Ο μεγάλος Σπανούλης και η επόμενη μέρα

Σπανούλης: σκέφτεστε τίποτα καλύτερο;

Το βράδυ της 11ης Ιουλίου του 2010, στο ημίχρονο του τελικού του Μουντιάλ μεταξύ της Ολλανδίας και της Ισπανίας, όλη η μπασκετική Ελλάδα σταμάτησε να ασχολείται με την μάχη της παρέας του Ινιέστα με εκείνης του Ρόμπεν. Και αυτό γιατί ο Ολυμπιακός ανακοίνωνε την απόκτηση του Βασίλη Σπανούλη. Ενός παίκτη που έμελε, 691 μέρες μετά, να αλλάξει τον μπάσκετικό χάρτη και στην Ευρώπη, αλλά και στην Ελλάδα και με το δικό του χέρι να τον.... ζωγραφίσει «ερυθρόλευκο».

Από εκείνη την ανακοίνωση μεσολάβησαν πάρα πολλά, βγήκαν στην δημοσιότητα πολλές ιστορίες από όλες τις πλευρές, αλλά ο «V-Span» δεν μιλούσε. Μόνο άκουγε, άκουγε, άκουγε. Και τελικά απάντησε. Εκεί που ξέρει καλύτερα από τον καθένα. Στο παρκέ.
Μετά την απάντηση στο παρκέ, έφτασε η στιγμή να ξεσπάσει και να πει, δευτερόλεπτα πριν βγει από τα αποδυτήρια για να σηκώσει, ως αρχηγός του Ολυμπιακού το τρόπαιο «άιντε ρε πούστη». Αυτό ήταν όλο για τον διεθνή γκαρντ. Γιατί μετά όλα πήραν τον δρόμο τους. Η κούπα σηκώθηκε προς τον ουρανό του ΣΕΦ, ο Λαρισαίος γκαρντ ηρέμησε και πήγε στην συνέντευξη Τύπου απόλυτα συνειδητοποιημένος. «Για εμένα αυτά τα σχεδόν δύο χρόνια δεν ήταν δύσκολα, το αντίθετο θα έλεγα, γι' αυτούς που με κριτίκαραν ήταν δύσκολα» απάντησε ο «V-Span» και ξαφνικά στην αίθουσα Τύπου επικράτησε. σιγή. Αλλά το πόσο μεγάλος παίκτης είναι ο 29χρονος γκαρντ το έδειξε δευτερόλεπτα αργότερα. «Ευχαριστώ την οικογένεια μου που με βοήθησε να παραμείνω με τα πόδια στη γη, γιατί σε αυτό το επίπεδο είναι εύκολο να ξεφύγεις». Και αυτή ήταν, κατά την ταπεινή μας άποψη, η πιο σημαντική δήλωση που έχει κάνει ποτέ στην καριέρα του. Γιατί με αυτή απέδειξε πως πάνω από όλα είναι μεγάλος ως άνθρωπος, κάτι που πολλοί ξέχασαν αυτά τα δύο χρόνια. Και για να τελειώνουμε: Σπανούλης, σκέφτεστε τίποτα καλύτερο;

ΥΓ: Στο πιο βαθύ σκοτάδι οι Αγγελόπουλοι δεν έφυγαν... Τώρα, λοιπόν, που ξημέρωσε, υπάρχει κανείς που πιστεύει πραγματικά ότι δεν σκέφτονται το μέλλον; Εδώ θα μείνουν και θα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να κρατήσουν τον Ολυμπιακό ψηλά. Η αρχή έγινε, τα καλύτερα έρχονται για το τμήμα μπάσκετ των ερυθρόλευκων... Και τώρα που έφυγε το μεγάλο άγχος, πήραν και πρωτάθλημα και Ευρωλίγκα στη δεύτερη πιο επιτυχημένη σεζόν στην ιστορία, πιο επιτυχημένη γενικά αν αναλογιστούμε τις συνθήκες και το βαθμό δυσκολίας, τα πράγματα θα είναι πιο εύκολα... Πρώτο μέλημα της διοίκησης; Θα είναι φυσικά η παραμονή του Ιβκοβιτς...

