Η αλήθεια είναι ότι με προβλημάτισε ιδιαίτερα η τελική επιλογή. Εξ αρχής είχα βρει τον πρωταγωνιστή, που δεν ήταν άλλος από τον τεράστιο Στάθη Ψάλτη, αλλά ποιο από τα... αριστουργήματά του θα επέλεγα; Τα έβαλα όλα κάτω, στην συνέχεια υπήρξε μια short list ταινιών και τελικά κατέληξα στο «Κλεφτρόνι και Τζέντλεμαν».

Αν δεν είναι η πρώτη σίγουρη είναι μια από τις πρώτες 2-3 ταινίες που έχω δει σε video.Εκεί στα... μισά της δεκαετίας του '80.Έκτοτε φυσικά την έχω δει... εκατοντάδες φορές σε κάθε μέσο. Τηλεόραση, video, dvd, ίντερνετ. Πόσο πιο όμορφα γίνονταν κάτι καλοκαιρινά μεσημέρια, όταν εκεί μεταξύ ζέστης και βαρεμάρας είτε ο ALPHA και ο ΑΝΤ1, είτε το... συγχωρεμένο το ΑLTER έδειχναν την ταινία.

Πρωταγωνιστής φυσικά ο Σταθάρας και δίπλα του το... Μαρινάκι. Η Έφη Πίκουλα (εκρηκτική στα νιάτα της και τα... νιάτα μας), στην μοναδική ίσως ταινία που αντικαθιστά στο πλευρό του Ψάλτη την Καιτάρα (μία είναι). Τι να πρωτοθυμηθείς;

Την αρχική σκηνή με τον κουμπάρο, την κουμπάρα και την πολυθρόνα; Την θρυλική ατάκα «Φίλοι Ρωμαίοι; Καλέ τι Ρωμαίοι, από τα Σεπόλια είναι οι άνθρωποι.»; Το πλάνο με το πανό και την μπογιά έξω από το σπίτι του «κόμματου» της Μαρίνας; (Θα πρασινίσει ο τόπος μπάρμπα...).

Και φυσικά φτάνοντας προς το φινάλε εκείνο το επικό 4λεπτο στο μαγαζί του «Φρέσκου», που χωρίς υπερβολή πρέπει να το έχω δει πάνω από 1000 φορές στην ζωή μου. Από την ατάκα «εδώ πουλάτε μηχανές» μέχρι και το ψεύτικο πιστόλι-νεροπίστολο-αναπτήρα.

Έτσι χωρίς λόγο... Το βάζω για ένα 5λεπτο ρίχνω το γέλιο και συνεχίζουμε! Και φυσικά φινάλε με ακόμη μια ατάκα-σφραγίδα για τον Στάθη!

Το «τι λέει ρε ο μαλάκας;» ως απάντηση στο «Κύριε Στάθη πέστε είναι μαλακά» του Καλογήρου αποτελεί μια ακόμη μοναδική σκηνή στην έτσι κι αλλιώς μοναδική ταινία.

Μην σας τα πω κι όλα όμως. Αν δεν την έχετε δει (που δεν το πιστεύω) ανακαλύψτε την... Εγώ σπεύδω να την ξαναδώ!

Bonus: Ακόμη και το... soundtrack της ταινίας έχει περάσει στην ιστορία. Απολαύστε το!

ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ-«Ο γύρος του θανάτου»

Αμφιταλαντευόμουν ανάμεσα στον «Μαχητή» με πρωταγωνιστή τον Κρις Σφέτα αλλά και το ελληνικό Matrix, «Το κομπιούτερ του θανάτου», με τον Άκη Φλωρέντη που έφυγε πριν από μερικούς μήνες από την ζωή. Τελικά υπερίσχυσε, ο «Γύρος του Θανάτου» μία ταινία παραγωγής 1983 σε σενάριο και σκηνοθεσία Ερρίκου Θαλασσινού. Ο cult ηθοποιός, Διονύσης Ξανθός υποδύεται τον Στέφο Μαυρίδη, έναν ακροβάτη μοτοσικλετιστή, που προβαίνει σε ριψοκίνδυνα ζογκλερικά στο Λούνα Παρκ!

