Την ώρα που έπιασαν τα ψυχολογικά του τον Καραμάνο και διάβαζα για κάποιες εξωτικές περιοχές της Αθήνας, που δεν γνώριζα, και θυμήθηκα τα κομμάτια σάμαλι, που καταβρόχθιζα δύο-δύο (στο παλιό κυλικείο του Δημοτικού Σταδίου Καρδίτσας), ήμουν μακριά. Πολύ μακριά.

Προορισμός το Βερολίνο με δύο φίλους, τον Κωστή και τον Μάκη. Από την πρώτη στιγμή, στόχος ήταν το γήπεδο. Το πρώτο, που σκεφτήκαμε να επισκεφτούμε. Σε χρόνο dt τα εισιτήρια για το Χέρτα-Χόφενχαϊμ είχαν κλειστεί, λίγες ημέρες αργότερα έφτασαν στην Αθήνα, ενώ για κακή μου τύχη η Ουνιόν δεν έπαιζε στην πρωτεύουσα. Δεν πτοηθήκαμε και η Κυριακή ήταν ψηλά στην ατζέντα.

Η αλήθεια είναι ότι σε μία μονομαχία ανάμεσα σε Νταρντάι και Στέφενς δεν περίμενα κάτι καλύτερο. «Για τους οπαδούς το θέαμα δεν ήταν καλό. Έμοιαζε περισσότερο με ποδοσφαιρική σκακιέρα», είπε ο τεχνικός της Χέρτα μία ημέρα αργότερα. Ούτε αυτό με πτόησε. Διότι, ήθελα να δω πώς κινείται ο Φόλαντ στα δεξιά, σε μία ατυχή έμπνευση του Στέφενς, να δω τον Σκιέλμπρεντ σε έναν ρόλο, που δεν τον είχα φανταστεί, μπροστά από τους κεντρικούς αμυντικούς, να δω τις κινήσεις του Καλού, την αρχηγική παρουσία του Πολάνσκι στη μεσαία γραμμή.

Ένιωσα κι εγώ, έστω και πολύ μικρό, μέρος αυτής της σκακιέρας. Κι ας μιλάμε για ένα ματς κακής ποιότητας, που στο τέλος κρίθηκε με αυτογκόλ του αρχηγού των φιλοξενούμενων. Οι γηπεδούχοι είχαν όλο κι όλο ένα σουτ εντός εστίας. Πιστέψτε με όμως. Δεν είχε καμία σχέση με τη βαρεμάρα, που μπορεί μεταφέρουν οι λέξεις μου.

Αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε από νωρίς για το γήπεδο. Άλλωστε, για τους Γερμανούς η μέρα του ματς είναι ιεροτελεστία. Αλλάξαμε γραμμή στην Alexanderplatz και εκεί ήταν που άρχιζες να βλέπεις μπλε φανέλες και κασκόλ. Οι περισσότεροι στο μετρό με μία μπύρα στο χέρι. Να τους ακούς να συζητάνε για το ματς. Κι ας έδειχνε το θερμόμετρο 2 βαθμούς κελσίου. Τελικά, το κρύο απέτρεψε πολλούς από το να έρθουν, καθώς μετά τα σχεδόν sold out προηγούμενα ματς, έδωσαν το παρών κάπου στις 37.500 φίλαθλοι.

Όταν φτάσαμε στο στάδιο, περπατήσαμε λίγο, για να δούμε από το πουθενά ένα μπλε κύμα. Δύο ώρες πριν τη σέντρα και ο περισσότερος κόσμος ήταν ήδη εκεί. Λουκάνικα, μπύρες και ψώνια από τα πρόχειρα περίπτερα με προϊόντα της Χέρτα. Λίγα συνθήματα και μπροστά για την είσοδο.

Εκεί, οι οργανωμένοι έμπαιναν πρώτοι. Χαιρετούρες με τους σεκιούριτι, χαμόγελα, έλεγχος και μέσα για να στήσουν τα πανό. Πάνω από όλα, αλληλοσεβασμός. Από την ίδια θύρα έμπαιναν και οι διαπιστευμένοι. Με τους οργανωμένους! Περιμέναμε, ανησυχήσαμε λίγο, γιατί για κάποιον λόγο μας ήρθε να πάρουμε 2-3 σουβενίρ στο δρόμο, κάτι που ο Μάκης θυμήθηκε την τελευταία στιγμή να τονίσει, όμως όταν ήρθε η ώρα, ο έλεγχος έγινε μόνο για καπνογόνα και βεγγαλικά, τα οποία για κάποιον λόγο οι Γερμανοί έχουν δαιμονοποιήσει τελευταία. Α, και μετά τα γεγονότα στο Αννόβερο, η παρουσία της αστυνομίας ήταν πολύ διακριτική. Σχεδόν ανύπαρκτη. Και πάντα έξω από το γήπεδο.

