Πυξ λαξ σε κινούμενη άμμο

Αντί προλόγου, το απαραίτητο disclaimer, όπως θα έλεγαν στο χωριό τους ο Κίτσος και η Τασούλα.

Oι πιστοί αναγνώστες της στήλης γνωρίζουν ότι εδώ δεν πρόκειται να διαβάσουν για διαιτησία και ότι η αφεντιά μου ουδέποτε ρίχνει νερό σ’αυτό το μύλο. Στο ρημάδι το μπάσκετ, όποιος θέλει να μιλήσει για «αδικία», θα βρει χίλιες αφορμές και δυό χιλιάδες «αποδείξεις».

Οποιος λοιπόν καίγεται να βγάλει το οπαδικό του απωθημένο με κραυγές, ψιθύρους και γελοιότητες, ας φύγει, ας πάει αλλού. Εχει καταντήσει αηδία αυτή η κατάσταση. Με το συμπάθιο κιόλας.

Πάμε παρακάτω τώρα. Πάμε στο μπάσκετ…

Εγραφα πριν την Κωνσταντινούπολη, ότι ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους κάνει φέτος την πιο μεστή του σεζόν με τα χρώματα του Παναθηναϊκού. Μου είπαν ότι υποφέρω ότι γεροντική άνοια και ότι ξέχασα το 2009. Ποιο 2009;

Στο φάιναλ-φορ της φετινής Ευρωλίγκας, ο Γιασικεβίτσιους κόντεψε να νικήσει μόνος του την ΤΣΣΚΑ. Ειλικρινά, ένιωσα συγκίνηση όσο παρακολουθούσα από απόσταση 5-10 μέτρων το προσωπικό του ρεσιτάλ. Όπως και στο Τελ Αβίβ. Εμπαινα στα παπούτσια του και μου ανέβαινε κόμπος στο λαιμό.

Στο δεύτερο τελικό της Α1, ο Σάρας προσέθεσε άλλον ένα πολύτιμο κρίκο στη λαμπερή αλυσίδα και δικαίωσε όσους τον ξανάφεραν στην Ελλάδα. Χωρίς τον ασύγκριτο Λιθουανό, ο Παναθηναϊκός θα είχε παραδώσει το σκήπτρο από σήμερα κιόλας.

Η κίνηση-ματ του Ζέλικο Ομπράντοβιτς ήταν η απόφασή του να αφήσει στην άκρη τα μειράκια και να ξεκινήσει το β’ ημίχρονο με τα βαριά χαρτιά, Διαμαντίδη, Γιασικεβίτσιους και Μπατίστ, πλαισιωμένους από τους Σάτο-Καϊμακόγλου για την απαραίτητη ένεση ενέργειας, δίπλα στους τρεις τριαντα-φεύγα.

Ο Σάρας τοποθέτησε το πρώτο λιθαράκι κερδίζοντας έξυπνα δύο βολές στο 38-43.

Επειτα, ξεσάλωσε.

Δημιούργησε με διείσδυση και πάσα ακριβείας τις προϋποθέσεις για το πρώτο τρίποντο της ομάδας του (Καϊμακόγλου, 43-45). Ενορχήστρωσε ένα τέλειο pick’n’rollγια κάρφωμα του Μπατίστ στο μποτιλιάρισμα (46-45). Τράβηξε την άμυνα πάνω του για να σκοράρει ο Καϊμακόγλου με εύκολο επιθετικό ριμπάουντ (48-45). Σκόραρε με σουτ από τα 6 μέτρα (50-45). Ξεδίπλωσε αιφνιδιασμό με τέλεια ασίστ στον Καϊμακόγλου (52-45). Στο ΟΑΚΑ στήθηκε χορός.

Όταν ο Σάρας ζήτησε αλλαγή για να πάρει μία ανάσα, το -5 της ανάπαυλας είχε γίνει +7 και η «πράσινη» μηχανή λειτουργούσε ρολόι, με το πολυεργαλείο Καϊμακόγλου να προσφέρει το απαραίτητο λάδι. Επειτα πήραν τη σκυτάλη ο Μπατίστ, ο Σάτο, ο Διαμαντίδης, ακόμα και ο Τσαρτσαρής.

Η διαφορά πήγε στους 16 πόντους και οι βιαστικοί έσπευσαν να ανοίξουν τις πρώτες σαμπάνιες. Οι λιγότερο βιαστικοί είδαν τα εύστοχα σουτ των Γκετσέβιτσιους, Μάντζαρη και θυμήθηκαν την Κωνσταντινούπολη…

Η αντεπίθεση του Ολυμπιακού τον έφερε στο 77-76 δύο λεπτά πριν το τέλος, με καλάθι του Σπανούλη, αλλά ο Δημήτρης Διαμαντίδης διάλεξε την κατάλληλη στιγμή για να αποδείξει αυτό που (του) φωνάζουν εδώ και χρόνια φίλοι και εχθροί: όταν αποφασίζει να κοιτάξει το αντίπαλο καλάθι, αγγίζει την τελειότητα.

Ο αρχηγός των «πρασίνων» έκανε αυτό που περίμενε ο Ομπράντοβιτς στην τελευταία φάση του ημιτελικού με την ΤΣΣΚΑ. Διάβασε την αντίπαλη άμυνα, πήρε μισή βοήθεια, μπούκαρε στη ρακέτα, νίκησε στο ένας-εναντίον-ενός τον Χάινς, όσο οι υπόλοιποι αμυνόμενοι πρόσεχαν τη συνηθισμένη …πάσα του Διαμαντίδη προς τα έξω. Αλλά αυτός άλλαξε τροπάριο.

