Η αλλαγή στο έμψυχο δυναμικό των ομάδων του ΝΒΑ, είτε μέσω ανταλλαγών είτε με επιλογή του παίκτη να αλλάξει σύλλογο, αποδεικνύει ότι ποτέ δεν έχει σημασία ο τόπος, αλλά τα πρόσωπα. Βέβαια, ο τόπος... επιμένει και απαιτεί! Όπως η Νέα Υόρκη. Είναι δυνατόν να μη θέλει κάποιος να παίξει σε μία φημισμένη πόλη όπως αυτή; Είναι δυνατόν να μη θέλει να πατήσει το παρκέ του Madison Square Garden; Είναι δυνατόν να μη θέλει να αγωνιστεί για τους Νικς της Νέας Υόρκης; Και όμως... Όσο δελεαστικό κι αν είναι αυτό, κανείς δεν θέλει να παίξει στη Νέα Υόρκη για τους Νικς. Άντε να το δεχτούν οι Νεοϋορκέζοι. Εδώ είναι που δικαιώνεται ο παράγοντας “πρόσωπα”, διότι αυτά είναι που αποτρέπουν τους σούπερ παίκτες να έρθουν και να φορέσουν τη φανέλα των Νικς. Πριν απ' αυτά όμως, μερικά γεγονότα που πλήττουν το κύρος του συλλόγου: Η χαρά του πρωταθλήματος μένει σκονισμένη στο μακρινό 1973, ενώ αυτή του πρωταθλητή περιφέρειας αγνοείται εδώ και δύο δεκαετίες! Οι Νικς -και είναι αδιαμφισβήτητο- απωθούν και απομακρύνουν όσους τους πλησιάζουν.

Η απόρριψη, ο ιδιοκτήτης και η ελπίδα που “πέθανε” γρήγορα

Οι Νικς, οι διοικούντες την ομάδα, το προπονητικό επιτελείο, οι οπαδοί, η πόλη... όλοι περίμεναν ότι οι Κέβιν Ντουράντ, Κάιρι Ίρβινγκ (ή ένας από τους δύο τουλάχιστον), θα επέλεγαν τη Νέα Υόρκη ως επόμενο σταθμό στην καριέρα τους. Φευ! Όχι μόνο τους αγνόησαν, αλλά διάλεξαν τους Νετς του Μπρούκλιν. Οι Νικς ακόμη κι όταν υπάρχουν καλές συνθήκες για να πετύχουν, αποτυγχάνουν. Κάτι πολύ λάθος συμβαίνει σ' αυτόν τον οργανισμό...

Ο Τζεφ Βαν Γκάντι, πρώην προπονητής των Νικς και των Ρόκετς, νυν σχολιαστής στην τηλεόραση, τονίζει το προφανές, που είναι όμως και το βαρύ σύμπτωμα που έχουν να αντιμετωπίσουν οι Νικς, αυτό της απόρριψης. “Αυτό είναι γροθιά στο στομάχι. Εάν μου λέγατε ότι δύο ελεύθεροι παίκτες, σταρ, επρόκειτο να διαλέξουν τους Νικς, αλλά στο τέλος προτίμησαν τους Νετς, δεν θα σας πίστευα”. Και φτάνουμε στην πηγή του κακού, στο πρόσωπο του Τζέιμς Ντόλαν. Ο ιδιοκτήτης του συλλόγου φέρει τη μεγαλύτερη ευθύνη για το στραπάτσο διαρκείας. Στρυφνός και δίχως τη στήριξη των φιλάθλων. Μάλιστα, όταν ένας του φώναξε “πούλα την ομάδα!”, ζήτησε από την ασφάλεια του γηπέδου να τον αποβάλλει. Ο Ντόλαν ήταν που δημιούργησε υψηλές προσδοκίες και φέτος. Σε ραδιοφωνική συνέντευξη τον Μάρτιο είχε προετοιμάσει το κοινό για μεγάλα πράγματα το καλοκαίρι. Φάνηκε πως υπάρχει ελπίδα για δικαίωση στο ντραφτ, όταν ενέταξαν στο δυναμικό τους τον R.J Barret από το Ντιουκ. Η αχτίδα φωτός όμως κράτησε για λίγο...

Αστάθεια και αναξιοπιστία

Ας το αναφέρουμε δίχως περιστροφές και φλυαρίες. Οι παίκτες αρνούνται να έρθουν σε μια δυσλειτουργική ομάδα. Έτσι απλά και κατηγορηματικά. Η διαπίστωση, αν και θα μπορούσε να ανήκει στον καθένα που βλέπει τι συμβαίνει στους Νικς, έρχεται από εκπροσώπους παικτών και διοικητικούς παράγοντες άλλων συλλόγων. Πώς εξηγείται όμως το “δυσλειτουργική”; Πρώτα οι αμοιβές. Οι υπέρογκες αμοιβές… Τα τελευταία πέντε χρόνια ξόδεψαν για μισθούς παικτών σχεδόν μισό δισεκατομμύριο δολάρια! Η ανταπόδοση κινήθηκε στο πεδίο του “ελάχιστη ως καθόλου”. Έπειτα, η απομακρυσμένη περιοχή των προπονητικών εγκαταστάσεων. Βρίσκονται στην Κομητεία Westchester, 48 χιλιόμετρα από το Μανχάταν, κατάσταση που δυσκολεύει την οργάνωση της ζωής των παικτών. Τέλος, είναι και οι… Νετς. Η άνοδος τους έχει αρνητικό αντίκτυπο στους Νικς.

