Οποιος αθλητικός δημοσιογράφος σέβεται τον εαυτό του, αλλά και το επάγγελμα του, πρέπει να έχει δοκιμάσει να εξασκήσει κάποια από τα αθλήματα για τα οποία γράφει. Ετσι η πρόσκληση του υπέροχου αθλητικού event, του Navarino Challenge για μάθημα... γκολφ ήταν κάτι παραπάνω από δελεαστική, ειδικά όταν πρόκειται για τη Μεσσηνία και το γήπεδο “The Dunes Course” που αποτελεί το πρώτο signature γήπεδο γκολφ στην Ελλάδα.

«Tι στο καλό», σκέφτηκα, «δεν θα μπορέσω να χτυπήσω μερικά μπαλάκια» και αμέσως δήλωσα συμμετοχή! «Τώρα που συμπεριλήφθηκε το γκολφ και στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων, ποτέ δεν είναι αργά για μία νέα καριέρα», είπα γελώντας μέσα μου και ετοιμάστηκα! Ευτυχώς που δεν υπήρχε dress code καθώς η προσωπική γκαρνταρόμπα δεν περιλαμβάνει στενό παντελόνι και ακόμα πιο στενό πόλο μπλουζάκι, όπως αυτά που φορούν οι επαγγελματίες γκόλφερ. Ούτε το ανάλογο καπέλο τζόκεϊ δεν είχα, αλλά ευτυχώς ήταν ήδη απόγευμα και ο ήλιος είχε αρχίσει την κατηφορική του πορεία προς τη θάλασσα... Αρκέστηκα σε μία βερμούδα, ένα μπλουζάκι και τα αθλητικά μου και πήγα.

Οι πρώτες εικόνες ήταν μαγευτικές καθώς το πανέμορφο γήπεδο δημιουργήθηκε σε μίας εκπληκτικής ομορφιάς τοποθεσία που σε αποζημιώνει με το παραπάνω. «Και να μην τα καταφέρω», σκέφτηκα, «τουλάχιστον απόλαυσα το τοπίο». Μπήκα στο golf car για να πάω στον ειδικό χώρο που γίνονται οι προπονήσεις, καθώς ήταν ευνόητο ότι δεν θα άφηναν αρχάριους να καταστρέψουν το εκπληκτικό γήπεδο της Costa Navarino. Μαζί μου τελικά συγκεντρώθηκαν και άλλα 15 άτομα που είχαν την ίδια υπέρμετρη φιλοδοξία, να παίξουν δηλαδή γκολφ! Που να ξέραμε οι άμοιροι...

Ο άνθρωπος που ανέλαβε το δύσκολο έργο της διαφώτισης, ήταν επαγγελματίας παίκτης και αρκετά απλά και κατανοητά μας μίλησε για το άθλημα, για τα μπαστούνια, για το στιλ που πρέπει να έχουμε και τον τρόπο που πρέπει να χτυπήσουμε το μπαλάκι. Ολα φαίνονταν εύκολα, σε σημείο να νιώθουμε έτοιμοι για γκολφ! Πήραμε τη θέση μας, λυγίσαμε τα πόδια μας, αρπάξαμε το μπαστούνι με τα δύο χέρια και να η πρώτη απόπειρα. Το μοναδικό που ακούστηκε στο μεσσηνιακό σούρουπο ήταν ο ήχος του μπαστουνιού που έκοβε στα δύο τον αέρα! Η πρώτη απόπειρα για χτύπημα λοιπόν αποδείχθηκε... τζίφος. Δοκίμασα ξανά, αλλά το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο, ενώ στην τρίτη προσπάθεια, το μπαστούνι καρφώθηκε με δύναμη στο έδαφος, τινάζοντας ψηλά ένα κομμάτι γρασίδι σαν αυτά που ξερίζωνε ο Τραϊανός Δέλλας όταν έπαιζε ακόμα μπάλα!

