To τίμημα της επανάστασης το πληρώνει συνήθως βαρύτερα εκείνος που θα την ξεκινήσει, ιδίως αν έχει το σθένος να φτάσει έως το τέλος αδιαφορώντας, για το προσωπικό κόστος. Το σύστημα τιμωρεί όποιον αντιστέκεται με αιτία, εξοντώνει όμως όποιον το κάνει με αυταπάρνηση και ανιδιοτέλεια.

Είναι τα αισθήματα της αδικίας και της καταπίεσης, που βλέπεις να σκορπούν γύρω σου τη δυστυχία και το θάνατο και δεν σου επιτρέπουν να αναπνεύσεις. Έτσι, σε αναερόβιες συνθήκες δημιουργούνται ενώσεις, οι οποίες θα προκαλέσουν την αντίδραση που θα απελευθερώσει τέτοια ποσά ενέργειας ικανά να ισοπεδώσουν τα πάντα, για να χτιστούν όλα ξανά από την αρχή με σεβασμό στην «πολεοδομία» των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Ο Πίτερ Νόρμαν είναι μέχρι και σήμερα ο ταχύτερος 200άρης στην ιστορία της Αυστραλίας. Στον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων του Μεξικού, το 1968, λίγους μήνες μετά τη δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ θα σταθεί στο πλευρό των Αμερικανών Τόμι Σμιθ και Τζον Κάρλος, διαμαρτυρόμενος για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Οι δύο μαύροι αθλητές μετά την κατάκτηση του χρυσού και χάλκινου μεταλλίου, αντίστοιχα, πλησίασαν τον Νόρμαν και του αποκάλυψαν τις προθέσεις τους να διαμαρτυρηθούν πάνω στο βάθρο, υψώνοντας τις γροθιές τους, φορώντας μαύρα γάντια και τον ρώτησαν αν πιστεύει στα ανθρώπινα δικαιώματα.

Ο Νόρμαν απάντησε: «θα σταθώ στο πλάι σας», με τον Κάρλος θυμάται ότι, «Περίμενα να δω φόβο στα μάτια του αλλά αντ΄ αυτού είδα αγάπη...»

Ζητά μάλιστα, να φορέσει και ο ίδιος την ολυμπιακή κονκάρδα για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Σμιθ και Κάρλος δεν έχουν τρίτη, όμως ο Αμερικανός κωπηλάτης Χόφμαν που είναι «παρών» στη συζήτηση προσφέρεται να δώσει τη δική του.

Λίγο προτού ανέβουν στο βάθρο o Kάρλος διαπίστωσε ότι είχε ξεχάσει το ζευγάρι τα μαύρα γάντια του στο Ολυμπιακό Χωριό, με τον Νόρμαν να τους ενθαρρύνει να μοιραστούν από ένα γάντι, όπως κι έγινε. Οι υψωμένες γροθιές που συμβολίζουν την «Black Power» θα γίνουν έμβλημα αντίστασης, με τους δύο μαύρους επαναστάτες να το πληρώνουν άμεσα με την εκδίωξη τους από το Ολυμπιακό Χωριό και τον εξοβελισμό τους από τον αθλητισμό, γεγονός που προκάλεσε ασφυξία στους ίδιους και τις οικογένειες τους. Τα χρόνια πέρασαν και οι αγώνες των δύο αθλητών δικαιώθηκαν, με την Πολιτεία να τους τιμά. Δεν συνέβη το ίδιο όμως και για τον Πίτερ Νόρμαν.

Σε αυτόν δεν αναγνωρίστηκε ποτέ το δικαίωμα ότι πάλεψε για τους Αβορίγινες της Αυστραλίας και όλους καταπιεσμένους που δεν ήταν λευκοί.

Το 1972 η αυστραλιανή ολυμπιακή επιτροπή δεν επέτρεψε στον Νόρμαν να πάει στους Αγώνες του Μονάχου, παρότι είχε πιάσει το όριο. Τρεις δεκαετίες αργότερα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ το 2000, μπορεί η τελετή Έναρξης να άνοιξε με τον χορό αβορίγινων, όμως ο Νόρμαν παρέμενε εξοστρακισμένος στην ίδια του την πατρίδα.

Το 1985 στη διάρκεια ενός φιλανθρωπικού αγώνα υπέστη ρήξη Αχιλλείου τένοντα και παραολίγον να ακρωτηριαστεί το πόδι του, το οποίο έπαθε γάγγραινα. Η απόρριψη, οι οικονομικές δυσκολίες τον οδήγησαν στην κατάθλιψη, το αλκοόλ και τα παυσίπονα. Έφυγε εθισμένος σε ηλικία 64 ετών στις 3 Οκτωβρίου του 2006. Οι Τόμι Σμιθ και Τζον Κάρλος ταξίδεψαν στην Αυστραλία και σήκωσαν στους ώμους τους το φτηνό φέρετρο για το τελευταίο κατευόδιο.

«Ο Πίτερ ήταν ένας μοναχικός στρατιώτης. Επέλεξε εσκεμμένα να θυσιαστεί για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Δεν υπάρχει άλλος εκτός από αυτόν που η Αυστραλία θα έπρεπε να αναγνωρίζει και να τιμά. Πλήρωσε το αντίτιμο της επιλογής του. Δεν ήταν απλά μία κίνηση για να μας βοηθήσει, ήταν ο αγώνας του. Ήταν ένας λευκός Αυστραλός ανάμεσα σε δύο έγχρωμους που στάθηκαν μαζί τη στιγμή της νίκης, ενωμένοι για τον ίδιο αγώνα», επεσήμανε ο Τζον Κάρλος.