ΥΓ1: Το πιο σημαντικό πράγμα για τον Ολυμπιακό είναι ότι το πρώτο πρωτάθλημα μετά από το 1997, το πήρε απέναντι στον Παναθηναϊκό. Το πήρε απέναντι στον δυνατό Παναθηναϊκό. Γι αυτό και το 10ο πρωτάθλημα, έχει πολύ μεγάλη αξία...

ΥΓ2: Ο Ολυμπιακός συνεχίσει με Αγγελόπουλους και λογικά με Ιβκοβιτς. Ο Παναθηναϊκός συνεχίζει με Γιαννακόπουλους και Ομπράντοβιτς. Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός έχουν πολλά να χωρίσουν, όμως όσο είναι και οι δύο δυνατοί στις επάλξεις, το μπάσκετ έχει μόνο να κερδίσει.

ΥΓ3: Οι τελικοί ολοκληρώθηκαν και μας χάρισαν σπουδαίες στιγμές. Κάποιοι έλεγαν πως η σειρά έπρεπε να ματαιωθεί, όταν έγινε η επίθεση στο πούλμαν του Παναθηναϊκού. Δικαιώθηκαν όσοι αρνήθηκαν να παραδοθούν στην αλητεία. Το μπάσκετ κέρδισε και το μπάχαλο. Η αστυνομία έδειξε πως μπορεί, οι ομάδες το ίδιο. Οχι ότι απουσίασαν οι ασχήμιες, αλλά και τα 5 ματς διεξήχθησαν κανονικά.

ΥΓ4: Η ελληνική διαιτησία κέρδισε πάρα πολλά από τη σειρά των τελικών. Λάθη έγιναν, δεν λέμε, αλλά όλοι όσοι σφύριξαν ήταν δίκαιοι. Κι αυτό μετράει πάνω απ' όλα.

Πανάξιος πρωταθλητής και η επόμενη μέρα των πράσινων

Εχουν περάσει κάποιες ώρες από το σφύριγμα της λήξης του τελικού των τελικών και η αίσθηση που επικρατεί δεν είναι διαφορετική από αυτή που ήταν εγκατεστημένη στο μυαλό μου και τους τέσσερις (με εξαίρεση ίσως τον τέταρτο) αγώνες που προηγήθηκαν. Ο Ολυμπιακός ήταν καλύτερος, πιο έτοιμος είχε (πολλή) περισσότερη ενέργεια και κατέκτησε έναν τίτλο τον οποίο εδικαιούτο πέρα για πέρα. Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στην ομάδα του Ντούσαν Ιβκοβιτς για τους άθλους που κατάφερε σε μία χρονιά, που όταν ξεκινούσε, όχι μόνο τίποτα δεν προδίκαζε τη συνέχεια, αλλά φιλοξένησε τη χλεύη (ακόμα και των ουδέτερων) και την αδιαφορία των ίδιων των οπαδών του. Όπως και στην Πόλη, έτσι και στους τελικούς του πρωταθλήματος οι λέξεις δεν είναι ικανές να περιγράψουν την αξιοσύνη των ερυθρόλευκων. Ένα τεράστιο μπράβο εκ μέρους μου για τα πολλά μηνύματα που διένειμαν φέτος προς όλους και τα οποία δεν είναι μόνο αθλητικά, αλλά αρκούντως κοινωνικά επίσης. Αυτή τη στιγμή που γράφω, στον υπολογιστή, πίσω από το word, παίζει διαδοχικά το βίντεο της υποδοχής που επεφύλαξαν οι οπαδοί του Παναθηναϊκού στην αποστολή κατά την επιστροφή από το ΣΕΦ. Κυρίως για να ακούω και να πιστέψω αυτό που έγινε μέσα στο Caravel τη στιγμή που ο Ζέλικο Ομπράντοβτς έλεγε πως το «Μέλλον είναι εδώ μαζί σας». Οι περισσότεροι από εσάς γνωρίζετε ότι είμαι ενάντιος στη συνομοταξία των οπαδών, όχι όλων, αλλά αυτών που εκμεταλλεύονται την οπαδική ταυτότητά τους για μύριους λόγους και λυμαίνονται τον χώρο, τον οποίο προσωπικά λατρεύω. Τον αθλητισμό. Δίχως όρια και λογική στις πράξεις τους. Οφείλω όμως, να αναγνωρίσω ότι όπως κι εκείνο το απόγευμα, έξω από τα αποδυτήρια του ΟΑΚΑ μετά την ήττα από το Μαρούσι για την Ευρωλίγκα, έτσι και το βράδυ του Σαββάτου, η κινητοποίηση των οπαδών είναι μοναδική, συγκινητική και υποδειγματική. Παγκόσμιο παράδειγμα, που κανονικά κι αν η Ελλάδα δεν ήταν η ώρα της αθλιότητας, έπρεπε να προβληθεί από τα παγκόσμια μέσα, ως δείγμα αφοσίωσης, λατρείας και αναγνώρισης.