Ο Μαυρίδης (Διονύσης Ξανθός) γίνεται στόχος ενός μοχθηρού αντιπροσώπου αμερικανικής εταιρίας ονόματι Μαξ Κόλμαν, τον οποίο ενσαρκώνει ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος.

Ο Μαξ, ο οποίος αγοράζει μέλη υγιών ανθρώπων πουλώντας τα ηλικιωμένους προσφέρει 2 εκατ. δραχμές στον Μαυρίδη, αρκεί προηγουμένως να του πουλήσει τα όργανα του, αλλά και να του υποθηκεύσει την καρδιά του όταν πεθάνει! Τον πείθει, με τον αφελή πρωταγωνιστή της ιστορίας να αδυνατεί να προβλέψει πως μπαίνει σε κίνδυνο η υγεία του.

Έχει φτάσει στο σημείο να υποθηκεύσει μετά τα μάτια και τα αυτιά του, ακόμη και τους όρχεις του με την ερωμένη του Ρόζα (Μαρία Τσακαλίδου) να τον παρασύρει στην απόλυτη καταστροφή. Μη μπορώντας πλέον να ελέγξει τον εαυτό του, έχοντας καταντήσει ένα ανθρώπινο πείραμα για υπερήλικες που παραμονεύουν για την μεταμόσχευση των οργάνων του αποφασίζει την ηρωϊκή έξοδο στον τελευταίο γύρο του θανάτου.

Πλέον δεν υπάρχει γυρισμός. Καβαλάει την enduro και ορμάει σε μία βουτιά θανάτου. Ουσιαστικά τινάζεται με δυναμίτιδα προκειμένου να σώσει την αξιοπρέπεια του.

Ο θρύλος αναφέρει πως η συγκεκριμένη ταινία προορίζονταν για συμπαραγωγή με εταιρία του εξωτερικού. Διονύσης Ξανθός, Γιώργος Μιχαλακόπουλος, Σωτήρης Τζεβελέκος, Μαρία Τσακαλίδου, Στέλλα Κωνσταντινίδου και Νανά Βενέτη έγραψαν ιστορία συνθέτοντας το καστ ενός φιλμ που σόκαρε όσους το παρακολούθησαν.

ΦΑΝΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ-Ροζ Γάτος

Όταν έπεσε στο τραπέζι η ιδέα για το συγκεκριμένο θέμα, ήμουν από τους πρώτους που απάντησαν καταφατικά. Ο λόγος είναι το συναισθηματικό δέσιμο που έχω με τις ταινίες του 1980.

Βλέπετε, ο πατέρας μου διατηρούσε video club, συνεπώς το σπίτι ήταν γεμάτο από ταινίες του Μουστάκα και του Ψάλτη. Ακόμα και σήμερα -που έχει κλείσει το video club- υπάρχει ένα ειδικός χώρος που έχουμε εκεί ορισμένες από τις ταινίες. Ποια είναι η αγαπημένη μου;

Ο Ροζ Γάτος! Η απόλυτη ταινία. Πώς να ξεχάσει κανείς τις ατάκες, αλλά και τη φοβερή ερμηνεία του Σωτήρη Μουστάκα; Ξεκίνημα με τη -θεά- Βάνα Μπάρμπα και το στήθος της, συνέχεια με τους μαθητές στο σχολείο και τον γυμναστή Μιχαλόπουλο.

Επική σκηνή με την... κουφόβραση και τον καύσωνα στην παραλία, τρελό γέλιο με τον Πηλούρη (βλ. Φραγκιόγλου) και την Έφη Πίκουλα στην τάξη. Ακολουθούν σκηνές που... κλαις με τον Μουστάκα στην ιστορική Dorian Gray κι έπειτα το μεγάλο μπέρδεμα με τους μαφιόζους!

Μία ώρα και 25 λεπτά γεμάτα γέλιο. Ατάκες η μία μετά την άλλη. Θα μπορούσα να γράψω κάθε σκηνή από τον Ροζ Γάτο, αλλά ο χώρος είναι περιορισμένος.

Δεν πειράζει. Ορισμένα πράγματα δεν περιγράφονται με λόγια. Το γέλιο που έχουμε ρίξει με τη συγκεκριμένη ταινία δεν μπορείς να το καταλάβεις αν δεν τη δεις. Ροζ Γάτος, λοιπόν, με τον αείμνηστο Μουστάκα στα καλύτερά του!

