Θυμάσαι την πρώτη πρώτη φορά που είδες την ΑΕΚ ;

Ναι αμέ! Δεν ήταν κανένα σπουδαίο παιχνίδι, ήταν ένα φιλικό με την Αούστρια Βιέννης. Ήμουν 10 χρόνων και ήταν Αύγουστος, τότε δεν έκαναν προετοιμασία τον Ιούλιο, ήταν λιγότερο εντατικό το άθλημα. Χάσαμε με σκορ 2-0 θυμάμαι.

Εσύ απογοητευμένος ή ενθουσιασμένος με την πρώτη σου παρουσία στο γήπεδο ;

Ήταν γλυκόπικρο... Ωραία ήταν που πήγαμε, δεν ήταν ωραία που χάσαμε.

Φιλαδέλφεια φαντάζομαι. Πήγαινες συχνά;

Φιλαδέλφεια ναι. Δεν πήγαινα συχνά, γιατί εγώ είμαι γέννημα Καλαματιανός, αλλά θρέμμα Αμπελοκηπιώτης, δίπλα στη Λεωφόρο...

Οπότε σου 'ρχόταν πιο εύκολο να βλέπεις Παναθηναϊκό ...

Ναι μου ήταν πιο εύκολο και ειδικά με κάτι ομάδες τύπου Ρόδος, Δόξα Δράμας, Γιάννενα ήταν κάτι αγώνες, που ήταν ήρεμα τα πράγματα, ο Παναθηναϊκός τη δεκαετία του '80 συνήθως κέρδιζε εύκολα με κάτι 3-0 ή 4-0 και ήταν ωραία απογεύματα με τους μπαμπάδες, με ποδόσφαιρο, με φελιζόλ, με σουβλάκια, ήταν ωραία φάση. Στην ΑΕΚ αντίθετα, επειδή ήταν μακριά, πήγαινα σε πιο μεγάλους αγώνες, σε ντέρμπι, σε παιχνίδια που δεν ήθελα να χάσω.

Ήταν πιο ωραίο το ποδόσφαιρο, όταν το παρακολουθούσες σαν ουδέτερος ή γούσταρες να παθιάζεσαι βλέποντας την ομάδα σου, να ανεβαίνει η αδρεναλίνη;

Εγώ το ποδόσφαιρο το έβλεπα σαν σινεμά, οπότε ποτέ δε με χάλαγε. Μου άρεσε σαν κυριακάτικη μεσημεριανή βόλτα και θυμάμαι πάντα τη μάνα μου, να γκρινιάζει, που αργήσαμε για το φαγητό.

Όταν γκρεμίστηκε το γήπεδο της Φιλαδέλφειας, ένιωσες κάπως;

(παύση) Κρατιέμαι και δεν σου απαντάω γρήγορα, γιατί ψάχνω τη λέξη τη σωστή... εεε εντάξει ας μην κρυβόμαστε, μαλάκας ένιωσα.

Που δεν ήταν προετοιμασμένη η διάδοχη κατάσταση;

Ε βέβαια! Είναι δυνατόν, να έχεις ένα γήπεδο και να το γκρεμίζεις, επειδή σου τάξανε, ότι θα μπει στα Ολυμπιακά έργα, χωρίς να έχεις καμιά δέσμευση; Ήταν τραγωδία για την ΑΕΚ αυτό. Εκείνη τη στιγμή δεν είχαμε συνειδητοποιήσει το μέγεθος της τραγωδίας αυτής...

