Στις 4 Απριλίου το 1968, στην Ελλάδα που ζούσε τον πρώτο χρόνο της Χούντας, η κοινωνία ξέχασε για λίγο τα προβλήματά της και ζούσε σε... κιτρινόμαυρο ρυθμό.

Κάτι παλικάρια, φορώντας τον «Δικέφαλο» στο στήθος ετοιμάζονταν για... μάχη στο Παναθηναϊκό Στάδιο.

Με την στήριξη 80.000 φιλάθλων - 55.600 επισήμως - (παγκόσμιο ρεκόρ προσέλευσης κόσμου) ανεξαρτήτου χρώματος και οπαδικών προτιμήσεων, η ΑΕΚ τέθηκε αντιμέτωπη με την Σλάβια Πράγας στον Τελικό Κυπέλλου Κυπελλούχων.

Εκείνο το βράδυ, η «Βασίλισσα» κατέκτησε το πρώτο ευρωπαϊκό τρόπαιο στην ιστορία των ελληνικών συλλόγων και μια ολόκληρη χώρα εκτοξεύθηκε στα αστέρια!

Στην φετινή επέτειο των 50 χρόνων από τον άθλο εκείνης της ανοιξιάτικης νύχτας, ο νυν πρόεδρος της ομάδας, Μάκης Αγγελόπουλος, είχε ένα όραμα.

Κι αυτό ήταν να δημιουργήσει κάτι, το οποίο θα θυμίζει στους παλιούς τις ένδοξες αυτές στιγμές και θα μάθει στους νεότερους ένα κομμάτι από την αθλητική και κοινωνική ιστορία του τόπου τους.

Έτσι κατέληξε στην δημιουργία μιας ταινίας. Όχι ενός ντοκιμαντέρ όπως πολλοί νομίζουν... Αλλά μιας ιστορίας, μιας αφήγησης, η οποία είχε ως κεντρικό γεγονός την βραδιά εκείνη.

Και δεν θα μπορούσε να ονομάζεται αλλιώς, εκτός από «1968».

Η εν λόγω ταινία θα προβληθεί στους κινηματογράφους στις 25 Ιανουαρίου σε σκηνοθεσία Τάσου Μπουλμέτη και μουσική Ευανθίας Ρεμπούτσικα. Ένα «πάντρεμα», το οποίο, όσοι είχαν δει την «Πολίτικη Κουζίνα» και τον «Νοτιά», ξέρουν πόσο επιτυχημένο είναι! Στο καστ ηθοποιοί με αξιόλογη πορεία στο χώρο και αγαπημένοι από το κοινό: Ιεροκλής Μιχαηλίδης, Αντώνης Καφετζόπουλος, Γιώργος Μητσικώστας, Στέλιος Μάινας, Βασιλική Τρουφάκου, Γιάννης Βούρος, Ορφέας Αυγουστίδης, Αντώνης Αντωνίου, Ερρίκος Λίτσης, Γιώργος Σουξές, Αλέξανδρος Αμερικάνος, Αλέξανδρος Μούκανος, Μαρία Αντουλινάκη είναι μόνο μερικοί από αυτούς.

Το G-Weekend είχε την χαρά να μιλήσει με μία εκ των πρωταγωνιστών του έργου, τη Βασιλική Τρουφάκου.

Η νεαρή ηθοποιός, με τα καταγάλανα μάτια που μαγνητίζουν, υποδύεται την Βαρβάρα. Ένα κορίτσι δυναμικό, από φτωχή οικογένεια, που ο έρωτάς της για τον νεαρό που παίζει ο Ορφέας Αυγουστίδης, εξαρτάται από τον αγώνα της 4ης Απριλίου και από το αν η ΑΕΚ θα πανηγυρίσει το πολυπόθητο τρόπαιο.

