Το βραβείο Α’ Ανδρικού Ρόλου πάντα είχε μια τοτεμική γοητεία. Ο Πίτερ Ο’ Τουλ, για παράδειγμα, βασανίστηκε στην καριέρα του, αφού προτάθηκε οκτώ φορές χωρίς να το κερδίσει! Μάλιστα, στα 70, το 2003, απέρριψε αυτό της συνολικής προσφοράς λέγοντας ότι “είμαι ακόμη στο παιχνίδι”. Η κατάκτηση του Όσκαρ είναι κάτι που πολλοί ηθοποιοί ονειρεύονται. Δεν το τιμούν βέβαια όλοι.

Μπαρτσελόνα - Ατλέτικο Μαδρίτης με πριμ 5%*, ακόμα καλύτερες αποδόσεις και 200+ ειδικά στοιχήματα! (21+) * Ισχύουν Οροι και Προϋποθέσεις

Ο Γερμανός Εμίλ Γιάνινγκς υπήρξε ο πρώτος που το κέρδισε, όμως το ατίμασε μια και στήριξε το καθεστώς των Ναζί. Λέγεται πώς όταν τα συμμαχικά στρατεύματα μπήκαν στο Βερολίνο το 1945, αυτός στάθηκε μπροστά τους κρατώντας το αγαλματάκι και ικετευτικά τους είπε: “Έχω Όσκαρ!”. Οι διάδοχοι του, βέβαια, φέρθηκαν πιο έντιμα και σοβαρά, ενώ μας παρέδωσαν ερμηνείες που δεν θα ξεχαστούν. Η λίστα που ακολουθεί περιέχει τους εφτά καλύτερους και τις αντίστοιχες επιδόσεις μπροστά από την κινηματογραφική κάμερα.

Τζέιμς Στιούαρτ

Ο Τζέιμς Στιούαρτ ήταν αριστοκράτης, μια θεότητα στην “Χρυσή Εποχή” του Χόλιγουντ. Στην ταινία “Κοινωνικά σκάνδαλα” (The Philadelphia Story) του Τζορτζ Κιούκο, η εμφάνιση του υπήρξε άψογη. Επίδειξη λαμπρή στην προ μεθόδου εποχή. Δεν ήταν τόσο το παίξιμο του, όσο η παρουσία του στην οθόνη. Υποδυόταν έναν δημοσιογράφο-συγγραφέα, σκληρό, με σκεπτικιστική στάση απέναντι στην κοινωνία. Η φωνή, η ισχνή και ψηλή φιγούρα πάνω στην οποία έπεφταν με χάρη τα κοστούμια, το όμορφο αλλά συνηθισμένο πρόσωπο που εξέπεμπε ακεραιότητα και καλή αίσθηση του χιούμορ. Κλασικός Στιούαρτ. Κατάφερε να κάνει κάτι φαινομενικά αδύνατο, δυνατό.

Σίντνεϊ Πουατιέ

Η απόδοση του στο κωμικό δράμα “Lilies of the Field” του Ραλφ Νέλσον είναι, με τον τρόπο της, παράτυπη: δεν παίζει έναν ρόλο με την αναμενόμενη αξιοπρέπεια και ωριμότητα που χρειάζεται για να κριθεί. Εδώ έχουμε νεαρό άνδρα, που απλά περνούσε και βρίσκεται ξαφνικά με ομάδα Ευρωπαίων μοναχών οι οποίες έχουν αποδράσει από το Τείχος του Βερολίνου. Στις ΗΠΑ προσπαθούν να φτιάξουν παρεκκλήσι χωρίς να έχουν χρήματα, απλά την πίστη τους. Ο Πουατιέ γίνεται ο άνθρωπος τους, ο δίχως αμοιβή άνθρωπος τους που τις βοηθά. Εδώ έχουμε μια νεανική, δυναμική ερμηνεία που πάλλεται από ειλικρίνεια και ενέργεια.

Πολ Σκόφιλντ

Ο ρόλος του Σερ Τόμας Μορ, στο έργο του Ρόμπερτ Μπολτ “Ένας άνθρωπος για όλες τις εποχές” (A Man for All Seasons) παίχτηκε από τον Πολ Σκόφιλντ στο θέατρο. Ο Σκόφιλντ κατάφερε να μεταφέρει την ευφυΐα και τη φροντίδα αυτής της εμφάνισης στον κινηματογράφο, σε σκηνοθεσία Φρεντ Τσίνεμαν. Τη συνόδευσε με τη διαμορφωμένη ομιλία του. Ο Σκόφιλντ υπήρξε σπουδαίος ηθοποιός, τόσο στο θέατρο όσο και στο σινεμά, και είναι κρίμα που έχει λίγες κινηματογραφικές παρουσίες. Ο ρόλος του Σερ Τόμας Μορ όμως ήταν θαυμάσιος. Ο πρώτος μεγάλος του ρόλος στο σινεμά. Η ερμηνεία του είναι αξιοθαύμαστη για το βάθος που της έδωσε και για την ακρίβεια στην εκτέλεση.