Το ανάθεμα, βέβαια, δεν πέφτει μόνο στον Τζέιμς Ντόλαν. Στη συρρίκνωση του συλλόγου έχει βάλει το χέρι του και ο Στιβ Μιλς, πρόεδρος της ομάδας. Βρίσκεται σε υψηλή διοικητική θέση από το 2013 και όλοι οι σούπερ σταρ -που ήταν ελεύθεροι- υπέγραψαν αλλού. Οι Νικς, πλέον, φαίνονται στα μάτια των ανερχόμενων παικτών ως μια ακόμη ομάδα, σαν τους Ατλάντα Χοκς και τους Ορλάντο Μάτζικ.

Αστάθεια και αναξιοπιστία χαρακτηρίζει την ομάδα της Νέας Υόρκη και οι παίκτες το παρατηρούν και το υπολογίζουν. Μετά τον Τζεφ Βαν Γκάντι, το 2001, έχουν περάσει δέκα προπονητές και άλλοι τόσοι σχεδόν διοικητικοί παράγοντες. Κανείς δεν λέει ότι ο Ντόλαν δεν προσπαθεί, δεν ξοδεύει...Παρ' όλα αυτά, οι πιο ποθητοί παίκτες λένε “όχι” στα χρήματα του. Σε όλα αυτά προσθέστε και τη διαμάχη (του Ντόλαν) με τον πρώην Νικ Τσαρλς Όκλεϊ, ο οποίος είχε εκδιωχθεί βιαίως από το “MSG”. Η κόντρα (υπάρχει και μήνυση από τον βετεράνο παίκτη) αποβαίνει εις βάρος των Νικς, επηρεάζοντας αρνητικά τους ελεύθερους παίκτες.

Μιζέρια και στο βάθος (2021) Αντετοκούνμπο!

Πριν συνεχίσουμε, να πούμε ότι η εταιρία “Madison Square Company” είναι κερδοφόρα και η ομάδα NHL (λίγκα του χόκεϊ επί πάγο) της πόλης, οι Rangers, τα πάει πολύ καλύτερα σε σχέση με τους Νικς. Οι τελευταίοι παίζουν σε γεμάτες κερκίδες και τα εισιτήρια τους είναι από τα πιο ακριβά στο ΝΒΑ. Μολαταύτα, το τελικό αποτέλεσμα είναι αρνητικό και την προσοχή στη Νέα Υόρκη κερδίζουν οι Νετς του Μπρούκλιν. Γιατί; Διότι κινήθηκαν μεθοδικά και με υπομονή στην προσπάθεια τους να γίνουν ομάδα τίτλου. Έφτιαξαν το ρόστερ από το μηδέν, δουλεύοντας με νέους παίκτες και άφησαν ικανό χώρο στον προϋπολογισμό για να “χτυπήσουν” δύο σούπερ σταρ. Διάνα και στα δύο. Αντιθέτως, οι Νικς ενήργησαν απερίσκεπτα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η μετακίνηση του Κρίσταπς Πορζίνγκις. Εάν έμενε δεν ήταν καθόλου απίθανο να επέλεγε αυτούς αντί για τους Νετς ο Κέβιν Ντουράντ!

Οι Νικς έχουν βαλτώσει και η μιζέρια δεν λέει να τους αφήσει. Το χειρότερο δεν είναι ότι οι μεγάλοι παίκτες αδιαφορούν γι' αυτούς, αλλά ότι έλκουν μόνο τους μέτριους. Ο Κιθ Γκλας, εκπρόσωπος πολλών παικτών, επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές. “Δεν ήρθε πότε παίκτης να μου πει δεν θέλω να πάω στη Νέα Υόρκη. Ποτέ. Ωστόσο, δεν εκπροσωπώ σταρ. Εκπροσωπώ τους μεσαίου επιπέδου παίκτες, οι οποίοι είναι χαρούμενοι αν πληρώνονται στην ώρα τους”. Τίποτα δεν δείχνει να αλλάζει στη στρατηγική τους πάντως. Μετά την απόρριψη από τους Ίρβινγκ, Ντουράντ, υπέγραψαν έξι παίκτες (μετρίου επιπέδου) με διετή συμβόλαια και σαφή στόχο να διεκδικήσουν τον Γιάννη Αντετοκούνμπο το 2021, όταν και θα είναι ελεύθερος. Αν τους βγει, τότε τα πρόσωπα, Ντόλαν, Μιλς, θα έχουν ρεφάρει για όλες τις αποτυχίες τους.

Πηγή

-nytimes [Why Stars Won't Come to the Knicks, by David Waldstein]