Η Βασιλική, λοιπόν, μια δυναμική, ανεξάρτητη, αλλά και γλυκύτατη κοπέλα, αναφέρεται στην δημιουργία της ταινίας και το ρόλο της, ενώ στέκεται και στην κρίση στο επάγγελμα του ηθοποιού, αλλά και σε πτυχές του χαρακτήρα της.

«Μια ιστορία ενότητας και εθνικής ομοψυχίας»

-Πως προέκυψε η συνεργασία για το 1968;
Είχα μια γνωριμία εδώ και λίγο καιρό με τον Τάσο Μπουλμέτη και τώρα μας δόθηκε η αφορμή να συνεργαστούμε. Με φαντάστηκε στον ρόλο της Βαρβάρας κι εγώ ήθελα πάρα πολύ να δουλέψω μαζί του! Χάρηκα πάρα πολύ γι' αυτό!

-Πες μου για το ρόλο της Βαρβάρας...
Η Βαρβάρα είναι ένα κορίτσι δυνατό από λαϊκή οικογένεια. Δουλεύει βράδυ ως λουλουδού στο νυχτερινό μαγαζί που διασκεδάζουν οι παίκτες της ΑΕΚ. Είναι ένα ερωτευμένο κορίτσι, στοχοπροσηλωμένο, ξέρει τι θέλει, πως το θέλει...

-Ερωτευμένη με τον Ορφέα Αυγουστίδη, όπως δείχνει και το τρέιλερ. Το πάτε για γάμο;
Αυτό είναι το θέμα. Έχει μπει στη μέση ο αγώνας της ΑΕΚ (γέλια). Με... έπαιξε λίγο, αλλά νομίζω του τη «βγήκα» (γέλια).

-Ήξερες τι είχε συμβεί το 1968, όταν σου προτάθηκε ο ρόλος;
Όχι, δεν το ήξερα. Μόλις μου μίλησε ο Τάσος Μπουλμέτης, το έμαθα. Και χάρηκα γι' αυτά που έμαθα. Ο Τάσος το περιέγραψε σαν μία ιστορία «ενότητας κι εθνικής ομοψυχίας» και νομίζω ότι αυτό την κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρουσα.

-Πώς είναι να μπαίνεις σε ένα ρόλο μιας άλλης εποχής;
Το έχω κάνει ξανά και για το «Ουζερί Τσιτσάνης». Είναι πολύ ωραία! Επειδή όλα είναι τώρα λίγο πιο «φτωχά», πιο δύσκολα, «διψάμε» γι' αυτό το ταξίδι. Θα έρθει κάτι να μας στηρίξει παραγωγικά και σαν εικόνα και θα φτιάξεις κάτι διαφορετικό. Το αγαπάς και λίγο παραπάνω αυτό, γιατί μπορεί να ταξιδέψει και η εικόνα σου διαφορετικά και να μπεις και σε κάτι άλλο. Και δεν το κάνεις μόνος σου: σε βοηθούν το μακιγιάζ, το ρούχο, το κλίμα...

(Το αυθεντικό τρόπαιο του '68, από σπάνιο γυαλί Βοημίας, όπως διατηρείται στα γραφεία της ΚΑΕ)

-Τι σου έχει μείνει περισσότερο από τη δημιουργία της ταινίας; Μια ωραία ανάμνηση...
Στην τοποθεσία που γυριζόταν ο χορός των παικτών της ΑΕΚ - δεν έπαιζα εγώ τότε, είχα αλλού γύρισμα - ήταν σε ένα δωμάτιο, το οποίο έμοιαζε με κουτί, έμπαινες εκεί και ξαφνικά μέσα ήταν όλα στα '60s! Δεν το περίμενα, δεν ήξερα ότι είχαν γύρισμα εκείνη την ώρα. Απλά γύρισα το κεφάλι μου και ήταν σαν να ταξίδεψα! Θυμάμαι αυτή την εικόνα... Ήταν όλα τόσο προσεγμένα! Τα ρούχα, τα σκηνικά... Μου είχε κάνει εντύπωση αυτή η στιγμή! Κατά τ' άλλα, όλα ήταν πολύ ενδιαφέροντα σαν εμπειρία.

