Σε μία από τις πιο cult ελληνικές ταινίες της δεκαετίας του '80, ο Διονύσης Ξανθός υποδύεται έναν μοτοσικλετιστή (Στέφανος Μαυρίδης) που παίζει κορώνα-γράμματα την ζωή του κάνοντας τον «Γύρο του θανάτου» σε λούνα πάρκ.

Ο Στέφανος Μαυρίδης, ο οποίος σύμφωνα με το σενάριο της ταινίας ταλανίζεται από οικονομικά προβλήματα προκειμένου να μην τον εγκαταλείψει η φιλάργυρη μνηστή του, Ρόζα πουλάει ένα-ένα τα όργανα του, βάζοντας υποθήκη ακόμη και τους όρχεις του!

Στην πορεία μην μπορώντας να ελέγξει τον εαυτό του από τους διαδοχικούς περιορισμούς της εταιρίας που πλέον ελέγχει ολοκληρωτικά την ζωή του, μαρσάρει την enduro, βουτώντας για τον απόλυτο γύρο του θανάτου ζωσμένος με εκρηκτικά. Εν τέλει γίνεται παρανάλωμα του πυρός!

Ο γύρος του θανάτου αποτελούσε την αδιαμφισβήτητη ατραξιόν, το δημοφιλέστερο θέαμα σε περιοδεύοντα τσίρκο και πανηγύρια κυρίως στις δεκαετίες του '70 αλλά και του '80, όπου ο ζογκλέρ-αναβάτης έκανε την εμφάνιση του στη μηχανή ή ακόμη και σε αυτοκίνητο (σε κάποιες περιπτώσεις) παγώνοντας το αίμα των παρευρισκόμενων.

Το ξύλινο βαρέλι βάθους 5,5 μέτρων, όπως χαρακτηρίζεται ο χώρος όπου δρούσε ο μοτοσικλετιστής, ο εκκωφαντικός θόρυβος από τα μαρσαρίσματα, είναι εικόνες, τις οποίες όσοι βίωσαν ως θεατές δεν θα ξεχάσουν ποτέ!

Ο τρόμος κυρίευε ακόμα και τον πλέον απαθή βλέποντας τον μοτοσικλετιστή να φλερτάρει με την ίδια του την ζωή, αφού έδενε τα μάτια του προκειμένου να προσφέρει θέαμα στο κοινό.

Συχνά τον γύρο του θανάτου πραγματοποιούσαν από κοινού δύο μοτοσυκλετιστές ή σε κάποιες περιπτώσεις αναλάμβαναν δράση και αυτοκινητιστές.

Στις συνήθως πρόχειρα φτιαγμένες εξέδρες το νεανικό κοινό ερχόταν σε απόσταση αναπνοής με τους οδηγούς που στροβιλίζονταν με μανία ζώντας με ένταση τις στιγμές.

Ξεχασμένοι ήρωες σε ένα show που τείνει να εκλείψει. Αρκετά ριψοκίνδυνο. Μυρωδιές από καμένο λάστιχο και καυσαέριο, λάδια, χειροκροτήματα, τρόμος. Οι πιρουέτες των αναβατών, ο αγώνας ζωής κόντρα στην βαρύτητα. Κάποιοι προσεύχονται κρύβοντας τα μάτια τους. Ο κονφερασιέ ζητάει από τους θεατές να προσφέρουν ότι έχουν ευχαρίστηση, αφού οι κασκαντέρ είναι ανασφάλιστοι. Ο κόσμος ρίχνει κέρματα στον πάτο του βαρελιού.

Εικόνες μιας άλλης ρομαντικής και συνάμα αθώας εποχής όπου το πάθος για θέαμα και ο ερασιτεχνισμός ακροβατούσε με την ίδια την ζωή, αφού η ασφάλεια περνούσε σε δεύτερη μοίρα.