Όλα ξεκίνησαν όταν κοιτάχθηκε στον καθρέφτη του μπάνιου. Πάντα κοίταζε την... αντανάκλασή της στον καθρέφτη. Ξαφνικά αντέδρασε. «Τι; Πως;». Δεν αναγνώρισε τον εαυτό της.

«Τι έτσι δείχνω; Όχι δεν είμαι εγώ. Ποια είναι στον καθρέφτη;», αναρωτήθηκε. Αυτό έγινε το 2012. Ήταν 59 ετών και στο πρώτο διάστημα που άρχισε να προσαρμόζεται στη νέα ζωή της. Λίγους μήνες νωρίτερα είχε συνταξιοδοητθεί. Κάποιες στιγμές δεν μπορούσε να βάλει σε τάξη τις σκέψεις της. Είχε δουλέψει ως προϊσταμένη σε Δημόσια Υπηρεσία. Δεν ήταν ενθουσιασμένη με τη συνταξιοδότησή της, ήταν άλλωστε η ζωή της, όπως και τα παιδιά της. Στο νέο κεφάλαιο που ανοιγόταν είχε κάποια... κενά διαστήματα. Ηταν έξυπνη και άλλαζε κουβέντα όταν έβλεπε το αδιέξοδο. Υπήρχαν κι άλλα. Κάποιες μικροζημιές παραξένευαν τους ανθρώπους της, όπως και κάποιες ανολοκλήρωτες προτάσεις. Ξεχνούσε. Τελικά αναγκάστηκε να τα γράφει κάπου για να τα θυμάται.

Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ - Γουλβς με αξεπέραστο Live Στοίχημα και 200+ ειδικά στοιχήματα! (21+)

Υπήρξε και μία μέρα όπου βρέθηκε κάπου και δεν θυμόταν πως πήγε εκεί, γιατί ήταν και που πήγαινε. Ξεχνούσε ακόμα και το πρόσωπό της. Όλα αυτά ήταν σοβαρά... σημάδια ότι κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά. Ναι, είχε στο μυαλό της εκλάμψεις και... μηνύματα πως κάτι άσχημο είχε συμβεί. Προσπαθούσε να το κρύψει, γιατί ποτέ δεν ήθελε να απογοητεύει τους ανθρώπους της. Όμως, το να μην καταλαβαίνει και να ξεχνά το πρόσωπό της ήταν ένα σοβαρό θέμα.

Για εκείνη ήταν τρομερά σκληρή στιγμή. Οι πρώτες στιγμές της ασθένειας. Τελικά επισκέφθηκε Νευρολόγο, δίπλα η κόρη της, όχι ο άνδρας της, ήταν ο αδύναμος κρίκος και δεν ήθελε να τον διαλύσει. «Αυτό το περιστατικό με... τάραξε. Να μην μπορώ να αναγνωρίσω τον εαυτό μου. Πριν το άφηνα το θέμα. Αλλά θα γίνω καλά έτσι;» ρώτησε τη γιατρό, και στη συνέχεια έδωσε αίμα, πέρασε από εξετάσεις και απάντησε σε τεστ με ειδικές ερωτήσεις. Να μετρήσει με συγκεκριμένο τρόπο και να το θυμάται ή να κάνει δεδομένες κινήσεις. Δεν το πέρασε με επιτυχία...

Επέμεινε πως έπρεπε να επισκεφθεί και άλλον... Όταν ο γιατρός της είπε τρεις κοινές λέξεις να θυμάται της έμεινε μόνο η οικογένεια. Αυτό έγραψε και στο χαρτί «Εχω τρία καλά παιδιά», τίποτα άλλο. Μονάχα ένα χαμόγελο για τους τρεις αγγελους της, αν και ήξερε πως τώρα ήταν μόνη. Η άνοια της είχε χτυπήσει την πόρτα με θλιβερό τρόπο. Είχε συμβεί και με τη μητέρα της, πάντα είχε την υποψία πως θα έβρισκε κι εκείνη το κακό, αλλά ποτέ δε φανταζόταν πως θα συνέβαινε σε αυτή την ηλικία....

Παγκόσμια ημέρα κατά της άνοιας η 21η Σεπτεμβρίου και η προσοχή μας σε αυτούς τους ήρωες της καθημερινότητας που δίνουν σκληρή μάχη για να κρατήσουν αναμνήσεις, συναισθήματα και ταυτότητα. Σκληρή, ύπουλη, εξοργιστικά άτιμη ασθένεια το Alzheimer και τα αποθέματα υπομονής πριν το μεγάλο ξέσπασμα μειώνονται, όταν η ελπίδα για μια θαυματουργή θεραπεία σβήνει. Μα τι στο διάολο, τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα θα μετατρέψουμε σε πέτρα και δεν μπορούμε να βρούμε μια θεραπεία; Kάθε 3.2 δευτερόλεπτα κάποιος κάτοικος του πλανήτη διαγιγνώσκεται με άνοια. Εμφανίζονται 9.9 εκατομμύρια νέες περιπτώσεις, κάθε χρόνο. Σύμφωνα με τα στοιχεία του Alzheimer's Disease International, οι ασθενείς έχουν φτάσει ήδη τα 50 εκατομμύρια, με τον αριθμό να αυξάνεται διαρκώς.

