Στη 16ετή θητεία του στο ΝΒΑ, Μπάρκλεϊ κατευθυνόταν από το πείσμα και την άρνηση συμβιβασμού με οτιδήποτε λιγότερο πλην της κορυφής. Η ιστορία έγραψε βέβαια ότι ουδέποτε την κατέκτησε, καθώς πέρασε στην ιστορία ως ένας από τους πολλούς εραστές του χρυσού δαχτυλιδιού, αλλά δεν ολοκλήρωσε τον έρωτά του. Και ο «μπαγάσας» το κυνήγησε απελπισμένα έως ότου φτάσει στα 36 του χρόνια και στην 8η μέρα του Δεκέμβρη του 1999 όπου υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει την προσπάθεια.

Το Predictor παίζει μπάλα και στο Champions League με έπαθλο €5000 μετρητά* κάθε αγωνιστική μέρα! (21+, *Ισχύουν Όροι και Προϋποθέσεις)

Η μοίρα του επιφύλαξε περίεργο παιχνίδι καθώς ο (ουσιαστικά) τελευταίος αγώνας ήταν εκείνος στην πόλη (στην οποία «γεννήθηκε» μπασκετικά), στη Φιλαδέλφεια. Ο σοβαρός τραυματισμός στον αγώνα των Χιούστον Ρόκετς με τους 76ερς τον οδήγησε στον υποχρεωτικό συμβιβασμό. Λόγω πείσματος, αρνήθηκε να ανακοινώσει τον επίλογο από την… ιδιωτική κλινική, αλλά επέστρεψε στις 19 Απριλίου για τα τελευταία έξι αγωνιστικά λεπτά (σε αγώνα των Ρόκετς με τους Γκρίζλις), για το τελευταίο καλάθι το οποίο έπρεπε να συνδυαστεί με επιθετικό ριμπάουντ. Το μάζεψε, σκόραρε και μετά… πήρε τα μπογαλάκια του κι έφυγε.

Στην πραγματικότητα και εκτός από overweight (καθώς ήταν υπέρβαρος στη μεγαλύτερη διάρκεια της καριέρας του), ο Μπάρκλεϊ ήταν ο πρώτος undersize ψηλός στην ιστορία του επαγγελματικού μπάσκετ. Ακόμη και επί του πραγματικού ύψους του, εκφράστηκαν αμφιβολίες και είναι επίσης αλήθεια ότι ο ίδιος τις ενίσχυσε. Όλοι γνώριζαν ότι έχει ύψος 1.98μ., αλλά στην αυτοβιογραφία του «I may be wrong but IDoubt it», αποκάλυψε ότι ήταν κοντύτερος κατά τέσσερα εκατοστά. Το ενδεχόμενο να σκαρφίστηκε την ιδέα «αύξησης» του ύψους του με σκοπό να μην υποτιμηθεί από τους αντιπάλους, δεν μπορεί να απορριφθεί.

Γιατί ο Μπάρκλεϊ ανήκει στη γενιά των παικτών όπου η άριστη γνώση των λεγόμενων… fundamentals (σ. σ. τα βασικά) και η μπασκετική οξυδέρκεια ήταν αντιπροσωπευτικά χαρακτηριστικά, πέραν του ότι ήταν και τα προαπαιτούμενα της εποχής, σε σχέση με την αθλητικότητα και την ικανότητα στο μακρινό σουτ που ισχύουν σήμερα. Και ο Μπάρκλεϊ είχε πολύ μυαλό, αλλά και… μεγάλο στόμα καθώς ήταν «μανούλα» στο trash talking βγάζοντας τους αντιπάλους του από τα ρούχα τους. Σε διαφορετική περίπτωση δεν θα έβγαινε νικητής από μονομαχίες από πολύ ψηλότερους αντιπάλους, δεν θα συμπεριλαμβανόταν στους 50 κορυφαίους παίκτες στην ιστορία του ΝΒΑ, δεν θα ήταν στη μοναδική (αυθεντική) Dream Team, αυτή των Ολυμπιακών Αγώνων στη Βαρκελώνη το 1992 κατακτώντας το χρυσό μετάλλιο.

Το «καψόνι» του Μπόμπι Νάιτ

Παρεμπιπτόντως, τότε πραγματοποίησε ένα όνειρο το οποίο του είχε στερήσει, οκτώ χρόνια νωρίτερα, ο Μπόμπι Νάιτ. Το 1984 δεν συμπεριλήφθηκε στην ομάδα των Η.Π.Α. στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Άντζελες. Ο «Σερ» το έφερε βαρέως, χρόνια μετά όμως αντιλήφθηκε και ερμήνευσε δημοσίως την απόφαση του δάσκαλου Μπόμπι Νάιτ. Σκοπός του τελευταίου δεν ήταν η παρουσίαση μιαςattraction, αλλά η αποστολή μηνύματος ότι… «πρέπει να αδυνατίσεις».

