Αν μια εικόνα είναι, όπως λένε, χίλιες λέξεις, τότε πως μπορείς να περιγράψεις τα συναισθήματά σου;

Γύρισα πριν 2 μέρες στο σπίτι μου έπειτα από ένα κουραστικό ταξίδι 5 ωρών και κάτι, πολύ ταλαιπωρημένη και μου έρχονται στο μυαλό μου αυτές οι εικόνες και τα συναισθήματα που ένιωσα, από το 1^ο Final 4 της Euroleague που παρακολούθησα ζωντανά και όχι από την τηλεόραση μου. Ήταν, για μένα, ένα ακόμα όνειρο που έγινε πραγματικότητα.

Είχα την τύχη και την τιμή να είμαι εθελόντρια σε ένα από τα πιο αμφίρροπα (κατά την ταπεινή μου γνώμη) Final 4 της Euroleague που έγιναν τα τελευταία χρόνια (τουλάχιστον απ’ αυτά που θυμάμαι). Πάντα υπήρχαν κάποια φαβορί και πάντα κάποιες ομάδες υπερτερούσαν έναντι των άλλων αλλά, φέτος, είχα την αίσθηση ότι και οι τέσσερις ομάδες είχαν ίσες ή σχεδόν ίσες πιθανότητες να σηκώσουν την κούπα. Προσωπικά, έδωσα λίγο λιγότερες στην Λοκομοτίβ Κουμπάν διότι, έπαιξαν στον πρώτο ημιτελικό με έναν «σεληνιασμένο» και MVP Νάντο Ντε Κολό. Λυπήθηκα όμως, περισσότερο και για τον Γιάννη Μπουρούση αλλά, κυρίως, για τον «ψυχωμένο» Κώστα Σλούκα. Αμφότεροι, άξιζαν κάτι καλύτερο. Παρ’ όλα αυτά, όποια ομάδα και να κέρδιζε τον τίτλο, θα ήμουν το ίδιο ευχαριστημένη. Και μόνο που ήμουν εκεί μέσα, ήταν κάτι το φανταστικό. Στην τελική, κέρδισε το μπάσκετ.

Γνώρισα πολλούς ανθρώπους, παιδιά της ηλικίας μου και μη, από διάφορες χώρες και όλοι συγκεντρωθήκαμε για να προσφέρουμε -ανιδιοτελώς, την ψυχή και το είναι μας, για να ζήσουμε αυτή την εμπειρία που λίγοι άνθρωποι μπορούν να γευτούν. Δεν είναι και λίγο πράγμα να παρατάς το σπίτι σου, τη δουλειά σου, τους φίλους σου, να πηγαίνεις σε μια χώρα που δε γνωρίζεις κανέναν, να συναντάς ανθρώπους με διαφορετική κουλτούρα, θρησκεία και χρωματική απόχρωση, που θα πρέπει να συνεργαστείς μαζί τους. Ξαφνικά, ως δια μαγείας, όλες οι φυλετικές διακρίσεις εξαφανίζονται και δένεσαι μαζί τους. Είναι μαγικό το πόσο γρήγορα γίνεται αυτό. Μόνο κερδισμένοι βγήκαμε απ’ όλη αυτήν την ιστορία.

Συμμετέχοντας σ’ ένα «πηγαδάκι» με τον κ. Παναγιώτη Γιαννάκη –μετά τον τελικό- μας είπε το εξής: «Οι νέοι βιάζονται να τελειώσουν το σχολείο αλλά, το σχολείο δεν τελειώνει ποτέ. Ολόκληρη η ζωή είναι ένα τεράστιο σχολείο». Εγώ λέω ότι η ζωή είναι αδυσώπητη και ο χρόνος ο μεγαλύτερος εχθρός μας. Γι' αυτό, σας παροτρύνω να ζήσετε, γιατί μόνο οι αναμνήσεις θα σας συντροφεύουν για πάντα...

Είμαι περήφανη και πολύ τυχερή για όλα αυτά που έχω ζήσει έως τώρα, για τις εμπειρίες που έχω συλλέξει (σαν εθελόντρια) και θα συνεχίσω να συλλέγω από τα ταξίδια μου.

ΥΓ: Γιώργο Π., Κάτια Κ., Γιώργο Γ., Νάνσυ Α., Γιώργο Τ., Γιάννη Κ., νιώθω ευλογημένη που σας γνώρισα και για τις όμορφες στιγμές που ζήσαμε μαζί. Καλή αντάμωση αδέρφια.

ΥΓ 2: Θέλω να ευχαριστήσω τους γονείς μου που με «προίκισαν» με αξίες όπως: εντιμότητα, ειλικρίνεια, αξιοπρέπεια, φιλότιμο, ανιδιοτέλεια κλπ αλλά κυρίως, την ελευθερία να κάνω τα όνειρα μου πραγματικότητα και ν’ ακολουθώ αυτά που θέλει η καρδιά, το μυαλό και η ‘’τρέλα’’ μου…