Οι εκτιμήσεις αναφέρουν πως έως το 2030 οι ασθενείς θα 'χουν φτάσει τα 75 εκατομμύρια, σε όλον τον πλανήτη και τα 131.5 εκατομμύρια, έως το 2050. Υπάρχει κάτι θετικό που να μας «ξυπνήσει»; Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία μόνο το 2017 οι ΗΠΑ επένδυσαν 2.61 δισεκατομμύρια ευρώ σε αυτές για όλους τους τύπους άνοιας. Ο Bill Gates δώρισε, σε ένα χρόνο, 43 εκατομμύρια ευρώ στην έρευνα και γενικά υπάρχουν πολλοί που ενδιαφέρονται να βρεθεί μια θεραπεία που θα σταματήσει τη μάστιγα. Ναι, 117 χρόνια από τότε που ο Δρ. Αλόις Αλτσχάιμερ διέγνωσε για πρώτη φορά την ασθένεια και το τρομακτικό είναι πως ούτε τώρα θα μπορούσαμε να βοηθήσουμε την Αουγκούστε Ντέτερ. Τρομακτικό...

Βάρβαρο, να ξυπνάς πάλι σε ένα άγνωστο περιβάλλον, να βλέπεις μια φωτογραφία στο κομοδίνο σου και να μη μπορείς να εντοπίσεις κάτι γνώριμο, κάτι οικείο. Καταλαβαίνεις πως κάτι σε ενώνει με αυτά τα πρόσωπα, τα οποία όμως είναι... ξεθωριασμένα. Ρε γαμώτο, γιατί να μη θυμάσαι πως αυτοί οι άνθρωποι σου είχαν χαρίσει στιγμές μοναδικές, γιατί να μην ξέρεις πως αυτοί σε λατρεύουν και ότι υπήρξες γι αυτούς το σημαντικότερο άτομο της ζωής τους. Ναι, αυτοί οι άνθρωποι έχουν οργή μέσα τους, πόνο, κουράζονται όταν τους λες πολλές φορές το ίδιο πράγμα, όταν σε βλέπουν να μη μπορείς να κάνεις πράγματα αδιανόητα εύκολα, όπως το να φορέσεις ένα μπουφάν γιατί έξω κάνει κρύο.

Κι εσύ τους κοιτάς με απορία... Εχεις δίκιο, δε φταις εσύ, απλά δε θυμάσαι, δυσκολεύεσαι να κατανοήσεις τις πληροφορίες που ακούς όταν η διατύπωση είναι μακροσκελής και περίπλοκη, είσαι σε σύγχυση, σε διαρκή ανασφάλεια, φοβάσαι... Προσπεράστε δυσάρεστα θέματα ή αν επιλέξετε να το σχολιάσετε, κάντε το με ευαισθησία και διακριτικότητα. Μην εκφράσετε το θυμό σας όταν σας κατηγορήσει για κάτι, μην τους μιλάτε λες και είναι... μωρά, τους κάνετε να νιώθουν ανίκανοι. Το μόνο που χρειάζεται είναι να απλοποιείτε τα νοήματα στο βαθμό που είναι κατάλληλος για το στάδιο της νόσου. Προστατέψτε την αξιοπρέπεια και την αυτοεκτίμηση τους και φυσικά μη νιώσετε ενοχές για κάποιες λανθασμένες συμπεριφορές σας. Απλά, κάντε ό,τι καλύτερο μπορείτε και μην ξεχνάτε να τους αγαπάτε και να ενημερώνεστε! Κάποιοι ξεχνούν, εμείς δεν πρέπει!

Υπάρχει και η άλλη όψη...
Η Ελλάδα είναι μια χώρα με υψηλό ποσοστό ατόμων άνω των 65 ετών, ποσοστό το οποίο αναμένεται να αυξηθεί σημαντικά τα επόμενα χρόνια. Μια από τις συχνότερες γηριατρικές παθήσεις, είναι η άνοια με ιδιαίτερα σοβαρές συνέπειες για το άτομο και την οικογένεια. Στην χώρα μας σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία υπάρχουν πάνω από 200.000 ασθενείς με άνοια και νόσο Alzheimer στους οποίους αντιστοιχούν 2 οικογενειακοί φροντιστές στον καθένα. Οι οικογενειακοί φροντιστές καλούνται να σηκώσουν το δυσβάστακτο φορτίο της συνεχούς και καθημερινής φροντίδας του δικού τους ανθρώπου
Το Κοινωφελές Σωματείο Φροντίζω (www.frodizo.gr) είναι μια μη κερδοσκοπική οργάνωση, επιστημονικού χαρακτήρα, η οποία δημιουργήθηκε στην περιοχή της Πάτρας το 2009 με σκοπό την προώθηση των δικαιωμάτων και την γενικότερη υποστήριξη των ατόμων τρίτης ηλικίας, των ασθενών με άνοια και νόσο Alzheimer και των οικογενειών τους.

