς. Και πρόσφερε. Οσο κανείς άλλος συμπατριώτης του σε οποιαδήποτε ομάδα της Ευρώπης. Ποιος μπορεί κι έχει δικαίωμα να στερήσει από τον Μάικ να γράψει τον επίλογο της καριέρας του, όπως ο ίδιος επιθυμεί και κυρίως χωρίς να απομακρύνει ούτε για λίγο το βλέμμα του από το στόχο της κορυφής και της καταξίωσης;

Επαναλαμβάνω οποιαδήποτε κατηγορία περί οικονομικών κινήτρων είναι ύβρις. Ο Παναθηναϊκός έκανε αυτό που μπορούσε. Πράγματι λειτούργησε υπερβατικά αν και προσωπικά έχει πολύ μεγάλες διαφωνίες για το timing που επιλέχθηκε για να κοινοποιήσει την πρότασή του. Μπορεί να με απατά η μνήμη μου, αλλά ειλικρινά δε θυμάμαι ποτέ στο παρελθόν, ο Παναθηναϊκός να δημοσιοποιεί την προσφορά που έχει καταθέσει σε κάποιον παίκτη. Οταν πέρσι, ο Φώτσης αποχώρησε, οι πράσινοι γιατί δεν ακολούθησαν την ίδια τακτική;

Τα απόλυτα νούμερα, αποκαλύπτουν ότι όντως ο Παναθηναϊκός, έφτασε στο ταβάνι του, επιχείρησε να κάνει την υπέρβασή του κι αν μη τι άλλο έδειξε ότι ήθελε να κρατήσει τον Μάικ στο ρόστερ του. Ολα τα υπόλοιπα είναι επικοινωνιακά παιχνίδια λαϊκής κατανάλωσης. Αν και δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι στο διάστημα που μεσολάβησε, το τελευταίο 20ήμερο δηλαδή, βρέθηκε κάποιος να μιλήσει προσωπικά με τον Αμερικάνο. Οχι με τη γλώσσα των αριθμών, αλλά με τη γλώσσα του συναισθήματος. Αν κάνω λάθος, θα το διορθώσω ευθύς αμέσως, αλλά η δική μου πληροφόρηση αναφέρει ότι κάτι τέτοιο δε συνέβη ποτέ.

Το έχουμε γράψει και θα το αναφέρουμε! Ο Παναθηναϊκός βρίσκεται σε μία πολύ κρίσιμη καμπή της ιστορίας του. Λάθη θα γίνουν και είναι ανθρώπινα. Κι ως εκ τούτου αποδεκτά. Δεν ήταν λάθος που το τριφύλλι χάνει ακόμα ένα από τα μεγάλα στηρίγματά του... Σε οικονομικό επίπεδο έκανε ό,τι μπορούσε κι επίσης, ακόμα κι αν λειτουργούσε διαφορετικά, το αποτέλεσμα πιθανότατα θα ήταν το ίδιο. Διότι, πλέον ο Παναθηναϊκός, όλοι πρέπει να αποδεχτούν ότι ξεκινάει πια από διαφορετική αφετηρία, συγκριτικά με άλλες ομάδες.

Εννοείται ότι όλοι πρέπει να είναι δίπλα σε αυτή την προσπάθεια (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δε θα εντοπίζονται τα λάθη και τα κακώς κείμενα), αλλά, θα κλείσουμε, όπως ξεκινήσαμε. Η αλήθεια πολλές φορές είναι σκληρή. Οποιος την αποδεχτεί όμως κι όσο πιο γρήγορα το κάνει, τόσες περισσότερες πιθανότητες έχει, κάποια στιγμή, να βρεθεί και πάλι σε τροχιά επιτυχίας.