Η αντίδραση του κόσμου μετά την κουβέντα του Ζοτς είναι ανατριχιαστική και ειλικρινά πολύ ήθελα έστω και για ένα δευτερόλεπτο να βρεθώ μέσα την ψυχή του Σέρβου κόουτς, για να αισθανθώ κι εγώ αυτό που ο ίδιος ένιωσε εκείνη τη στιγμή. Δεν πιστεύω ότι η σχέση που περικλείεται από το τετράπτυχο προπονητής-λατρεία-κόσμος-επιτυχίες έχει εμφανιστεί ποτέ στην ιστορία του αθλητισμού. Η τέλος πάντων είναι σπάνιες αυτές οι φορές. Τα πράγματα σε ό,τι αφορά στην παραμονή του Ζοτς δεν είναι απλά αυτή τη φορά. Είναι πολύ δύσκολα. Και πρέπει να γίνουν αμοιβαίες υποχωρήσεις. Το φετινό καλοκαίρι θα είναι πιο εύκολο από το προηγούμενο αν ο Ζοτς παραμείνει, διότι αν μη τι άλλο, έτσι κι αλλιώς, συμβόλαια δεν υπάρχουν.

Μόνο ο Διαμαντίδης και ο (ανύπαρκτος στους τελικούς) Σάτο. Αρα, η περσινή κωλυσιεργία που παρατηρήθηκε επειδή γίνονταν συζητήσεις για μειώσεις αποδοχών, μπορεί να μην επαναληφθεί. Φέτος, οι πράσινοι ξέρουν πως σε κάθε περίπτωση χρειάζονται 10 νέα συμβόλαια. Κι από τη στιγμή που ο Ζοτς θα μείνει, θα είναι πιο εύκολο να γίνει η δημιουργία της νέας ομάδας του Παναθηναϊκού. Αν φύγει, τότε ο βαθμός δυσκολίας θα είναι σημαντικά πολλαπλάσιος. Θα έχουμε την ευκαιρία να τα λέμε.

Υ.Γ. Οι επόμενες 3-4 ημέρες είναι πολύ κρίσιμες για το μέλλον του Παναθηναϊκού.

Υ.Γ. 1 Η παραμονή των Γιαννακόπουλων ακούστηκε σαν βάλσαμο στα αυτιά των παικτών. Αυτή την πεποίθηση έχω.

Y.Γ. 2 Η διαιτησία του 5ου τελικού, ήταν η πιο παλικαρίσια, η πιο δίκαιη, η πιο αντρίκεια, η καλύτερη που έχω δει εδώ και χρόνια... Συνολικά, οι διαιτητές στους τελικούς έκαναν λάθη, ίσως πολλά, αλλά ουδείς, μα ουδείς, έχει το δικαίωμα να διαμαρτύρεται... Διότι η παρουσία των ρέφερις ήταν ξεκάθαρη. Εκαναν μεν πολιτική σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά απεδείκνυαν σε κάθε περίπτωση ότι δεν έχουν καμία διάθεση να διαμορφώσουν αποτέλεσμα. Κατά τη γνώμη μου... ένα μπράβο σε όλους! Τους αξίζει!