Τις πρώτες πρωινές ώρες της 26ης Απριλίου 1986, ο αντιδραστήρας 4 του πυρηνικού εργοστασίου του Τσέρνομπιλ, εξερράγη σε απόσταση αναπνοής από την πόλη Πριπιάτ. Τα Ηνωμένα Έθνη έκαναν λόγο για την μεγαλύτερη περιβαλλοντική καταστροφή στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Σε μια μελέτη των Ηνωμένων Εθνών, υποστηρίζεται ότι οι ανθρώπινες απώλειες από την καταστροφή ξεπέρασαν τις 4.000.

Το Πριπιάτ, η πόλη-φάντασμα βρέθηκε ξανά στο επίκεντρο χάρη στην πετυχημένη σειρά του τηλεοπτικού σταθμού HBO.

Παρά την παγκόσμια υπόκλιση στην παραγωγή του «Chernobyl», για τον ρεαλισμό και την δραματικότητα με την οποία παρουσιάζονται τα γεγονότα, εξακολουθούν να υπάρχουν στοιχεία της καταστροφής τα οποία δεν έχουν γίνει ιδιαίτερα γνωστά.

Στο Πριπιάτ συρρέουν καθημερινά εκατοντάδες τουρίστες. Ουσιαστικά αποτελεί στις μέρες μας ένα hotspot για τους λάτρεις της περιπέτειας και εκείνων που θέλουν να ικανοποιήσουν την περιέργεια τους, περπατώντας σε μια εγκαταλελειμμένη περιοχή, όπου η φύση πλέον έχει αφήσει τα σημάδια της.

Το Πριπιάτ ξεκίνησε να κατοικείται τον Φεβρουάριο του 1970 και ήταν μια τεχνολογικά προηγμένη πόλη.

Ο σοβιετικός όρος για έργα όπως το εργοστάσιο του Τσερνομπίλ ήταν «ειρηνικό άτομο», με την πυρηνική ενέργεια να θεωρείται ακόμη ασφαλέστερη από τις παραδοσιακές πηγές όπως ο άνθρακας.

Αυτό οδήγησε στην κατασκευή εγκαταστάσεων μέσα και γύρω από μικρές πόλεις όπως το Πριπιάτ, για τις οποίες καθιερώθηκε η άποψη πως βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή της καινοτομίας.

Τα στοιχεία από τις Αρχές του 1986 δηλώνουν ότι η μέση ηλικία των κατοίκων του Πριπιάτ ήταν μόλις 26 ετών, με πάνω από το 1/5 των 49.400 κατοίκων ηλικίας κάτω των 18 ετών.

Λόγω των δημογραφικών στοιχείων της πόλης, ο αθλητισμός διαδραμάτιζε σημαντικό ρόλο στην καθημερινή ζωή των πολιτών. Υπήρχαν δέκα γυμναστήρια, δέκα αίθουσες γυμναστικής, τρεις πισίνες και δύο γήπεδα. Ουσιαστικά ήταν ο καθρέφτης της ουκρανικής και σοβιετικής κουλτούρας.

Πλέον πρόκειται για μια πόλη-φάντασμα, στην οποία εκτός των άλλων, περίοπτη θέση στις προτιμήσεις των τουριστών αποτελεί το «Στάδιο Άβανχαρντ» (πήρε το όνομα του από την συνδικαλιστική αθλητική κοινότητα) χωρητικότητας 5.000 θέσεων που βρίσκεται κοντά στο χαρακτηριστικό λούνα παρκ με τον πελώριο τροχό και τα εγκαταλελειμμένα συγκρουόμενα!

Στα μέσα της δεκαετίας του '70, όταν ιδρύθηκε η FC Στρόιτελ Πριπιάτ τα ματς διεξάγονταν σε ένα πιο μικρό γήπεδο. Ο σύλλογος έπρεπε να περιμένει μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '80 για την ανέγερση του «Άβανχαρντ». Όπως αποδείχθηκε δεν έπαιξαν ποτέ εκεί αφού τους πρόλαβε το Τσέρνομπιλ!

Στα ουκρανικά Στρόιτελ σημαίνει «εργάτης» και ως εκ τούτου ο σύλλογος απαρτίζονταν από ποδοσφαιριστές που κατοικούσαν στο κοντινό χωριό Τσιστογκάλοφκα, αλλά και εργάτες του εργοστασίου στο Τσέρνομπιλ!

Η Τσιστογκάλοφκα διέθετε μια από τις καλύτερες ομάδες στην περιοχή την εποχή εκείνη και ο αρχηγός τους, Βίκτορ Πονομάρεβ εγκατέλειψε τον σύλλογο για να ενσωματωθεί στη νεοσύστατη Στρόιτελ Πριπιάτ.

Ο Βάσιλι Κιζίμα Τροφιμόβιτς ήταν μια αξιοσέβαστη φιγούρα μέσα στους σοβιετικούς κύκλους και ήταν εν μέρει υπεύθυνος για την ίδρυση της Στρόιτελ Πριπιάτ.

Στον Τρόφιμοβιτς, είχε απονεμηθεί το περιώνυμο «Τάγμα του Λένιν» για τις υπηρεσίες του στο σοβιετικό κράτος.

Ο Τροφίμοβιτς είχε αποφασίσει πως το Πριπιάτ είχε ανάγκη έναν ποδοσφαιρικό σύλλογο, στηριζόμενος στο γεγονός πως πολλοί νέοι εργαζόμενοι που συμμετείχαν στην πενταετή κατασκευή του κοντινού πυρηνικού σταθμού ηλεκτροπαραγωγής χρειάζονταν ψυχαγωγία μεταξύ των βαρδιών τους. Κάπως έτσι ιδρύθηκε ο σύλλογος ψάχνοντας τους κατάλληλους ποδοσφαιριστές για την στελέχωση του ρόστερ του.