-Πως ήταν η συνεργασία σου με τον κύριο Μπουλμέτη και τους υπόλοιπους συντελεστές της ταινίας;
Πολύ ωραία! Δεν βρεθήκαμε, βέβαια, και όλοι μαζί, γιατί ήταν ξεχωριστές ιστορίες και σκηνές. Ήταν σπονδυλωτή ιστορία. Δεν είχαμε όλοι διάδραση μεταξύ μας. Αλλά όλοι οι ηθοποιοί ήταν πολύ καλοί, από τα τοπ στοιχεία της ταινίας. Όλες οι μορφές είναι μία και μία!

-Πολύς κόσμος πίστευε ότι θα ήταν περισσότερο ένα ντοκιμαντέρ αυτή η ταινία, κάτι που δεν ισχύει...
Όχι, δεν ισχύει. Έχει ιστορίες πολλές. Το κεντρικό γεγονός είναι αυτό: ο αγώνας της ΑΕΚ, γι' αυτό μιλάει, πάνω σε αυτό βασίζεται. Αλλά έχει πάρα πολλές ιστορίες, κάτι που είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρον.

-Τι θα έλεγες σε κάποιον για να πάει να τη δει; Έχετε πρεμιέρα σε λίγες ημέρες...
Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να του πω κάτι. Ας δει το τρέιλερ! Είναι πολύ συγκινητικό! Το ελάχιστο υλικό που μου επέτρεψε να δω ο Τάσος, γιατί έπρεπε να γυρίσουμε κάτι, ήταν πολύ συγκινητικό. Όλοι ξέρουμε πόσο καλός «παραμυθάς» είναι ο Τάσος. Φτιάχνει πολύ ωραίες ταινίες και σου αφηγείται μια ιστορία. Ξέρει καλά τι θέλει να πει, ξέρει καλά τις ιστορίες του, ξέρει καλά τους ήρωές του.

-Βλέπεις ποδόσφαιρο/μπάσκετ; Υποστηρίζεις κάποια ομάδα;
Η αλήθεια είναι ότι εγώ είμαι Ολυμπιακός, αλλά η ΑΕΚ είναι η ομάδα του μπαμπά μου! Ιδιαίτερα μπάσκετ βλέπω. Μου αρέσει!

«Η δουλειά αυτή θέλει... mentality»

-Είχες, λοιπόν, το «1968»... Πρωταγωνιστείς στο Grease, έπαιξες σε σειρές (Daddy Cool, Ο άντρας των ονείρων μου), έκανες το «Bachelor 2». Πώς τα προλαβαίνεις όλα μαζί;
Κοίταξε, υπάρχουν κάποιες φορές που το σύστημα κρασάρει, αλλά είναι η πραγματικότητα του Έλληνα ηθοποιού αυτή. Είναι τόσο αναρχικό το τοπίο έτσι κι αλλιώς, λόγω του ότι οι παραγωγές ακυρώνονται από τη μία στιγμή στην άλλη, οπότε δεν μπορείς να δεις την πραγματική ροή του τι θα κάνω και πως θα το κάνω. Να προγραμματίσεις δύο χρόνια μπροστά. Τα παίρνεις όλα όπως έρχονται. Οπότε κάποια στιγμή το σύστημα όντως κρασάρει, γιατί βάζεις πολλά πράγματα. Αυτό, βέβαια, δεν το ξέρεις, γιατί ανά πάσα στιγμή μπορεί να τελειώσει το ένα, να αρχίσει το άλλο, να ακυρωθεί κάτι άλλο. Οπότε δεν σε παίρνει να κινηθείς συντηρητικά και να βάλεις δύο πράγματα, γιατί μπορεί να ακυρωθούν και τα δύο! Αυτό μου έχει συμβεί. Δεν λες, βέβαια, «ναι» σε όλα. Φιλτράρεις. Κάποιες στιγμές δεν πετυχαίνει αυτό. Υπάρχει συμφόρηση πολύ μεγάλη ανά μήνες ή περιόδους. Αλλά μετά αποσυμπιέζεσαι. Εγώ δεν το κάνω εκ πεποιθήσεως αυτό, δεν βάζω παραπάνω από όσα μπορώ να αντέξω σε καμία περίπτωση. Στόχος μου είναι πάντα να έχω τόσα, όσα. Να έχω μια παρουσία εκεί που θέλω, όπως τη θέλω. Δεν δουλεύω σαν το χάμστερ μέσα στο κλουβί που τρέχει, υπάρχουν και διαστήματα κενά, και στιγμές που δουλεύω παραπάνω από όσο θα ήθελα. Δεν μπορείς να ελέγξεις τη ροή. Μπορεί να είσαι «πνιγμένος» ή μπορεί για 2-3 μήνες να είσαι off. Τότε, κάνω βόλτες, ταξίδια, βλέπω τους φίλους μου, φτιάχνω το σπίτι μου (γέλια).

