Ήταν ξημερώματα Τετάρτης εδώ στην Αθήνα, βράδυ Τρίτης στο Ρίο, γύρω στις 23:55 τοπική ώρα. Μόλις έχει ολοκληρωθεί η σκυταλοδρομία 4x200 ελεύθερο ανδρών. Οι ΗΠΑ έχουν κερδίσει το χρυσό και ο Μάικλ Φελπς, ο τελευταίος κολυμβητής της ομάδας, πασχίζει να βγει από την πισίνα. Με το ζόρι σηκώνει το γεμάτο σημάδια από βεντούζες κορμί του και κάθεται στο βατήρα.

Όλες οι κάμερες είναι βεβαίως πάνω του, καθώς έχει μόλις κατακτήσει το 25ο (συνολικά και 21ο χρυσό) μετάλλιό του σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Ο συνήθως εκφραστικότατος Φελπς αναπνέει με δυσκολία. Με μία χαρακτηριστική κίνησή του προς τους συμπαίκτες του, τους δείχνει ότι δεν αντέχει άλλο…

Καμιά ώρα πριν, ο ίδιος είχε κερδίσει ένα ακόμη χρυσό. Αυτή τη φορά στα 200μ. πεταλούδα, όπου οι Σακάι, Κεντερέσει και Τσεχ πάλεψαν να τον βγάλουν εκτός χρυσού, όμως ο ίδιος, μόλις τερμάτισε, έδειξε τον εαυτό του, γεμάτος αυτοπεποίθηση. Την αυτοπεποίθηση του κορυφαίου, του καλύτερου που έχουμε δει ποτέ… Στην απονομή αυτού του χρυσού, ο Φελπς δάκρυσε. Συγκινήθηκε. Δεν είχε εκφράσει ποτέ δημοσίως σε πισίνα Αγώνων τέτοια συναισθήματα. Ούτε ήταν φυσικά η πρώτη φορά που κέρδιζε χρυσό μετάλλιο. Κατά τη διάρκεια των φωτογραφίσεων, ανέβηκε στις κερκίδες και φίλησε στο μέτωπο των τριών μηνών γιο του. Ίσως ήθελε να του δώσει το βάπτισμα, να του περάσει τη σκυτάλη εκεί, μέσα στις αναθυμιάσεις από χλώριο, στο φυσικό του περιβάλλον.

Είναι σίγουρα άδικο για αθλητές άλλων αθλημάτων, που μπορεί να μην είναι καν Ολυμπιακά. Ή για αθλητές σε σπορ με μικρότερη δημοφιλία ή σε σπορ, στα οποία μπορείς να κερδίσεις μόνο ένα μετάλλιο ανά τέσσερα χρόνια. Είναι άδικο, ναι, όμως έτσι δεν είναι και τα σπορ και κατ’ επέκταση και η ζωή; Άδικη;

Δεν περιμέναμε τους Αγώνες του Ρίο για να το διαπιστώσουμε, όμως στη Βραζιλία ο Φελπς, μετά τα θεμέλια και τις κολώνες, έχτισε τις μικρολεπτομέρειες του μύθου του. Αν και μετά το Λονδίνο, θα μπορούσαμε να έχουμε κάποιες αμφιβολίες, πλέον έχουν ξεθωριάσει κι αυτές. Ο Μάικλ Φελπς είναι ο κορυφαίος στην ιστορία όλων των σπορ. Ο GOAT των GOAT!

Έχει αγωνιστεί σε πέντε Ολυμπιακούς Αγώνες, ξεκινώντας στο Σύδνεϊ, σε ηλικία 15 ετών, όπου κατετάγη πέμπτος στα 200 μέτρα πεταλούδα. Στην Αθήνα, πιο ώριμος και σε ηλικία 19 ετών, κέρδισε έξι χρυσά και δύο χάλκινα. Στο Πεκίνο είχε έρθει η ώρα να σπάσει το μυθικό ρεκόρ του Μαρκ Σπιτς, ο οποίος το 1972 είχε κερδίσει επτά χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια. Ο Φελπς κέρδισε οκτώ. Στο Λονδίνο πρόσθεσε άλλα τέσσερα χρυσά και δύο ασημένια. Στο Ρίο άλλα τέσσερα χρυσά.

