Τα κλισέ περιγράφουν μια συνηθισμένη κατάσταση και το πιο δύσκολο πράγμα είναι να τα ακυρώσεις, ακόμα κι αν είναι γραφικά και τελείως λάθος. Γυναίκα που να παίζει ποδόσφαιρο, ας πούμε. Αυτή κι αν είναι «πηγή» σεξιστικών και χαζών αστείων. Πως απαντάει σε τέτοια σχόλια η Σοφία Κογγούλη: «Δεν ξέρω, εγώ από μικρή είχα στο μυαλό μου το ποδόσφαιρο και μόνο αυτό! Από τότε ήθελα να φτάσω εδώ που είμαι κι ακόμα πιο ψηλά!».

Γεννήθηκε πριν 27 χρόνια στη Λάρισα και οι φήμες που τη θέλουν να έκλαψε επειδή ήθελε μια μπάλα ελέγχονται ως αναληθείς! Από τον Κένταυρο Λάρισας στα 10 της, μαζί με τις 20χρονες, μετά στις Ελπίδες Καρδίτσας για 10 χρόνια, 7συνεχόμενες σεζόν πρώτη σκόρερ στην Α’ Εθνική. Και μετά; Μετά ένα όνειρο ζωής! Η πρόταση της Βερόνα, στη οποία «απλά δεν μπορούσα να πω "όχι"!». Πλέον βγάζει το παντεσπάνι της στο Βένετο, στη Βόρεια Ιταλία, απολαμβάνοντας τη ζωή, χαιρόμενη με τους ευχάριστους ανθρώπους και κάνοντας αυτό που λατρεύει: παίζοντας μπαλίτσα!

Εξάλλου, δηλώνει βέβαιη πως στις Ελληνίδες αρέσει το ποδόσφαιρο, αφού παίζουν παρότι είναι ερασιτεχνικό, μόνο επειδή το αγαπούν και κάνει τη σύγκριση μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας, σε όλα τα ποδοσφαιρικά και αθλητικά επίπεδα! Όσο για το όνειρό της; Η Μπαρτσελόνα, που είναι η αγαπημένη της, ή μια αντίστοιχα μεγάλη ομάδα. Ορθότερα, θέλει να παίξει «στη μεγαλύτερη ομάδα»!

Λίγες μέρες μετά τη βράβευσή της από τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Αμειβομένων Ποδοσφαιριστών (Π.Σ.Α.Π) ως η Ελληνίδα που εκπροσωπεί το γυναικείο ποδόσφαιρο της χώρας μας στο εξωτερικό, η Σοφία Κογγούλη κάνει τη σέντρα στο Gazzetta Weekend Journal!

- Μια γυναίκα παίζει ποδόσφαιρο! Πότε ξεκίνησε για σένα η σχέση με τη μπάλα; Υπάρχει κάποια ιστορία από πίσω;

«Γεννήθηκα για να αγαπάω το ποδόσφαιρο! Όχι, δεν υπάρχει κάτι το ιδιαίτερο, ούτε είχε κάποια σχέση με παρέες, με το σχολείο ή κάτι τέτοιο. Σίγουρα παίζει κάποιο ρόλο, αλλά θεωρώ πως «κυλάει» στις φλέβες σου και το αντιλαμβάνεσαι αν συμβαίνει, εγώ τουλάχιστον! Ή το έχεις ή δεν το έχεις. Έκανα παρέα και με αγόρια και κορίτσια, δεν υπήρχε κάτι ιδιαίτερο σαν ιστορία ούτε εκεί. Το μόνο ίσως, ότι στο σχολείο τα αγόρια μάλωναν κάθε φορά που παίζαμε μπάλα, γιατί όλοι ήθελαν να είναι στην ομάδα μου!»