Βλέπετε, ανέκαθεν ήταν χοντρός και τα περιττά κιλά δεν ήταν μυϊκή μάζα, όπως συνήθιζε να λέει. Τότε βέβαια ήταν σε καλύτερη κατάσταση σε σχέση με την παρθενική χρονιά του στο Leeds High School. Με ύψος 1.78 και βάρος 100 κιλά, τοποθετήθηκε στη δεύτερη ομάδα δίχως περαιτέρω συζήτηση. Το επόμενο καλοκαίρι ψήλωσε κατά 14 πόντους, απέβαλλε μερικά από τα περιττά κιλά κι έτσι εξελίχθηκε σε star του λυκείου.

Για να εξηγήσουμε και τον τίτλο του κειμένου, τότε βγήκε από τα χείλη του προπονητή του Auburn University, Σόνι Σμιθ, η περίφημη φράση… «a fat guy who can play like the wind». Εντυπωσιάστηκε όταν τον είδε για πρώτη φορά και προσπάθησε να ερμηνεύσει «πώς ένας χοντρός άνθρωπος μπορεί να παίζει σαν τον άνεμο». Γιατί τα coast to coast ήταν ψωμοτύρι γι’ αυτόν, όπως και τα διαδοχικά άλματα κάτω από το καλάθι. Η χρησιμοποίηση του όγκου, ήταν καθαρά ζήτημα εξυπνάδας.

Η κολεγιακή καριέρα του Μπάρκλεϊ δεν κράτησε περισσότερα από τρία χρόνια και μετά την… αποχώρησή του, κατηγορήθηκε ότι δέχθηκε χρήματα από γραφείο μάνατζερ, πράγμα απαγορευτικό βάσει των κανονισμών του NCAA. Χρόνια μετά, ο Μπάρκλεϊ παραδέχθηκε τον χρηματισμό αλλά τον βάφτισε «δανεισμό» καθώς είχε δεσμευτεί για την επιστροφή τους με την υπογραφή πρώτου επαγγελματικού συμβολαίου. Μετά την επιλογή του στο Νο5 του ντραφτ (1984) από τους 76ερς, προφανώς απέκτησε αυτή τη δυνατότητα.

Δύο θέσεις πιο μπροστά (στο Νο3) επιλέχθηκε ο Μάικλ Τζόρνταν με τον οποίον, επί μονίμου βάσεως, είχαν φραστική διαμάχη στο γήπεδο, ειδικά όταν οι Σικάγο Μπουλς του στέρησαν (δις) τη δυνατότητα κατάκτησης της Ανατολικής Περιφέρειας. Στην πορεία οι δύο άνδρες έγιναν αδέρφια. Σε σημείο να πει κάποτε ο Air… «ο Τσαρλς είναι ο μικρός μου αδερφός» και να απαντήσει ο Μπάρκλεϊ… «πώς το λες αυτό είσαι μόλις κατά τις τρεις μεγαλύτερός μου». Καθόλου τυχαία, σε μια αφιερωματική εκπομπή της Όπρα Γουίνφρεϊ για τον Τζόρνταν, επιλέχθηκε ο Μπάρκλεϊ ως ένας από τους καλύτερους φίλους της «αυτού μεγαλειότητας». Εκτός του μπάσκετ, τους συνέδεε η λατρεία για το γκολφ αλλά και το μπιλιάρδο, ασχέτως του ότι ο Μπάρκλεϊ δεν κατάφερε (ούτε εκεί) να φτάσει στο επίπεδο του «κολλητού» του.

Οι πολλές ημιτελείς προσπάθειες σε συνδυασμό με τον οξύθυμο χαρακτήρα του, δημιούργησαν εκρηκτικό μίγμα. Υπολογίζεται ότι έχει πληρώσει περί των 200.000 δολαρίων σε πρόστιμα, στην πραγματικότητα δεν υπήρχε φασαρία στην οποία να μη συμμετείχε. Με πιο χαρακτηριστική την… κλωτσοπατινάδα με έναν άλλο σκληρό της εποχής, τον θρυλικό σέντερ των Ντιτρόιτ Πίστονς, Μπιλ Λαμπίρ, δεν δίστασε να «πλακωθεί» και με θηρία όπως ο Πάτρικ Γιούιν, αλλά και ο Σακίλ Ο’ Νιλ με τον οποίον έγιναν συμπαρουσιαστές στο κανάλι του ΝΒΑ!

Η ακύρωση που άλλαξε την καριέρα του…

Με τον Σακίλ Ο’ Νιλ θα μπορούσαν να είχαν υπάρξει και συμπαίκτες, αλλά μια ακύρωση το καλοκαίρι του 1992 λειτούργησε ανασταλτικά. Τότε, ο κύκλος του στη Φιλαδέλφεια είχε κλείσει. Μια οκταετία γεμάτη συγκινήσεις, δίχως όμως τίτλο. Οι 76ερς τον είχαν επιλέξει (το 1984) γνωρίζοντας ότι είχε φτάσει το τέλος μιας εποχής. Ένας άλλος κύκλος, της θρυλικής ομάδας των Τζούλιους Έρβινγκ, Μόουζες Μαλόουν, είχε κλείσει. Ο Μαλόουν ήταν ο μέντορας του Μπάρκλεϊ, αυτός τον έμαθε να δουλεύει επαγγελματικά αλλά και τον υποχρέωσε να χάσει λίπος. Τρία χρόνια μετά, ο Μπάρκλεϊ έγινε ο franchise player των 76ερς, ένας τίτλος τιμής για κάθε αθλητή μέσα από τον οποίο έχει τρομακτικά οικονομικά οφέλη και σε προσωπικό επίπεδο.