Τώρα με την προοπτική της ανέγερσης του νέου γηπέδου, πώς νιώθεις;

Κοίταξε, θέλω να σου πω, ότι εγώ την αγαπάω πάρα πολύ την ΑΕΚ, είναι καλό προφανώς να φτιαχτεί το νέο γήπεδο, αλλά δεν είναι τόσο πολύ μέσα στην καθημερινότητά μου, δεν ξημεροβραδιάζομαι με τη σκέψη. Τώρα άμα φτιαχτεί κι όταν φτιαχτεί, με πολλή χαρά θα πάω.Είμαι βέβαια πολύ περίεργος, πως θα λέγονται οι θύρες. Δηλαδή αν λέγεται το γήπεδο “Αγιά Σοφιά”, θέλω να δω, αν οι θύρες θα λέγονται “Καπαδοκία” κλπ, αν θά 'χουν νούμερα δηλαδή ή θα πάρουν ονόματα από χαμένες πατρίδες. Εν πάση περιπτώσει ας φτιαχτεί το γήπεδο κι ας λέγονται οι θύρες όπως νά 'ναι...

Σκεπαστή να έχει ;

Ας έχει, για να μην κρυώνουν τα παιδιά... (γέλια)

Θα έχει πάντως μεγάλο ενδιαφέρον το συναίσθημά σου, αν δώσεις εκεί κάποια στιγμή καμιά συναυλία, αλήθεια στην παλιά την Φιλαδέλφεια είχες παίξει;

Όχι σε κανένα μεγάλο γήπεδο της Αθήνας δεν έχω παίξει, έχω παίξει σε πάρα πολλά μεγάλα γήπεδα της επαρχίας το '99-'00, όταν με πήρε μαζί του ο Βασίλης ο Παπακωνσταντίνου σε περιοδεία. Δε συνηθίζω να παίζω σε γήπεδα, περισσότερο σε ανοικτά θέατρα. Το μόνο γήπεδο που έχω παίξει, είναι το Καλιμάρμαρο, όπου είναι πολύ ωραίο το συναίσθημα, απλά εκεί είναι αλλού ο κόσμος, αλλού εσύ. Δεν είναι πολύ κοντινό το αίσθημα. Είχα παίξει εκεί πέρσι με τον Ξαρχάκο και πριν τρία χρόνια με τον Μαχαιρίτσα.

Μια που μιλάς για τις συνεργασίες αυτές, είσαι ένας άνθρωπος που σε προ-τιμούν πάρα πολλοί συνάδελφοί σου και σε καλούν σε αφιερωματικές συναυλίες ή σε δικές τους προσωπικές συναυλίες. Έχει να κάνει με τις φιλίες σας και τις καλές προσωπικές σας σχέσεις ή σε καλούν κι άνθρωποι με τους οποίους ελάχιστα γνωρίζεσαι, γιατί σε εκτιμούν καλλιτεχνικά;

Συμβαίνουν και τα δυο, αλλά δεν πάω... Δεν πάω γιατί εξοντώνομαι, έχουν μαζευτεί πάρα πολλές συναυλίες, έχουν μαζευτεί πάνω από 100 συναυλίες το χρόνο, που αν προσθέσεις κι αυτές των φίλων, είναι καμιά εικοσαριά, οπότε μαζεύονται γύρω στις 120 συναυλίες το χρόνο, που σημαίνει ότι περίπου μια στις δυο μέρες παίζω, έτσι; Δυσκολεύομαι να πηγαίνω, εκτός πια αν έχω πολύ κοντινή προσωπική σχέση.

Είναι πάντως η καλύτερη μορφή έκφρασης της δουλειάς σου, του καλλιτεχνικού σου έργου ή προτιμάς τον χειμώνα, όταν κλείνεσαι σε πιο μικρές μουσικές σκηνές;

Όχι μ' αρέσουν και τα δύο, απλώς είναι άλλη δουλειά, είναι πολύ διαφορετικό και πολύ πιο κουραστικό το καλοκαίρι.

Ασχολήθηκες ποτέ με τον αθλητισμό πιο ενεργά απ' ότι ως θεατής ;

Ναι ρε, έπαιζα πολλά χρόνια στους Αμπελοκήπους με προπονητή τον Καλαφατάκη!

Μαζι με Τζανή Σταυρακόπουλο; Αυτό είναι άγνωστο κομμάτι της ιστορίας!

