Η πιο θλιβερή εικόνα όλης αυτής της παράνοιας που βιώνουμε μέσα από τις τηλεοράσεις (και πολλοί δίπλα στα σπίτια τους), είναι αναμφίβολα εκείνου του πιτσιρικά που δυστυχώς δεν θα προλάβει να μεγαλώσει ποτέ. Μετά από τον Αϊλάν, επικρατεί η αίσθηση πως το περιστατικό που προκάλεσε μεγαλύτερη αίσθηση (σ.σ.: πάντα αναλογικά με την ίντριγκα που πούλησε τηλεόραση) δεν ήταν οι πολλαπλοί, μαζικοί, επαναλαμβανόμενοι θάνατοι-πνιγμοί, αλλά εκείνο το... τάκλιν στα σύνορα της Ουγγαρία με την Κροατία.

Τότε που εκείνη η απίθανη γυναίκα με την κάμερα έβαλε το πόδι της εσκεμμένα και έριξε κάτω τον πατέρα με το παιδί στην αγκαλιά. Ολα αυτά λοιπόν τα είδαμε, τα διαβάσαμε και τα παρακολουθήσαμε ξανά και ξανά. Οπως και τον μικρό, ο οποίος εμφανίστηκε στην οθόνη, φορώντας τη φανέλα του Αρη, την οποία του είχε χαρίσει ο πρόεδρος της Κοινωνίας Μελών Άρη, Άγγελος Μισιρλής, καθώς χώριζαν οι δρόμοι τους λίγο πριν τα σύνορα με τα Σκόπια. Επειδή όμως τίποτα δεν γίνεται τυχαία στο σύμπαν και κάθε τι έχει την εξήγηση του, εκείνη η τρικλοποδιά ήρθε για να επιβεβαιώσει όλες τις θεωρίες για τα συγκοινωνούντα δοχεία, το «Φαινόμενο της Πεταλούδας» και κάθε άλλο αξίωμα για την δράση και την αντίδραση.

Δεν πρέπει να έχει υπάρξει στην ιστορία της ανθρωπότητας αντίστοιχη τρικλοποδιά με τόσο τέλεια αποτελέσματα για εκείνον που έπεσε. Ο Οσάμα Αμντούλ Μονσέν όχι μόνο σηκώθηκε μαζί με τον μικρό Ζαΐντ, αλλά όλα έκτοτε κύλησαν καλύτερα απ' ότι θα μπορούσε καν να ονειρευτεί. Η ιστορία του έγινε πρώτο θέμα παντού. Ο Σύριος πρόσφυγας δεν πήρε μόνο εκείνα τα περίφημα 15 λεπτά δημοσιότητας, για τα οποία μιλούσε ο Αντι Γουόρχολ, μα κάτι παραπάνω: την ευκαιρία της καινούργιας ζωής του.

Η εφημερίδα «El Mundo» που είχε άνθρωπο της στην περιοχή, του πήρε αμέσως συνέντευξη και παρουσίασε την ιστορία του. Κάποιοι στην Ισπανία τον αναγνώρισαν. Οταν η ζωή του κυλούσε κανονικά, ήταν προπονητής Α' Κατηγορίας στην πατρίδα του. «Δεν φοβήθηκα για μένα, αλλά για τον Ζαΐντ. Τρόμαξα μόνο όταν είδα τον τρόμο στο πρόσωπο του, καθώς πέφταμε. Αυτό όμως ήταν το λιγότερο. Θα μπορούσαμε να είχαμε πεθάνει μέσα σε όλη αυτήν την Οδύσσεια που περάσαμε», έλεγε στην κάμερα δακρυσμένος, μα πλέον ήρεμος.

Λίγες μέρες αργότερα έφτασε στο Μόναχο. Εκεί βίωσε τις πρώτες θετικές συνέπειες της δημοσιότητας. Ο μεγαλύτερος γιος του, ο 18χρονος Μοχάμαντ, που είχε φτάσει νωρίτερα, καθώς είχε περάσει με βάρκα μέσω Ιταλίας, ήξερε πλέον που θα τον έβρισκε. Τα καλύτερα όμως θα ερχόντουσαν έπειτα. Από τη Σχολή Προπονητών Ποδοσφαίρου και Ποδοσφαίρου Σάλας της Ισπανίας θέλησαν να βοηθήσουν. Οχι με τρόφιμα, ρούχα και υλικές παροχές. Θέλησαν να του δώσουν την αληθινή ευκαιρία και έκαναν κάτι απίθανο, απίστευτο...




O Οσάμα Αμντούλ Μονσέν (πρώτος από αριστερά) στη Μαδρίτη

Εστειλαν αρχικά στο Μόναχο έναν δικό τους άνθρωπο που μιλούσε τη γλώσσα και μαζί μία επιστολή, την πιο υπέροχη πρόσκληση. Τον κάλεσαν στην Μαδρίτη για να συνεργαστεί μαζί τους (σ.σ.: μάλλον θα δουλέψει στις ακαδημίες της Χετάφε). Οχι μόνος του, αλλά με όλη την οικογένεια του. Την Τετάρτη το μεσημέρι, το τρένο σταμάτησε στον κεντρικό σταθμό της ισπανικής πρωτεύουσας. Από εκεί κατέβηκαν και τα τέσσερα μέλη της φαμίλιας Μονσέν. Η ταλαιπωρία τους είχε τελειώσει. Οχι μόνο είχαν επιζήσει, είχαν είχαν βρεθεί όλοι μαζί, αλλά είχαν πλέον μπροστά τους και τα καλύτερα να έρχονται. Η αγωνία για επιβίωση είχε αντικατασταθεί από την ελπίδα. Και κάπως έτσι ο στίχος «it's the first day of the rest of your life» συνάντησε το πιο αντιπροσωπευτικό πεδίο εφαρμογής του...

Follow me: @jorgekaraman