Το ψάξιμο για τον νέο Μαραντόνα θα μπορούσε να έχει γίνει ολυμπιακό άθλημα τα τελευταία 20 χρόνια. Μάλλον το έκανε αυτό η ανάγκη. Για εμάς να δούμε ξανά κάποιον υπερπαίκτη που να μαγεύει με τη μπάλα και για τις ομάδες και τον Τύπο για να διαφημίσουν ένα ταλέντο βάζοντάς του μία πολύ βαριά ετικέτα, την οποία απλά δεν γινόταν να κουβαλήσει σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του.

Ακόμα και πριν το 1997, όταν έβαλε τέλος στην πορεία του στο άθλημα ο Ντιεγκίτο, κάθε μεγάλο ταλέντο από την Αργεντινή και κάθε παίκτης που τα πρώτα του βήματα είχαν ομοιότητες με του Pibe d' Oro, βαφτιζόταν «νέος Μαραντόνα». Παικταράδες που έκαναν όνομα στην Ευρώπη και κατέκτησαν τίτλους που δεν σήκωσε ο Μαραντόνα, πήραν κάτι από το όνομά του, όμως ποτέ δεν μπόρεσαν καν να συγκριθούν μαζί του...

Χουάν Ρομάν Ρικέλμε
Κλασικός playmaker ο Ρικέλμε, φόρεσε τη φανέλα με τo 10 στην Μπόκα Τζούνιορς, την Μπαρτσελόνα και την Εθνική Αργεντινής, όπως και ο Μαραντόνα. Σαν παίκτης της Βιγιαρεάλ, το 2005 ήταν ανάμεσα στους υποψήφιους για τη Χρυσή Μπάλα, ενώ και στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006 φόρεσε το 10 στην Αλμπισελέστε. Ενα χρόνο αργότερα, έχοντας επιστρέψει στην Μπόκα, οδήγησε τους Χεϊνέσες στον τελικό του Copa Libertadores, κατακτώντας τον τίτλο. Εμεινε στο κλαμπ μέχρι το 2014 και έκανε φινάλε στην ομάδα που πρωτοέπαιξε ποδόσφαιρο, Αρχεντίνος Τζούνιορς.

Αριέλ Ορτέγα
Προϊόν της Ρίβερ Πλέιτ, με την οποία έβγαλε μάτια από το 1991 μέχρι το 1996, ο Ορτέγα ήταν από τους πρώτους παίκτες που συγκρίθηκαν με τον Μαραντόνα έχοντας παρεμφερές στιλ και αντιμετώπιση προς τα Μέσα Ενημέρωσης. Εκανε το υπερατλαντικό ταξίδι για λογαριασμό της Βαλένθια, φόρεσε τη φανέλα με το 10 σε δύο Mundial (1998, 2002) με την Εθνική Αργεντινής και έπαιξε σε Σαμπντόρια, Πάρμα. Επέστρεψε οριστικά στην πατρίδα το 2004 για λογαρισμό της Νιούελς Ολντ Μπόις, γύρισε ξανά στους Μιγιονάριος όμως το ποτό του είχε κάνει ζημιά και ακολούθησαν δανεισμοί ακόμα σε ομάδα δεύτερης κατηγορίας για να πει «αντίο» με την Μπελγράνο.

Πάμπλο Αϊμάρ
Κάνοντας το «μπαμ» σε μικρή ηλικία, ο Παμπλίτο ήταν ένας από αυτούς που... χρίστηκαν γρήγορα διάδοχοι του Μαραντόνα. Αφού πήρε Libertadores και πρωταθλήματα με τη Ρίβερ Πλέιτ, μετακόμισε στη Βαλένθια, ενώ έδωσε το «παρών» στα Mundial του 2002 και του 2006. Οι πολλοί τραυματισμοί ποτέ δεν τον άφησαν να φτάσει σε υψηλό επίπεδο, πόσο μάλλον σε αυτό του Ντιεγκίτο. Μετά τις Νυχτερίδες βρέθηκε στη Σαραγόσα και από εκεί στην Πορτογαλία με την Μπενφίκα. Πριν μερικές μέρες, σε ηλικία 35 ετών γύρισε στους Μιγιονάριος, αλλά το γεγονός ότι δεν ήταν στην λίστα των παικτών του Κόπα Λιμπερταδόρες τον έκανε να αποφασίσει να βάλει τέλος σε μια καριέρα, που πάντως δεν δοξάστηκε όσο περίμεναν όλοι αρχικά.