Άγνωστο σε σένα, γνωστό είναι, το είχε βγάλει ο Παπαδογιάννης πρώτος. Ο Τζανής κι ο Φλώρος ήταν παιδιά μου.

Τι ήσουν, play maker ;

Ε βέβαια, play maker ήμουν, 1,74 είμαι, τι άλλο νά 'μουν; Βέβαια εγώ ξέρω όλες τις θέσεις, γιατί έπαιζα από παιδικό και στο παιδικό ήμουν 1,70, δεν ψήλωσα άλλο μετά. Οπότε με ξεκίνησαν 4άρι, μετά 3άρι και μεγαλώνοντας κατέβαινα θέσεις.

Έμαθες δηλαδή να παίζεις με πλάτη και να κάνεις ραβερσέ;

Ναι είχε μεγάλη πλάκα αυτό! Μετά έπαιξα 3-4 χρόνια εφηβικό και αντρικό κι όταν οι Αμπελόκηποι άρχισαν να ανεβαίνουν καλπάζοντας 7 κατηγορίες, τις πρώτες δύο χρονιές ήμουν το δεύτερο play maker. Μετά πήγα στην Κρήτη, σπούδασα στο Μαθηματικό, αλλά πρόλαβα κι έπαιξα ημιεπαγγελματικά μπάσκετ γύρω στα 5 χρόνια.

Τώρα βλέπεις μπάσκετ ή ποδόσφαιρο περισσότερο;

Μπάσκετ βλέπω, ποδόσφαιρο βλέπω μόνο, όταν παίζει η ΑΕΚ για καθαρά ιδιοτελείς και συναισθηματικούς λόγους.

Δηλαδή αν παίζουν μπάλα Ξάνθη-Λεβαδειακός και μπάσκετ Κολοσσός Ρόδου-Ρέθυμνο, τι θα δεις;

(γέλια) Όχι ρε, ποιο Ξάνθη – Λεβαδειακός, γιατί να το δω ; Αν παίζουν ταυτόχρονα κάνα Σάββατο απόγευμα και δεν έχω τι άλλο να κάνω, δαγκωτό το μπάσκετ.

Πες μου την αλήθεια, ο Παπαδογιάννης έβγαλε τη σχέση σου με το μπάσκετ επειδή σε θυμόταν ή του το είπες σε συνέντευξη;

Το είχε πει μια φορά ο Φίλιππος ο Συρίγος, σε μια εκπομπή-αφιέρωμα του Σπύρου του Παπαδόπουλου στον Θάνο Μικρούτσικο κι από 'κει το άκουσε ο Παπαδογιάννης και το έψαξε. Εντάξει μετά το '87 είχαμε βρεθεί γενικά και το είχε πει κι ο Παταβούκας με τον οποίο είμαστε φίλοι κι ο Μέμος ο Ιωάννου...

Τώρα που τα λες ένα-ένα τα ονόματα, νιώθω ότι υπάρχει μια συγγένεια μεταξύ σας. Ο Παταβούκας, ο Μέμος Ιωάννου, ο Παπαδογιάννης, εσύ, ενώ δεν μπορώ να την πω μπασκετική ή μουσική συγγένεια, υπάρχει μια αισθητική συγγένεια μεταξύ σας. Σε αντίθεση με άλλες ακαλαίσθητες συγγένειες αυτού του συρφετού τραγουδιστών-αθλητών-δημοσιογράφων, που βλέπω τελευταία ειδικά στα social media. Τελικά ο τέντζερης κυλάει και το βρίσκει το καπάκι...

