Ο Γιοακίμ Λεβ είπε μια λέξη που πολλοί μπορεί να μη σκέφτηκαν εκείνη τη στιγμή που έβλεπαν τον χαφ της Ρόμα να φωνάζει σε έναν εκ των βοηθών του Τζιαμπιέρο Βεντούρα στον πρόσφατο επαναληπτικό της Ιταλίας με τη Σουηδία για τα μπαράζ των προκριματικών του Μουντιάλ 2018 στο «Σαν Σίρο».

«Μεγαλείο...» αναφώνησε ο ομοσπονδιακός προπονητής της Γερμανίας όταν κλήθηκε να μιλήσει για την κίνηση του Ντε Ρόσι να αγριέψει για την οδηγία που πήρε να ξεκινήσει ζέσταμα ενώ η «σκουάντρα ατζούρα» είχε ανάγκη από παίκτη περισσότερο επιθετικογενή και δη τον Λορέντσο Ινσίνιε που είχε μείνει στον πάγκο.

Η ιστορία έγραψε πως η Ιταλία θα απουσιάσει για πρώτη φορά από τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου έπειτα από 60 χρόνια και ο Ντανιέλε Ντε Ρόσι, μαζί με τους Μπουφόν, Μπαρτσάλι και Κιελίνι έριξαν τους τίτλους τέλους της προσφοράς τους στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της πατρίδας τους με μια μεγάλη αποτυχία.

Ο χαφ της Ρόμα, ωστόσο, απέδειξε γι' ακόμα μια φορά πάρα πολλά για τον χαρακτήρα του. Αυτόν που έχουν λατρέψει οι οπαδοί των «τζιαλορόσι». Αυτόν που είδαν για πρώτη φορά το 2001 σε ηλικία 18 ετών και ακόμα και σήμερα, με τον πολύπειρο μέσο να έχει κλείσει τα 34 έτη ζωής, να μην έχει αλλάξει καθόλου, εκτός από τα τατουάζ, τα γένια, τη δύναμη στο κορμί και την πιο ώριμη και έμπειρη σκέψη στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι. Γιατί στον τρόπο που αντιμετωπίζει τα πράγματα, τη «δίψα» για το αποτέλεσμα, το δέσιμο με τον κόσμο και την λατρεία για τη Ρόμα, όλα έχουν παραμείνει όλα ίδια!

«Είμαστε περήφανοι που είμαστε Ρωμαίοι είτε χάνουμε είτε κερδίζουμε» είναι το μότο του και όσο μεγάλο μέρος της καρδιάς του καταλαμβάνει η ομάδα του, άλλο τόσο ανήκει και στην εθνική Ιταλίας. Με τη μπλε φανέλα έχει κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006, σταμάτησε στις 117 συμμετοχές όντας 4ος στην ιστορία, είχε 21 γκολ, καταλαμβάνοντας τη 12η θέση στη λίστα των σκόρερ και συμμετείχε συνολικά σε 8 μεγάλα τουρνουά (3 Μουντιάλ, 3 Euro και 2 Confederations Cup).

Είναι συνήθεια των Ιταλών να φωνάζουν δυνατά τη στιγμή της ανάκρουσης του εθνικού τους ύμνου πριν από τα ματς με το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, αλλά η σπίθα στα μάτια του Ντε Ρόσι και το παρουσιαστικό του, είναι από εκείνα που σε κάνουν από την πρώτη στιγμή να σκεφτείς ότι αυτό τον άνθρωπο δεν πρέπει να τον πεισμώσεις και να τον νευριάσεις.

Το γεγονός πως δέχθηκε δίχως δεύτερη σκέψη να μην παίξει καν στην αναμέτρηση που όπως εκτυλισσόταν γνώριζε ότι κατά πάσα πιθανότητα θα ήταν η τελευταία του με την εθνική ομάδα, φωνάζοντας έξαλλα «γιατί διάολο να παίξω εγώ; Χρειαζόμαστε επιθετικό...» στον επαναληπτικό των μπαράζ με τους Σουηδούς στο «Σαν Σίρο», αποδεικνύει και τον τρόπο με τον οποίο σκέφτεται.

Πάνω απ' όλα η ομάδα. Πάνω απ' όλα το καλό του συνόλου. Ποιος είναι αυτός που πάει να κλέψει τη δόξα ή να μπει στο ματς δίχως λόγο; Το μυαλό του παίρνει τέτοιες στροφές που οι Ιταλοί το θεωρούν δεδομένο ότι μόλις αποφασίσει ν' αποσυρθεί από την ενεργό δράση, θα ασχοληθεί με την προπονητική γιατί έχει μάθει τόσα πολλά και έχει τέτοια νοοτροπία που του ταιριάζει... γάντι. Μόνο μην κάνουν το λάθος οι παίκτες που θα έχει στη διάθεσή του και δεν υπακούσουν τις εντολές του...

