Πολύς λόγος έγινε την εβδομάδα που πέρασε για την αλλαγή «αιώνιας» φανέλας του Ιωάννη Παπαπέτρου. Πολλοί λάτρεψαν την απόφασή του, πολλοί μίσησαν την απόφασή του, ελπίζω κανείς τον ίδιο, αλλά ο γιός του Αργύρη Παπαπέτρου περπατά έναν δρόμο, που δεν είναι απάτητος στο ελληνικό μπάσκετ. Με διάθεση παραλίας προσεγγίζω τις 5 περιπτώσεις, που θυμάμαι πιο έντονα με bonus την πιο πολυσυζητημένη μετακίνηση στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού.

Αλεξάντερ Βολκόφ

Το «τρένο», όπως μας ενημέρωσε κάποτε η σύζυγός του, ότι ήταν το παρατσούκλι του, γιατί ισοπέδωνε τα πάντα στο διάβα του, ήταν όντως ένας καταπληκτικός μπασκετμπολίστας, που δεν έκανε όμως και τόσο καταπληκτικά πράγματα στην Ελλάδα. Ο επικοινωνιακός του αντίκτυπος ήταν πολύ μεγαλύτερος του αγωνιστικού εξαιτίας των πολύ σοβαρών προβλημάτων που αντιμετώπιζε στη μέση του. Πανηγυρισμοί και διθύραμβοι γράφτηκαν στις πράσινες εφημερίδες, όταν ο Σάσα φόρεσε το τριφύλλι στο στήθος το 1993, μεγαλύτεροι πανηγυρισμοί και διθύραμβοι στα κόκκινα πρωτοσέλιδα, όταν ο Ουκρανός έβαλε τα κόκκινα το 1994 μέσω ΝΒΑ κι ενός κουφού εικονικού συμβολαίου με τους New Jersey Nets.

Τελικά ούτε ο Παναθηναϊκός κατέκτησε το πρωτάθλημα μαζί του, ούτε ο Ολυμπιακός το κατέκτησε με αυτόν στη σύνθεσή του, αφού ο Βολκόφ αδυνατούσε να αγωνιστεί στους τελικούς. Νομίζω ότι είναι από τις περιπτώσεις μετακινήσεων , που εκ των υστέρων δεν κάνουν ούτε κρύο ούτε ζέστη για τους αιώνιους, ούτε ξυπνούν κανένα ιδιαίτερο συναίσθημα στα οπαδικά στρατόπεδα. Καλά να ‘ναι ο άνθρωπος, δεν θα τον αποδοκιμάσει κανείς σε ΟΑΚΑ και ΣΕΦ αλλά παίζει να περάσει και απαρατήρητος. Τεράστια προσωπικότητα του μπάσκετ κι ένας power forward πολύ μπροστά από την εποχή του. Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός θα έλεγα Χ.

Άριαν Κόμαζετς

Μεγάλη μου αδυναμία ο Κροάτης ιδιότροπος μπόμπερ με το χαρακτηριστικό πάτημα του δεξιού ποδιού, πριν εκτελέσει ο γλυκός του καρπός ένα ακόμα τρίποντο. Μεγάλη του κατάρα ότι θεωρήθηκε ο διάδοχος του Ντράζεν Πέτροβιτς, τη στιγμή που ο «Διαβόλου Γιός» δεν θα μπορούσε να έχει διάδοχο. Κάποτε υποθηκεύτηκε ολόκληρο το γήπεδο της Ζαντάρ για πάρτη του και προκειμένου να διασφαλιστούν οι πληρωμές του, κέρδισε τα πάντα στην καριέρα του με την Εθνική του Ομάδα (Γιουγκοσλαβία και Κροατία) πλην Χρυσού Ολυμπιακού μεταλλίου λόγω αυθεντικής dream team, αποτέλεσε μια από τις πρώτες ηχηρές κινήσεις του Πατριάρχη Παύλου Γιαννακόπουλου αλλά πλάι στον Γκάλη κατέκτησε μόνο ένα Κύπελλο (1993).