Οι επαγγελματίες και τα μέλη του «Φροντίζω» έχοντας πολύ καλή γνώση στο πως η άνοια και η νόσος Alzheimer οδηγεί από την μια μεριά στην κοινωνική απομόνωση τους ασθενείς, και από την άλλη στην οικονομική και ψυχοσωματική εξουθένωση τα μέλη των οικογενειών, που έχουν αναλάβει την φροντίδα τους αποφάσισε να αναλάβει δράση. Η βαθύτερη πεποίθηση μας είναι πως τα άτομα αυτά, μπορούν να ζήσουν με αξιοπρέπεια και ενταγμένα στο κοινωνικό σύνολο και για αυτό το σκοπό η ομάδα μας βρίσκεται σε καθημερινή βάση εκεί όπου υπάρχει η πραγματική ανάγκη για να συνδράμει στην επίτευξη αυτού του στόχου.

Μέσα από ένα ευρύ φάσμα δράσεων και υπηρεσιών, οι οποίες προσφέρονται κατ’ οίκον, εκπαιδεύουμε και υποστηρίζουμε με ολοκληρωμένο τρόπο, τις οικογένειες πάνω σε θέματα όπως: τι είναι άνοια, πως μπορούμε να φροντίσουμε σωστά έναν ασθενή, που μπορούμε να βρούμε πηγές υποστήριξης καθώς και το πώς μπορούν οι ίδιοι οι φροντιστές να «προστατεύσουν» τον εαυτό τους από την επιβάρυνση της φροντίδας.

Μέχρι τώρα έχουμε υποστηρίξει μέσω των παρεμβάσεων μας με ολοκληρωμένο τρόπο πάνω από 120 οικογένειες ατόμων με άνοια, ενώ οι επαγγελματίες έχουν πραγματοποιήσει κοντά στις 6.000 κατ’ οίκον επισκέψεις στην περιοχή της Πάτρας, για την υλοποίηση των οποίων, έχουν συνδράμει, μέσω δωρεών το Κοινωφελές Ίδρυμα ΤΙΜΑ, καθώς και το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Στο πλαίσιο των επισκέψεων το προσωπικό μας έχει τη δυνατότητα να πραγματοποιεί συνεδρίες, νοητικής και σωματικής ενδυνάμωσης με τον ασθενή, για την βελτίωση της λειτουργικότητας του ενώ παράλληλα παρέχουμε συνεχή εκπαίδευση και συμβουλευτική στα μέλη της οικογένειας για τη καλύτερη δυνατή διαχείριση του οικείου τους προσώπου. Επίσης σε τακτική βάση πραγματοποιούνται δράσεις ευαισθητοποίησης και ενημέρωσης της κοινότητας για την πρόληψη της άνοιας, αλλά και την δημιουργία ενός φιλικού περιβάλλοντος για τα άτομα τρίτης ηλικίας και τις οικογένειες τους.

Παρότι όμως κάνουμε το καλύτερο δυνατό που μπορούμε οι ανάγκες της κοινότητας σε θέματα πρόληψης και αντιμετώπισης της άνοιας παραμένουν πολύ μεγάλες, πράγμα το οποίο οφείλεται:

• Στην απουσία σχεδιασμού σε τοπικό και πανελλαδικό επίπεδο για την εφαρμογή πολιτικών για την πρόληψη και αντιμετώπιση της άνοιας

• Στην καθυστερημένη διάγνωση της άνοιας (η οποία στη χώρα μας μπορεί να γίνει και μετά από 3 χρόνια από την εμφάνιση των πρώτων συμπτωμάτων), πράγμα το οποίο παίζει ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο στην πορεία εξέλιξης της νόσου

• Στην έλλειψη κατάλληλων δομών σε πολλές περιοχές της Ελλάδας (κέντρα ημέρας, οικοτροφεία) για παροχή εξειδικευμένων υπηρεσιών σε άτομα με άνοια.

• Σε μια εποχή που οι περισσότεροι από εμάς γνωρίζουμε άτομα στο ευρύτερο περιβάλλον μας, τα οποία έχουν διαγνωσθεί με κάποια μορφή άνοιας ή νιώθουμε ανήσυχοι για τους εαυτούς μας για την εμφάνιση κάποιο προβλήματος σχετικά με την μνήμη μας στο άμεσο ή απώτερο μέλλον, είναι καιρός να αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης απέναντι στην νόσο. Η άνοια μπορεί να είναι προς το παρόν μια χρόνια νόσος, η οποία δεν θεραπεύεται, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μόλις εμφανιστεί έρχεται το τέλος! Η καλή συνεργασία μεταξύ οικογένειας και ιατρού σε συνδυασμό με την εφαρμογή μη φαρμακευτικών παρεμβάσεων για τον ασθενή, και την απαιτούμενη εκπαίδευση της οικογένειας για τη παροχή κατάλληλης φροντίδας στο άτομο, μπορεί να του επιτρέψει να έχει μια πολύ καλή ποιότητα ζωής για μεγάλο χρονικό διάστημα.