-Άρα αντέχεις όταν είσαι off. Δεν τρελαίνεσαι.
Όχι, δεν τρελαίνομαι καθόλου. Γιατί κάτι θα έρθει μετά, κάτι ήρθε πριν. Χτυπάει το τηλέφωνο μου, έρχονται κάποια «όχι». Δεν υπάρχει ερημιά. Αν γίνει αυτό, είναι πιο δύσκολα. Αλλά και πάλι θέλω να μην τρελαίνομαι, γιατί ξέρω πως είναι η δουλειά. Η δουλειά αυτή θέλει να έχεις λίγο mentality. Να μην τα παίρνεις βαριά περισσότερο από όσο πρέπει. Εφόσον είσαι και HR του εαυτού σου σε όλα τα επίπεδα, πρέπει να είσαι και λίγο ψύχραιμος. Αν δεν είσαι, ταλαιπωρείσαι πολύ παραπάνω. Που έτσι κι αλλιώς ταλαιπωρείσαι. Οπότε, δεν υπάρχει λόγος να το παθαίνεις αυτό διπλά.

-Προτιμάς κινηματογράφο, θέατρο ή τηλεόραση;
Ξέρεις τι γίνεται; Ειλικρινά μιλώντας... Όλοι οι ηθοποιοί έχουν μια λαχτάρα για τον κινηματογράφο, γιατί είναι αυτό που κάνουν λιγότερο συχνά. Είναι κάτι που γίνεται πιο δύσκολα. Και μπορεί να υπάρχουν πολύ καλοί ηθοποιοί, που να μην έχουν παίξει ποτέ στο σινεμά. Όπως σου είπα και πριν, είναι αναρχικό το όλο πράγμα. Ή μπορείς να μη μάθεις ποτέ για κάστινγκ. Να δεις κάποιον στο δρόμο και να σου πει «ωχ, ψάχναμε μια σαν και σένα, δεν σε θυμήθηκα». Δεν υπάρχει μια πλατφόρμα. Δεν λειτουργεί δηλαδή όλο όπως θα έπρεπε. Οπότε, υπάρχει μια παραπάνω λαχτάρα για το σινεμά. Τώρα, όμως, που έχω μάθει και την τηλεόραση, την αγαπώ. Τη θεωρώ μέρος της δουλειάς μου. Θέλω να την κάνω όσο καλύτερα μπορώ, να είμαι σε όσο το δυνατόν καλύτερες παραγωγές. Και το θέατρο, βέβαια, είναι το «σπίτι» μου. Αλλά, επειδή υπάρχει και η αναγκαιότητα να κάνεις τα πάντα, αν δεν θες να ζεις με δανεικά. Υπάρχουν βέβαια κάποιοι άνθρωποι που δεν έχουν πρόβλημα. Ούτε γκρινιάζω γιατί έκανα αυτό, το άλλο. Θα προτιμούσα δηλαδή να πάρω τη μαμά μου τηλέφωνο και να της πω να μου πληρώσει τα τέλη κυκλοφορίας; Δεν θα το προτιμούσα. Οπότε, σταματάω τη γκρίνια, γιατί δεν μου πληρώνει κανείς τα τέλη ή το ενοίκιο. Και ησυχάζω (γέλια). Τα βρίσκω με τον εαυτό μου και τη συνείδησή μου και νιώθω καλύτερα. Τα αγαπάω όλα κι εκ των πραγμάτων. Κι έτσι μένω και υγιής (γέλια). Δεν γίνεται να κάνεις πράγματα που δεν τα αγαπάς, είναι πολύ δύσκολο.