Εδώ υπάρχει ΤΟ BONUS! Για τους αιώνιους θαυμαστές της μιας και μοναδικής ΒΑΝΑΣ

ΠΟΛΥΔΩΡΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ-Βασικά... καλησπέρα σας

Βασικά να πούμε, είναι η ταινία που έχω δει αμέτρητες φορές, ξέρω τις ατάκες, ζω για τη στιγμή που η Κούλα θα δει με άλλο μάτι τον... Σταθάκο, αλλά και την παρέα του να κάνουν ντου!

Ραδιο Καψούρα, Studio 69 και... αμερικανική βάση! Ο Στάθης, ο Ντένης, η Μπέτυ και ο Πάνος σε μια μοναδική περιήγηση στα χρόνια που πολλοί θα θέλαμε να είχαμε ζήσει. Κάθε σκηνή και μια τρελή ατάκα... Τι να πρωτοθυμηθώ «Στεναχωρέθηκα πάω να φάω ένα σουβλάκι με τζατζίκι», «Ωραίες ιδέες έχεις μωρή αχλάδω...», ή όταν ο Πάνος φόρεσε το φόρεμα και έπεσε το κλασικό κράξιμο «Κουνήσου... Πιπίτσα».

Ποιος δεν έχει... μισήσει τον Κυριάκο, ποιος δεν χάρηκε όταν ο Στάθης του δάγκωσε το αυτί στη ντίσκο! Αυτό το... κωλόπαιδο που βρήκε τον μάστορά του, γιατί στο τέλος τα καλά παιδιά δεν τα λένε και... μακάκες (ατάκα από άλλη μεγάλη ταινιάρα). Στάθης Ψάλτης ο ατακαδόρος που έδωσε στην ταινία ακόμα περισσότερο χρώμα!

Από τον λιονταρίνο και τον μαϊμουδίτσο στην προσπάθειά του να μιλήσει... εγγλέζικα με τον Ντένη.

Δεν μπορούμε να λησμονήσουμε πως πλαισιωνόταν από μεγάλες προσωπικότητες, τον Πάνο και τον Σώτο, γνήσια μαγκάκια. Από την άλλη, η παρέα που δεν άκουγε τις μεγάλες λαϊκές επιτυχίες, ο Ντένης, ο Τζίμης, ο Τζώννυ, που ήταν στο... αλλού και προσπαθούσαν να φέρουν αέρα... εξωτερικού στον Πειραιά!

Ποιος να ξεχάσει τη Σοφία Αλιμπέρτη, τη Εφη Πίκουλα και φυσικά την Καίτη Φίνου, τα πιο ατίθασα θηλυκά της εποχής! Ευχαριστούμε όλη την παρέα τους για το γέλιο που μας χάρισαν.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΑΜΜΑΣ- Ο τελευταίος άντρας

Με θυμάμαι να κάθομαι με τις ώρες στο βιντεοκλάμπ στο ισόγειο της πολυκατοικίας μου στα Γιάννενα μέχρι ν' αποφασίσω τι να νοικιάσω και πάντα να εκπλήσσω τον εαυτό μου με το πόσες βιντεοκασέτες μπορούσα να κρατήσω στα χέρια μου.

Και σίγουρα η συγκεκριμένη είχε περάσει απ' το VHS player μου (Panasonic, αθάνατο μέχρι και σήμερα, απλώς καταχωνιασμένο σε μία ντουλάπα), ίσως και να της είχε μασήσει και την ταινία! Μερικές ατάκες αρκούν για να προδώσουν τον τίτλο της και ν' αναδείξουν το μεγαλείο της:

«Λούλα, πόρτα! Λούλα, πόρτα! Άντε, ρε Λούλα, πόρτα. Άντε!»,

«-Καλώς τον άντρα μου, καλώς την αγάπη μου, καλώς τον κουβαλητή μου! Τι έφερες, αγάπη μου; -Μερικά φρούτα για... μένα που μ' αρέσουν!»,

«Πώς πήγε η μέρα σου σήμερα, καλά; -Σκααατά!» «Πάψε, μωρή Λωξάντρα!»