Η κυβέρνηση της Αυστραλίας άργησε πολύ να ζητήσει συγγνώμη. Συγκεκριμένα το έκανε 6 χρόνια μετά το θάνατο του, το 2012.

Συγκεκριμένα το Αυστραλιανό κοινοβούλιο βούτηξε μόνο του στη κολυμβήθρα του Σιλωάμ παίρνοντας άφεση αμαρτιών με την παρακάτω δήλωση: «Αυτή η Βουλή αναγνωρίζει τις εξαιρετικές αθλητικές επιδόσεις που Πίτερ Νόρμαν που κέρδισε το ασημένιο μετάλλιο στα 200μ. το 1968 στους Ολυμπιακούς του Μεξικού με χρόνο 20.06 το οποίο δεν έχει καταρριφθεί ακόμα στη χώρα μας.

Αναγνωρίζει την γενναιότητα του Πίτερ Νόρμαν να φορέσει την κονκάρδα για τα ανθρώπινα δικαιώματα στο βάθρο, σε αλληλεγγύη με τους Αφροαμερικανούς αθλητές Τόμι Σμιθ και Τζον Κάρλος που χαιρέτησαν με την γροθιά της Μαύρης Δύναμης.

Ζητάει συγγνώμη από τον Πίτερ Νόρμαν για το λάθος που έγινε από την Αυστραλία με τον να μην τον στείλει το 1972 στους Ολυμπιακούς του Μονάχου αν και ήταν ικανός και αναγνωρίζει τον δυναμικό ρόλο που ο Πίτερ Νόρμαν έπαιξε στην αντιμετώπιση του ρατσισμού»

Αν και μιγάς ο Κόλιν Κάπερνικ έγινε επαναστάτης χωρίς αιτία, αφού μέχρι και πέρυσι ήταν από τους πιο καλοπληρωμένους και προβεβλημένους ποδοσφαιριστές στις ΗΠΑ. Ένα χρόνο μετά η απόφαση του να γονατίσει σε ένα φιλικό ματς στη διάρκεια ανάκρουσης του εθνικού ύμνου των ΗΠΑ, προκειμένου να ενισχύσει το κίνημα «Βlach Lives Matter», τον αφήνει εκτός NFL.

«Δεν πρόκειται να σταθώ περήφανος μπροστά στη σημαίας μίας χώρας που καταπιέζει τους μαύρους ανθρώπους και τους έγχρωμους», θα πει τότε ο 28χρονος Κάπερνικ, ενώ λίγο αργότερα στα αποδυτήρια θα απαριθμήσει ονόματα μαύρων Αμερικανών που έχασαν τη ζωή τους λόγω της αστυνομικής βίας: «Δεν μπορώ να δω ακόμη μία Σάντρα Μπλαντ, έναν: Ταμίρ Ράις, Γουόλτερ Σκοτ, Έρικ Γκάρνερ. Πότε υψώνουμε ανάστημα και λέμε ότι αυτό δεν είναι σωστό; Εσείς (οι αστυνομικοί) φοράτε ένα σήμα και υποτίθεται πρέπει να μας προσέχετε όχι να μας δολοφονείτε».

Η κίνηση του θα βρει εκατοντάδες μιμητές και αυτό θα ενοχλήσει.

Ένας πάστορας στην Αλαμπάμα, ονόματι Άλεν Τζόνερ θα αντιδράσει άμεσα και θα ζητήσει ενώπιον του ποιμνίου του τη θανατική καταδίκη του Κάπερνικ: «Αν δεν θέλεις να σταθείς όρθιος στην ώρα ανάκρουσης του εθνικού ύμνου μπορείς να σταθείς στον τοίχο για να σε πυροβολήσουν οι στρατιώτες μας».

Η απήχηση που είχε η ειρηνική διαμαρτυρία του σύγχρονου Μοχάμεντ Αλί, θα βγάλει για μία ακόμη φορά εκτός εαυτού τον πρόεδρο των ΗΠΑ, Ντόναλτ Τραμπ, ο οποίος σε ένα ακόμη κήρυγμα μίσους θα πει: «Δεν θα λατρεύατε να δείτε έναν από τους ιδιωκτήτες των ομάδων του NFL να λένε σε κάποιον δεν σέβεται τη συμαία, “Βγάλτε αυτόν τον πουτάνας γιο έξω από το γήπεδο τώρα. Απολύεται!”»

Oι παίκτες του ΝFL αντιστέκονται αλλά το σύστημα, προσπαθεί πεισματικά να τους φημώσει. Ο άνθρωπος που πέρυσι οδήγησε τους 49ers, στον τελικό του Super Bowl είναι πλέον στα αζήτητα...

Νόρμαν και Κάπερνικ δεν διάβασαν ίσως ποτέ τους στίχους του Ανδρέα Κάλβου: «Όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται, ζυγόν δουλείας, ας έχωσι· θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία», όμως το θάρρος τους αποτελεί φάρο για όλους τους καταπιεσμένους ανθρώπους.