-Τώρα και με την κρίση, μιας και είπες ότι είναι και δύσκολα τα πράγματα, πόσο έντονα το βιώνεις αυτό;
Ξέρεις τι... Είναι δύσκολα έτσι κι αλλιώς για όλους. Στη δική μας δουλειά είναι σαν να έχει σταματήσει να υπάρχει. Έχει απαλειφθεί κάπως. Θεωρείται ότι πρέπει να γίνεται αμισθί! Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσοι ηθοποιοί παίρνουν χαμηλές αμοιβές!

-Οπότε, αφού επικρατεί αυτή η κατάσταση, έχεις πιάσει τον εαυτό σου να λέει «σ' ευχαριστώ Θέε μου που έχω τις δουλειές μου»;
Πάντα το λέω! Και πολύ συχνά. Δεν ξεχνάω να το λέω. Δεν ξέρω αν είναι στοιχείο χαρακτήρα ή ανάγκη, αλλά δεν τα ξεπερνάω εύκολα τα πράγματα που αγαπάω. Μου αρέσουν και τα χαίρομαι πάντα. Δεν τα συνηθίζω. Οπότε, όταν έχω κάτι καλό στη ζωή μου, λέω «ευχαριστώ». Δεν το ξεχνάω με τίποτα. Δεν είχα την πολυτέλεια ποτέ να είμαι αχάριστη.

-Σίγουρα το αγαπάς, για να αλλάξεις κιόλας στην πορεία και να πας στο Εθνικό Θέατρο, από το Πολυτεχνείο (σ.σ. πέρασε στη σχολή Πολιτικών Μηχανικών).
Δεν έχω αλλάξει. Μαζί τα έκανα. Ακόμα τη διπλωματική μου κάνω. Σαν το γιοφύρι της Άρτας είναι! Ολημερίς το χτίζανε, το βράδυ εγκρεμιζόταν (γέλια). Έχω τελειώσει τα μαθήματα, έχω τη διπλωματική. Που να προλάβω τώρα. Θα προλάβω μέχρι το καλοκαίρι. Δεσμεύομαι δημόσια! (γέλια).
Δεν παραιτούμαι εύκολα από τα σχέδιά μου. Ίσως θα έπρεπε να το κάνω πιο εύκολα, σύμφωνα με πρόσφατες σκέψεις που έχω κάνει (γέλια). Δεν το λέω με καμάρι. Κάποιες στιγμές πρέπει να φεύγεις από σκέψεις, ιδέες, όνειρα. Δεν παραιτούμαι.

«Η στιγμή που δεν αγαπάς αυτό που κάνεις...»

-Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή μέχρι τώρα στην καριέρα σου;
Δεν είναι μία... Είχε συμβεί, έχει συμβεί και ξανασυμβαίνει... Όταν μπαίνω σε μια συνεργασία που δεν τη θέλω. Για την ακρίβεια, όχι που δεν τη θέλω, αλλά έτσι όπως τη βλέπω ότι είναι τελικά. Εκεί είναι δύσκολα. Επιστρετεύω... θεούς και δαίμονες και την προηγούμενη μου ζωή και δεν ξέρω τι άλλο, τα πάντα, για να μην υποφέρω (γέλια). Ό,τι και να πούμε στις συνεντεύξεις, συμβαίνει σε όλους αυτό. Μπορεί να υπάρχει συνεργασία που να μην περνάς καλά. Εκεί είναι πολύ δύσκολα για μένα. Κι ειδικά όταν μεγαλώνει η έκθεση, αν μιλάμε για τηλεόραση. Προσπαθώ να μη το παίρνω τόσο τραγικά και να δουλεύω όσο καλύτερα μπορώ. Είναι η στιγμή που δεν αγαπάς αυτό που κάνεις. Συνήθως, 9/10 φορές βρίσκω κάτι και αυτό το κάτι θα μου δώσει ενέργεια, θα πιαστώ από εκεί και θα είναι ο «Δούρειος Ίππος», που αυτό το πράγμα θα γίνει κάτι άλλο για εμένα, από αυτό που δεν λειτουργεί. Θα μετατρέψω κάτι μη λειτουργικό για μένα σε λειτουργικό. Βέβαια, μου έχει τύχει και να μην τα καταφέρω. Εκείνες τις στιγμές προτιμώ να έκανα ο,τιδήποτε άλλο.

-Τι ήταν αυτό που σου έκανε είτε αρνητική είτε θετική εντύπωση, από όταν μπήκες στο χώρο;
Μπαίνεις στο γενναίο νέο κόσμο. Ανοίγει ο ασκός του Αιόλου, όταν μπαίνεις στην δραματική σχολή και μάλιστα του Εθνικού Θεάτρου, που είναι φορτισμένη με όνειρα χίλια. Είναι μια άλλη πραγματικότητα!

-Νιώθεις τυχερή που μπαίνεις σε διάφορους ρόλους και δεν βαριέσαι ποτέ; Κάθε φορά είναι και κάτι καινούριο.
Ναι, νιώθω τυχερή, αλλά έχει και το τίμημά του αυτό. Η ρουτίνα, η σταθερή διαδικασία είναι κάτι που σε ισορροπεί. Πρέπει να υπάρχει, και πάνω εκεί να λειτουργούν οι ποικιλίες και τα χρώματα. Γι΄αυτό υπάρχει και τόση ανισορροπία. Σκέψου ότι εγώ ψάχνω δουλειά κάθε τρεις μήνες. Δηλαδή, π.χ., το Grease ανεβαίνει για ένα μήνα.

-Προτιμάς ρόλους κοντά σε σένα ή να είναι τελείως αντίθετοι από αυτό που είσαι;
Θέλω να κάνω διαφορετικά πράγματα. Δεν ξέρω κατά πόσο γίνεται αυτό. Είναι πάντα ζητούμενό μου αυτό. Να δοκιμάζομαι και να με βλέπω σε διαφορετικά πράγματα. Εμένα που αρέσει πιο πολύ το θέατρο ρεπερτορίου. Αλλά, δεν σου έρχονται πάντα όλα όπως θες ή δεν μπορείς χρονικά να το κάνεις ή οικονομικά. Ούτε οι προτάσεις είναι πάντα αυτές που θες. Έχω πράγματα που μου αρέσουν περισσότερο. Π.χ. το Grease τώρα το επέλεξα, γιατί είχα περάσει καλά κάνοντας μουσικό θέατρο. Είναι κάτι άλλο.

«Δεν απαξιώνω, αλλά ούτε προσδοκώ το γάμο»

