Πολλές φορές η ζωή «παίζει» όμορφα παιχνίδια και «πλάθει» ωραίες ιστορίες, όπως συνέβη με τον αργυρό Παραολυμπιονίκη, Ανδρέα Κατσαρό, το βράδυ όπου ο αγαπημένη του ομάδα, ο ΠΑΟΚ, κατακτούσε το Πρωτάθλημα Ελλάδας.

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη πριν από 32 χρόνια, με εγκεφαλική παράλυση και όσο θυμάται τον εαυτό του του είναι καθηλωμένος πάνω σε αναπηρικό καροτσάκι. Έγινε ΠΑΟΚτσής, άρχισε να πηγαίνει στην Τούμπα, αλλά όπως και αρκετοί συνομήλικοί του δεν είχε δει πρωταθλητή τον ΠΑΟΚ. Άρχισε να ασχολείται με τον αθλητισμό, στη διαδρομή των χρόνων κατέκτησε ένα αργυρό μετάλλιο στα 50μ. ύπτιο (Αγωνιστική κατηγορία: S1) στους Παραολυμπιακούς αγώνες του Πεκίνο το 2008 και μια 4^η θέση στο ίδιο αγώνισμα στους Αγώνες του Λονδίνου το 2012.

Το βράδυ της περασμένης Κυριακής, με τη βοήθεια της συζύγου του, πήρε το δρόμο για την Τούμπα. Η Στάσι Κατσαρού είναι η «φύλακας άγγελος» του, «αν δεν υπήρχε στη ζωή μου δεν θα μπορούσα να υλοποιήσω σχεδόν καμία από τις επιθυμίες μου», λέει ο Ανδρέας Κατσαρός στο G-Weekend. Και μια μεγάλη επιθυμία του ήταν να είναι στην Τούμπα τη μέρα που ο ΠΑΟΚ θα γινόταν πρωταθλητής Ελλάδας.

H πρόσβαση σε πολλά ελληνική γήπεδα για τον Ανδρέα και άλλα ΑμεΑ είναι μια… αμαρτωλή ιστορία, ωστόσο με τα κόπων και βασάνων κατάφερε να μπει στην Τούμπα για να δει το παιχνίδι με το Λεβαδειακό και τη φιέστα της κατάκτησης του πρωταθλήματος. Οι θέσεις των ΑμεΑ στο γήπεδο της Τούμπας είναι στην πλευρά της θύρας 7, αλλά την Κυριακή υπήρχαν μπροστά τους όλα τα τεράστια μηχανήματα για τα σκηνικά της φιέστας, που έκαναν ακόμη πιο δύσκολη την παρακολούθηση του αγώνα και του τελετουργικού.

Ο Ανδρέας πανηγύρισε με την ψυχή του την κατάκτηση του πρωταθλήματος, ωστόσο δεν αρκέστηκε στην παρουσία του στο γήπεδο. Με το που τελείωσε και η φιέστα της στέψης, πάντα με τη βοήθεια της γυναίκας του, κατηφόρισε προς την πλατεία του Λευκού Πύργου για να γιορτάσει και εκεί μαζί με χιλιάδες φίλους του «Δικεφάλου» την κατάκτηση του πρωταθλήματος.

Στο δρόμο για το σπίτι του, στην περιοχή του Φαλήρου στη Θεσσαλονίκη, πολύ κοντά στο «Μακεδονία Παλλάς», ανέβηκε τη βοηθητική ράμπα του ξενοδοχείου προκειμένου να φτάσει στο φανάρι και να περάσει στην απέναντι πλευρά του δρόμου. Ένας υπάλληλος τον είδε να φοράει τη φανέλα του ΠΑΟΚ και του συνέστησε να μπει εντός του ξενοδοχείου για να είναι πιο ασφαλής και αν ήθελε να περιμένει να επιστρέψουν οι Πρωταθλητές Ελλάδας.

«Όντως, κάποια στιγμή άρχισαν να εμφανίζονται οι ποδοσφαιριστές, βγήκα κάποιες φωτογραφίες μαζί τους μέχρι την στιγμή που με πλησίασε ο Γιώργος Σαββίδης», περιγράφει τις στιγμές που βίωσε ο Ανδρέας. «Ήρθε δίπλα μου, με χαιρέτησε, αμέσως μου έφερε το τρόπαιο του πρωταθλητή για να βγάλω μια αναμνηστική φωτογραφία. Έφυγε και επέστρεψε κρατώντας στο χέρι του το μετάλλιο του πρωταθλήματος. Μου το έδωσε και μου είπε, “είσαι μεγάλος μαχητής της ζωής, το αξίζεις περισσότερο από τον καθένα μας”, δεν το πίστευα, ούτε το περίμενα».

Από εκείνη την στιγμή ένιωθε να είναι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου. «Ήταν κάτι συγκλονιστικό, τεράστια η έκπληξη και η συγκίνησή μου», εξηγεί κι ενώ το τηλέφωνο του δεν σταματάει να χτυπάει τις τελευταίες ημέρες. «Με ψάχνετε περισσότερο κι από όταν κέρδισε το μετάλλιο στους Αγώνες του Πεκίνο», λέει με ένα παράπονο και έκπληξη.

Το μετάλλιο του πρωταθλήματος βρίσκεται στην αγκαλιά του Ανδρέα Κατσαρού κι όχι στη γεμάτη τροπαιοθήκη με τα μετάλλια που έχει κατακτήσει στους αγώνες κολύμβησης. «Το έχω δίπλα μου, κοιμάμαι αγκαλιά με αυτό, για μένα είναι ότι πιο πολύτιμο έχω πιάσει στη ζωή μου μαζί με το μετάλλιο από τους Παραολυμπιακούς Αγώνες», λέει και συγκινείται. «Για μένα αυτό το μετάλλιο είναι δώρο ζωής και θέλω μέσα από την ψυχή μου να ευχαριστήσω τον Γιώργο Σαββίδη, που τόσο απλά και ανθρώπινα σκέφτηκε να μου το χαρίσει και να το κρατάω για πάντα φυλαχτό δίπλα στο κρεβάτι μου».