Πιθανότατα αλλά εγώ πάντα από παιδί προσέγγιζα τους ανθρώπους από ένστικτο. Δηλαδή αν μου ταίριαζε το πρόσωπο ή όχι και μετά σκεφτόμουν τι ομάδα είναι και μετά τι ψηφίζει. Μετά μην ξεχνάς, ότι με όλους αυτούς έχω μεγαλώσει στην ίδια γειτονιά έτσι; Ο Παταβούκας ερχόταν στην παιδική κι έπαιζε μπάσκετ, όταν ήταν στον Αστέρα, ο Μέμος ήταν πάντα στην παιδική χαρά στους Αμπελοκήπους, ο Καλαφατάκης, όλοι αυτοί ήταν οι μεγάλοι της γειτονιάς. Όταν έχεις παίξει στη ζωή σου 300 διπλά με τον Μέμο Ιωάννου και μετά τον βλέπεις να σηκώνει το Ευρωμπάσκετ, νιώθεις ότι ψηλώνεις εσύ, κάτι φουσκώνει μέσα σου.

Φεύγουμε λίγο από τα αθλητικά, πες μου αν διαβάζεις κάτι αυτή την εποχή.

Α, διαβάζω πολλά πράγματα, είμαι γενικά σε φάση διαβάσματος. Τώρα διαβάζω το βιβλίο με διηγήματα του Στήβεν Κινγκ “Το παζάρι των κακών ονείρων” και το συστήνω, είναι πολύ καλό. Πριν διάβαζα “Την παγίδα του νερού” της Πόλα Χώκινς, είναι η συγγραφέας που έγραψε “Το κορίτσι του τρένου”, επίσης πολύ ωραίο βιβλίο αυτό το καινούργιο της. Πριν διάβασα ένα βιβλίο ενός Έλληνα συγγραφέα, που δεν γνώριζα, του Λευτέρη Γιαννακουδάκη, το βιβλίο λέγεται “Σκιά” και το επέλεξα από το οπισθόφυλλο, γιατί διαδραματίζεται στο Ηράκλειο το βρώμικο '89, που ήμουν κι εγώ εκεί και το διάβασα απνευστί, ήταν εξαιρετικό.

Εκτός από τον αναγνωστικό οργασμό, εσύ γράφεις αυτόν καιρό;

Δεν γράφω, είμαι σε εκδοτικό οργασμό, ετοιμάζω έναν δίσκο των Τόκα – Αλκαίου με 10 τραγούδια τους ανέκδοτα, που μου εμπιστεύτηκαν οι οικογένειές τους, να τα εκδώσω και ταυτόχρονα θα επανεκδοθεί το βιβλίο μου “Αγύριστο κεφάλι-ο Άλκης Αλκαίος που γνώρισα” επειδή εξαντλήθηκε και θα επανεκδοθεί σε αναθεωρημένη έκδοση με νέο πρόλογο κι επίλογο. Θα τελειώσω αυτά τα δύο project και μετά θα γράψω κάτι, θα δούμε.

Πόσο κοντά ή μακριά είναι για σένα η διαδικασία της συγγραφής ενός βιβλίου με τη δημιουργία ενός τραγουδιού;

Κοίτα οι τεχνικές είναι τελείως διαφορετικές, αλλά η ψίχα είναι η ίδια. Εγώ θέλω να αφηγούμαι, μ' αρέσουν οι ιστορίες κι από τραγούδια μ' αρέσουν τα αφηγηματικά τραγούδια, είτε τα γράφω, είτε τ' ακούω. Μ΄ αρέσει να είμαι αφηγητής, αλλά και ακροατής ιστοριών.

Σινεμά πας καθόλου; Είδες κάποια καλή ταινία τελευταία;

Δεν πολυπάω σινεμά, τελευταία είδα το “Logan” το τελευταίο των X Men και μ' άρεσε, αλλά βλέπω πάρα πολλές παιδικές ταινίες, τώρα που η Ευγενία έγινε οκτώμιση. Είδαμε το “Sing” και τρελάθηκα, είδαμε το “Kubo και δύο χορδές” που ήταν συγκλονιστικό, η Ευγενία φοβήθηκε, γιατί ήταν σχεδόν θρίλερ, εγώ καθόλου! Έχω δει δηλαδή παιδικά αριστουργήματα. Βέβαια έχω δει και 134 φορές τον Ρατατούη, έμαθα πια τους διαλόγους απ' έξω. Ως γνωστόν τα παιδιά δεν είναι “είδα κάτι – τό ΄χω δει”, είναι “είδα κάτι – ααα μ΄αρέσει”.