«Φύγε, μωρή σουβλίτσα, που μου ντύθηκες γαλαζόπετρα!».

Κι όλες αυτές μέσα σ' ελάχιστα δευτερόλεπτα μίας και μόνο σκηνής! «Ο Τελευταίος Άντρας» με τον Κώστα Βουτσά (Κοσμάς Πρίνος), την Καίτη Παπανίκα (Λούλα Πρίνου), το Νίκο Δαδινόπουλο (Σώτος Λαζάρου), την κορμάρα Τέτη Σχοινάκη (Πέγκυ Λαζάρου) και το Βασίλη Ζωνόρο (Λεωνίδας Πουστ... Πουσίδης, Πουσίδης, καλλιτεχνικό ψευδώνου Λεούύύ) παραμένει το... στανταράκι μου και δεν είναι λίγες οι φορές που την έχω αναζητήσει στο Youtube, έτσι, στο άκυρο.

Όπως έτσι, στο άκυρο αράζουμε αρκετά συχνά με τον (και) κουμπάρο μου πια και γελάμε σα να τη βλέπουμε πρώτη φορά. Όπως έτσι, στο άκυρο λέμε ατάκες της στην καθημερινότητά μας.

Όπως έτσι, στο άκυρο ποστάρουμε διάφορα αποσπάσματα ή φωτογραφίες της ο ένας στον τοίχο του άλλου στο facebook. Έτσι, στο άκυρο...

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΑΛΑΤΑΡΙΩΦ-The Κόπανοι

Μιλάμε για το έπος. Η λέξη ταινία είναι πολύ μικρή για να χωρέσει το μεγαλείο του δημιουργήματος του Γιώργου Κωνσταντίνου. Ετος 1987, η χρονιά που πέρα από τον θρίαμβο της Εθνικής μας απέναντι στην Σοβιετική Ένωση και την… απαρχή του Γιάννη Σπαλιάρα στην ερωτική ζωή, η ταινία «The Κόπανοι» ήρθαν για να μπουν για πάντα στην καρδιά μας. Όσοι δεν έχετε ήδη δει, να τρέξετε.

Αφού μας κάνετε την τιμή να διαβάσετε πρώτα τις παρακάτω αράδες. Μιλάμε για ένα αριστούργημα της εποχής με απίστευτους τύπους, οι οποίοι μας χαρίζουν σε κάθε σκηνή και από μία ατάκα, που δεν αφήνει σε ηρεμία το στομάχι μας. Ο Λεωνίδας ή ο «βλάκας ο ψηλός» (Γιώργος Κωνσταντίνου), αφού επέζησε από τα άγρια ένστικτα της Φρόσως (Φρίνη Αρβανίτη) της νοικάρισσας του, που παίρνει το νοίκι σε είδος, φτάνει στο τηλέφωνο.

Προσπαθώντας να ξεχάσει και τη μισόγυμνη Λιάνα (Λίντα Γκίκα), ακούει τον Μπάμπη το «δάσκαλο» να του λέει ότι «ήρθε η ώρα του» Όχι δεν θα τον… έστελνε μιας βόλτα στον άλλον κόσμο.

Απλά, ήταν η στιγμή που θα «χτυπούσα τράπεζα». Από την εν λόγω ληστεία της τράπεζας που σχεδιάζεται ευελπιστεί να την σωθεί! Το μισερό ή σκατό ή μισοριξιά ή Βλάση (Τάσος Ψωμόπουλος), είναι ο κολλητός του και μαζί θα ξεκινήσουν την στρατολόγηση της… συμμορίας της συμφοράς.

Ο Δούκας (Κώστας Παλιός), ο Γκόγκο (Γιώργος Πετρόχειλος), ο Μίκι ( Γιάννης Βούρος), ο Φούσκας (Κώστας Μακέδος) και φυσικά ο Τούφας (Μάρκος Λεζές) κι ο Λαχτάρας (Δημήτρης Βασμάτζης), μαζί με τους Λεωνίδα και Βλάση θα αποτελέσουν τους «8» που θα μπουν σε μια σειρά κωμικοτραγικών γεγονότων για την επίτευξη της ληστείας.

