Τη δύναμή σου να 'χα…

Γράψε, σβήσε, γράψε, σβήσε και πάλι από την αρχή. Δύσκολα τα λόγια, ποια είναι τα σωστά τέτοιες ώρες; Πώς να τα ξεδιαλύνεις, είναι όλα πνιγμένα σε συναισθήματα. Πνιγμένα στη λύπη που δεν είσαι πια μαζί μας. Πνιγμένα στο θυμό για το πόσο άδικο ήταν όλο αυτό που πέρασες.

Από τη μία στεναχωριέμαι, από την άλλη ξέρω πως αυτά τα τέσσερα χρόνια ήταν ένας πραγματικός Γολγοθάς τον οποίο δεν άξιζες να περνάς. Όπως και κάθε άλλος στη θέση σου βέβαια αλλά διάολε, ήταν νωρίς, ήταν πολύ νωρίς.

«Ξεκουράστηκε» λένε, ακούγεται κλισέ, δεν νομίζω πως είναι. Έχει πολύ πόνο αυτή η ρημάδα η ασθένεια και αυτή η λέξη αποτυπώνει μία πραγματικότητα που οι υπόλοιποι αδυνατούμε να κατανοήσουμε. Μη γελιέστε, αν δεν το περάσεις, αν δεν το ζήσεις στο κοντινό σου περιβάλλον, απλά δεν μπορείς να το καταλάβεις.

Με παρηγορεί λοιπόν η σκέψη πως πάει, πέρασε. Δεν ξέρω αν υπάρχει «μετά», κι αν υπάρχει πώς μπορεί να είναι αυτό. Αν όμως υπάρχει, ετοιμαστείτε εκεί πέρα, δεν ξέρετε με ποια έχετε να κάνετε – θα σας ανακατώσει!

Ποια ήταν λοιπόν η Αριάδνη Γερασιμίδου; Η Άρια; Τι «ήταν» γαμώτο; Τι «ήταν»;

Δεν το χωράει ο νους πως πρέπει να γράψω σε παρελθοντικό χρόνο. Κι ας το περιμέναμε, κι ας ήταν σαφές πως ήταν μονόδρομος αυτός που είχες πάρει. Έχω στη διπλανή οθόνη το τελευταίο σου video, μας κοιτούσες όλους στα μάτια όταν απελευθέρωνες όλη την αλήθεια, όλο τον καημό που έκρυβες μέσα σου. Θα τους πω τι ΕΙΣΑΙ λοιπόν, σα να κάθεσαι δίπλα να μ’ ακούς.

Πιο ενεργητικό άνθρωπο δεν έχετε συναντήσει στη ζωή σας. Σας το υπογράφω. Διαρκώς τέρμα γκάζι, στους κόφτες. Με 100 ιδέες το λεπτό και καμία διάθεση να αποδεχθεί πως υπάρχουν πράγματα που δεν μπορούν να γίνουν. Με αστείρευτη όρεξη για δουλειά – ακριβώς επειδή το αυτοκίνητο δεν ήταν δουλειά για σένα. Με μοναδικό στιλ και τρόπο, κάνοντας τα πάντα διαφορετικά από τους άλλους.

Τσαμπουκάς από τους λίγους. Ένα μαχητικό μαγκάκι κρυμμένο κάτω από το χαμογελαστό μανδύα. Πώς αλλιώς να παλέψεις και να καταφέρεις να ξεχωρίσεις σε έναν σχεδόν ασφυκτικά ανδροκρατούμενο χώρο;

Ένα παιδί. Με ειλικρινές, λαμπερό χαμόγελο, απόρροια της ατέρμονης προσπάθειάς να ζεις «την ημέρα». Ακόμα και πριν τα κακά μαντάτα. Κόντρα σε κάθε σκοτούρα, μία βόλτα. Κόντρα σε κάθε αναποδιά, ένας χορός. Ποτέ μου δεν αντάμωσα ψυχή με τόση θετική ενέργεια, τόση αισιοδοξία. Ποτέ!

Δεν έχω καμία αμφιβολία πως αυτή η θετική ενέργεια ήταν που αποτέλεσε το καύσιμο για να συνεχίσεις τη μάχη τόσο καιρό. Λίγη από αυτή σου την ενέργεια, λίγη από αυτή τη δύναμή σου να ’χα…

Γνωριστήκαμε στην web radio εκπομπή σου, νομίζω «Auto G.Vibes» ήταν ο τίτλος. Συνεργαστήκαμε στο NewsAuto, βουτήξαμε στα πολύ βαθιά στο project «Formula 1 στον Alpha» το 2015. Κι έπειτα, πώς να αρνηθώ να έρθω στην τάξη σου στη σχολή να μιλήσουμε με τους εκκολαπτόμενους δημοσιογράφους, πώς να μη μετατρέψουμε σε μαραθωνίους τα Instagram live; Πήγαινε μόνο του το πράγμα, πάντα έτσι ήσουν, έπαιρνες φόρα και παρέσερνες και τους άλλους.

Έτσι πήρες φόρα, πέταξες ένα… «Ούπς» (σα να σε βλέπω μπροστά μου) και έφυγες, άφησες πίσω σου πληθώρα από video, ιδέες, εκπομπές και κυρίως το #SafetyFirstGR. Παρακαταθήκη. Άφησες εικόνες, χαμόγελα, στιγμές αυθεντικές. Όπως εσύ.

Έφυγες. Παλεύοντας μέχρι τελευταία στιγμή, δουλεύοντας μέχρι τελευταία στιγμή – είπαμε, δεν ήταν δουλειά όλο αυτό για σένα. Έφυγες αλλά έφυγες με παροιμιώδη αξιοπρέπεια!

Δεν έχω δει ποτέ ξανά άνθρωπο να γελά τόσο επιδεικτικά στα μούτρα του καρκίνου, να τον ειρωνεύεται και να τον προσπερνά τόσο καιρό. Τόσα χρόνια αγώνας κι εσύ εκεί, το χαβά σου, ποιος (απ’ όσους δεν γνώριζαν) μπορούσε να διανοηθεί τι περνούσες; Κανένας. Πού τη βρήκες όλη αυτή τη δύναμη, αλήθεια, δεν το χωράει ο νους μου. Σου βγάζω το καπέλο.

Και χαίρομαι πραγματικά, χαμογελώ σπάζοντας όλη τη μαυρίλα αυτής της ημέρας, γιατί ακόμα κι αυτό, το έκανες με τον δικό σου τρόπο. Σα να έχεις πάρει στα χέρια σου από πριν το script της εκπομπής σου. Ήξερες την κατάλληλη στιγμή για το video που ανακοίνωσες τη μάχη και που αποδείχθηκε μία συγκινητική αποφώνηση, είχες φροντίσει από πριν να αφήσεις ένα ολοδικό σου αντίο.

Και πού είσαι - την τήρησες την υπόσχεσή στον εαυτό σου, έφυγες όμορφη! Έφυγες όπως σε ξέραμε όλοι.
Σε νίκησε το άτιμο το κτήνος, δεν κατάφερε όμως να σε λυγίσει. Δεν ήξερε με ποια πήγε να τα βάλει.

Αντίο Άρια.