-Στο «1968» ετοιμάζεσαι για γάμο. Στην ταινία το «Bachelor 2» το ίδιο. Εσύ, σαν Βασιλική, σκέφτεσαι αυτή τη στιγμή του γάμου;
Όχι, δεν το σκέφτομαι. Μπορεί να έρθει. Δεν ξέρω. Δεν το απαξιώνω καθόλου. Δεν θεωρώ ότι είναι ξεπερασμένο. Είναι οκ να δηλώνουν οι άνθρωποι την αγάπη τους στην κοινωνία και να σηματοδοτούν κάτι άλλο. Μου αρέσει να υπάρχει διακριτός χώρος και χρόνος, το ελεύθερο. Ούτε το απαξιώνω ούτε το αντικαθιστώ με κάτι άλλο. Γιατί... λυσσάμε να το αντικαταστήσουμε, αλλά δεν βρίσκουμε κάτι. Τι βάζουμε στη θέση του; Δεν λέω ότι πιστεύω σε κάτι, αλλά δεν βλέπω και από τι αντικαθίσταται αυτό. Δεν το απαξιώνω, ούτε το προσδοκώ. Δεν θεωρώ ότι αν δεν μου συμβεί, ότι θα γίνει κάτι.

-Δεν ήσουν δηλαδή από τα κοριτσάκια που σκέφτονταν τον εαυτό τους με νυφικό κάποια στιγμή...
Όχι, δεν το έχω σκεφτεί ποτέ, ούτε ένα λεπτό. Βέβαια, εντάξει εμείς είμαστε και ηθοποιοί... Όλο ντυνόμαστε, όλο γιορτάζουμε κάτι, δεν είναι το ίδιο για έναν άλλον άνθρωπο που σχεδιάζει την ημέρα του, που θα είναι αυτή η στιγμή του. Δεν είναι το ίδιο. Αυτό έχω σκεφτεί. Δεν το παίζω δηλαδή και πολύ ιστορία και ανεξάρτητη. Το κάνω συνέχεια. Δεν έχει την ίδια δύναμη για εμένα. Δεν σου κρύβω ότι μου φαίνεται λίγο φασαρία και δυσάρεστο (γέλια). Αλλά ένας άνθρωπος που θέλει να τον βάψουν, να τον φτιάξουν, να τον χτενίσουν, να τον φωτογραφίσουν μια φορά, οκ. Δεν έχω να σκεφτώ κάτι αρνητικό σε αυτό.

-Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να δημιουργήσεις ή να διατηρήσεις μια σχέση, με όλη αυτή την τρέλα που ζεις;
Δεν ξέρω. Πάντα ένιωθα ότι χρόνος υπάρχει. Απλώς μπορεί να μην είναι όλα όπως τα θες. Δεν μπορώ, για παράδειγμα, να φύγω τώρα μια εβδομάδα να πάω στο Παρίσι. Αν εννοούμε αυτό το χρόνο, όχι. Αλλά, αν θες, βρίσκεις χρόνο. Και γενικά προσπαθώ να μην με ρουφάει η δουλειά. Να μην μπαίνω εκεί μέσα και να «καίγομαι» ολόκληρη εκεί, γιατί υπάρχουν και άλλα πράγματα. Προσπαθώ να μη το κάνω. Νομίζω ζω! Ζω και δουλεύω! Δεν δουλεύω μόνο.

«Για να την... ακούσεις πρέπει να έχεις βλάβη στο κεφάλι»

-Πως διαχειρίστηκες τη δημοσιότητα, όταν αυτή ήρθε;
Προσαρμόστηκα. Βρήκα αμέσως τους τρόπους να διαφυλάξω, να ζήσω όπως θέλω. Και από εκεί που μένω, από εκεί που βγαίνω. Βρήκα αμέσως τους τρόπους για να μην γίνει κάτι πολύ διαφορετικό.