Ρόμπερτ Ντε Νίρο

Μία από τις καλύτερες ερμηνείες του σύγχρονου αμερικανικού σινεμά, ίσως η καλύτερη, είναι αυτή του Ρόμπερτ Ντε Νίρο στο “Οργισμένο Είδωλο” (Raging Bull) του Μάρτιν Σκόρσεζε: Το πορτρέτο του κτηνώδη πυγμάχου Τζέικ ΛαΜότα. Ο Ντε Νίρο παρουσιάζει όλα τα χαρακτηριστικά του ήρωα του μεγαλύτερα απ’ ό,τι είναι και διαπρέπει. Η θλίψη, η παράνοια, η επιθετικότητα, ο οίκτος, η κακοποίηση της συζύγου, όλα μας προσφέρονται μέσα από τη ματιά που τα μεγεθύνει. Ο ΛαΜότα κυριαρχεί στο ρινγκ, όμως στην προσωπική του ζωή απογοητεύει. Στο τέλος η πτώση είναι αναπόφευκτη. Υπέρβαρος και στη φυλακή. Η ερμηνεία του Ντε Νίρο είναι καθαρή, συνταρακτική ομιλία του ενστίκτου.

Ντάνιελ Ντέι Λιούις

Μερικοί ηθοποιοί, όπως ο Λόρενς Ολίβιε, ξεκινούν με την εξωτερικές λεπτομέρειες του ρόλου και μετά σκάβουν προς τα μέσα. Ένα τικ ή μια ιδιομορφία μπορούν να αποκαλύψουν μια προσωπικότητα σε όλο της το εύρος. Μήπως αυτό κατάφερε ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις στο “Θα χυθεί αίμα” (There Will Be Blood) του Πολ Τόμας Άντερσον; Ήταν ο επίμονος, οδηγούμενος από το πετρέλαιο μεταλλευτής που ακουγόταν σαν τον Τζον Χιούστον (σ.σ παλιός ηθοποιός, σκηνοθέτης, σεναριογράφος, βραβευμένος για το “Ο θησαυρός της Σιέρα Μάντρε). Ο Ντέι Λιούις κυριαρχεί στην οθόνη με έναν τρόπο που ελάχιστοι συνάδελφοι μπορούν να το κάνουν: καθαρή ερμηνεία και παρουσία.

Αλ Πατσίνο

Οι ρόλοι με χαρακτήρες που πάσχουν σωματικά ή νοητικά είναι ευχή και κατάρα για τον ηθοποιό. Ή θα φτάσουν στην κορυφή ή θα στιγματιστούν. Ο Αλ Πατσίνο στο “Άρωμα γυναίκας” (Scent of a Woman) του Μάρτιν Μπρεστ κατάφερε το πρώτο. Υποδύεται τον τυφλό, εν αποστρατεία αξιωματικό Φρανκ Σλέιντ. Εριστικός, ιδιότροπος, φωνακλάς, σχεδόν αλκοολικός. Αναπτύσσει φιλική, σχεδόν πατρική σχέση με φοιτητή που καλείται να τον φροντίσει. Ο Πατσίνο μετατρέπει τα σωματικά προβλήματα σε ασύνορο πεδίο για να αναπτύξει το υποκριτικό του ταλέντο. Άμεσος, λιτός, στοχαστικός, ορμητικός. Αξέχαστος.

Μάρλον Μπράντο

Ο καλύτερος ηθοποιός του προηγούμενο αιώνα δεν μπορούσε να λείπει από τη λίστα. Οι μεγάλες του ερμηνείες πολλές. “Λεωφορείο ο πόθος”, Στάνλεϊ Κοβάλσκι, “Αποκάλυψη Τώρα”, συνταγματάρχης Κουρτζ, “Νονός”, Δον Κορλεόνε, κ.α. Στο “Λιμάνι της αγωνίας” (On the Waterfront) όμως, του Ηλία Καζάν, η γοητεία του είναι ακαταμάχητη. Εκεί, χρησιμοποιεί, εκμεταλλεύεται όλα τα μέσα για να θέλξει ως Τέρι Μαλόι. Από τραμπούκος του λιμανιού και τσιράκι του αρχηγούς της μαφίας, μετατρέπεται σε λαϊκό ήρωα που αντιστέκεται στην αδικία και τη βία της μαφίας, των εργοδοτών. Ο τραχύς, κυνικός νέος, γίνεται τρυφερός, αποφασιστικός, συμπαθής. Βλέμμα, ύφος, κίνηση, φωνή, τα πάντα πάνω στον Μπράντο σε καθηλώνουν.

-Χρησιμοποιήθηκαν πληροφορίες από τον Guardian.