Περιπλανήθηκε πριν βγει στο λιμάνι της Πάτρας προερχόμενος από την Ιταλία για λογαριασμό του Ίβκοβιτς και του Ολυμπιακού οδηγώντας το θηριώδες αμερικάνικο τζιπ του στο Φάληρο και στο ΣΕΦ. Οι Παναθηναϊκοί δεν θα τον ξεχάσουν ποτέ ως μέλος μιας ομάδας, που σηματοδότησε την τρέλα της οικογένειας Γιαννακόπουλου με το μπάσκετ, οι Ολυμπιακοί ίσως ήδη τον έχουν ξεχάσει. Πέρασε και από την ΑΕΚ αργότερα αλλά αυτό κι είναι ήδη ξεχασμένο. Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός βάλτε όποιο σημείο κάνετε κέφι είτε λόγω του ελληνικού πράσινου τίτλου είτε λόγω της κόκκινης συμμετοχής στο Final 4 του Μονάχου.

Τζόνι Ρότζερς

Νομίζω ότι είναι από τα μεγαλύτερα δώρα των κόκκινων στους πράσινους. Αδυνατώ ακόμα να φανταστώ πως θα έτριβαν τα χέρια τους Ομπράντοβιτς και Ιτούδης στο daily στο Κολωνάκι που τα βράδια γινόταν nightly by Zots, όταν πανηγύριζαν ελληνικές και ευρωπαϊκές κούπες με τον κοκκινοτρίχη φακιδομύτη που πέρασε «στεγνός» επιτυχιών από τον Ολυμπιακό. Ο Ζέλικο τον ανεβοκατέβαζε μεταξύ 3 και 4 κι ο Τζόνι τα ‘σταζε απ’ όπου βρισκόταν. Οπωσδήποτε οι πράσινοι ονειρεύονταν και οι κόκκινοι φοβόντουσαν αντίστοιχο κάζο στην περίπτωση του Ματ Λοτζέσκι αλλά για να είμαστε ειλικρινείς ο Τζόνι ήταν πολύ πιο γερό κορμί από τον Ματ και νομίζω ήταν και πληρέστερος παίκτης. Πιστεύω ότι ο τεράστιος Κώστας Τσαρτσαρής μελέτησε πολύ Τζόνι Ρότζερς και ο Ομπράντοβιτς θα τον αγόραζε και σήμερα αν μπορούσε στην Φενέρ. Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός ξερός και κατηγορηματικός Άσσος.

Ζάρκο Πάσπαλι

Ξέρετε ότι είμαι φίλος του Παναθηναϊκού, λάτρης του μπάσκετ και ειδωλολάτρης του Φάνη Χριστοδούλου. Ό,τι πιο κοντά στον αγαπημένο μου μπέμπη στα δικά μου μάτια τουλάχιστον, ένας τύπος που θα μπορούσε να κάτσει απέναντι από τον Φάνη και να καπνίσει περισσότερα τσιγάρα, να φάει περισσότερο junk food, να πειράξει περισσότερα κορίτσια και στο καπάκι να μπει και να βάλει και 35 πόντους άμα λάχει, ήταν ο υπερτεράστιος Ζάρκο «δε θα πάρεις κύπελλο ποτέ» Πάσπαλι. Δεν πήρε απλά Κύπελλο, πήρε ό,τι βρέθηκε στο δρόμο του, κάλπασε πάνω από συμπαίκτες κι αντιπάλους, τα ‘σταξε από παντού κι έφυγε προς το ηλιοβασίλεμα της καριέρας του μόλις 32 ετών!!!

Αν φίλοι Ολυμπιακοί πιστεύετε ότι ο Σπανούλης άλλαξε τον ρου της κόκκινης ιστορίας, ο Ζάρκο είναι ο λόγος που υπήρχε φανέλα για να φορέσει ο Βασίλης. Πήγε στον Παναθηναϊκό και με ένα πακέτο Marlboro μπροστά του μου διηγήθηκε κάποτε πως τον κατέστρεψε ο Ιωαννίδης, αλήθεια ή ψέμα εγώ με τον Ζάρκο είμαι. Τι κι αν φόρεσε τα πράσινα, τα κυανέρυθρα ή τα κιτρινόμαυρα του Αυτοκράτορα, ο Ζάρκο ήταν και θα παραμείνει για πάντα ο Μεσσίας του μπασκετικού Πειραιά. Ένας ωραίος τρελός, ένας Γιουγκοσλάβος «αληταράς» που δεν χόρταινες να βλέπεις να παίζει μπάσκετ σε άλλες ταχύτητες. Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός διπλό από ‘δω μέχρι το Μαυροβούνιο.

