Στην Ασία, στα σύνορα Νεπάλ και Κίνας, 8.201 μέτρα πάνω από το επίπεδο της θάλασσας και περίπου 20 χιλιόμετρα δυτικά του όρους Έβερεστ, βρίσκει κανείς το έκτο ψηλότερο βουνό στη Γη, το Τσο Ογιού ή «γαλάζια θέα», όπως σημαίνει στη γλώσσα του Θιβέτ. Το ημερολόγιο έγραφε: 24/09/2009 όταν η κα. Τασία ανέβηκε στην κορυφή Τσο - Ογιού των Ημαλαίων, κι έγινε έτσι η πρώτη Ελληνίδα ορειβάτισσα που κατέκτησε «οχτάρα» κορυφή, όπως λέγεται στην ορειβατική γλώσσα οποιαδήποτε κορυφή ξεπερνά τα 8.000 μέτρα.
«Υπάρχουν μόνο 14 κορυφές στη γη μας, που έχουν υψόμετρο πάνω από 8.000 μέτρα. Έτσι έχει καθιερωθεί στους κύκλους της ορειβασίας να είναι ορόσημο σε έναν ορειβάτη η ανάβαση σε μία «οκτάρα» κορυφή», εξηγεί η κυρία Τασία Ηλιοπούλου μιλώντας στο GWomen. Η μητέρα Φύση και ιδιαίτερη σύνδεση που αναπτύσσει κανείς μαζί της αφήνοντας τις ομορφιές της να τον συνεπάρουν, αποτέλεσαν βασικά κίνητρα για να ξεκινήσει να γνωρίζει τις ψηλότερες κορυφές του κόσμου. Κάτι δηλαδή που δεδομένα τρομάζει τον μέσο άνθρωπο, κι ενδεχομένως τον κάνει να αναρωτηθεί: Γιατί ανάβαση σε οκτάρα κορυφή; «Η απάντηση είναι μία: γιατί υπάρχει αυτή η κορυφή! Και η πρόκληση να την ανέβεις!»
Cover photo by: Ιωάννα Τζετζούμη
Υπήρξε κάποιος αθλητής πρότυπο για εσάς;
«Ο Κώστας Τσιβελέκας ήταν για μένα όπως και για πολλούς άλλους ορειβάτες, ο μεγάλος δάσκαλος, εμψυχωτής και σύντροφος στην ορειβασία. Με την δική του παρακίνηση έγιναν οι πρώτες αναβάσεις σε "οκτάρες" και ήρθαν οι πρώτες Ελληνικές επιτυχίες.»
Τι είναι για εσάς η ορειβασία;
«Η ορειβασία έχει το χάρισμα να είναι άθλημα αλλά και τρόπος ζωής ταυτόχρονα. Ποιος μπορεί να αντισταθεί στην επαφή με την φύση, ποιος αρνείται να «γειωθεί» με αυτή, να ενεργοποιήσει κυριολεκτικά όλες τις αισθήσεις του και παράλληλα να δοκιμάσει τις φυσικές αντοχές του. Ποιος δεν θέλει να γνωρίσει τον τόπο μας μέσα από μία αθλητική διαδικασία. Αλλά και ποιος δεν ονειρεύεται να ταξιδέψει σε μακρινούς τόπους και να γνωρίσει άγνωστους πολιτισμούς. Για όλους αυτούς τους λόγους αγαπάμε την ορειβασία και αυτά που μας προσφέρει».
Η ανάβαση σε κάποιο από τα υψηλότερα σημεία του κόσμου απαιτεί χρόνο, χρήμα και τεράστια εσωτερική δύναμη. Την στιγμή που η κόπωση και οι αντικειμενικές δυσκολίες τόσο από πλευράς θερμοκρασίας, όσο και από πλευράς διαβίωσης κι επικινδυνότητας, φέρνουν στο μυαλό την σκέψη της παραίτησης, έρχεται η πίστη στην επίτευξη του στόχου που σε κρατά σε εγρήγορση. «Η επιτυχής κατάληξη μίας ανάβασης δεν έχει παρά μόνο προσωπική επιβράβευση αφού στη χώρα μας η ορειβασία (ευτυχώς!) δεν βρίσκεται σε επαγγελματικό επίπεδο όσο σε άλλες χώρες», σημειώνει η κυρία Ηλιοπούλου.
Ποιο είναι το κυρίαρχο συναίσθημα όταν πλέον έχεις πατήσει κορυφή;
«Παρόλο που θα φανεί παράξενο σε πολλούς η ανάβαση σε έχει αδειάσει από συναισθήματα. Αντίθετα, μόνο όταν επιστρέψεις στη βάση σου ασφαλής, ζωντανεύουν τα συναισθήματα χαράς και εκπλήρωσης του στόχου σου.»
Το ιστορικό επίτευγμά της, έγινε στην πρώιμη εποχή των social media, δεδομένα σήμερα κάτι αντίστοιχο θα είχε γίνει viral. Όμως τι γίνεται με την ευρύτερη επικοινωνία των ορειβατών; «Σε παλαιότερες εποχές με την μηδενική πρόσβαση στα social media μπορώ να πω ότι οι αναβάσεις σε μεγάλα υψόμετρα ήταν λίγο πολύ μία ιδιωτική δραστηριότητα. Όταν η χρήση των δορυφορικών τηλεφώνων έγινε δημοφιλής, τα πράγματα για τους απομονωμένους ορειβάτες έγιναν καλύτερα αφού η πρόσβαση στους αγαπημένους σου ήταν και ένα μέσο ανακούφισης και κινήτρου».