Αντρές Ντ' Αλεσάντρο
Πριν ο Μέσι αποδείξει ότι είναι... εξωγήινος, ήταν ο παίκτης που είχε ένα παραπάνω συν. Κοντός, γρήγορος, τεχνίτης, ο αριστεροπόδαρος μεσοεπιθετικός, αφού κατέκτησε τρία πρωταθλήματα, πέρασε απέναντι το 2003 για να παίξει στη Βόλφσμπουργκ, στην οποία είχε μάλλον την καλύτερη ευρωπαϊκή παρουσία. Ακολούθησαν Πόρτσμουθ και Σαραγόσα, όπου δεν βοήθησε και δεν βοηθήθηκε. Τελικά επέστρεψε στην Αργεντινή και από εκεί πήρε μεταγραφή στην Ιντερνασιονάλ της Βραζιλίας, με την οποία κατέκτησε Copa Libertadores (2010) και Copa Sudamericana (2008). Εκεί παραμένει μέχρι σήμερα.

Εζέκιελ Λαβέτσι
Από τους πιο... άκυρους παίκτες που έχουν παρομοιαστεί με τον Ντιεγκίτο, αφού η θέση και το στιλ παιχνιδιού τους δεν έχουν κοινά. Ο 30χρονος πλέον επιθετικός, δεν δέχθηκε το «νέος Μαραντόνα» καθώς προτιμούσε να συγκρίνει τον εαυτό του με έναν άλλο μεγάλο Αργεντινό των τελευταίων ετών, τον Κάρλος Τέβες. Ξεκίνησε από τα τμήματα υποδομής της Μπόκα, όμως έκανε όνομα με τη Σαν Λορέντζο, από την οποία τον απέκτησε η Νάπολι το 2007. Το 2012 έγινε παίκτης Παρί Σεν Ζερμέν και πήρε τα πρώτα του πρωταθλήματα στην Ευρώπη.

Χουάν Σεμπαστιάν Βερόν
Από τους κορυφαίους Αργεντινούς που έχουν δει τα ευρωπαϊκά γήπεδα. Ο Βερόν ξεκίνησε στην Εστουντιάντες και γρήγορα πήρε μεταγραφή στην Μπόκα Τζούνιορς, πριν πάρει... σβάρνα τα μεγάλα κλαμπ της Ευρώπης, με τις Σαμπντόρια, Πάρμα, Λάτσιο, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Τσέλσι, Ιντερ να είναι στο cv του. Το 2006 επέστρεψε στην Εστουντιάντες, για να της χαρίσει πρωτάθλημα την ίδια χρονιά και Libertadores το 2009. Βασικός για χρόνια στην Εθνική Αργεντινής, με 73 συμμετοχές και 9 γκολ.

Μαρσέλο Γκαγιάρδο
Μικρός σε μέγεθος, ο Μαρσέλο Γκαγιάρδο, απέκτησε το προσωνύμιο 'El Muneco', το οποίο σημαίνει 'κούκλα' και ύστερα από τέσσερα πρωταθλήματα (1993, 1994, 1996, 1997) με τη Ρίβερ Πλέιτ, μετακόμισε στη Μονακό. Ο μεσοεπιθετικός που είχε ρόλο δεκαριού πέρασε με επιτυχία από το Πριγκιπάτο κατακτώντας τρεις τίτλους, φόρεσε 44 φορές τη φανέλα της Εθνικής Αργεντινής πετυχαίνοντας 13 γκολ και στη συνέχεια επέστρεψε άλλες δύο φορές στους Μιγιονάριος. Εβαλε τέλος στην καριέρα του με την Νασιονάλ στην Ουρουγουάη.

Χαβιέρ Σαβιόλα
Οπως και ο Λαβέτσι, έτσι και ο Σαβιόλα ήταν προϊόν αυτών που ήθελαν πολύ να δουν τον «νέο Μαραντόνα». Ο 'conejo' (κουνέλι) από την Ρίβερ Πλέιτ έφτασε σε υψηλό επίπεδο, έπαιξε στην Μπαρτσελόνα, φόρεσε τη φανέλα της Εθνικής Αργεντινής, όμως ούτε δεκάρι ήταν ούτε τα υπόλοιπα. Μεταπήδησε από το Camp Nou στο Santiago Bernabeu για να αποτελέσει ρεζέρβα και αφού πέρασε από Μπενφίκα, Μάλαγα Ολυμπιακό, Ελλάς Βερόνα γύρισε και αυτός στους Μιγιονάριος.

Κάρλος Τέβες
Συσχετισμοί έχουν γίνει και με τον Καρλίτος. Ο Τέβες είναι μικρόσωμος, με χαμηλό κέντρο βάρους και έχει σθένος και πείσμα σαν και αυτό που είχε Ντιέγο. Ο μέχρι πρότινος άσος της Γιούβε επέστρεψε στην Μπόκα Τζούνιορς και όπως και ο Μαραντόνα αποτελεί θρύλο του συλλόγου αν και η θέση τους δεν είναι ίδια. Ο Απάτσι μπορεί να μην έχει το ταλέντο του Μαραντόνα, όμως το βιογραφικό του γράφει πρωτάθλημα και Champions League με την Γιουνάιτεντ, πρωτάθλημα με Σίτι και νταμπλ με την Γιουβέντους.