Όλη η ταινία είναι φουλ ατάκες, γεμάτη στιγμές ασταμάτητου γέλιου και απίστευτων περιστατικών. Δε θα αδικούσαμε κάποια ατάκα, μόνο αν τις λέγαμε όλες.

Ωστόσο, ο γραφών, είναι λάτρης του Δούκα. Του ατσαλάκωτου λαμόγια, που όταν τον παίρνουν, γραμμή σε ένα καρέ πόκας ότι πάει να τους «φάει» απαντάει σε έναν από αυτούς «ρε; Στο πεζοδρόμιο παίζουμε;» και φυσικά όταν ξεσκεπάζεται η απατεωνιά του βάζει τον αυλικό του, Φούσκα να τις… φάει ενώ τρώει σάντουιτς, δίνοντάς του την εντολή «ήρθε η ώρα να εργαστείς παιδί μου». Άλλη κορυφαία φάση, στο γυμναστήριο όταν πήγε ο Λεωνίδας να πει με τον Βλάση στον Τούφα για το κόλπο.

Ο Βλάσης βλέπει τον Τούφα να κάνει κους κους (πους απς δηλαδή). Στην πορεία φεύγει μια γυμνή γυναίκα που σηκώνεται από κάτω του και τότε ο Βλάσης αναρωτιέται «δεν μου είπες ότι το κους κους έχει και γυναίκα από κάτω». Τα χέλι, αγόραρε, Θεέ μου άντρες σ’ ευχαριστώ, ατάκες που ανήκουν στη μοναδική Φρόσω.

Ατάκες που αποτελούν την ταυτότητα του έργου και τις αφήσαμε για το τέλος γιατί το κερασάκι μπαίνει πάντα στο τέλος. Φυσικά κι η συνάντηση στην ταράτσα είναι μια σουρεάλ φάση που θα σας μείνει. Αρκετά διαβάσατε. Ώρα να… χαθείτε στην ταινία που αν είχαν δει οι Τζορτζ Κλούνεϊ και Μπρατ Πιτ κακώς έβγαλαν το «Ocean’s 11» και το «Ocean’s 12». Τόσο απλά…

ΝΙΚΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ- Έλα να αγαπηθούμε darling!

Mοσχοβολά καλτίλα από χιλιόμετρα μακριά. Διαχρονικό έπος, καθώς την τελευταία εικοσαετία έχει παιχτεί στην ελληνική τηλεόραση πάνω από διακόσιες φορές. Όσες και να έχει γράψει το προσωπικό κόντερ του καθενός, πάντα θα κάτσεις μπροστά από την tv για να θαυμάσεις τον ένα και μοναδικό Στάθη Ψάλτη να παραδίδει μαθήματα... καμακιού και ατάκας!

Η μία ατάκα διαδέχεται την άλλη, με κορυφαία την «εκτός από εφημερίδες, σκίζω και βάρδουλα» που αναρωτιέσαι, τι είπε τώρα ο τύπος, απευθυνόμενος στην Καίτη Φίνου! Η Παγκράτη να κλαίγεται σε όλο το έργο για τα κάλλη του Στάθη αλλά τελικά να αποδεικνύεται η πιο ευνοημένη του σεναρίου, καθώς τραγουδά το ένα και μοναδικό «είναι φάση το αγόρι, είναι φάση το παιδί» που θα έπρεπε να προταθεί για όσκαρ μουσικής επένδυσης.

Αγαπημένη σκηνή; Μα φυσικά εκείνη που η αδελφή του Στάθη, Έφη Πίκουλα, τα πετάει όλα στην ντίσκο, ο Στάθης... καψώνει και μετά τρελαίνεται, αντικρίζοντας την αδελφή του. Όλα τα λεφτά και η μπλούζα με την νεκροκεφαλή!

Σε αυτό το σημείο να βγάλουμε το καπέλο στην Έφη Πίκουλα. Αδικημένη όσο λίγες και κατά την ταπεινή μας άποψη δύο κλάσεις πάνω από το μεγάλο όνομα της εποχής, την Καίτη Φίνου. Φυσικά και δεν κρίνουμε την υποκριτική ικανότητα αλλά όλο το υπόλοιπο πακέτο...

