Υβρίδιο μαχητή

Τίποτα δεν είναι φωτεινό στην Παλαιστίνη εδώ και χρόνια. Η εξαίρεση του φωτός δεν υπάρχει σε αυτόν τον τόπο. Το σκότος του θανάτου και της γέννησης του επικρατούν. Το χρώμα του μολυβιού η βάση όλων. Ζώντων και μη οργανισμών. Ο πόνος των ανθρώπων, γίνεται και πόνος των πραγμάτων. Για να βρεις το φωτεινό αστέρι δεν κοιτάς στον ουρανό. Υποτάσεις τον εαυτό σου στην πιο επώδυνη δοκιμασία. Και στην Παλαιστίνη αυτή έχει να κάνει με την επιβίωση. Αν τώρα χρησιμοποιείς ως μέσο διάσωσης και ύπαρξης το μπάσκετ, τότε είσαι ένα υβρίδιο μαχητή. Δίχως όπλα και αίμα, στέκεσαι όρθιος και κουβαλάς την καλά κρυμμένη ανεμελιά ενός λαού. Τέτοιος “μαχητής” είναι ο Σάνι Σακακίνι, ο πρώτος επαγγελματίας της χώρας του, που προσπαθεί να αποδείξει στους συμπατριώτες του τη δημιουργία των πάντων από το τίποτα!

Όχι ότι έχουν ανάγκη το δικό του παράδειγμα. Εξάλλου, έχουν μάθει να μάχονται με το τίποτα απέναντι στην πανίσχυρη ισραηλινή στρατιωτική μηχανή. Μολαταύτα, μπορεί να σταθεί δίπλα τους, αφού με μια μπάλα όχι μόνο επιβιώνει, αλλά διακρίνει το όνειρο του. Να παίξει στο ΝΒΑ!

Αντλεί δύναμη από τον τόπο του

Ο Σακακίνι κατάγεται από τη Ραμάλα. Πόλη στη Δυτική Όχθη. Παλαιστινιακό έδαφος όπου η φλόγα της αντίστασης στην ισραηλινή κατοχή δεν σβήνει ποτέ. Ο 26χρονος δεν τιμά μόνο την καταγωγή του, αλλά την... εκμεταλλεύεται κιόλας, μια και το να θες να κάνεις καριέρα, σε οποιοδήποτε τομέα, ως Παλαιστίνιος οφείλεις να αντλήσεις και την τελευταία σταγόνα από το μαχητικό πνεύμα που υπάρχει στο DNA αυτού του τόπου. Αγωνίζεται στην Κίνα, ενώ έχει ταξιδέψει στις ΗΠΑ, ιδίοις εξόδοις, για να πείσει τους ειδικούς για το ταλέντο του.

Η ελπίδα είναι πολυτέλεια στη γενέτειρα του. Θα τη βρεις μόνο στα ανθισμένα χαλάσματα. Οι πέτρες φυλάνε τη δύναμη της ζωής και ο Σακακίνι φαίνεται ότι από κει παίρνει τη δική του.

Ο Σακακίνι θα μπορούσε να εγκαταλείψει τον τόπο του, όπως κάνουν πολλοί, αποδεχόμενος ιθαγένεια άλλου κράτους. Θα ήταν πιο εύκολος ο δρόμος για καριέρα στον χώρο του μπάσκετ. Επέλεξε όμως να μείνει, επιστρέφοντας στο τετραώροφο πατρικό του. Διατήρησε την ιθαγένεια του για να δείξει στους υπόλοιπους ότι μπορούν να κρατήσουν τα όνειρα τους.