Το 1992 οι 76ερς αποφάσισαν ριζική ανανέωση και συμφώνησαν με τους Λος Άντζελες Λέικερς για ένα trade που θα έστελνε τον Μπάρκλεϊ στην Καλιφόρνια. Η συμφωνία ακυρώθηκε την τελευταία στιγμή και ο «Σερ» πήγε στην Αριζόνα και στους Φοίνιξ Σανς. Τότε βέβαια ο Ο’ Νιλ ήταν στην αφετηρία της καριέρας του και στους Ορλάντο Μάτζικ.

Στους Σανς, ο Μπάρκλεϊ συνάντησε και πάλι τον κακό δαίμονά του. Ο Μάικλ Τζόρνταν του στέρησε τον τίτλο το 1993 μαζί με τον Τζον Πάξον ο οποίος πέτυχε το νικητήριο καλάθι (3.8 δευτερόλεπτα πριν το τέλος) στον έκτο τελικό του ΝΒΑ. Έτσι περιορίστηκε στον τίτλο του MVPτης κανονικής διάρκειας του Πρωταθλήματος.

Η τελευταία προσπάθεια για την κατάκτηση του τίτλου έγινε με τους Χιούστον Ρόκετς το 1996 και η συγκεκριμένη επιλογή ήταν λογική καθώς είχαν κατακτήσει διαδοχικά Πρωταθλήματα (1994, 1995). Μόνο που ο ερχομός του Μπάρκλεϊ συνδυάστηκε με φθίνουσα πορεία. Εξαίρεση αποτέλεσε η πρώτη σεζόν όπου οι Ρόκετς έφτασαν στον τελικό της Δύσης αλλά αποκλείστηκαν από τους Γιούτα Τζαζ.

Ο τζόγος και η τηλεοπτική καριέρα

Ο Τσαρλς Μπάρκλεϊ δεν έκρυψε ποτέ τον εθισμό του στον τζόγο, λέγεται μάλιστα ότι ένα βράδυ και μετά από έξι ώρες ασταμάτητου παιχνιδιού (σ. σ. blackjack) έχασε περίπου 2.5 εκατομμύρια δολάρια, από τα περίπου 10 εκ. της συνολικής χασούρας. Όταν είχε ερωτηθεί σχετικά, είχε απαντήσει ότι «τα ναρκωτικά και ο αλκοολισμός είναι πράγματι προβλήματα. Ο τζόγος, είναι απλά μια κακή συνήθεια».

Η αλήθεια είναι ότι έχοντας μέντορα τον Μάικλ Τζόρνταν, ο Μπάρκλεϊ έκανε έξυπνες επενδύσεις, παράλληλα της τηλεοπτικής καριέρας του η οποία ξεκίνησε στο TNT ως σχολιαστής… των πάντων. Στον βωμό της τηλεθέασης έφτασε στο σημείο να στήσει μια σικέ φασαρία με τον Σακίλ Ο’ Νιλ γκρεμίζοντας ένα στούντιο. Ως σχολιαστής του ΝΒΑ, ο Μπάρκλεϊ ακολούθησε τις συνήθειές του, τη σκληρή κρητική απέναντι σε όλους και από την τσιμπίδα του δεν γλίτωσε ούτε ο Τζόρνταν, αφού καυτηρίασε τις αποφάσεις του (ως ιδιοκτήτης της Σάρλοτ), γεγονός που οδήγησε σε ρήξη των σχέσεών του και στη δημόσια παραδοχή ότι… «ο Τζόρνταν δεν με συμπαθεί πλέον, αλλά η κριτική που του έκανα, έγινε με σεβασμό γιατί τον βλέπω σαν αδερφό μου. Οφείλω όμως να κάνω τη δουλειά μου και να μην κοροϊδεύω τους τηλεθεατές, ούτε να κάνω εκπτώσεις με τους φίλους μου».

Πάντα χαρακτηριζόταν εξάλλου για την ευθύτητα του λόγου του, δεν είχε διστάσει να τοποθετηθεί επί των φυλετικών διακρίσεων, αλλά και για την έλλειψη ενότητας μεταξύ των μαύρων. «Ένας από τους λόγους που (εμείς οι μαύροι) δεν θα γίνουμε ποτέ πετυχημένοι είναι εξαιτίας των άλλων μαύρων», είχε πει μεταξύ άλλων. Ποτέ δεν έκρυψε επίσης τις πολιτικές πεποιθήσεις του καθώς δραστηριοποιήθηκε με τους Ρεπουμπλικάνους και άσκησε δριμύτατη κριτική στον Ντόναλντ Τραμπ πριν ο τελευταίος ψηφιστεί Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών.