Κρυμμένο παράπονο

Η “Dream Team” σάρωσε το 1992 στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης. Χαρές και πανηγύρια στις ΗΠΑ. Απ' όλους; Η απάντηση δεν είναι σίγουρα καταφατική. Κι αν είναι, μάλλον έχει αστερίσκους και μικρές ενστάσεις. Από ποιους; Από αυτούς που αγνοήθηκαν. Αυτούς που η αμερικάνικη ομοσπονδία μπάσκετ προσπέρασε. Φυσικά και δικαιώθηκε, ωστόσο κάποιοι παίκτες της εποχής θα μπορούσαν τουλάχιστον να διεκδικήσουν θέση στην “Ομάδα Όνειρο”. Η οκτάδα που ακολουθεί ίσως να έχει ένα παράπονο καλά κρυμμένο. Σίγουρα δεν μπορούσαν να χωρέσουν όλοι οι καλοί, όμως άπαντες μπορούν να πουν “θα μπορούσα να είμαι και γω εκεί”.

Αϊζέια Τόμας

Ο Τόμας εκείνη την εποχή ήταν ένας από τους καλύτερους γκαρντ του ΝΒΑ. Διαφωνία δεν μπορεί να υπάρξει, μια και χωρίς αυτόν οι Πίστονς μπορεί να μην ήταν δυο φορές πρωταθλητές. Το 1992 έφτανε στο τέλος της αγωνιστικής του καριέρας και τα νούμερα είχαν αρχίσει να πέφτουν. Παρ' όλα αυτά κατέγραφε 18.5 πόντους και 7.2 ασίστ μέσο όρο εκείνη τη χρονιά.

Σίγουρα τα στατιστικά του δεν ήταν τόσο εντυπωσιακά, όμως η συγκρότηση της “Dream Team” έγινε με βάση τα επιτεύγματα των παικτών της. Με βάσει την ψυχρή λογική των αριθμών, δεν θα έπρεπε να βρεθούν στο ρόστερ ούτε οι Λάρι Μπερντ, Μάτζικ Τζόνσον.

Σακίλ Ο' Νιλ

Ναι, κανείς δεν έχει σκεφτεί ότι ο “Σακ” θα μπορούσε να είναι μέλος της “Ομάδας Όνειρο”. Αδιαμφισβήτητα ο παίκτης με το περισσότερο ταλέντο στο κολέγιο. Το νούμερο ένα στο ντραφτ του 1992 δεν υπήρχε περίπτωση να μην του ανήκει. Ήταν ο καλύτερος παίκτης στην περιφέρεια του (SEC), πρώτος στα μπλοκ σε εθνικό επίπεδο στο NCAA και δεύτερος στα ριμπάουντ. Όσον αφορά το σκορ σημείωνε 24.1 πόντους μέσο όρο.

Μολαταύτα, η επιτροπή επέλεξε τον Κρίστιαν Λέτνερ λόγω πολύ καλής κολεγιακής καριέρας κορωνίδα της οποίας ήταν οι back to back τίτλοι με το Ντιουκ. Ωστόσο, αν ήταν μόνο το ταλέντο, τότε ο Σακίλ δεν θα έλειπε από τους Αγώνες της Βαρκελώνης.

Ντομινίκ Γουίλκινς

Το 1992 ο Ντομινίκ ήταν ένας από τους πιο αξιόπιστους και ικανούς σκόρερ του ΝΒΑ. Σημείωσε 28.1 πόντους και μάζευε 7 ριμπάουντ ανά αγώνα. Και όμως... Δεν υπήρξε σοβαρή ένσταση για τον αποκλεισμό του από την ομάδα. Ο σούπερ σταρ της Ατλάντα είχε έξι συνεχόμενες σεζόν πριν το 1992 με τουλάχιστον 25.9 πόντους μέσο όρο. Με τέτοια κατορθώματα και φυσικά το θεαματικό του παιχνίδι, δικαίως μπαίνει στη λίστα αυτών που αγνοήθηκαν από τη σύσταση της ομάδας που στάλθηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Λάρι Τζόνσον

