Ο Μανώλης Ντόντα είναι 27 ετών και σήμερα ζει, εργάζεται και παίζει μπάλα ερασιτεχνικά στο Βέλγιο.

Διαβάζοντας στο προηγούμενο τεύχος του Gazzetta Weekend Journal ιστορίες βγαλμένες από το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο, θέλησε να μοιραστεί μαζί μας τη δική του εμπειρία. Τα λεφτά που παίρνει, η ασφάλεια που του παρέχει η βελγική ομοσπονδία κι οι εγκαταστάσεις που δεν έχουν καμία σχέση με τις συνθήκες που επικρατούν στην ελληνική πραγματικότητα.

Κι όμως, για το Μανώλη, η αίσθηση ενός ντέρμπι στον Πειραιά δεν συγκρίνεται με τίποτα άλλο.

Χωρίς να τον ρωτήσουμε πολλά, άφησε την καρδιά του να μιλήσει και να περιγράψει μια αλήθεια μέσα από τα δικά του μάτια.

Η ιστορία του Μανώλη...

Ξεκινάς από μικρό παιδάκι έχοντας όνειρο να γίνεις επαγγελματίας, αν είσαι τυχερός,ικανός και έχεις κάποιον άνθρωπο να σου δώσει την απαραίτητη ώθηση τα πραγματοποιεις. Αν δεν έχεις τίποτα απ' αυτά καταλήγεις να το διασκεδάζεις μόνο με φίλους σε κάποιο 5Χ5, αν παρόλα αυτά το πακέτο "ταλέντο-τύχη-γνωριμίες" υπάρχει απλά είναι λίγο ή πολύ λειψό τότε εισάγεσαι στον ρομαντικό και καλτ κόσμο του ερασιτεχνικου ποδοσφαίρου.. Ετσι ξεκίνησα και εγώ από τα 16 μου ,θυσιάζοντας χρόνο από σπουδές και απορρίπτοντας part-time φοιτητικές δουλειές και κατέληξα μέχρι τα 24 μου να παίζω στις αλάνες του Πειραιά.

Μια σύντομη περιπέτεια γεμάτη αδερφικούς φίλους, αληθινούς και σκάρτους ανθρώπους, γέλιο, κλάμα, άγχος, ξεγνοιασιά, ένας κόσμος γεμάτος αντιφάσεις. Οι λύπες ήταν χίλιες και η χαρά μία αλλά η αξία της χαράς υπερκάλυπτε τις χίλιες λύπες. Κλάμα όταν τραυματιζόσουν και έπρεπε να περάσεις την πόρτα του χειρουργείου, μου χει συμβεί δυο φορές μέχρι τώρα, την πρώτη εν Ελλάδι στα 19 μου στο ισχίο, ευτυχώς η ομάδα που αγωνιζόμουν παρόλο που δεν είχε μεγάλη δυναμική οικονομικά, είχε αληθινούς ανθρώπους που δεν σταμάτησαν ποτέ να είναι πίσω μου σαν δεύτεροι γονείς, θα συναντήσεις τέτοιους ανθρώπους στα τοπικά πρωταθλήματα, είναι οι λεγόμενοι ρομαντικοί τους αθλήματος και σπάνια τους φωνάζεις με το επώνυμο τους, συνήθως τους αποκαλείς "Μπαρμπασίνο" , "κυρ Γιάννη" κ.ο.κ..

Κατά την διάρκεια των μηνών που υπήρξα αδρανής λόγω των τραυματισμών, ήμουν τυχερός που ήμουν φοιτητής και μόνον καθώς με στήριζε η μητέρα μου, ειδάλλως σε περίπτωση εργασίας σε μια περίοδο που η κοινωνικοοικονομική κρίση στην Ελλάδα βρισκόταν στην ακμή της θα χα καταλήξει ή άνεργος ή με το ζόρι άεργος (καθώς πολύ εργοδότες ζήταγαν μαζί με την πρόληψη να υπογράψεις κ την παραίτηση σου - δεν ξέρω αν γίνεται ακόμα). Η δεύτερη φορά που τραυματίστηκα σοβαρά και χρειάστηκα χειρουργείο ήταν πριν τρεις μήνες, μόνο που τώρα είμαι τυχερός και παίζω ποδόσφαιρο ερασιτεχνικά στο εξωτερικό, εκεί που τα γήπεδα των τοπικών ομάδων είναι καλύτερα απ' αυτά της Football League 2, οι ποδοσφαιριστές είναι ασφαλισμένοι από την ίδια την Βελγική ομοσπονδία και οι πληρωμές ακολουθούνται βάσει συμβολαίου (ναι ο ερασιτέχνης του τοπικοί υπογράφει συμβόλαιο και ασφαλίζεται και δεν τρώει πιστολιές). Πρώτη και αγαπημένη ομάδα που αγωνίστηκα ήταν ο Αργοναύτης της Α Πειραιώς, εκεί γνώρισα τους κολλητούς μου, τον Γιάννη και τον Χρήστο, εκεί συνάντησα και τον καλύτερο προπονητή που έχω δουλέψει μέχρι στιγμής, τον Γιώργο Αρχοντάκη, εκεί βρήκα και ανθρώπους που αναπλήρωναν επάξια την απουσία του πατέρα μου, τον Παναγιώτη Σίνο και τον Θανάση Ρούσαλη. Ολοι τους άνθρωποι γεμάτοι αγάπη για την ομάδα αλλά κυρίως για το "όμορφο παιχνίδι" που λένε κι οι φίλοι μας οι Βραζιλιάνοι.