Μάλλον τα παιδιά λειτουργούν με τις ταινίες όπως κάποτε εμείς με τα βινύλια, που λιώναμε συγκεκριμένα τραγούδια κι αυλάκωνε ο δίσκος. Μίλτο αν σου δημιουργούσα με μαγικό τρόπο ένα κενό 5 ημερών μέσα στο καλοκαιρινό σου πρόγραμμα, έχεις κάποιο μέρος ως απωθημένο, στο οποίο θα ήθελες να ταξιδέψεις ;

Θα μου δημιουργούσες μια πολύ μεγάλη σύγχυση (γέλια). Δε θα μου έφταναν 5 μέρες, για να ταξιδέψω εκεί που έχω απωθημένο. Δεν έχω πάει ποτέ στην Κούβα, αλλά 5 μέρες είναι λίγες. Θά 'θελα να ταξιδέψω και στην Αμερική, έχω πάει Νέα Υόρκη, αλλά θα ήθελα να πάω και σε λιγότερο φημισμένα μέρη.

Νησί αγαπημένο πλην Κρήτης ;

(αναστεναγμός) Ω αγαπώ πολλά νησιά! Μ' αρέσει η Μήλος, η Ρόδος, αν και πολύ μεγάλο νησί, μ΄αρέσει πολύ η Σαντορίνη, αλλά τον Ιούνιο και τον Σεπτέμβριο, μ΄αρέσει και η Λευκάδα. Πεθαίνω για τα Κύθηρα, τ΄αγαπώ πάρα πολύ.

Δε θέλω να σε ρωτήσω τίποτα για τα κοινωνικοπολιτικά, όχι γιατί δεν έχεις να πεις, αλλά γιατί εγώ χαλιέμαι να σου πω την αλήθεια...

Δε θες να χαλάσουμε τα στομάχια μας καλοκαιριάτικα ; (γέλια)

Περνάς ποτέ από την φάση να μη θες να ακούς ειδήσεις, να μη θες να έχεις πολλή επαφή με ό,τι συμβαίνει γύρω μας;

Όχι έχω δυστυχώς αυτή τη διαστροφή, να θέλω να ξέρω τι συμβαίνει, να θέλω να ενημερώνομαι.

Σε χαλάει;

Πάρα πολύ. Κάποιες εποχές δε με επηρεάζει τόσο, αλλά υπάρχουν και μέρες, που με ζορίζει πάρα πολύ. Δεν μπορώ ας πούμε να χωνέψω, αυτό που συμβαίνει με αυτούς τους ανθρώπους, που τους ξέβρασαν τα κύματα εδώ και τους φερόμαστε όπως μπορούμε κι από την άλλη, αυτοί δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, δεν μπορώ να το χωνέψω αυτό.

Εσύ θα έφευγες στο εξωτερικό αν ήσουν νεώτερος, μια που η μουσική είναι γλώσσα παγκόσμια, δε βάζει φραγμούς ;

Κοίτα εγώ δε γράφω μουσική, γράφω τραγούδια, οπότε το θέμα της γλώσσας είναι περιοριστικό. Δε θα ήθελα να παίζω μόνο σε κοινότητες Ελλήνων στο εξωτερικό που ακούνε Καζαντζίδη, τον οποίο αγαπώ πολύ, αλλά δε θα ήθελα να κάνω μόνο αυτό.

Αν συνεργαζόσουν με στιχουργό που θα έγραφε το αγγλικό στίχο;

Δεν το ξέρω αυτό. Προς το παρόν μ΄αρέσει να αφηγούμαι ιστορίες δικές μου ή άλλων που ζηλεύω τα λόγια τους, όπως ο Άλκης Αλκαίος, ο Οδυσσέας Ιωάννου, ο Μάνος Ελευθερίου...

