Το GPS ξέρει πού πας. Εσύ;
Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που ρώταγες περαστικούς πώς να πας κάπου. Κάποιοι σου έδειχναν, κάποιοι σε μπέρδευαν περισσότερο. Έβγαινες στον δρόμο με ένα περίπου σχέδιο, με λίγη τύχη, με αρκετή περιέργεια. Και καμιά φορά... χανόσουν. Και ήταν εντάξει. Γιατί το να χαθείς ήταν κομμάτι της εμπειρίας – ήταν αυτό που σου έδινε ιστορίες να πεις και πράγματα να θυμάσαι.
Τώρα; Βάζεις μπροστά τη μηχανή, ανοίγεις την εφαρμογή και σου λέει: «Σε 27 λεπτά θα έχεις φτάσει». Σε πηγαίνει από δρόμους που δεν ήξερες, αποφεύγεις τη συμφόρηση, την ταλαιπωρία, την τυχαιότητα. Όλα είναι υπολογισμένα. Και λίγο πιο άδεια.
Η ζωή σε λειτουργία πλοήγησης
Η διαδρομή έγινε εργαλείο, όχι εμπειρία. Έχεις χάσει την αίσθηση του τόπου - βλέπεις το χάρτη, όχι το τοπίο. Δεν κοιτάς γύρω σου, κοιτάς την οθόνη. Το GPS σου λέει πού να πας, πότε να στρίψεις, πότε θα φτάσεις. Δεν έχεις τίποτα να σκεφτείς, παρά μόνο να υπακούσεις. Και η ζωή σου, που κάποτε χτιζόταν πάνω στην εξερεύνηση, μετατρέπεται σε εκτέλεση εντολών.
Αν το καλοσκεφτείς, το GPS είναι η τέλεια αλληγορία για τη σύγχρονη ζωή: κάποιος άλλος κάνει το πλάνο για σένα. Εσύ απλώς το ακολουθείς, γιατί «δεν έχεις χρόνο να χαθείς». Έχεις ραντεβού, υποχρεώσεις, στόχους, προγράμματα. Και όλα αυτά σε κρατούν σε μια ευθεία. Όχι απαραίτητα τη σωστή - απλώς στην ίσως πιο σύντομη.
Είναι παράξενο πόσο εξαρτημένοι έχουμε γίνει από την ανάγκη για προσανατολισμό. Όχι μόνο στον δρόμο, αλλά παντού. Στη ζωή μας, στην καθημερινότητά μας, στις αποφάσεις μας. Θέλουμε να ξέρουμε πού πάμε, πόσο θα πάρει να φτάσουμε, ποιες είναι οι στάσεις, ποιος είναι ο πιο γρήγορος δρόμος. Δεν αφήνουμε χώρο για το άγνωστο. Δεν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να χαθεί.
Να χαθείς για να βρεις
Και κάπως έτσι, χάνουμε κάτι πολύ πιο σημαντικό: τη μαγεία του να μην ξέρεις. Την απλότητα του να παραδίνεσαι στη διαδρομή. Την ευκαιρία να ανακαλύψεις πράγματα -ή ακόμα και τον εαυτό σου- επειδή δεν πήρες τη σωστή στροφή.
Το GPS, βέβαια, ξέρει πάντα πού πάμε. Ή μάλλον, ξέρει πού του έχουμε πει ότι θέλουμε να πάμε. Εκείνη τη διεύθυνση που βάλαμε βιαστικά πριν ξεκινήσουμε. Αυτό που δεν ξέρει -και δεν μπορεί να ξέρει- είναι αν θέλουμε πραγματικά να φτάσουμε εκεί. Αν μας εκφράζει, αν μας ταιριάζει, αν είναι δική μας επιλογή ή κάποιου άλλου. Δεν ξέρει αν το ταξίδι που κάνουμε έχει νόημα ή αν απλώς τρέχουμε για να μην ακούμε τη σιωπή.
Όλοι μας κάποια στιγμή στη ζωή αισθανθήκαμε πως ακολουθούμε μια πορεία που δεν ορίσαμε εμείς. Μια καριέρα που ξεκίνησε από μια «λογική επιλογή», μια σχέση που συνεχίστηκε από συνήθεια, έναν ρυθμό ζωής που επιβάλλεται από έξω. Και κάθε φορά που νιώθαμε χαμένοι, κάθε φορά που μας έπνιγε η ερώτηση «πού πάμε», ψάχναμε μια απάντηση. Ένα GPS για την ψυχή. Έναν χάρτη που θα μας δείξει τον προορισμό και θα μας εγγυηθεί ότι είναι ο σωστός.
Αλλά η ζωή δεν δουλεύει έτσι. Δεν έχει μία και μόνο διαδρομή. Δεν έχει σωστό και λάθος δρόμο. Κι αν υπάρχει κάτι σαν ελευθερία, αυτή ίσως να κρύβεται στις στιγμές που σταματάμε να ακολουθούμε οδηγίες και αρχίζουμε να ακούμε εμάς. Να ακούμε πού θέλουμε να πάμε - όχι πού μας λένε να πάμε.
Να τολμάμε να χαθούμε λίγο. Να κάνουμε στάσεις χωρίς λόγο. Να στρίβουμε χωρίς να ξέρουμε τι έχει παρακάτω. Και να λέμε: «ας δούμε πού θα μας βγάλει».
Μπορεί τελικά να μη φτάσουμε εκεί που είχαμε αρχικά σχεδιάσει. Μπορεί να καθυστερήσουμε. Μπορεί να περάσουμε από δρόμους δύσκολους, άβολους, απάτητους. Αλλά ίσως -ίσως- για πρώτη φορά, να νιώσουμε ότι πηγαίνουμε κάπου που έχει αληθινό νόημα για εμάς.
Φωτογραφίες: Unsplash
Ακολουθήστε την σελίδα του gMotion στο Facebook!