Η Στέλλα είναι αστέρι. Γεμάτη γωνίες και αγωνίες και αν την αγγίξεις θα κοπείς. Δεν τσιγκουνεύεται το φως της, αλλά δεν θέλει άσκοπα να το ξοδεύει. Η Στέλλα είναι όμορφη και επικίνδυνη. Σαν τη φωτιά. Αν θες να την αγκαλιάσεις και να την κάνεις δική σου, πρέπει μέταλλο και σκοτάδι να της ρίξεις, να τη σκεπάσεις με όλα τα αστέρια του κόσμου.

Τότε, για μια στιγμή μονάχα, θα την έχεις δική σου, οι αιχμές της θα γίνουν λαβές μωρού παιδιού και θα κρατηθεί από πάνω σου σαν να μην υπάρχει αύριο. Θα σου ζητήσει να τη φιλήσεις, να της δώσεις την ευχή του φωτός πριν την πάρει το αιώνιο μαύρο... Και εκεί, θα παγώσει ο χρόνος, η αγκαλιά θα γίνει ένωση σωμάτων και ψυχών, εν μέσω φωνών και χαλασμένων σπιτιών, σωμάτων και ακυρωμένων ελπίδων.

Μαζί, ποτέ! Μαζί στο κατώφλι του παραδείσου και ισόβια καταδικασμένοι να σφάζουν ο ένας τον άλλο στην κόλαση! Η Στέλλα, που έπεσε από τον ουρανό και δεν έσβησε, αλλά στάθηκε όρθια και περπάτησε ανάμεσα στους ανθρώπους, ανάμεσα στα χαλάσματα, ανάμεσα σε αυλές που πάλευαν να σωθούν από το τσιμέντο, αρματωμένες με όργανα, μουσική, ποτό και χορό.

Η Στέλλα που αστέρι γεννήθηκε και αστέρι πέθανε, στεφάνι θέλησαν να της φορέσουν στα μαλλιά, να τη βάλουν σε χρυσό κλουβί, αλλά τα αστέρια ζουν στην απεραντοσύνη του ουρανού και στο φιλόξενο σώμα του δρόμου. Η “Στέλλα” είναι η 78η ταινία που σας παρουσιάζει το G-Weekend Journal.

Αναρχική βασίλισσα

Η “Στέλλα”, που έμεινε στη μνήμη μας για την ατάκα-σφραγίδα του Γιώργου Φούντα στο φινάλε. Στέλλα, φύγε! Κρατάω μαχαίρι. Η ταινία που ανέδειξε τη Μελίνα Μερκούρη και έφερε τον μύθο της “Κάρμεν” στον ελληνικό κινηματογράφο. Η όπερα του Ζωρζ Μπιζέ στην Ελλάδα του '50, στην Ελλάδα που πασχίζει να σταθεί στα πόδια της και να χαρεί την ελευθερία της. Ο Μιχάλης Κακογιάννης στη 2η ταινία του εγκλωβίζει τη μοναξιά στο σώμα της Ελευθερίας και την περιχαρακώνει ανάμεσα στον παράδεισο και στην κόλαση. Παράδεισος, το κέντρο διασκεδάσεως που τραγουδά η ηρωίδα, αλλά η ουτοπία που παλεύουν να αποκτήσουν όλοι όσοι ελπίζουν ακόμη σε ένα καλύτερο αύριο. Κόλαση, η άκαμπτη κοινωνική συνθήκη που θέλει τις γυναίκες παντρεμένες, νοικοκυρές, τις θέλει “κυρίες” με το παρελθόν σβησμένο σαν φτηνό τσιγάρο. Η συνθήκη που θέλει τον άνδρα σκληρό, αδιαπραγμάτευτο, αρχηγό, χωρίς να σηκώνει αντιρρήσεις, να επιβάλλεται μόνο με την παρουσία του. Όταν όμως η μοναξιά είναι η ελευθερία, τότε το θηλυκό υπερισχύει και η σύγκρουση με τη μοναξιά-δέσμευση του άνδρα καταλήγει μοιραία. Ο Κακογιάννης γίνεται ο δικός μας Φελίνι και μας παραδίδει μια ηρωίδα που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από την Άννα Μανιάνι, Τζουλιέτα Μασίνα. Η “Στέλλα” του γίνεται σύμβολο ανεξαρτησίας, αναρχική βασίλισσα κάτω από τη δική της σημαία και η ταινία εγγράφεται στο συλλογικό ασυνείδητο. Σεβασμός!