Ποιες είναι οι αντικειμενικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει κανείς στην ορειβασία όσο το υψόμετρο ανεβαίνει;
«Η κυριότερη δυσκολία στις αναβάσεις υψομέτρου είναι η προσαρμογή του ανθρώπινου οργανισμού στην χαμηλότερη τιμή οξυγόνου που υπάρχει στην ατμόσφαιρα. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζει σε υψόμετρο πάνω από τα 6.000 μέτρα, ενώ υπάρχει και το κατώφλι της «ζώνης θανάτου» τα 8.000 μέτρα. Παρόλα αυτά ο καταπληκτικός οργανισμός μας μπορεί μέσα από μία σειρά διεργασίες να προσαρμοσθεί σε αυτά τα υψόμετρα για σύντομο χρονικό διάστημα όμως. Η διαδικασία αυτή είναι χρονοβόρος και απαιτεί τόσο την ψυχική όσο και την σωματική εγρήγορση του ορειβάτη, σε ένα φυσικό περιβάλλον με πάρα πολλές ιδιαιτερότητες και αντιξοότητες»
Για μια γυναίκα είναι ακόμα πιο δύσκολο;
«Από τις μελέτες που έχουν γίνει όσον αφορά την προσαρμογή των ορειβατών στα μεγάλα υψόμετρα έχει βγει το συμπέρασμα ότι ο γυναικείος οργανισμός ανταποκρίνεται σε μεγαλύτερο βαθμό από ότι ο αντρικός, εντούτοις υπάρχουν μία σειρά από προβλήματα που είναι δύσκολα να αντιμετωπισθούν από μία γυναίκα. Αυτά έχουν να κάνουν κατά κύριο λόγο με την μηνιαία έμμηνο ρύση που δεν μπορείς να την αποφύγεις. Εδώ είναι σκόπιμο να αναφερθεί ότι έχει γίνει ένα πείραμα από Ρωσίδες αθλήτριες στις οποίες ανέβαλαν την μηνιαία έμμηνο ρύση προκειμένου να πραγματοποιήσουν ανάβαση σε μεγάλο υψόμετρο πείραμα που είχε αμφιλεγόμενα αποτελέσματα.
Πέρα από αυτό το πρόβλημα, που αντιμετωπίζουν όλες οι αθλήτριες, στην περίπτωσή μας ένα επιπλέον πρόβλημα είναι η ικανοποίηση των φυσικών αναγκών μίας γυναίκας που είναι πιο δύσκολο να αντιμετωπισθεί σε σχέση με έναν άντρα.»
Έχοντας συμμετάσχει σε πέντε αποστολές σε αναβάσεις με στόχο πάνω από τα 8.000 μέτρα, η κυρία Τασία έχει δεκάδες ιστορίες να διηγηθεί. Μία εξ' αυτών, υμνεί την γυναικεία αλληλεγγύη. «Θυμάμαι με συγκίνηση μία ομάδα γυναικών από την Ισπανία η οποία είχε σαν σκοπό να ανέβει στο Έβερεστ, πόσο αλληλέγγυες ήταν η μία στην άλλη, πως δούλευαν καθημερινά για τον κοινό στόχο εμψυχώνοντας η μία την άλλη και με ομαδική δουλειά τελικά να καταφέρουν δύο από την ομάδα να ανέβουν στην κορυφή».
«Η ορειβασία είναι μέρος της κουλτούρας σε πολλές χώρες και η γυναικεία παρουσία αλληλένδετη με αυτή, έτσι ώστε να μην υπάρχει χώρος για σεξισμό. Στην χώρα μας τα πράγματα είναι διαφορετικά όπως και σε πολλούς άλλους τομείς της ζωής μας. Η συνεχής και μαζική παρουσία της γυναίκας τόσο σε κοινωνικό επίπεδο, όσο και στον ειδικό χώρο της ορειβασίας, πιστεύω ότι θα εξαλείψει κάθε ίχνος σεξισμού.», σημειώνει προσθέτοντας πως: «Μόνο με τη δική μας καθημερινή προσπάθεια στο κοινωνικό και αθλητικό πεδίο θα αλλάξει αυτό (σ.σ. το δίπολο άνδρας - γυναίκα). Αυτό άλλωστε έχει αποδειχθεί και ιστορικά στην πράξη. Το γυναικείο κίνημα ήταν αυτό που έφερε και φέρνει τις αλλαγές».
Έχετε σκεφτεί ποτέ να αφήσετε την ορειβασία;
«Μπορείς να διαγράψεις τον τρόπο ζωής σου; Δεν μπορείς να παρατήσεις την ορειβασία, εκείνο όμως που συμβαίνει με εμάς τους ορειβάτες είναι να "χαμηλώνεις" τον βαθμό δυσκολίας».
Γυρίζοντας πίσω τον χρόνο στην πρώτη σας ανάβαση, τι θα συμβουλεύατε τον εαυτό σας;
«Να απολαμβάνεις την κάθε σου στιγμή στο βουνό, γιατί κυριολεκτικά είναι μοναδική, αφού η φύση δεν είναι ποτέ ίδια».
Η Φύση, που αρέσκεται στην απλότητα κι απεχθάνεται την ανθρώπινη παρέμβαση και τη δήθεν μεγαλοπρέπεια των περιττών αναγκών της, είναι ο μεγάλος πρωταγωνιστής σε κάθε αναρρίχηση! Σε μια διαδικασία που ο ορειβάτης πραγματικά ξεπερνάει τα όριά του ανεβαίνοντας χιλιάδες μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Σε ένα ιδιαίτερο ταξίδι που δεν μοιάζει με κανένα...