Daniele De Rossi fuming at being told to come on instead of Insigne with the team needing a win has put a smile on my face.

The look of utter disgust at 0:07 is wonderful.pic.twitter.com/sYblxn8TUd

— HLTCO (@HLTCO) November 14, 2017

«Ήμασταν στ' αποδυτήρια και ήταν σαν να ήμασταν σε κηδεία... Κι όμως, δεν είχε πεθάνει κανείς. Είναι μια μαύρη περίοδος για το ποδόσφαιρο της Ιταλίας. Εγώ έχω φορέσει αυτή τη φανέλα για περισσότερα από 10 χρόνια και έχει έρθει η ώρα να τη βγάλω. Είναι περίεργο συναίσθημα, όμως πρέπει να συνεχίσουμε και να επενδύσουμε στο μέλλον» ήταν τα λόγια του, με δακρυσμένα μάτια, στην κάμερα λίγο μετά την αποτυχία πρόκρισης στα τελικά του Μουντιάλ του 2018 και το δικό του φινάλε στην εθνική ομάδα της χώρας του.

Κι όμως, παρά τον «πόνο» της στιγμής ήξερε πως έπρεπε ν' αναγνωρίσει στον αντίπαλο την ανωτερότητά του και να απολογηθεί, στην τελευταία του στιγμή ως μέλος της «σκουάντρα ατζούρα», για πράγματα που δεν του άρεσαν.

Ο Σουηδός αμυντικός, Πόντους Γιάνσον, μιλώντας στον Τύπο της πατρίδας του, φανέρωσε γιατί ο Ιταλός χαφ της Ρόμα είναι πραγματικά ένας... μάγκας με την απόλυτη έννοια του χαρακτηρισμού.

«Μας είπε συγχαρητήρια και απολογήθηκε για τη συμπεριφορά ορισμένων συμπαικτών του στο πρώτο ματς στη Στοκχόλμη, όπως επίσης και για τους Ιταλούς οπαδούς που αποδοκίμασαν τον εθνικό μας ύμνο.

Όλοι μας στο πούλμαν της επιστροφής το συζητούσαμε και δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε ότι ήταν τόσο κύριος... Ήταν μια από τις καλύτερες στιγμές μας στο άθλημα»

Σε επίπεδο συλλόγων, από εκείνο τον Οκτώβρη του 2001 και το ματς του Champions League με την Άντερλεχτ, ο Ντανιέλε Ντε Ρόσι δεν θα δεχόταν ν' ανταλλάξει με κανέναν τίτλο και καμία διάκριση όλα αυτά τα χρόνια που έχει συμπληρώσει όντας παρών στην ιστορία της Ρόμα.

Έπειτα από τόσα χρόνια, έχει φτάσει ν' αποτελεί μια ηγετική μορφή, ένα αγαπημένο παιδί για την εξέδρα, έναν ποδοσφαιριστή που... γουστάρει να παίζει γι' αυτή τη φανέλα, έναν άνθρωπο που έκλαψε όταν έπρεπε ν' αποχαιρετήσει τον Φραντσέσκο Τότι στην απόσυρση του «Capitano».

Έναν επαγγελματία αθλητή που μπορεί να έχει πανηγυρίσει μονάχα δύο Κύπελλα Ιταλίας αλλά η καρδιά του, οι αρχές του και η ψυχή του τον κάνουν να αισθάνεται τόσο γεμάτος που παίζει ποδόσφαιρο για την ομάδα που μεγαλώνοντας, συνήθισε να λατρεύει και να στηρίζει.

Ο τρόπος που πανηγύριζε μπροστά στον κόσμο, το κλάμα έντασης και χαράς έπειτα από παιχνίδια, οι... γροθιές στις διπλανές θέσεις και ο τρόπος που φώναζε το όνομα του Τζέκο έπειτα από γκολ σε ντέρμπι με τη Λάτσιο, είναι μερικά από τα στοιχεία που φανερώνουν ότι αυτός ο... αλήτης, έχει ψυχή λιονταριού.

Παίζει γιατί θέλει το καλό της φανέλας που φοράει κι όχι για να... βρεθεί εκείνος στο προσκήνιο. Ιδρώνει και παλεύει με όλους για να ξέρει ότι οι οπαδοί το βράδυ μετά το παιχνίδι θα είναι χαρούμενοι κι όχι για να κερδίσει ο ίδιος ένα τρομερό συμβόλαιο σε ένα άλλο μεγάλο ευρωπαϊκό κλαμπ. Δεν τον ενδιέφερε ποτέ να φύγει και δεν έφυγε ποτέ. Και δεν πρόκειται να τον ενδιαφέρει να γνωρίσει κάτι καινούριο σε αυτά τα τελευταία χρόνια της καριέρας του.

Είναι περήφανος... Romanisti