Ελεύθερο πνεύμα

Η Στέλλα εργάζεται στο κέντρο διασκέδασης “Παράδεισος”. Είναι η φίρμα του μαγαζιού. Γεμάτη πάθος για το τραγούδι και την έκθεση συναρπάζει το κοινό. Ο κόσμος έρχεται γι' αυτήν. Είναι ζευγάρι με τον Αλέκο, πλούσιο νεαρό που την αγαπά όσο τίποτα και θέλει να την παντρευτεί. Η Στέλλα αντιδρά, δεν θέλει δέσμευση, αλλαγή... Διευθύντρια του κέντρου η Μαρία. Μαζί με τη Στέλλα, η Ανέτα, δεύτερη τραγουδίστρια και ο Μήτσος το γκαρσόνι.

Η τριάδα λειτουργεί σαν συνείδηση για τη Στέλλα. Η φωνή που προσπαθεί να τη συγκρατήσει, την οδηγήσει στην προκαθορισμένη πορεία. Μάταια. Η Στέλλα είναι ελεύθερο πνεύμα και όταν θα συναντήσει τον Μίλτο, ποδοσφαιριστή, θα σαστίσει. Θα παραδοθεί -για λίγο-, θα αφήσει τις αντιστάσεις της, θα χάσει τον έλεγχο, θα συμβιβαστεί. Ο γάμος είναι μια σύμβαση δεν την αντέχει, η ομορφιά και η λεβεντιά του άλλου φύλου αξίζουν μόνο όταν τις χαίρεται ελεύθερη, όταν την κάνουν να περνά καλά. Ο Μίλτος όμως τη θέλει για τον εαυτό του, να είναι η γυναίκα του, να την προστατεύει από τα αδιάκριτα βλέμματα και τα λόγια τα φθονερά. Όταν αποδέχεται την πρόταση του να παντρευτούν νομίζει ότι πέτυχε τον σκοπό του. Η Στέλλα ωστόσο έχει άλλη γνώμη και η τελευταία πράξη του δράματος της ανήκει.

Διαρκής αντίφαση

Η ταινία έχει σημαδευτεί από την ερμηνεία της Μελίνας Μερκούρη. Το πάθος και η ορμή της ηρωίδας αποτυπώνονται στο πρόσωπο, το σώμα της Μερκούρη. Καταφέρνει να συνδέσει τη θηλυκότητα και την οργή, την τρυφερότητα και την αποφασιστικότητα, τον έρωτα και την αγάπη, τον θάνατο και τη ζωή. Η “Στέλλα” είναι μια διαρκής αντίφαση και κινείται στο όριο.

Η Μερκούρη, λοιπόν, εκεί, στο όριο μένει και στο όριο παίζει. Γι' αυτό και η ερμηνεία της είναι ηλεκτρισμένη, ασυγκράτητη. Ο Γιώργος Φούντας υποδύεται τον άνδρα που δεν χρειάζεται να πει και να κάνει πολλά για να κερδίσει αυτό που θέλει. Είναι ευθύς, πεισματάρης, ασυμβίβαστος, κατά βάθος ευαίσθητος και όταν τον παρατά η Στέλλα διαλύεται.

Ο Φούντας χειρίζεται άψογα αυτόν τον εύθραυστο χαρακτήρα και μένει για πάντα στη μνήμη μας με τη διαχρονική, πια, ατάκα. Αυτοί είναι οι δύο πόλοι του έργου και από κοντά ο Αλέκος Αλεξανδράκης, που παίζει τον ρόλο του ευαίσθητου, ευγενικού νεαρού, η Σοφία Βέμπο, ψύχραιμη και έμπειρη διευθύντρια νυχτερινού κέντρου, ενώ ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, χωρίς πολλά-πολλά δίνει τον κωμικό τόνο στο φιλμ. Η ταινία βασίστηκε στο θεατρικό του Ιάκωβου Καμπανέλλη “Η Στέλλα με τα κόκκινα γάντια” και έλαβε τη “Χρυσή Σφαίρα” καλύτερης ξένης ταινίας το 1956.