Χρησιμοποιώντας ως ραχοκοκαλιά παίκτες της Τσιστογκάλοφκα, δήλωσαν συμμετοχή σε περιφερειακά τουρνουά, αλλά και στο τοπικό πρωτάθλημα στο Κίεβο.

Μεταξύ 1980 και 1981, η Στρόιτελ καθοδηγήθηκε από τον πρώην ποδοσφαιριστή των Ντιναμό Κιέβο και Τσερνομόρετς, Ανατόλι Σέπελ. Το 1981 η Στρόιτελ κατέκτησε το περιφερειακό πρωτάθλημα στο Κίεβο, κάτι που επαναλήφθηκε και στη διετία που ακολούθησε, ενισχύοντας έτσι την κυριαρχία της στην ερασιτεχνική ποδοσφαιρική σκηνή της περιοχής.

Εν συνεχεία η ουκρανική ομάδα συμμετείχε στα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα της Σοβιετική Ένωσης.

Η εικόνα της ομάδας άφησε υποσχέσεις για το μέλλον. Αν και κατετάγη μόλις 8η το 1982, τρία χρόνια αργότερα έφτασε μια ανάσα από τις προαγωγή στις επαγγελματικές κατηγορίες της Σοβιετικής Ένωσης τερματίζοντας στη δεύτερη θέση, τέσσερις βαθμούς πίσω από την πρωταθλήτρια Άκτιρκα. Μάλιστα το 1985 έκανε ρεκόρ παραγωγικότητας σκοράροντας 13 γκολ κόντρα στην Λοκομοτίβ Ζνάμενκα.

Έχοντας κάνει άλματα προόδου ελήφθη η απόφαση για την κατασκευή γηπέδου σε μεγαλύτερη έκταση με διπλάσια χωρητικότητα. Έτσι προέκυψε το « Άβανχαρντ», το οποίο επρόκειτο να χρησιμοποιηθεί για πρώτη φορά την 1η Μαΐου 1986.

Η Εργατική Ημέρα της Σοβιετικής Ένωσης ήταν η κατάλληλη ημερομηνία για να παραδοθεί το νέο στολίδι στον αθλητικό κόσμο του Πριπιάτ.

Η Στρόιτελ Πριπιάτ αποσύρθηκε από το πρωτάθλημα KFK, το 1986 καθώς η πόλη λόγω της πυρηνικής έκρηξης του Τσέρνομπιλ εκκενώθηκε.

Οι ποδοσφαιριστές και οι άνθρωποι της ομάδας βρήκαν καταφύγιο σε γειτονικές πόλεις και κοινότητες και η Στρόιτελ μέχρι το 1987 ήταν ανενεργή. Τότε επέστρεψε με νέο όνομα: FC Στρόιτελ Σλαβούτς.

Το Σλαβούτς χτίστηκε με σκοπό να στεγαστούν χιλιάδες πολίτες που εγκατέλειψαν τις εστίες του και βρίσκονταν 45 χιλιόμετρα μακριά από το Πριπιάτ. Μάλιστα εξακολουθεί να κατοικείται μέχρι σήμερα και αποτελεί τη γενέτειρα του πρώην διεθνή με την U21 της Ουκρανίας, Σεργκέι Ροζόκ.

Η Στρόιτελ Σλαβούτς επρόκειτο να επιστρέψει σε αγωνιστική δραστηριότητα το 1987, αλλά δεν συμμετείχαν όλοι οι παίκτες με βάση το Πριπιάτ.

Το 1987, ο σύλλογος τερμάτισε στην τρίτη θέση, για να πέσει στην επόμενη σεζόν στην όγδοη θέση. Μετά την απογοήτευση του 1988 και την αποχώρηση των παικτών, αποφασίστηκε να διαλυθεί η Στρόιτελ. Έτσι, με αυτό τον άδοξο τρόπο ολοκληρώθηκε η σύντομη ιστορία της!

Το 1994, το ποδόσφαιρο της πόλης εκπροσωπήθηκε από μια νέα ομάδα την FC Σλαβούτς, η οποία επί της ουσίας κάλυψε το κενό της χρεωκοπημένης FC Τράνσιμπεκτς Βισνέβε.

Η Σλαβούτς κατάφερε μάλιστα να προβιβασθεί στην β΄ κατηγορία του ουκρανικού πρωταθλήματος έχοντας πλέον γίνει επαγγελματικός σύλλογος.

Αν και δεν υπήρχαν δεσμοί με την Στρόιτελ Πριπιάτ, είχε την ίδια τύχη με την τελευταία αφού το 1998 οδηγήθηκε σε αφανισμό, αποτελώντας ιστορικά την τελευταία ποδοσφαιρική ομάδα της περιοχής.

Οι Στρόιτελ Πριπιάτ και το «Στάδιο Άβανχαρντ» μπορεί να χάθηκαν στη δίνη του χρόνου, αλλά υπάρχουν ακόμη οι εξέδρες του παρατημένου γηπέδου, το οποίο πλέον λόγω της βλάστησης έχει μετατραπεί σε δάσος!

Σύλλογοι από τις γύρω περιοχές προσφέρθηκαν να εντάξουν στο δυναμικό τους ποδοσφαιριστές, που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την Στρόιτελ Πριπιάτ λόγω της έκρηξης του Τσέρνομπιλ και ολόκληρο το έθνος ήρθε ακόμη πιο κοντά παρά την κυβερνητική ολιγωρία.