Ντίνο Ράτζα

Δεν έχω λόγια για το ταλέντο του. Διάβασα κάποτε σε ένα σχόλιο ότι θα έπρεπε να είναι παράνομο το να αγωνίζεται ο Ράτζα στην Ευρώπη. Το να τον φέρει ο Παύλος Γιαννακόπουλος από τους επίσης τριφυλλοφόρους Celtics μοιάζει αντίστοιχο με το φέρει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος φέτος τον Ντιρκ Νοβίτσκι. Η μπασκετική του ιδιοφυία, το μπάσκετ που έχει μέσα του, η ικανότητά του να διαβάζει και να εκτελεί τα πάντα και το γεγονός ότι υπήρξε εκ των πρώτων αν όχι ο πρώτος ψηλός που έπαιζε όποτε ήθελε στο 5 και στο 4 επικρατώντας οποιουδήποτε center ή power forward βρισκόταν μπροστά του είναι κάποια μόνο από τα πράγματα που τον κάνουν ξεχωριστό.

Ένα κάρφωμα, μια βόλτα με τη Harley κι ένα ηλεκτρικό solo στην κιθάρα είναι όλος ο χαρακτήρας του Ράτζα. Έφυγε σε κακό κλίμα από τους πράσινους αγαπήθηκε αλλά δεν κέρδισε τίποτα στους κόκκινους. "Αν δεν έχεις παίξει στη Ζαντάρ και στον Παναθηναϊκό, δεν έχεις παίξει μπάσκετ" είπε κάποτε ο σπουδαίος Κροάτης, οπότε θα μου επιτρέψετε φίλοι Ολυμπιακοί, να τον χρεώσω ως ξερό άσσο στον Παναθηναϊκό. Στην πραγματικότητα ο Ντίνο Ράτζα άνηκε, ανήκει και θα ανήκει μόνο στον εαυτό του και στη μεγάλη κληρονομιά του τέλειου γιουγκοσλάβικου μπάσκετ, της μεγαλύτερης πορτοκαλί σχολής της Ευρώπης.

Bonus ο Βασίλης Σπανούλης

Από την αρχή σας λέω, ότι τον πιστώνω στους κόκκινους. Όχι γιατί δεν θέλω να τον πιστώσω στους δικούς μου πράσινους αλλά γιατί έτσι θα ήθελε ο ίδιος. Του αρέσει δεν του αρέσει, νομίζω ότι τα Ολυμπιακά του θαύματα δε θα είχαν συμβεί, αν δεν είχε φορέσει τα πράσινα ποτέ και κυρίως αν δεν τον είχε φέρει πίσω ο Παύλος Γιαννακόπουλος από τους Houston Rockets. Σε εκείνη ειδικά την χρονιά σφυρηλατήθηκε ο πρωταθλητής Σπανούλης. Για να μην παρεξηγηθώ, ο Σπανούλης και ποτέ να μην είχε παίξει στον Παναθηναϊκό, πάλι σπουδαίος παίκτης θα γινόταν, απλά τα πράσινα χρόνια του τον έκαναν «Σπανούλη».

Δεν τον έχω βρίσει ποτέ, θα ήθελα να μην τον είχε βρίσει κανείς ποτέ, θα ήθελα να μην έχει φύγει ποτέ από τον Παναθηναϊκό, χαίρομαι που τόλμησε να πάει στον Ολυμπιακό. Είναι ο ορισμός του ηγέτη, είναι ο μεγαλύτερος σκόρερ του ελληνικού μπάσκετ, όχι δεν είναι ο μεγαλύτερος πασέρ του ελληνικού μπάσκετ (θα το εξηγήσω άλλη φορά), είναι τιμή μας, που είδαμε μπάσκετ την εποχή του Σπανούλη. Στον Πειραιά ορθώς λατρεύεται, ελπίζω να τιμηθεί παντοιοτρόπως κάποτε από όλο το ελληνικό μπάσκετ κι ελπίζω και στο ουτοπικό. Ένα ζεστό ειλικρινές χειροκρότημα κάποτε στο ΟΑΚΑ. Ήδη αν εξαιρέσεις το πέταλο, εγώ το ψιλοακούω. Είναι η μεγαλύτερη «αρπαγή» στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού με μια διαφορά, δεν είναι στην πραγματικότητα αρπαγή. Είναι ένα εθελούσιο σάλτο προς ένα γενναίο εγχείρημα, που στέφθηκε από απόλυτη επιτυχία και θα μνημονεύεται μάλλον για πάντα.