“Όταν μιλάει τον ακούνε”

Η απόδειξη ότι η πίστη του δεν εμφορείται από ιδιοτελή κίνητρα είναι η εθνική ομάδα της Παλαιστίνης. Ο Σακακίνι βοήθησε σημαντικά στην αναμόρφωση, στην επιλογή παικτών και κυρίως στην προσπάθεια αλλαγής της. Μέσα σε τρία χρόνια, η Παλαιστίνη κατάφερε να βρει μια θέση στο προσκήνιο της παγκόσμιας μπασκετικής κοινότητας. Για πρώτη φορά έλαβε μέρος στο Πανασιαστικό πρωτάθλημα της FIBA. Ο προπονητής του Τζον Στιλ, αναφέρει γι' αυτόν ότι “τον ενδιαφέρει να κάνει ό,τι είναι καλύτερο για όλους”. Το πιο σημαντικό, όπως επιβεβαιώνει ο κόουτς, είναι η προσπάθεια του να αλλάξει την κουλτούρα των ανθρώπων. Προφανώς την αθλητική, η οποία φύεται στο αγωνιστικό πνεύμα. Ξέρει από που έρχεται και που θέλει να πάει. Και σε αυτό το ταξίδι δεν θέλει να είναι μόνος του.

Σίγουρα δεν έχει πρόβλημα να είναι μπροστάρης της αποστολής “Παλαιστινιακό μπάσκετ” και κάνει τα πάντα. Αν και είναι σέντερ “παγιδευμένος” σε σώμα φόργουορντ, βελτίωσε το σουτ του, τον χειρισμό της μπάλας και φυσικά το ριμπάουντ. Δηλώνει ότι αγάπα τη χώρα του και τον πιστεύεις γιατί το δείχνει. Δεν είναι σχήμα λόγου. Διαχέει την αγάπη μέσω των πράξεων του. Είναι χαρισματικός, μια και όπως λέει ο πρώην παίκτης του πανεπιστημίου της Μινεσότα Τζαμάλ Αμπού-Σαμάλα, τον οποίο έπεισε ο Σακακίνι να παίξει για την Παλαιστίνη, “όταν μιλάει τον ακούνε”. Το να σε ακούνε, ειλικρινά, είναι στοιχείο χαρισματικού ανθρώπου.

Η ψυχή οδηγεί στην απόδραση

Το πρόσωπο του “λάμπει” όταν μιλά για μπάσκετ. Περιγράφει τη μεταμόρφωση του από παίκτη που παίζει με πλάτη στο καλάθι, σε παίκτη που μπορεί να διεισδύσει και να καρφώσει. Του αρέσει να λέει την ιστορία για το πως προσέλαβε προπονητή στο Λος Άντζελες και τον έβαλε μαζί με τον Γκασόλ. Δηλώνει ότι έπαιξε καλά απέναντι στον Ισπανό, αν και είναι “πολύυυυυυ ψηλός” όπως αναφέρει.

Παρ' όλα αυτά είναι επιφυλακτικός για τη ζωή του εκτός καλαθοσφαίρισης. Δεν λέει πολλά για την οικογένεια ή τα παιδικά του χρόνια, εκτός από το ότι ο πατέρας του ήταν προπονητής μπάσκετ και ερωτεύτηκε το παιχνίδι ενώ παρακολουθούσε αγώνα ΝΒΑ. Υποσχέθηκε στον εαυτό του ότι θα γίνεις ένας απ' αυτούς. Αγωνίστηκε στα παλαιστινιακά εδάφη, σε λίγκα κοντά σε αυτές των YMCA (σ.σ Χ.Α.Ν). Στην εφηβεία έλαβε πρόσκληση από το πανεπιστήμιο της Ιορδανίας και έπαιξε επαγγελματικά για την Riyadi Aramex.

Ο λόγος δεν μπορεί να εξωτερικευτεί και με τα βίας σχηματίζονται λέξεις και φράσεις όταν ο Σακακίνι τοποθετείται στο θέμα των ατέρμονων συγκρούσεων στην περιοχή που μεγάλωσε. Λακωνικά απαντά πως “ήταν δύσκολα”. Ο Αμπού Σαμάλα διαπιστώνει το προφανές σε πρώτη ανάγνωση. “Ο ζήλος του για δουλειά πηγάζει απ' αυτό που αντιμετώπισε όταν μεγάλωνε”. Ναι, είναι όμως η ψυχή που δεν φανερώνεται, και όμως “ματώνει” ,που σε οδηγεί στην απόδραση.