Προς στιγμήν ντράπηκα, αλλά ο δάσκαλος μου εξήγησε ότι αυτό συμβαίνει και να μην ανησυχώ, ίσως επειδή δεν είχε υπόψιν του, το τι θα ακολουθούσε... Και οι επόμενες προσπάθειες μου, ήταν αντάξιες κηπουρού που ήθελε να ξηλώσει το γρασίδι για να φυτέψει κάτι άλλο, ώσπου μετά τη 10η φορά, το σιδερένιο μπαστούνι βρήκε επιτέλους το ολόλευκο μπαλάκι, το οποίο μπορεί να μην απογειώθηκε, αλλά τα λίγα μέτρα που έκανε στην ευθεία, ήταν αρκετά για να μου ξαναδώσουν τη χαμένη ψυχολογία.

Εχοντας ανακτήσει μερικώς την αυτοπεποίθηση μου, επιχείρησα τις επόμενες βολές, αλλά μάταια. Το μπαστούνι μου αρνούνταν πεισματικά να χτυπήσει το μπαλάκι (ναι, το μπαστούνι έφταιγε) κι εγώ φυσικά δεν πλησίασα ούτε στο ελάχιστο τον Tiger Woods (σιγά μη γινόταν). Ο χώρος μάλιστα γύρω από το σημείο που έστηνα το μπαλάκι, άρχισε να θυμίζει ξερό σεληνιακό τοπίο.

Ο δάσκαλος ήταν και πάλι καθησυχαστικός αλλά παρά τα ενθαρρυντικά του λόγια, είναι ζήτημα εάν στο διάστημα της μίας ώρας που επιχείρησα να παίξω γκολφ, έκανα 2-3 ωραία χτυπήματα με το μπαλάκι να αποκτά σημαντικό ύψος και να προσγειώνεται μακριά από μένα. Κάπου εκεί κατάλαβα, ότι δεν πρόκειται να πάρω μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, για την ακρίβεια ούτε από επάνω με αεροπλάνο δεν θα περάσω! Και συνειδητοποίησα ότι το γκολφ, όσο εύκολο φαίνεται και αν φαίνεται, άλλο τόσο δύσκολο είναι και περίτεχνο.

Πρόκειται για άθλημα που πρέπει να χρησιμοποιήσεις με αρμονία πολλά μέρη του σώματος, απαιτεί καλή φυσική κατάσταση και γυμνασμένο κορμί . Και όσο και κάποιοι να το αμφισβητούν είναι άθλημα και όχι μόνο για ηλικιωμένους κυρίους που δεν έχουν τι να κάνουν όταν βγουν στη σύνταξη. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι στο “The Dunes Course” είδα αρκετά νέα παιδιά να μαθαίνουν τα πρώτα μυστικά του αθλήματος.

Πως παίζεται το γκολφ

Ο κάθε αγώνας γκολφ διαρκεί τρεις με τέσσερις ώρες, ανάλογα με το επίπεδο των παικτών και το γήπεδο. Στόχος του παίκτη είναι να ρίξει τη μπάλα μέσα στην τρύπα με τα λιγότερα χτυπήματα. Το γήπεδο του γκολφ έχει έκταση τουλάχιστον 500 στρεμμάτων και αποτελείται από 18 τρύπες, δηλαδή τις επιμέρους πίστες που πρέπει οι παίκτες να ολοκληρώσουν για να τελειώσουν το παιχνίδι. Κάθε τρύπα αποτελείται από την αφετηρία (tee), τον διάδρομο (fairway) και το χώρο γύρω από την τρύπα (green).

Στις τρύπες υπάρχουν φυσικά ή τεχνικά εμπόδια, όπως αμμόλακοι (bunker), δένδρα, λίμνες και ποτάμια, ενώ στους χώρους γύρω από την τρύπα το γρασίδι είναι πολύ καλά κουρεμένο, ώστε η μπάλα να κινείται με ευκολία προς την τρύπα, η οποία σηματοδοτείται από μία σημαία. Σε κάθε γήπεδο γκολφ υπάρχουν τρία είδη τρυπών, ανάλογα με την απόσταση από την αφετηρία ως το τέλος και χωρίζονται σε par 3, par 4 και par 5. Με την λέξη par εννοείται ο αριθμός των χτυπημάτων με τα οποία έχει υπολογισθεί ότι ένας πολύ καλός παίκτης ότι μπορεί να ολοκληρώσει την τρύπα. Ετσι, το άθροισμα των par των 18 τρυπών μας κάνει το par του γηπέδου.