Μπήκαμε, λοιπόν. Το Olimpiastadion είναι επιβλητικό. Οι μαρμάρινες κολώνες, η αρχιτεκτονική του, που θυμίζει Κολοσσαίο. Πλέον, υπερσύγχρονο. Εκεί, που κάποτε ο Χίτλερ έβλεπε τον Όουενς να διαλύει κάθε του ιδεολογία και αντίληψη... Η επίσκεψη στην μπουτίκ ήταν must, καθώς έπρεπε να πάρουμε κάτι να ταιριάξουμε με το πλήθος. Χαμός στο μικρό κατάστημα και μετά από κανένα 20λεπτο βγήκαμε με ένα κασκόλ εγώ και με γάντια ο Μάκης. Όλα αυτά με τον ήλιο να κάνει τέλεια τη μέρα, καθώς τις δύο προηγούμενες έβρεχε.

Πριν ψάξουμε τις θέσεις μας, έπρεπε να κάνουμε ό,τι και όλοι οι υπόλοιποι: να πάρουμε φαγητό και ποτό. Άλλωστε, όλοι ήμασταν μόνο με πρωινό. Τι καλύτερο από ένα currywurst και μία μπύρα. Του εντός λίτρου, για δύο λόγους. Πρώτον, μη μας πουν και φλώρους και δεύτερον για να μην τρέχουμε σύντομα για ανεφοδιασμό. Αυτό ήταν το πλάνο, γιατί τελικά αλλιώς μας ήρθαν τα πράγματα... Οι Γερμανοί έχουν βρει μία πανέξυπνη λύση, για να έχεις κίνητρο να επιστρέψεις το πλαστικό ποτήρι. Σου το χρεώνουν δύο ευρώ και σου τα δίνουν πίσω, όταν τους το γυρίσεις, όπως μας είπε η ευγενέστατη κοπέλα που μας σέρβιρε.

Βρήκαμε τις θέσεις μας, λοιπόν, και αρχίσαμε να χαζεύουμε. Η Ostkurve ήταν γεμάτη από νωρίς και μπορούσες να ακούσεις τα πρώτα συνθήματα. Από την άλλη πλευρά, ήταν δεν ήταν 50 οπαδοί της Χόφενχαϊμ. Και μπορώ να πω ότι ήταν αρκετά θορυβώδεις. Σύνθημα από εδώ, σύνθημα από εκεί και η ακουστική εκπληκτική. Σαν μελωδία.

Ο κόσμος άρχισε να έρχεται, όμως σύντομα καταλάβαμε ότι το στάδιο δε θα γεμίσει. Ο λόγος; Απλός. Δεν είχε έρθει ούτε ένας να κάτσει στη σειρά μας! Έβλεπες παντού οικογένειες και ζευγαράκια. Ακόμη και στο πέταλο οι γυναικείες παρουσίες ήταν αξιοσημείωτες. Για μπινελίκια ούτε λόγος. Μόνο ελάχιστα και πολύ light.

Πέρα από τις αποδοκιμασίες, όταν οι παίκτες του Χόφενχαϊμ βγήκαν για προθέρμανση, όλοι είχαν σκοπό να ασχοληθούν μόνο με την ομάδα τους. Είχα συνηθίσει το pregame να αποτελείται μόνο από – ό,τι να ναι - τραγούδια και τις κλασικές διαφημίσεις από τα μεγάφωνα: «πλακάκια ο Γιώργος και Χαραυγιακός-Αμπελόκηποι 2-0». Εκεί, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ναι, σωστά το μαντέψατε: άλλος κόσμος.

Κάμερα στον αγωνιστικό χώρο, με τον τραυματία Πέκαρικ κάποια στιγμή να μας λέει τη γνώμη του για το παιχνίδι, το Hertha TV στα μάτριξ να μας ενημερώνει για το πώς πήγε η προπόνηση τις προηγούμενες ημέρες, να μας δείχνει μία άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Παλ Νταρντάι, ο οποίος μεταξύ άλλων μας έκανε γνωστό ότι προτιμάει το κρασί από την μπύρα (α πα πα), ενώ από τα μεγάφωνα ενημερωθήκαμε για την ιστορία της Χόφενχαϊμ και τι συνέβη στα προηγούμενα παιχνίδια με τους γηπεδούχους.