Σέρχιο Αγουέρο
Από νωρίς ξεκίνησαν οι συγκρίσεις του Κουν, αφού σε ηλικία 15 ετών έπαιξε βασικός με την Ιντεπεντιέντε σε αγώνα του πρωταθλήματος της Αργεντινής σπάζοντας το ρεκόρ του στη συνέχεια πεθερού του, Ντιέγο. Στα 17 του έγινε παίκτης της Ατλέτικο αντί 23 εκατ. ευρώ και όταν έβαλε γκολ με το χέρι τρέλανε για τα καλά τον Τύπο. Αν και σήμερα έχει χωρίσει με την κόρη του Ντιέγο, ο γιος του, Μπέντζαμιν, έχει πατέρα τον Αγουέρο, παππού τον Μαραντόνα και νονό τον Μέσι. Θα τον δούμε σε κάποια λίστα σίγουρα στο μέλλον...

Μέχρι να εμφανιστεί ο Μέσι. Χρειάστηκε να περάσουν τα χρόνια μέχρι το wonderkid να γίνει ένας παίκτης που αν σταματούσε τώρα την καριέρα του θα ήταν στους καλύτερους 5 όλων των εποχών. Πλέον οι συγκρίσεις έχουν κάθε λόγο να γίνονται. «Οσο παίζει ποδόσφαιρο, πρέπει να παίρνει την Χρυσή Μπάλα κάθε χρόνο» έχει πει ο κουρφαίος αμυντικός που είδε ποτέ ο πλανήτης, Πάολο Μαλντίνι, ενώ ο Νο1 τεχνικός της εποχής μας, Ζοσέ Μουρίνιο, έχει δηλώσει ότι «σε δέκα χρόνια, το ποδόσφαιρο θα είναι πολύ διαφορετικό χωρίς εκείνον».

Ο 28χρονος είναι ο μοναδικός με ειδικό βάρος που μπορεί να αντέξει
τη σύγκριση με τον Μαραντόνα και αν το δει κανείς με καθαρά ψυχρή λογική, τον έχει ξεπεράσει. Σίγουρα με αυτή την άποψη θα συμφωνήσουν όσοι έχουν σαν πιο δυνατό κριτήριο τους τίτλους, όμως υπάρχουν και πολλά άλλα πράγματα που ενισχύουν αυτή τη γραμμή. Στο μυαλό των ρομαντικών ο Ντιέγο είναι αυτός που κατέκτησε μόνος του με την Νάπολι δύο Scudetti (1987, 1990) στο πιο σκληρό Campionato όλων των εποχών, όπως επίσης και ένα Κύπελλο UEFA (1989). Μεγάλο χαρτί στο debate με τον Μέσι είναι ότι χάρισε στην Αργεντινή το Παγκόσμιο Κύπελλο (1986).

Τα 'επιχειρήματα' του Μέσι όμως, είναι πολλά περισσότερα. Σε βαθμό που μία αναλυτική αναφορά σε τίτλους, ρεκόρ γκολ/ασίστ σε χρονιές και διοργανώσεις και προσωπικές διακρίσεις πλέον μπορεί να κουράζουν αρκετούς από τους πωρωμένους οπαδούς τους. Η κάρτα που παρουσιάζει το ποδόσφαιρο πριν και μετά την εμφάνισή του στο ποδόσφαιρο λέει πολλά περισσότερα, όμως επίσης τα χρόνια που παίζει σε υψηλό επίπεδο και ότι έχει κάνει σχεδόν κάθε προπονητή που περνάει από την Μπαρτσελόνα πρωταθλητή Ευρώπης. Σε αντίθεση με τον Μαραντόνα, ο Μέσι είναι σταθερά στην κορυφή, με τις κακές χρονιές του να αποτελούν -χωρίς υπερβολή- όνειρο για κάθε καλό ποδόσφαιριστή.

Είτε γουστάρεις άρρωστα τον Μαραντόνα και θεωρείς ότι ποτέ κανείς δεν θα τον ξεπεράσει, είτε το βάζεις σε συζήτηση, ένα πράγμα είναι σίγουρο και αποτελεί απόδειξη του ότι η ιστορία γράφεται μπροστά στα μάτια μας. Στον κόσμο του ποδοσφαίρου πλέον κανένα ταλέντο δεν αναφέρεται ως «νέος Μαραντόνα». Αν και μέχρι πριν 5-6 χρόνια αυτό το φαινόμενο υπήρχε ακόμα, σήμερα είναι υπό εξαφάνιση, αν ακόμα δεν έχει εξαφανιστεί εντελώς. Ισως γιατί ο πραγματικός έχει βρεθεί εδώ και κάποια χρόνια και πλέον το έχει αποδείξει. Το scouting έχει τελειώσει...