Ένα κλασσικό γήπεδο γκολφ έχει par 72, αλλά υπάρχουν ανά τον κόσμο γήπεδα από par 68 εως 74. Κάθε παίκτης, ανάλογα με τις ικανότητες του έχει και το handicap του, το οποίο είναι ο αριθμός των χτυπημάτων που κάνει συνήθως παραπάνω ή σπανίως λιγότερο από το par του γηπέδου. Οι παίκτες ξεκινούν από την πρώτη τρύπα παίζοντας σε δυάδες ή τριάδες ή τετράδες.'Οταν όλοι παίξουν το πρώτο χτύπημα, φεύγουν από την αφετηρία και καθώς περπατούν προς το "green", παίζει το επόμενο χτύπημα ο παίκτης του οποίου η μπάλα είναι πιο μακριά από την τρύπα. Συνήθως οι αγώνες γκολφ χωρίζονται σε stroke play, όπου όλοι οι παίκτες παίζουν τις 18 τρύπες και νικητής είναι αυτός που τις έχει ολοκληρώσει με το μικρότερο άθροισμα χτυπημάτων και τo match play, όπου ο ένας παίκτης παίζει εναντίον του άλλου και νικητής είναι ο παίκτης που έχει κερδίσει πρώτος τις περισσότερες τρύπες από τον άλλο.

Κάθε παίκτης δικαιούται να έχει μαζί του από 7 ως 14 διαφορετικά μπαστούνια (clubs) τα οποία συνήθως κουβαλάει μέσα σε ένα σάκο με καρότσι. Το κάθε μπαστούνι έχοντας στο σημείο επαφής με τη μπάλα διαφορετική κλίση ως την κατακόρυφο, επιτρέπει στον παίκτη με την ίδια κίνηση και δύναμη, να ρίξει το μπαλάκι σε διαφορετικές αποστάσεις.

Tα μπαστούνια χωρίζονται σε δύο βασικές κατηγορίες, τα Ξύλα και τα Σίδερα. Τα Ξύλα μπορεί να ονομάζονται έτσι αλλά τα τελευταία χρόνια κατασκευάζονται από τιτάνιο και άλλα μέταλλα και είναι τα μπαστούνια που στέλνουν τη μπάλα μακρύτερα, ιδιαίτερα το Νο 1(driver) με το οποίο και παίζεται το πρώτο χτύπημα σε κάθε διαδρομή, με τη μπάλα να τοποθετείται πάνω σε ένα πλαστικό στήριγμα που λέγεται Τee. Εκτός από το driver χρησιμοποιούνται και τα Ξύλα Νο 3,4,5, και 7 για τα μακρινά χτυπήματα μέσα στο γήπεδο, καθώς όσο ανεβαίνει το νούμερο, το μπαστούνι στέλνει τη μπάλα ψηλότερα και κοντύτερα.

Υπάρχουν και τα Σίδερα που είναι τα Νο 2,3,4,5,6,7,8,9,10 μαζί με το σαντ γουέντζ (sand wedge), για τα χτυπήματα από την άμμο. Τέλος, το Πάτερ (Ρutter) είναι το πιο πολύτιμο μπαστούνι του γκόλφερ, καθώς με αυτό βάζει την μπάλα στην τρύπα από μικρή απόσταση.

Κάπου εκεί λοιπόν, ολοκληρώθηκε η πρώτη γνωριμία μου με το γκολφ, το οποίο μπορεί να μην με έχει ανάγκη, αλλά μου απέδειξε ότι αξίζει τον κόπο να ασχοληθείς με αυτό!