Είχε φτάσει η ώρα οι ομάδες να βγουν στον αγωνιστικό χώρο. Η μουσική εισαγωγή της Bundesliga ήταν όλα τα λεφτά, ενώ όλοι σηκώθηκαν και άρχισαν να κουνάνε τα κασκόλ τους. Μπήκα κι εγώ στον πειρασμό να το κάνω. Η εικόνα ήταν εντυπωσιακή. Εκείνος, που πήρε το μεγαλύτερο χειροκρότημα στην παρουσίαση των γηπεδούχων ήταν ο Ντάρνταϊ. Άλλωστε, αν κάτι επιβεβαιώθηκε από το ταξίδι ήταν ότι αυτή η Χέρτα είναι ομάδα του προπονητή της.

Ο ύμνος των πρωτευουσιάνων σταμάτησε, όμως όλο το γήπεδο συνέχισε να τραγουδάει, πριν έρθει ο φόρος τιμής στα θύματα του Παρισιού. Ενός λεπτού σιγή και δεν ακούστηκε κιχ... Να πω την αλήθεια ζήλεψα.

Και έτσι, εντελώς ξαφνικά, ένα λεπτό πριν τη σέντρα ξεκίνησε να χιονίζει! Πολύ γρήγορα, δεν μπορούσαμε να δούμε την απέναντι κερκίδα. Πάλι καλά, που ο Κωστής είχε τσεκάρει την πρόγνωση του καιρού. Βροχή μέχρι τη μία και μετά ήλιο. Όλες τις μέρες που ήμασταν εκεί, τα έδειχνε όλα ανάποδα. Τόσο, που αμφιβάλω αν θα έπιανε την ηλιοφάνεια στη Σαχάρα...

Ούτε και τότε πτοηθήκαμε. Άφησα την μπύρα κάτω, γιατί κάποια στιγμή ξεπάγιασα και απλά ζήλευα εκείνους, που είχαν προνοήσει και είχαν φέρει μία μικρή κουβέρτα. Οι τεράστιες σημαίες των οργανωμένων είναι εκπληκτικό θέαμα, που το συναντάς μόνο στα γερμανικά γήπεδα. Το τέλειο σκηνικό.

Η τακτική του Στέφενς ήταν απλή στο πρώτο ημίχρονο: όλοι πίσω. Ελεύθερο είχε η Χέρτα και έβλεπα τον Φόλαντ να τρέχει να πάρει θέση στη γραμμή στη μέση του γηπέδου. Μόνο ο Ουτ επιτρεπόταν να είναι πιο μπροστά. Καλύτεροι οι γηπεδούχοι στον... χιονοπόλεμο του πρώτου μέρους και 1-0 στο ημίχρονο.

Ώρα ανεφοδιασμού. Ο Γιάννης (σειρά και ο άνθρωπος που έχει αναλάβει το δύσκολο έργο να μου μάθει γερμανικά) με είχε ενημερώσει για ένα παράξενο ελιξίριο: κάτι σαν ζεστό κρασί, που σερβίρουν έξω από τα στάδια. Αφού φάγαμε ένα πεντανόστιμο brezel και επισκεφθήκαμε τις τουαλέτες, έρεπε να πάρουμε κάτι να πιούμε. Βλέπω ένα «Stadionpunsch» στον κατάλογο και λέω: εδώ είμαστε. Τελικά, αυτό ήταν. Και για την περίπτωσή μας μέσα στο κρύο ήταν νέκταρ. Περιττό να πω ότι μέσα σε 40’ το είχε στρώσει έξω από το στάδιο. Βγάλαμε τις φωτογραφίες μας, είδαμε τα πιτσιρίκια να παίζουν χιονοπόλεμο και ξανά μέσα για το δεύτερο 45λεπτο.

Οι φιλοξενούμενοι το πάλεψαν περισσότερο, όμως ήταν εμφανές ότι το ματς θα κρινόταν στο γκολ. Και αυτό είχε ήδη μπει. Το 1-0 έμεινε μέχρι το τέλος. «Η Χόφενχαϊμ βυθίστηκε στο χιόνι» ήταν ο τίτλος της Zeit. Όλη η διαφορά φαινόταν στη γλώσσα του σώματος των δύο προπονητών.

Ο Στέφενς είχε τα γνωστά του ξεσπάσματα. Μία όρθιος, μία στον πάγκο. Και σχεδόν πάντα με τα χέρια στις τσέπες. Από την άλλη ο Νταρντάι ήταν συνεχώς όρθιος με τα χέρια πίσω από την πλάτη. Σαν ένας αυστηρός καθηγητής, που τεστάρει αν οι παίκτες του εκτελούν αυτά που τους έχει μάθει στην εντέλεια. Έκανε αυτό που ήθελε από εκείνους: δε χαλάρωσε στιγμή.

