Τα καλά παιδιά βάζουν το κοστούμι τους, τα όμορφα, γυαλιστερά παπούτσια τους και βγαίνουν για το... μεροκάματο. Τα καλά παιδιά στηρίζουν το ένα το άλλο και δεν γίνονται προδότες και ρουφιάνοι. Τα καλά παιδιά νοιάζονται για τους γονείς τους και τα έχουν καλά με την εξουσία. Τα καλά παιδιά έχουν αρχές και φροντίζουν να είναι ευτυχισμένη η οικογένεια τους. Τα καλά παιδιά είναι φίλοι και τις μεγάλες και δύσκολες δουλειές τις κάνουν πάντα μαζί. Τα καλά παιδιά παντρεύονται και κάνουν παιδιά και τις Κυριακές κάνουν μπάρμπεκιου γελώντας και πίνοντας μπίρες. Τα καλά παιδιά κινούν την οικονομία προστατεύοντας την παραοικονομία.

Τα καλά παιδιά δεν φωνάζουν και αν χτυπήσουν στον δρόμο, με το αυτοκίνητο, κάποιο ζώο θα σταματήσουν να το φροντίζουν δίχως να νοιάζονται αν θα γεμίσει αίματα το ακριβό τους πουκάμισο. Τα καλά παιδιά γνωρίζουν και είναι φίλοι με σημαντικούς ανθρώπους, όπως ηθοποιούς, τραγουδιστές... Τα καλά παιδιά διευθύνουν νόμιμες επιχειρήσεις (εστιατόρια, μπαρ, κ.α) και προσφέρουν δουλειά σε πολλούς που έχουν ανάγκη. Τα καλά παιδιά δεν κάνουν επίδειξη του πλούτου τους και δεν μπλέκουν με τα ναρκωτικά. Τα καλά παιδιά όταν πεθαίνει κάποιος δικός τους ξεσπούν, θυμώνουν και συνεχίζουν τη ζωή τους. Τα καλά παιδιά σε σκοτώνουν χωρίς να σου πουν λέξη, για να μην σε ενοχλήσουν. Τα καλά παιδιά είναι η 37η ταινία που σας παρουσιάζει το G-Weekend Journal.

Η βίαιη κατάκτηση του κόσμου

Η πιο “in your face” ταινία των 90's. Η ταινία που κατάλαβε ακριβώς τι σημαίνει το “fuck you” και το εκμεταλλεύτηκε με τον καλύτερο τρόπο. Ο Μάρτιν Σκορσέζε είδε ότι δεν ήταν απλά μια προσβολή, ένας προπηλακισμός, εντυπωσιακή επίδειξη θράσους και χυδαιότητας. Ήταν το έναυσμα για επίθεση κατά μέτωπο, για πραγματοποίηση της απειλής, για το ξεκίνημα της βίαιης κατάκτησης του κόσμου -έστω της κοινωνίας- και της επιβολής του φόβου και του τρόμου. Τα καλά παιδιά είναι η επιτομή του τρόπου λειτουργίας της μαφίας στη σύγχρονη εποχή. Κι αν έχουν αλλάξει τα μέσα και τα ρούχα, ο τρόπος σκέψης και δράσης μένει ο ίδιος. Τρομοκρατία, βία, και εκτελέσεις για την εδραίωση του νόμου της συμμορίας. Βέβαια, ο κύκλος αίματος δεν αφήνει κανέναν απ' έξω, ακόμη και αυτούς τον δημιουργούν, ενώ η κοινωνία όσο αδύναμη κι αν είναι, έχει όρια που αν τα περάσεις τότε θα σε καταστρέψει. Η ταινία δείχνει πόσο γρήγορα γίνεται η διαδρομή αγώνας-άνοδος-εξουσία-ισχύς-πλούτος-παρακμή-πτώση. Ο εύκολος δρόμος, του άμεσου κέρδους, δεν είναι μόνο ανοδικός. Το ίδιο εύκολα γίνεται κατηφορικός και μερικές φορές μοιραίος. Εκεί, λοιπόν, που τα έχεις, όλα, χρήματα, γυναίκες, αυτοκίνητα, ναρκωτικά, σεβασμό από φόβο, την αίσθηση της παντοδυναμίας, έτσι ξαφνικά όλα χάνονται και βρίσκεσαι σε μια καρέκλα να παρακαλάς για να σώσεις τη ζωή σου από τα καλά παιδιά. Στο τέλος, καταλήγεις άγνωστος μεταξύ αγνώστων να τρως άνοστα φαγητά και απλά να περιμένεις το βιολογικό τέλος. Συμβιβασμός, ήττα, ντροπή για ένα “καλό παιδί”.