Ήταν το πιο κρίσιμο καλάθι του αγώνα, το «μέχρις εδώ» του Παναθηναϊκού. Με αυτό το λέι-απ, το σκορ έγινε 79-76 στα 1:30 πριν το φινάλε.

Αλλά ο Ολυμπιακός δεν πτοήθηκε. Έμελλε να κριθεί ο αγώνας πάνω στην κινούμενη άμμο των τελευταίων δευτερολέπτων, στην πιο περίεργη ίσως φάση που είδαμε τα τελευταία χρόνια.

Οι παίκτες του Ολυμπιακού μάρκαραν σαν λυσσασμένοι πυξ λαξ μετά την επαναφορά της μπάλας (στα 15 δευτερόλεπτα), ακούμπησαν τη μπάλα τουλάχιστον δύο φορές, υποχρέωσαν τους «πράσινους» σε ηρωικές βουτιές και (όχι μία αλλά τρεις) τυφλές πάσες, ώσπου ερρίφθη ο κύβος μετά από διαδοχικές ζαριές στο σκοτάδι.

Ο Καϊμακόγλου πρόλαβε τη μπάλα στη σέντρα, την πάσαρε σπασμωδικά επειδή φοβήθηκε το «μπρος πίσω», αλλά την έστειλε λουκούμι στα χέρια του Μπατίστ, ο οποίος βρέθηκε ως διά μαγείας σε θέση «οφσάιντ»! Και φυσικά κάρφωσε, για το 81-78.

Για περισσότερους από έναν λόγους, ήθελα να ξαναδώ τι ακριβώς συνέβη μέσα στην αναμπουμπούλα. Οπότε βρήκα μόνιτορ και έστησα καραούλι για την ετυμηγορία της τηλεοπτικής εικόνας.

Αλλά η ΕΡΤ, παγιδευμένη σε έναν κυκλώνα ασχετοσύνης, ερασιτεχνισμού και βιασύνης (αφού προείχε η …Γιουροβίζιον), αμέλησε να δείξει ριπλέι.

Η φάση που μπορεί να κρίνει ακόμα και τον τίτλο, με την συγκλονιστική αμυντική προσπάθεια των «κόκκινων», τις βουτιές αυτοθυσίας των «πράσινων», την πάσα-Μάτζικ του Καϊμακόγλου και το νικητήριο κάρφωμα του Μπατίστ, έμεινε στα σκοτεινά!

Χρειάστηκε να ανεβάσει τη φάση το gazzetta.gr για να ξαναδώ αυτό το απίστευτο «κορ-α-κορ» των δέκα γενναίων πάνω στο τεντωμένο σχοινί. Αυτά τα 13 δραματικά δευτερόλεπτα που συμπυκνώνουν την πεμπτουσία των φετινών τελικών και τη διαστημική αξία των δύο ομάδων. Όταν τις αφήνει η περιρρέουσα ατμόσφαιρα να παίξουν μπάσκετ…

Το άστοχο σουτ που θα μπορούσε να δώσει στον Ολυμπιακό προβάδισμα, 20 δευτερόλεπτα πριν το τέλος, θα στοιχειώνει τον ύπνο του Βασίλη Σπανούλη όσο και εκείνο το χαμένο τρίποντο του προημιτελικού του Πεκίνου (Ελλάδα-Αργεντινή).

Ισως και περισσότερο, για τους ευνόητους λόγους.

Θα το ξεχάσει ο αρχηγός των «ερυθρολεύκων» μόνο αν οδηγήσει την ομάδα του στον πρωτάθλημα. Κατά κάποιον τρόπο, ήταν σουτ τίτλου. Μέχρι το επόμενο. Εάν υπάρξει επόμενο.

Ο Παναθηναϊκός επιβραβεύτηκε για τη σχολαστικότητα με την οποία ακολούθησε το σχέδιό του (π.χ. με το επίμονο «ποστάρισμα» του Περπέρογλου απέναντι στον Γκετσέβιτσιους στο α’ ημίχρονο), κατέθεσε στο παρκέ το «θέλω» του (με ιδανικό καθρέφτη τον απολογισμό των ριμπάουντ, 41-33) ισοφάρισε σε 1-1, έμεινε ζωντανός στο κυνήγι του τίτλου, αλλά δεν μπορεί να θεωρηθεί φαβορί.

Ο Ολυμπιακός, που για πέντε λεπτά θύμισε τον ασπόνδυλο Ολυμπιακό προηγούμενων ετών, έδειξε τελικά τη δύναμη και το θάρρος του, μετέτρεψε ως συνήθως σε τσιφλίκι του την δ’ περίοδο (σκορ 16-29 στα τελευταία 12 λεπτά) και έφυγε από το ΟΑΚΑ αισιόδοξος, παρά την ήττα.

Άλλες χρονιές πήγαινε στα αποδυτήρια βλαστημώντας και με το κεφάλι στραμμένο στο πάτωμα, μετανιωμένος για το χαρακίρι. Φέτος, όχι. Μολονότι στο μπάσκετ δεν υπάρχει ισοπαλία, αυτός ο αγώνας δεν είχε ηττημένο. Το χειρότερο που έχουν να κάνουν οι πρωταθλητές Ευρώπης θα είναι να παρασυρθούν από την αναπόφευκτη διαιτητολαγνεία και μπαρουφολογία του επόμενου τριημέρου.