Τα ρεκόρ του είναι αμέτρητα, δεν έχει νόημα να τα καταγράψουμε όλα, περισσότερο θα κουραστείτε, παρά θα εντυπωσιαστείτε. Δεν είναι, όμως, μόνο αυτά καθαυτά τα ρεκόρ και τα μετάλλια που τον καθιστούν τον κορυφαίο όλων των εποχών. Δεν είναι αρκετά για να τον κάνουν να ξεχωρίσει από αυτό το μυθικό γκρουπ αθλητών, που άλλαξαν μια για πάντα το άθλημά τους.

Ο Φελπς στο Ρίο, έδειξε μπροστά σε δισεκατομμύρια ανθρώπους ότι είναι άνθρωπος. Το ξέραμε, άλλωστε, από τα μπλεξίματά του με το νόμο στις ΗΠΑ (αλκοόλ και μαριχουάνα), όμως είναι διαφορετικό να το βλέπεις εκεί, που ξέρεις ότι σε βλέπουν όλοι. Ο Φελπς είναι πλέον 31 και πιθανότατα να μπορεί να αγωνιστεί και στο Τόκιο το 2020, όμως οι κινήσεις του, τα βλέμματά του, λένε ότι αυτό ήταν το τέλος.

Ο βιονικός υπέρ-κολυμβητής των οκτώ χρυσών μεταλλίων στο Πεκίνο, μετά από αυτό το 200άρι τα ξημερώματα της Τετάρτης, λύγισε για πρώτη φορά. Έδειξε κούραση, ταλαιπωρία, εξάντληση. Ο άλλοτε ατσάλινος, σχεδόν εξωγήινος Φελπς, άφησε τον εαυτό του να στραπατσαριστεί. Μπορεί να είχε φτάσει στα όριά του και στο παρελθόν, όμως για πρώτη φορά το έδειξε και φάνηκε ότι δεν το έκανε επίτηδες - απλά δεν αντέχει άλλο.

Για 12 και πλέον χρόνια, σε ένα απίστευτα ανταγωνιστικό άθλημα, που ο πρώτος από τον τελευταίο χωρίζεται από εκατοστά του δευτερολέπτου, ο Φελπς διέλυσε τον ανταγωνισμό του. Για μια δεκαπενταετία και βάλε, κάθε μέρα θυσίαζε τα πάντα για να λιώνει μέσα στις πισίνες για 8 και 9 ώρες, κολυμπώντας. Ναι, είχε το ταλέντο. Ναι, είχε τα γονίδια, όμως η δουλειά που έριξε είναι δύσκολο να καταμετρηθεί. Ήταν ο μοναδικός; Όχι, βέβαια! Αλίμονο! Αλλά, όπως αποδείχθηκε, ήταν ο πιο αποτελεσματικός.

Για ποιο λόγο είναι ο GOAT των GOAT; Γιατί σε ένα ατομικό άθλημα, που εκατοντάδες παλεύουν να σε φάνε κάθε χρόνο, ο Φελπς για 12 ολόκληρα χρόνια κατάφερε μόνος του να παραμείνει εκεί πάνω, στον θρόνο του. Ίσως ο Γιουσέιν Μπολτ, αν διαλύσει και πάλι τον ανταγωνισμό του φέτος, να μπορέσει να τον φτάσει. Και ίσως ο τεράστιος Καρλ Λιούις να έχει πολλά επιχειρήματα για να προβάλει τον εαυτό του ως τον καλύτερο. Μέχρι τότε, όμως, ο Αμερικανός κολυμβητής θα καμπουριάζει από το βάρος των μεταλλίων του και θα γελάει. Όπως γέλασε στο άκουσμα του εθνικού ύμνου, μετά τα 200μ. πεταλούδα. Όταν, δηλαδή, συνειδητοποίησε μάλλον μέσα του, ότι φτάνει. Ότι θα φύγει ως ο καλύτερος! Των καλύτερων…