-Δεν σου είπε ποτέ κανείς δηλαδή κάτι του στυλ: «Βασιλική έλα κάτω στη Γη» ας πούμε;
Όχι, όχι. Κοίτα, παλιά, όταν μπορούσες να βγάλεις 200.000 ευρώ μέσα σε ένα χρόνο και να αγοράσεις ξαφνικά ένα σπίτι και μετά και κάτι ακόμα, μπορεί και να ερχόταν κάποια αλλαγή. Δεν είναι μόνο η αναγνωρισιμότητα, ότι σε ξέρουν. Συνδυάζεται και με άλλα πράγματα. Με πολλές προτάσεις, πολλά χρήματα... Τώρα δεν υπάρχει ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Ούτε να την «ακούσεις». Με ποιο πράγμα; Μόνο αν έχεις κάποια... βλάβη στο κεφάλι. Εγώ το πιστεύω. Όταν λέμε ότι υπάρχουν άνθρωποι που την έχουν ακούσει, έχουν κάποια βλάβη, δεν είσαι με τα καλά σου. Δεν έχεις τζετ ιδιωτικά, παπαράτσι έξω από την πόρτα σου. Καμία σχέση με τα μεγέθη που υπάρχουν στο εξωτερικό. Αν θες, όποιος και να είσαι, ζεις μια κανονικότατη ζωή.

-Μπορείς πλέον να είσαι επιλεκτική στις δουλειές σου;
Μπορώ, αλλά ως ένα βαθμό. Όχι με αυτό που εννοούμε όμως. Κάνω κάποιες επιλογές. Τρία σίριαλ υπάρχουν πια. Ή θα δουλέψω σε ένα από αυτά, που ξέρουμε ποια και πόσα είναι, ή θα δουλέψω με λίγα χρήματα κάποιους μήνες το χρόνο.

-Ποια δουλειά σου ξεχωρίζεις μέχρι τώρα;
Την «Παρέλαση». Σε σκηνοθεσία του Ένκε Φεζολάρι, που ήταν στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.

-Η πιο άβολη στιγμή σου;
Μια δύσκολη σκηνή στην «Αληθινή ταυτότητα της Τζίνα Ντέιβις». Που υποδύθηκα μια Ουκρανίδα χορέυτρια κι έπρεπε να χορέψω.

-Η πιο συγκινητική;
Όταν πήρα το βραβείο του Β' Γυναικείου Ρόλου, για την ταινία «Ουζερί Τσιτσάνης». Δεν το περίμενα. Δεν την είχαν αγκαλιάσει την ταινία οι κριτικοί, οπότε δεν το περίμενα.

-Δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς...
Χίλια πράγματα μπορώ να πω (γέλια). Ξεκούραση.

-Ξενερώνεις με...
Την αδυναμία στην συνεννόηση.

-Δεν μπορείς να συγχωρήσεις...
Το φθόνο.

-Στεναχωριέσαι με...
Τα λάθη που γίνονται τσάμπα.

-Ενθουσιάζεσαι με...
Αρκετά πράγματα, όπως και στεναχωριέμαι με αρκετά.

-Αυτό που σου τη δίνει στην κοινωνία μας;
Ότι δεν ευχόμαστε το καλύτερο για τον άλλον.

-Αγαπημένος προορισμός για ταξίδια;
Τα ελληνικά νησιά!

-Περνάς καλά με...
Τη φύση, ένα ποτό, με ωραία μουσική, με φίλους μου, στο σπίτι μου.

-Θα άλλαζες ποτέ κάτι πάνω σου;
Πώς να το αλλάξω; Δεν αλλάζει κάτι πάνω σου. Όπως είσαι, έτσι θα 'σαι!

-Αν είχες μία υπερδύναμη: να είσαι αόρατη, να ακούς την σκέψη των άλλων ή να διακτινίζεσαι, τι θα επέλεγες;
Α, να διακτινίζομαι! Δεν θέλω να ακούω τις σκέψεις των άλλων. Όποιος θέλει, ας μιλήσει. Ούτε αόρατη. Να μην τρώμε το χρόνο στις μετακινήσεις (γέλια).

Μπορείτε να δείτε τη Βασιλική στο «PassPort Music Theater» και το μιούζικαλ «Grease» για λίγες μόνο παραστάσεις: 13/01 17:45, 21:00, 14/01 19:00, 19/01 21:00, 20/01 17:45, 21:00 και 21/01 19:00.

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΤΡΕΪΛΕΡ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ «1968»