Όταν ακούστηκε το τελευταίο σφύριγμα, οι παίκτες της Χέρτα χειροκρότησαν τους οπαδούς τους σε κάθε γωνία του σταδίου και πήγαν προς το πέταλο. Αυτός ήταν και ο δικός μας προορισμός, όμως δυστυχώς το κρύο δεν επέτρεψε αποθέωση... μακράς διαρκείας.

Από την άλλη πλευρά, σε μία εικόνα που έβλεπα μόνο από την τηλεόραση κάποιοι από τους παίκτες της Χόφενχαϊμ, με μπροστάρη τον Φόλαντ, πλησίασαν τους οπαδούς τους και τα άκουσαν. Έκαναν αυτό, που οφείλει να κάνει κάθε ποδοσφαιριστής, όταν όλοι έχουν δει ότι δεν έδωσε το 100%: ζήτησαν συγνώμη.

Η σταχτοπούτα ανάμεσα στις ομάδες, που διεκδικούν έξοδο στην Ευρώπη, είχε κερδίσει και είχε παραμείνει στην 4^η θέση. Μόνο οι Μπάγερν και Ντόρτμουντ έχουν κερδίσει περισσότερα ματς από τη Χέρτα στην Bundesliga.

Την είδα να παίρνει μία «βρώμικη» νίκη και να ενσαρκώνει όλες τις αρετές, που ο... old-school προπονητής της πρεσβεύει: ομαδικό πνεύμα, πάθος, ωριμότητα, σεμνότητα. Όλα αυτά, που είχαν χαθεί εδώ και καιρό στην πρωτεύουσα. Το επόμενο παιχνίδι θα είναι ίσως το μεγαλύτερο τεστ. Η Χέρτα ταξιδεύει στο Μόναχο, όπου η τελευταία νίκη είχε έρθει το 1977.

«Πηγαίνουμε με περηφάνια και θέλουμε να είμαστε περήφανοι και μετά», σχολίασε ο Νταρντάι, που βλέπει την ομάδα του να έχει ήδη 23 βαθμούς 4 αγωνιστικές πριν τη διακοπή, τη στιγμή που πέρυσι σε ολόκληρη τη σεζόν είχε 35! Η τρέλα είναι τέτοια στο Βερολίνο, που σε ψηφοφορία της Berliner Zeitung το 38% πιστεύει σε νίκη επί της Μπάγερν! «Φυσικά και το μόνο που σκεφτόμαστε είναι η έξοδος στο Champions League», όπως είπε ο Λούστενμπεργκερ στις κατακόμβες του Olympiastadion μετά το ματς. Ήξερε τι έλεγε, καθώς απαντούσε ειρωνικά στις απανωτές σχετικές ερωτήσεις.

Πίσω στην πραγματικότητα, ο 39χρονος τεχνικός ξέρει τι τον περιμένει και για πρώτη φορά στη σεζόν αποφάσισε η προπόνηση της περασμένης Πέμπτης να είναι κλειστή. «Η μοναδική αδυναμία της Μπάγερν είναι ότι στατιστικά κάπου θα πρέπει να χάσει βαθμούς. Αυτή είναι η ελπίδα μας».

Τη στιγμή της αποθέωσης, ακούστηκε ένα σύνθημα από τους οπαδούς της Χέρτα: «Zieht den Bayern die Lederhosen aus». Όπου «Lederhosen» ένα παραδοσιακό ένδυμα της Βαυαρίας (και όχι μόνο στα νότια) και το ρήμα της πρότασης «τραβήξτε/γδύστε». Καταλάβατε που το πήγαν...

Φεύγοντας, κανένας δεν πείραξε τους – λίγους – αστυνομικούς και εκείνοι με τη σειρά τους δεν ενόχλησαν κανέναν. Όλοι είχαν σταματήσει για ένα τελευταίο «βρώμικο» και μία (λέμε τώρα) μπύρα. Μπήκαμε στον τρίτο συρμό, που πέρασε, γιατί δε θέλαμε να στριμωχτούμε. Στον τέταρτο το στάδιο είχε σχεδόν αδειάσει. «Ευτυχία στο χιόνι», ήταν το πρωτοσέλιδο της Berliner Zeitung την επόμενη μέρα (εννοείται ότι ξέχασα την εφημερίδα στο αεροπλάνο) και ευτυχισμένος στο χιόνι ένιωθα και εγώ. Όσο για το Βερολίνο; Top προορισμός.