- Πότε κατάλαβες ότι αυτό θες να κάνεις στη ζωή σου;

«Από 10 χρονών ουσιαστικά, όταν βρέθηκα στον Κένταυρο Λάρισας, που είναι ομάδα της πόλης μου. Εκεί βέβαια όλες οι κοπέλες ήταν 20 ετών, οπότε υπήρχε διαφορά στην ηλικία. Το ήθελα όμως τόσο πολύ που δεν το πρόσεχα καν, ήθελα να πάω καλά, να προχωρήσω. Ήθελα να φτάσω εδώ που είμαι τώρα και ακόμα ψηλότερα. Πάντα ήθελα να παίζω, να έχω μια μπάλα στα πόδια μου, να παίζω αγώνες. Γύρναγα στο σπίτι μετά το σχολείο, παράταγα τσάντες και βιβλία κι έβγαινα έξω να παίξω κι αφού γύρναγα έπιανα το διάβασμα. Δεν ήμουν και πολύ καλή σε αυτό βέβαια, γιατί είχα μόνο το ποδόσφαιρο στο μυαλό μου. Από κει και πέρα, για να παίξεις επαγγελματικά είναι θέμα θέλησης κι εγώ σίγουρα το ήθελα πολύ! Πάντως όχι, δεν θυμάμαι κάποια ιδιαίτερη στιγμή που να σκέφτηκα ότι “τώρα το κατάλαβα, θα γίνω ποδοσφαιρίστρια”!»

- Πως αντιμετωπίζεται η ποδοσφαιρίστρια στην Ιταλία από το κοινό;

«Όπως οι ποδοσφαιριστές! Στο εξωτερικό γενικά είναι καθαρά επαγγελματικό το άθλημα, είτε είσαι άνδρας, είτε γυναίκα. Άλλωστε και το πρόγραμμά μας εδώ δεν αλλάζει σε κάτι. Ξυπνάς το πρωί, παίρνεις το πρωίνό σου, πας για προπόνηση, διπλή μέσα στη μέρα μάλιστα, μετά ξανά το απόγευμα, όλα είναι οργανωμένα. Με το κοινό που μας παρακολουθεί από κοντά, περίπου 800-1000 άτομα, ανάλογα με το παιχνίδι, είμαι πραγματικά ενθουσιασμένη! Μας στηρίζουν πολύ, ασχολούνται. Εγώ, σκέψου, είχα πέρυσι έναν τραυματισμό, σχεδόν με το που ήρθα, λίγες μέρες μετά και έμεινα εκτός δράσης, δεν είχα προλάβει να παίξω. Λάμβανα μηνύματα συμπαράστασης, στο γήπεδο, στο προπονητικό κέντρο, όσοι με έβλεπαν μου εύχονταν να αναρρώσω, περίμεναν πως και πως να επιστρέψω».

- Ποια είναι η καλύτερη και ποια η χειρότερη στιγμή στην καριέρα σου;

«Καλύτερη σίγουρα είναι η πρόταση της Βερόνα το καλοκαίρι του 2016. Ήταν όνειρο ζωής για μένα να βρεθώ σε αυτό το επίπεδο και να παίξω ποδόσφαιρο επαγγελματικά. Χειρότερη στιγμή, ο τραυματισμός μου, σχεδόν με το που ήρθα στην ομάδα. Είχα δεν είχα 10 μέρες στην Ιταλία και έπαθα μια κήλη στους κοιλιακούς, έμεινα εκτός δράσης 6-7 μήνες».

- Υπάρχουν ξεχωριστές/ιδιαίτερες δυσκολίες για μια γυναίκα που θέλει να παίξει μπάλα;

«Για μένα, καμία! Στην Ελλάδα πολλοί, γενικά, λένε «μην φωνάζεις, μην κάνεις πολύ προπόνηση, μην παίζεις δυνατά, κοπέλες είστε». Στο εξωτερικό δεν υπάρχουν τέτοια! Κάνουμε διπλές προπονήσεις, κάθε μέρα υπάρχει ένταση, πίεση. Προσωπικά δεν βλέπω διαφορές ανάμεσα σε έναν ποδοσφαιριστή και μια ποδοσφαιρίστρια».