ΝΙΚΟΣ ΡΟΛΛΑΣ- Ο θείος μου ο νίντζα

Από τον «Χρυσό Αιώνα» της βιντεοκασέτας στην Ελλάδα, δηλαδή την δεκαετία 1985-1995, υπάρχουν ουκ ολίγες cult ταινίες που θα μπορούσε να επιλέξει κάποιος. Η... ψήφος μου όμως, χωρίς καθαρά αντικειμενικά κριτήρια, πηγαίνει στο έργο «Ο θείος μου ο νίντζα» με τον Σωτήρη Τζεβελέκο και τον Κρις Σφέτα, που αν και μόλις 11 ετών δέρνει χωρίς έλεος όποιον βρεθεί μπροστά του. Το «γιατί» της επιλογής μου είναι πολύ εύκολο να το εξηγήσω...

Πρώτον: Ο Κρις ήταν Γουβιώτης, παίζαμε μαζί μπάλα τα καλοκαίρια και τα πρωινά του Σαββάτου στην Πλατεία Πλατεία. Άρα δεν θα μπορούσα να μην «στηρίζω» ένα δικό μας παιδί.

Δεύτερον: Η σκηνή με τον πιτσιρικά Κρις είναι γυρισμένη σχεδόν δίπλα από το σπίτι μου, στην Γούβα. Σε μία πλατεία, χωρίς επίσημη ονομασία που εμείς την είχαμε βγάλει χωματερή.

Τρίτον: Στην φάση που ο Κρις ξαπλώνει δύο και αναγκάζει άλλους τέσσερις να τρέξουν να κρυφτούν, προκειμένου να αποφύγουν τις θανατηφόρες κλωτσιές του, παίζω και εγώ. Είμαι μεταξύ των μικρών και των μεγάλων που έχουν περικυκλώσει την πλατεία για να δούμε τα γυρίσματα της ταινίας.

Μάλιστα, ακόμα θυμάμαι το ξενέρωμα που είχα φάει, όταν ο υπεύθυνος για τα γυρίσματα δεν με είχε διαλέξει μεταξύ των πιτσιρικάδων που θα έτρωγαν τις ντρίμπλες του Κρις που εκτός από... πολύ καράτε, όπως λέγαμε τότε, ήξερε και πολύ μπάλα. Ίσως να κατάλαβε την μεγάλη ποδοσφαιρική μου κλάση και να μην ήθελε να με «κάψει» (χαχαχαχα). Όπως και να έχει όμως, μου έκοψε μία μεγάλη καριέρα στον χώρο της 7ης τέχνης (εδώ και αν κολλάει το χαχαχαχαχα)!

ΦΩΤΗΣ ΚΑΡΑΚΟΥΣΗΣ-Ρόδα, τσάντα και κοπάνα Νο2

Καταρχάς θεωρώ τον εαυτό μου και όχι άδικα, παιδί της βιντεοκασέτας. Οι περισσότεροι από εμάς που φτάνουμε τα δεύτερα άντα, έχουμε μεγαλώσει με τις cult αυτές ταινίες. Έχουμε μεγαλώσει με Μουστάκα, Ψάλτη, Βουτσά, Γαρδέλη, Πετρόχειλο, Ντούζο και πολλούς πολλούς άλλους.

Όπως και στο θέμα με τις ξένες ταινίες, το να βρεις την καλύτερή σου, μόνο εύκολη δεν είναι, όταν ακόμα και τώρα κάθεσαι και βλέπεις στο STAR το αφιέρωμα που έχει στις ταινίες της δεκαετία του 80. Ωστόσο από όλες και με καθαρά τοπικιστικό λόγο θα διαλέξω το «Ρόδα, Τσάντα και Κοπάνα 2».

Ναι και πάλι ο... μπίλιας Ντούζος έκανε τα δικά του, η Ασίκη σου ανέβαζε σε δευτερόλεπτα το ηθικό και όχι μόνο, οι Γκιωνάκης, Ρίζος και Φωτόπουλος ήταν επιβλητικοί, ενώ η Τέτα Ντούζου είχε αυτή την ομορφιά που σε έκανε να την χαζεύεις.