Η τετράδα που κινεί τα νήματα

Η ταινία βασίζεται σε αληθινή ιστορία, στο non-fiction βιβλίο “Wiseguy: Life in a Mafia Family” του Νίκολας Πιλέτζι. Ο Σκορσέζε αφηγείται την ιστορία μέσω του Χένρι Χιλ (Ρέι Λιότα), ο οποίος από μέλος της μαφίας καταλήγει σε πληροφοριοδότη της αστυνομίας για να γλυτώσει το τομάρι του. Στο ρόλο του αφηγητή και η γυναίκα του Κάρεν Χιλ (Λορέν Μπράκο). Με αυτόν τον τρόπο ο θεατής αισθάνεται ότι του μιλά όντως ο Χένρι Χιλ, ο μαφιόζος, ενώ η γυναίκα του δίνει την πιο “κοινωνική” πλευρά των “Καλών Παιδιών”. Ο Χένρι Χιλ από μικρός προσπαθεί να γίνει μέλος της συμμορίας και μέσα από σκληρή δουλειά και αφοσίωση καταφέρνει να μπει στους κόλπους της και να λάβει σημαντική θέση σε αυτήν. Κεντρικά πρόσωπα στην παρέα των γκάγκστερ ο Τζέιμς Κόγνουεϊ (Ρόμπερτ Ντε Νίρο), Τόμι Ντεβίτο (Τζο Πέσι) και Πολ Σίσερο (Πόλ Σορβίνο). Ο πρώτος είναι ο “θρύλος” του χώρου, ο δεύτερος ο ατίθασος, ανεξέλεγκτος τσαμπουκάς που δεν διστάζει μπροστά σε τίποτα και κανέναν, ενώ ο τελευταίος είναι ο αρχηγός. Η τετράδα αυτή κινεί τα νήματα, οργανώνει, εκτελεί και ορίζει το ύφος και τον ρυθμό του φιλμ. Ο δυναμισμός και η σιγουριά του Κόνγουεϊ, δίπλα στον αυθορμητισμό και τη φονική μανία του Τόμι. Η ηρεμία και νωχελικότητα του αρχηγού και η εξυπνάδα του Χένρι, ισορροπούν την κατάσταση. Με αυτόν τον τρόπο το σενάριο δεν εκτρέπεται σε ανούσια, σπλάτερ, ξεσπάσματα, αλλά εισχωρεί βαθιά στον χαρακτήρα των ηρώων, στον τρόπο που ενεργεί μια οργάνωση που ελέγχει και καθορίζει τη μοίρα πολλών ανθρώπων.

Ο Τζο Πέσι πάνω απ' όλους

Ο Σκορσέζε δεν μπορούσε να μη βάλει την ταινία σε υψηλές ταχύτητες και κάθε πλάνο να εκπέμπει την προσμονή της έκρηξης. Κάθε κοντινό, κάθε πανοραμικό, κάθε γενικό, κάθε λεπτομέρεια αποτυπώνει την αγωνία και τη λεπτή κλωστή από την οποία κρέμονται τα πάντα. Κάθε εικόνα είναι γεμάτη από άγρια ομορφιά και τη γυαλάδα των κοστουμιών των ηρώων. Φυσικά, οι ερμηνείες είναι σαρωτικές. Ο Ντε Νίρο με την απίστευτη εκφραστικότητα και την ικανότητα να καταλαβαίνει τον χαρακτήρα του, σε πείθει ότι είναι ο Τζιμ Κόνγουεϊ. Ο Ρέι Λιότα σκιαγραφεί με επιτυχία το πορτρέτο του γκάγκστερ που στηρίζεται στην πονηριά περισσότερο παρά στη βία και ο Πολ Σορβίνο με την ηρεμία και την οικονομία στα εκφραστικά μέσα είναι ο ιδανικός αρχηγός. Πάνω απ' όλους όμως ο Τζο Πέσι. Δεν υπάρχει πλάνο του που να σκέφτεσαι ότι τώρα υποδύεται, είναι τόσο άγριος, τόσο επιθετικός που τίποτα δεν σε κάνει να πιστεύεις ότι απλά παίζει. Είναι αυτό που λέμε “μπαίνει στον ρόλο” και δεν βγαίνει παρά μόνο όταν σταματά η κάμερα. Η αλήθεια της ερμηνείας του είναι τόσο μεγάλη και έντονη, που επισκιάζει τους υπόλοιπους. Δικαίως κέρδισε το Όσκαρ Β' Ανδρικού στην απονομή του 1991. Τα καλά παιδιά είναι σαν τον τσουνάμι που δεν μπορείς να αποφύγεις και να σταματήσεις και συνοδεύονται από την ανάλογη μουσική επένδυση.