Για τον Αλ Πατσίνο, η φράση «υψηλό επίπεδο» είναι μια έννοια που, εν είδει προσδιορισμού, τον δείχνει. Όσον αφορά στην ηθοποιία, ο ίδιος είναι το υψηλό επίπεδο. Η υποκριτική. Ένας τύπος που μπορεί να παίξει ρόλους οι οποίοι ενέχουν υψηλό ποσοστό ρίσκου.

Ο Άλφρεντο Πατσίνο ρίχνει τα ζάρια και κάνει φάρσες, φουσκώνει το στόμα και ερωτεύεται τη Φράνκι, ενώ ως τυφλός οδηγός μιας θεσπέσιας Φεράρι δεν αφήνει το γκάζι ούτε στις στροφές.

Παίζει με τα γένια του στο Σέρπικο, κάνει μαθήματα ζωής στον ανιψιό του στο Άρωμα Γυναίκας, κυνηγά τον Ντε Νίρο στην φθηνή ταινία που λέγεται Heat, την οποία, εν τούτοις, αξίζει να παρακολουθήσουμε επειδή η λάμψη των ιερών τεράτων διαπερνά το σελιλόιντ και ανυψώνει την αισθητική της εικόνας.

Απατεώνας και προδομένος, ερωτευμένος με το μαύρο παλτό του, μπλεγμένος στα ναρκωτικά και την ασυδοσία, διάβολος κανονικός που κουβαλά μαζί του κάθε λογής πειρασμό για να κοροϊδέψει τους ανθρώπους, ο Σημαδεμένος Αλφρέντο Τζέιμς Πατσίνο, ένας Τόνι Μοντάνα της αιωνιότητας, είχε πολιτικό φρόνημα που δεν άρεσε καθόλου στην Ακαδημία, η οποία συνέχισε (πολλά χρόνια μετά τον ΜακΚαρθισμό) να προμηθεύει Όσκαρ σε ανθρώπους που ανύψωναν την ελευθερία της και όχι σε εκείνους που είχαν ως σήμα κατατεθέν την ελευθερία της έκφρασης.

Ένας κατʼ εξοχήν θεατρικός ηθοποιός, ο Αλ Πατσίνο έφερε στον κινηματογράφο τη δύναμη της φωνής. Στις ταινίες που πρωταγωνιστεί, ο ίδιος είναι το απόλυτο οπτικό και ακουστικό εφέ.

Στην ηλικία των 77 κάνει κάτι διαφορετικό. Η HBO δημοσίευσε τις πρώτες φωτογραφίες του ως Τζόι Πατέρνο, ο οποίος ήταν ο προπονητής με τις περισσότερες νίκες στο κολεγιακό ποδόσφαιρο, αλλά κατηγορήθηκε ότι συγκάλυψε το σκάνδαλο σεξουαλικής κακοποίησης νεαρών αγοριών από τον βοηθό του Τζέρι Σαντούνσκι στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια.

Πλέον είναι αποκομμένος από το σύνηθες μοτίβο του, χωρίς να θυμίζει καθόλου τον Μάικλ Κορλεόνε, χωρίς να είναι αδιάφθορος όπως στο Insider, χωρίς να φθείρει την εικόνα του όπως στην Υπόθεση Καρλίτο, και χωρίς να είναι φανατικός θαυμαστής ενός αθλητή όπως στο Any Given Sunday.

Ο Αλ Πατσίνο, βραβευμένος ηθοποιός με θεατρικές τιμές, με βραβεία συνολικής προσφοράς, δεν δίστασε να ρισκάρει με την ταινία Ψάχνοντας τον Ρίτσαρντ, που αναφέρεται στον βασιλιά Ριχάρδο και η οποία το 1996 δεν σημείωσε επιτυχία αν και διαφημίστηκε.

Από το 1971 και μετά, το εκφραστικό πρόσωπό του γράφει την δική του κυτταρική ιστορία στην οθόνη. Σαν αληθινός Χουντινί, μετατρέπει τους μαγικούς χαρακτήρες του σε κομμάτια της εκρηκτικής ζωής. Δεν έχει την απρόσιτη υφή του Ντε Νίρο ούτε την τρομακτική απλότητα του Νίκολσον, αλλά είναι και από τα δύο. Είναι στοιχείο, δεν έχει στοιχεία.

Οι πράξεις του πηγάζουν από την ανομολόγητη ιδιοσυγκρασία του.

Ποτέ ένας εργάτης δεν είχε τόσο ταλέντο. Ποτέ ένα τέτοιο ταλέντο αποφάσισε να είναι εργάτης. Ο Πατσίνο, αγαπημένος όλων των σκηνοθετών που έχει συνεργαστεί, το αστέρι του Φράνσις Φορντ Κόπολα στα μικράτα του, στο δεύτερο μέρος της μυθικής τριλογίας του Νονού. Ο Πατσίνο με τους εξωφρενικούς δεύτερους ρόλους, αυτούς του συμπρωταγωνιστή, όπως στην ταινία Ντικ Τρέισι.

Όταν πηγαίνεις στον κινηματογράφο για να τον παρακολουθήσεις, είναι πολύ πιθανό να μην θυμάσαι τον τίτλο της ταινίας στην οποία πρωταγωνιστεί. Αλλά γνωρίζεις ότι κάπου, που τώρα έχει κολλήσει το μυαλό σου και δεν μπορείς να το βρεις, παίζει ο Πατσίνο.

Κι αυτός είναι ο λόγος για να πας στον κινηματογράφο, να μην αγοράσεις ποπ κορν, ψάχνοντας τη διασκέδαση σε διαφορετικά κατατόπια. Επειδή ο Πατσίνο είναι η διασκέδαση.