Ο μεγαλύτερος λόγος όμως που η συγκεκριμένη ταινία μπήκε στο δικό μου νούμερο 1, είναι πως μία από τις σκηνές της γυρίστηκε στην ντίσκο Σαμάνθα στο μαγευτικό Κιάτο. Ένα μαγαζί στο οποίο πέρασα υπέροχα εφηβικά χρόνια και τα οποία μόλις βλέπω την ταινία αυτή τα θυμάμαι συνέχεια.

Από τον τρόμο να φτάσουμε εκεί με τα μηχανάκια γιατί υπήρχαν τα σκυλιά του Zάρκου, τις φορές που δεν μπορούσαμε να γυρίσουμε γιατί ήμασταν λιώμα, ως τις προσωπικές στιγμές που είχα ζήσει με δύο Κορίνθιες απέναντι από την ντίσκο στο άγαλμα του Πετμεζά (αν θυμάμαι καλά).

Και μόνο αυτά φτάνουν για να βρεθεί η συγκεκριμένη ταινία στο δικό μου νούμερο 1, παρότι ο ανταγωνισμός ήταν μεγάλος...

NIKOΣ ΜΑΡΟΥΔΑΣ-Το ψώνιο

Την εποχή των cult ταινιών δεν είχα την τύχη να την ζήσω αυτό που λέμε στην... πρώτη μετάδοση. Αυτό γιατί η εποχή των αγαπημένων μας αυτών ταινιών, τελείωσε το 1995 όταν ήμουν μόλις τεσσάρων! Όμως έχω καταφέρει πλέον να δω ουκ ολίγες από δαύτες... Να 'ναι καλά το alter που μας γέμιζε τα απογεύματα μετά το σχολείο με Σωτήρη Μουστάκα, Κώστα Τσάκωνα, Στάθη Ψάλτη, Ταμτάκο και φυσικά τον τεράστιο Μπίλια και την παρέα του!

Η επιλογή μου, λοιπόν, ήταν δύσκολη... Από το μυαλό πέρασαν πολλά. «Ρόδα τσάντα και κοπάνα», «Βασικά Καλησπέρα σας», «Για μια χούφτα τούβλα», «Κλασική περίπτωση βλάβης» ήταν μερικά απ' αυτά... Ωστόσο αυτές είναι αγαπημένες όλων και έτσι κατάλαβα πως η δική μου είναι «Το ψώνιο»! Ένας καταπληκτικός Σωτήρης Μουστάκας σε ρόλο ηθοποιού...

Για την ακρίβεια, αποτυχημένου ηθοποιού! Ώσπου ένα ψώνιο σκηνοθέτης αποφασίζει να δώσει πρωταγωνιστικό ρόλο στον Σωτήρη Χαρίτο και στην Σούλα Πίπα, σε μια παράσταση που ενώ ήταν έτοιμη για... sold out ένα παιχνίδι που έδειξε η τηλεόραση άφησε κυριολεκτικά τον θίασο ξεβράκωτο!!! Κάπου εκεί αρχίζουν όλα για τον Χαρίτο (Σωτήρη Μουστάκα) όταν σε μια δεξίωση που φτάνει απρόσκλητος νομίζοντας ότι γυρίζεται ταινία όπου το επόμενο πρωί γνωρίζει την πρωταγωνίστρια Τζένη Αλικάκη η οποία θα του... αλλάξει την ζωή! Εκείνη του βρίσκει πρωταγωνιστικό ρόλο στο μεγάλο σίριαλ «Ο πιο διάσημος βλάκας» και η καριέρα του πάει από το καλό στο καλύτερο.

Φτάνει στο σημείο να γίνει και θιασάρχης, όμως εκεί έρχεται η ατυχία και ένα πρόβλημα στη φωνή του μοιάζει να του διαλύει την καριέρα... Προκειμένου να γίνει καλά πάει σε έναν τρελόγιατρό όπου και με φωνή... Ταμπάκη λέει την μεγάλη ατάκα «η φωνή μου είναι γιατρέ», όταν ο γιατρός τον εξετάζει σε άσχετα σημεία! Αυτή η ατάκα είναι μία απ' αυτές που έχω αγαπήσει σε αυτές τις ταινίες και σε μεγάλο βαθμό ο λόγος που επέλεξα αυτή την ταινία!