Τελευταία μου ομάδα ο Εθνικός Πειραιώς της Γ εθνικής, τα λόγια περιττεύουν γι' αυτήν την ομάδα, δεν αγωνίστηκα για δυο χρονιά καθώς βρήκα μπροστά μου έναν ζωντανό θρύλο της ομάδας, όμως ένιωσα πιο γεμάτος από πότε. Αυτό το όνειρο που είχαμε μικρά παιδιά ψευτοαναβίωσε λίγο λόγω της φανέλας, του κόσμου και των προπονήσεων που γινόντουσαν σε επαγγελματικό επίπεδο. Στο ενδιάμεσο, αγωνιστικά στην ΑΕ Περάματος και στον ΑΣ Δραπετσωνας. Πέραν του ρομαντισμού, της υγιούς άθλησης και των διαπροσωπικών σχέσεων που χτίζονται, το τοπικό ποδόσφαιρο έχει και την σκοτεινή του πλευρά, στην οποία μπορεί να βυθιστείς καθώς τα προβλήματα που το ταλανίζουν είναι πολλά. Ο χρόνος που επενδύεται από τους ποδοσφαιριστές, σπανίως ανταμείβεται επάξια, καθώς το μηνιάτικο είναι από 100-300€ ενώ πολλοί παίζουν και αφιλοκερδώς, τώρα όποιος σου πει παραπάνω είτε θα ναι πραγματικά κάποιος που έρχεται από υψηλότερα ποδοσφαιρικά στρώματα είτε θα ναι κάποιος... δηθενάκιας, είδος που περισσεύει στα τοπικά.

Πέραν του οικονομικού τομέα, το τοπικό στερεύει από γήπεδα, βλέπεις ομάδες να μοιράζονται ένα γήπεδο στην μέση για να κάνουν προπονήσεις. Χώροι υπάρχουν, λεφτά για επενδύσεις σε τέτοιους χώρους δεν παρέχονται όμως από την πολιτεία κ όταν αυτά παρέχονται από κάποιον ιδιώτη επενδυτή τότε η πολιτεία αντί να ανοίξει τον δρόμο, θέτει γραφειοκρατικούς φραγμούς (βλέπε γήπεδο Εθνικού). Τελευταίο κ σημαντικότερο πρόβλημα είναι η ασφάλεια υγείας του ποδοσφαιριστή η οποία είναι ανύπαρκτη, όταν δηλαδή κάποιος τραυματίζεται το πιθανότερο σενάριο είναι να χάσει το μεροκάματο του, να "φάει πιστόλια" από την ομάδα ( να μην πληρωθεί τα συμφωνηθέντα ανά μηνά) και να βγει και ζημιωμένος με έξοδα σε νοσοκομεία και φυσιοθεραπευτηρία.

Τι είναι παρόλα αυτά αυτό που σε κάνει να συνεχίζεις; Βιολογικά είναι οι ενδορφίνες, συναισθηματικά είναι οι φιλίες ζωής που φτιάχνεις και παρασιτικά είναι το όνειρο το τρελό για το οποίο ξεκίνησες. Για βιοποριστικούς λόγους πλέον ζω, εργάζομαι και αγωνίζομαι ερασιτεχνικά στο Βέλγιο, δεν θα αναλωθώ σ' αυτό γιατί εστιάζουμε στο ελληνικό τοπικό, το μόνο ίσως άξιο αναφοράς είναι ότι στο εξωτερικό το ταλέντο δεν είναι μεγαλύτερο απ' ότι στην Ελλάδα, οι εγκαταστάσεις και οι υποδομές είναι που κάνουν την διαφορά. Κλείνοντας μπορώ να σου πω ότι μου λείπει το ελληνικό ερασιτεχνικό, η "καυλάντα" με τους φίλους κ τους φιλάθλους του και το άγχος ενός πειραιώτικου ντέρμπι.