Ο “LJ” ήταν ρούκι το 1992. Άμεσα έκανε αισθητή την παρουσία του στο ΝΒΑ. Στην παρθενική του σεζόν είχε 19.2 πόντους και 11 ριμπάουντ μέσο όρο. Με το “καλημέρα” έδειξε το ταλέντο του και δεν θα ήταν παράλογο αν το επέλεγαν οι υπεύθυνοι της επιτροπής. Αν και ήταν κάτω από 2.00μ., κάλυπτε τη θέση “4” με μεγάλη επιτυχία. Νούμερο ένα στο ντραφτ του 1991, έκανε μεγάλη καριέρα με τους Σάρλοτ Χόρνετς.

Τζέιμς Γουόρθι

Η παρουσία του σε αυτό το γκρουπ είναι λίγο περίεργη. Στη δύση της καριέρας του, αλλά τα όσα είχε πετύχει μέχρι τότε δεν απέχουν και τόσο απ' αυτά των Μπερντ, Μάτζικ. Φυσικά και δεν είχε το ταλέντο τους, όμως είχε σημαντικό ρόλο στη δυναστεία των Λέικερς και το 1988 ήταν MVP των τελικών. Τρία δαχτυλίδια πρωταθλητή και με έξι σερί σεζόν με 20+ πόντους μέσο όρο. Επίσης, εφτά φορές Ολ Σταρ κι ένας από τους καλύτερους φόργουορντ στην ιστορία του αθλήματος.

Τιμ Χάρνταγουεϊ

Το 1992 ο Χάρνταγουεϊ διήνυε την τρίτη του αγωνιστική περίοδο στο ΝΒΑ. Η απόδοση του δεν υπολειπόταν σε τίποτα αυτής των υπόλοιπων μεγάλων γκαρντ. Τα νούμερα του αν μη τι άλλο αξιοπρόσεκτα: 22.9 πόντοι και 9.7 ασίστ μέσο όρο το 1991, ενώ τον επόμενο χρόνο είχε 23.4 πόντους και 10 ασίστ. Εκρηκτικός, με καλό σουτ, δυνατός και σήμα κατατεθέν την ασταμάτηση “σταυρωτή” ντρίμπλα.

Ρέτζι Μίλερ

Νομίζω ότι Μίλερ ταιριάζει σε κάθε ομάδα. Το θράσος -αγωνιστικά- και η άρνηση του να χάσει ήταν σίγουρα στο ίδιο επίπεδο με αυτό των άλλων μελών της εθνικής. Ίσως ο καλύτερος σουτέρ στην ιστορία του αθλήματος με εξαιρετική επαφή με το καλάθι. Ο ελάχιστος χώρος του αρκούσε για να εκτελέσει και, συνήθως, να ευστοχήσει. Στις αρχές της δεκαετίας του '90 πορευόταν με 22.6 πόντους μέσο όρο. Φανταστείτε τον να κάνει παρέα με τον Μπάρκλεϊ εντός και εκτός γηπέδου. Ατελείωτες ιστορίες και μύθοι θα τους συνόδευαν.

Ντένις Ρόντμαν

Ο Ρόντμαν δεν είχε ελπίδες όχι για την αξία του ως παίκτης, αλλά για τη συμπεριφορά του. Το 1992 είναι το ξεκίνημα της μετάλλαξης του σε προκλητικό, προβληματικό αθλητή-άνθρωπο. Κρίνοντας όμως καθαρά μπασκετικά είναι πολύ δύσκολο να προσπεράσεις δίχως σκέψη τον παίκτη που για εφτά σερί σεζόν ήταν κυρίαρχος στα ριμπάουντ. Πώς αποτυπώνεται αριθμητικά; 18.7 ριμπάουντ μέσο όρο.