Ειρωνεία στην ειρωνεία

Ο Σακακίνι, βέβαια, δεν μπορεί να τα βάλει με τη διαμορφωμένη πολιτική-κοινωνική κατάσταση. Μόνο την ειρωνεία της μπορεί να αντιμετωπίσει. Πώς; Με ειρωνεία. Ζει πολύ κοντά στο Τελ Αβίβ και θα μπορούσε άνετα να είναι μέλος της Μακάμπι. Ωστόσο, καμία ισραηλινή ομάδα δεν θα δεχόταν Παλαιστίνιο στη σύνθεση της. “Είναι αστείο” δηλώνει δίχως να ακούγεται θυμωμένος. Η φωνή του είναι επίπεδη και κυνική. Απλώς αναγνωρίζει την παγιωμένη κατάσταση και με την αποδοχή της ξεπερνά το γεγονός ότι θα μπορούσε να έχει πολύ καλύτερη αθλητική τύχη. Εάν γεννιόταν στην άλλη πλευρά, ίσως θα ήταν σε αμερικάνικο κολέγιο ή στο ΝΒΑ. Με όρους πολιτικής είδε το φως της ζωής στη λάθος μεριά. Οι μάχες δεν σταματούν ποτέ και το μπάσκετ δεν μπορεί να τις...κερδίσει.

Η θέση του στη διένεξη Αράβων-Ισραηλινών προσπαθεί να κάτσει στη μέση. Θέλει να ζήσει εν ειρήνη. Να είναι όλοι χαρούμενοι. Μακάρι να ήταν τόσο απλό. Παλαιότερα, ισραηλινός αρθρογράφος έγραψε γι' αυτόν εκφράζοντας τη δυσαρέσκεια του που ένας τόσο καλός παίκτης είναι στη Δυτική Όχθη και όχι στο Ισραήλ και την εθνική ομάδα. [...]

Να αρμενίσει τ' όνειρο

Ο Σακακίνι δεν είναι μόνο μέλος της εθνικής ομάδας μπάσκετ. Είναι συνδημιουργός αυτής. Μαζί με τον προπονητή Τζον Στιλ έφτιαξαν την ομάδα και της μετέδωσαν το πνεύμα του μαχητή. Το μήνυμα ότι το μπάσκετ μπορεί να σώσει τις υπό απειλή ζωές. Ο Σακακίνι ήταν αυτός που “κουβάλησε” την Παλαιστίνη στα προκριματικά, όμως ακόμη έχει δρόμο στο να “νικήσει” τη κακή νοοτροπία των συμπολιτών του.

Μολαταύτα, “ο πρώτος επαγγελματίας καλαθοσφαιριστής” είναι τίτλος περίεργος για την Παλαιστίνη. Δεδομένων των συνθηκών επιβίωσης, και όχι διαβίωσης, στη Δυτική Όχθη η περίπτωση Σακακίνι είναι ανωμαλία. Πώς το κατάφερε αυτό και παρέσυρε τους υπόλοιπους; Ο προπονητής του θεωρεί ότι είναι αποτέλεσμα αποφασιστικότητας και εξυπνάδας. Ο ίδιος από μικρός έλεγε ότι θα γίνει μπασκετμπολίστας. Όσοι τον άκουγαν μειδιούσαν. Ο ίδιος θυμάται πως “όλοι έλεγαν α, καλά εντάξει επειδή κανείς δεν έπαιζε επαγγελματικά δεν ενθουσιαζόταν με αυτό. Το κρατάω στο μυαλό μου για να συνεχίσω να δουλεύω σκληρά”.

Το όνειρο του ΝΒΑ είναι μακρινό. Δυσπρόσιτο. Ο Σακακίνι όμως κρατά τα όνειρα του και είναι διατεθειμένος να κάνει οτιδήποτε χρειαστεί για να τα εκπληρώσει. Για κάθε όνειρο όμως χρειάζεται και τρέλα. Το καράβι που θα μπει το όνειρο για να αρμενίσει γιατί “μεγαλύτερη τρέλα, είναι, θαρρώ να να μην έχεις τρέλα” σύμφωνα με τον Ν. Καζαντζάκη.

Πηγή: theguardian