- Υπάρχει σεξισμός στην Ελλάδα στο συγκεκριμένο ζήτημα; Στο εξωτερικό;

«Φυσικά και υπάρχει. Είναι η κλασική ατάκα που ακούγεται παντού, “άσε τη μπάλα και τράβα πλύνε κάνα πιάτο”. Εδώ αν σε γνωρίσουν σε σταματούν να σου ζητήσουν αυτόγραφο και φωτογραφία! Είναι τελείως διαφορετική η νοοτροπία και είμαστε πολύ πίσω στην Ελλάδα, δυστυχώς».

- Ποια είναι η κατάσταση στο γυναικείο ποδόσφαιρο στην Ιταλία και στην Ευρώπη;

«Εδώ η κατάσταση είναι καλή, τόσο σε συλλογικό επίπεδο, όσο και σε επίπεδο Εθνικής ομάδας. Η Serie A είναι δυνατό πρωτάθλημα, παίζουμε με ομάδες όπως η Γιουβέντους, η Ρόμα, η Μπρέσια, υπάρχουν πολλοί σύλλογοι που ξεχωρίζουν. Τα όνειρα για μένα βέβαια δεν σταματούν ποτέ, θέλω να φτάσω πολύ ψηλά. Δεν έχω κάποια συγκεκριμένη ομάδα, αλλά θέλω να παίξω στην καλύτερη της Ευρώπης! Η Παρί έχει μια από τις πιο ισχυρές ομάδες, θα ήθελα πολύ να παίξω εκεί, ή σε μια τέτοια ομάδα! Βέβαια, εγώ υποστηρίζω τη Μπαρτσελόνα, οπότε πάει κι εκεί το μυαλό μου (γέλια)!»

- Η Ελλάδα σε τι κατάσταση βρίσκεται;

«Υπάρχει μεγάλη απόσταση, αρχικά το άθλημα παίζεται ερασιτεχνικά και όχι επαγγελματικά, όπως στο εξωτερικό. Γίνονται βήματα προόδου βέβαια, εδώ και 3-4 χρόνια, με κάποιες ομάδες να αποκτούν ακαδημίες, κάτι που είναι πολύ καλό. Αν δεν έχεις υποδομή δεν μπορείς να χτίσεις κάτι. Στις Εθνικές γίνεται επίσης καλή δουλειά από τους προπονητές. Τα θέματα όμως του γυναικείου ποδοσφαίρου δεν αναδεικνύονται από τα ΜΜΕ και ο κόσμος δεν δίνει μεγάλη σημασία, όπως και με άλλα αθλήματα, που δεν είναι τόσο δημοφιλή και δεν φαίνονται πουθενά. Υπάρχει ακόμη αρκετή δουλειά που πρέπει να γίνει».

- ‘Εχεις κάποιο ίνδαλμα, από παλιά ή και τώρα;

«Δεν θα το έλεγα, ούτε μικρή είχα. Θεωρώ πως πρέπει κάποιος να έχει ως ίνδαλμα τον εαυτό του και να τον πιέζει, ώστε να πηγαίνει πάντα καλύτερα. Θα έλεγα πως μου αρέσει βέβαια το στυλ παιχνιδιού της Μάρτα Ντα Σίλβα, της Βραζιλιάνας, που είναι πραγματικά σπουδαία».

- Πως είναι η ζωή στην Ιταλία, περνάς καλά;

«Η Βερόνα είναι πολύ όμορφη! Είναι η πόλη των ερωτευμένων, όπως τη λένε, λόγω του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, περνάω πολύ ωραία εδώ. Μου κάνει εντύπωση και ο κόσμος, οι άνθρωποι που την κατοικούν. Είναι ευγενικοί, χαμογελαστοί, σε βλέπουν και σου λένε “καλημέρα”! Μ’ αρέσει αυτό, είναι ένα υπέροχο μέρος για να ζει κανείς».