Ας επιστρέψουμε για το τέλος στα αθλητικά, επειδή μ΄αρέσουν πολύ οι ιστορίες και τα στιγμιότυπα, αν σου έλεγα να θυμηθείς κάτι το οποίο να το ξαναβάλεις σε replay να παίξει, τι θα ήταν αυτό; Μια στιγμή που θυμάσαι έντονα, είτε έχει να κάνει με την ΑΕΚ, είτε με κάτι άλλο ;

Θα αδικήσω στιγμές, γιατί είναι 5-6 πάρα πολύ κεντρικές. Ας πούμε το 6-1 με την Πόρτο, όταν ήμουν πιτσιρικάς, ή το 6-1 στο Κύπελλο με τον Ολυμπιακό επίσης. Θυμάμαι και τα 400 πέναλτι που σούταραν στο Τελικό με τον Ολυμπιακό τώρα πιο πρόσφατα ...

Εκεί με τον “επίμονο κηπουρό” Αντώνη Νικοπολίδη, που τό 'βαλε στο τέλος...

Εκεί εκεί αυτό... Μπορώ να θυμηθώ, όταν έγινε και η τραγωδία στη Θύρα 7, η τραγωδία της Θύρας 6 για την ακρίβεια. Ήμουν μεσα παιδί 5ης δημοτικού, μας είχε πάρει ένας φίλος του πατέρα μου με το γιο του, Ολυμπιακοί εκείνοι, ΑΕΚ εγώ, αλλά τότε δεν υπήρχε θέμα, πηγαίναμε μαζί στο γήπεδο. Ήμασταν στη Θύρα 5 και τότε όλοι οι πατεράδες μάς έπαιρναν και φεύγαμε πέντε λεπτά πριν. Χάναμε ήδη και 5-0, ήμουν καταρακωμένος, να φανταστείς το έκτο γκολ, το άκουσα απ' έξω. Νομίζω ότι ζω από την απόφαση του κυρ Αντρέα, να μας πάρει να φύγουμε πριν το συνωστισμό. Οι Θύρες 5 και 6 είχαν την ίδια έξοδο, οπότε φύγαμε ευτυχώς νωρίτερα και σε μια εποχή το '80 χωρίς κινητά κλπ, μόλις φτάσαμε σπίτι , οι μανάδες μας ήδη μας έκλαιγαν. Δε θα το ξεχάσω ποτέ αυτό, ήταν συγκλονιστικό, πως η ανθρώπινη βλακεία μπορεί να οδηγήσει σε μια τραγωδία.

Αν σε γυρνούσα πίσω στα χρόνια που πηγαίναμε όλοι μαζί γήπεδο ποιο ματς θα πήγαινες να δεις και ποιους αντιπάλους – φίλους σου θα έπαιρνες μαζί γαι την καζούρα ;

Θα βλέπαμε ΑΕΚ – Παναθηναικός, θα έπαιρνα μαζί τον Μικρούτσικο και τον Μαχαιρίτσα και δε θα μας έμενε άντερο! Δυστυχώς δε θα έπαιρνα μαζί κανέναν φίλο Ολυμπιακό, γιατί ακόμα και οι πιο ευαίσθητοι κι ευφυείς από αυτούς, όταν τους μιλάς για τον Ολυμπιακό, χάνουν το χιούμορ τους.

Σε διαβεβαιώνω ως κάτοικος Θεσσαλονίκης και οι οπαδοί του ΠΑΟΚ επίσης. Ευχαριστώ πολύ Μίλτο, να περνάς καλά.

Ευχαριστώ πολύ, κι εσύ.

* Ο Μίλτος Πασχαλίδης σάς συντροφεύει στις διακοπές με τα τραγούδια του, τις συναυλίες του σε όλη την Ελλάδα και τα βιβλία του “Δυο Νύχτες στο Σαράντι” (εκδόσεις Αλεξάνδρεια), “Επόπτης” (εκδόσεις Λιβάνη) και “Αγύριστο Κεφάλι” (εκδόσεις Λιβάνη)