Ο «Τίγρης» ήταν ο πρώτος άνθρωπος που άλλαξε στρατόπεδο και θυμήθηκε τις έντονες στιγμές εκείνης της εποχής, τον… σαματά με τον κουμπάρο του Γιάννη Ιωαννίδη και τα δύο χρόνια «πάγου» στις σχέσεις του άλλοτε αδερφού του.

Είναι η εποχή της αθωότητας, της απόλυτης κυριαρχίας των ομάδων και της… σκλαβιάς των αθλητών. Είναι η εποχή των παικτών-συμβόλων όπου η λέξη «μεταγραφή» είναι άγνωστη στο λεξιλόγιο του (νεοσύστατου) «επαγγελματικού» αθλητισμού. Είναι καλοκαίρι του 1981. Η αθλητική κοινωνία της Θεσσαλονίκης συνταράσσεται καθώς ένας αθλητής συνυφασμένος με τον Άρη, αποφασίζει να αλλάξει στρατόπεδο και πηγαίνει στον αιώνιο αντίπαλο, τον ΠΑΟΚ.

Αυτή η μετακίνηση εμπεριείχε τα πάντα. Μέχρι και απαγωγή. Ναι, καλά διαβάσατε. Τότε οι παράγοντες του ΠΑΟΚ έκρυψαν τον Βαγγέλη Αλεξανδρή σ’ ένα σπίτι στα Φλογητά Χαλκιδικής για να μην τον εντοπίσει ο Γιάννης Ιωαννίδης. Επί δέκα συναπτά έτη ο Αλεξανδρής – μαζί με τον Χάρη Παπαγεωργίου – ήταν οι παίκτες… σήματα κατατεθέν του μπασκετικού Άρη και εκ των βασικών πρωταγωνιστών στην κατάκτηση του Πανελληνίου Πρωταθλήματος των «κίτρινων» το 1979 με προπονητή τον ξανθό του ελληνικού μπάσκετ.

Έναν χρόνο αργότερα, οι σχέσεις του «Τίγρη» με τον Άρη ήταν (αν όχι κακές), τουλάχιστον τυπικές. Ο Αλεξανδρής ζητούσε από τους διοικούντες να τον αντιμετωπίσουν ως επαγγελματία αθλητή, αλλά η μετάβαση από την… εποχή της πορτοκαλάδας στην αντίστοιχη του επαγγελματικού αθλητισμού, ήταν εξαιρετικά δύσκολη και χρονοβόρα. Έτσι το καλοκαίρι του 1980 ο Αλεξανδρής αποφάσισε να μην αγωνιστεί και μετακόμισε στη Λάρισα αναλαμβάνοντας την τεχνική ηγεσία της ομάδας.

«Εκείνη την εποχή, υπογράφοντας ένα δελτίο στα 12 ή στα 14 σου χρόνια ουσιαστικά ήμασταν δέσμιοι των σωματείων. Μόνο με τη συγκατάθεση της ομάδας μπορούσες να πάρεις μεταγραφή, αλλά τα σωματεία δεν την έδιναν ποτέ», είπε ο ίδιος στο gazzetta.gr. Για την ακρίβεια είναι η εποχή της έκφρασης… «θα σου καρφώσω το δελτίο στον τοίχο», που συνήθιζαν να λένε οι διοικούντες των ομάδων.

«Ξεκινώντας από την ιστορική Αναγέννηση, μεταγράφηκα στον Άρη όπου έπαιξα για δέκα χρόνια. Δεν μπορούσα να μεταγραφώ λόγω των κανόνων. Είχα αντιδικία με την ομάδα και προσπάθησα να φύγω με μετοίκηση. Ενώ ήταν νόμιμο, ο Άρης δικαιώθηκε στο ΑΣΕΑΔ λόγω του τρόπου που είχε συνταχθεί ο νόμος. Το 1981 όμως πέρασε στη Βουλή ένα νομοσχέδιο που ανέφερε ότι αν ένας παίκτης έχει συμπληρώσει το 30ο της ηλικίας του και στα τελευταία δύο χρόνια δεν είχε παίξει τα μισά παιχνίδια του συνόλου της ομάδας, τότε είναι ελεύθερος. Ουσιαστικά ήταν μια φωτογραφική διάταξη ώστε να μεταγραφεί ο Ιορδανίδης από τον Παναθηναϊκό στον Ολυμπιακό. Εγώ είχα συμπληρώσει το 30ο έτος, δεν είχα αγωνιστεί στον Άρη την προηγούμενη χρονιά κι έτσι έμεινα ελεύθερος».

Η ψήφιση του συγκεκριμένου Νόμου κινητοποίησε τους ανθρώπους του Άρη καθώς διαπίστωσαν τον κίνδυνο απώλειας του Βαγγέλη Αλεξανδρή, γνωρίζοντας παράλληλα την επιθυμία του ΠΑΟΚ να τον εντάξει στο δυναμικό του. «Σ’ εκείνες τις συζητήσεις οι παράγοντες του Άρη με αδίκησαν στην οικονομική προσφορά τους. Ο ΠΑΟΚ μου έδινε 1.300.000 δραχμές. Εκείνη την εποχή, το να πας από τον Άρη στον ΠΑΟΚ δεν άλλαζες απλά σελίδα αλλά βιβλίο».

«Βόμβα» στα θεμέλια της κουμπαριάς

Ο Γιάννης Ιωαννίδης που είχε προκαλέσει πολλά… χουνέρια στους παράγοντες του ΠΑΟΚ ήταν ο μεγάλος «φόβος» των τελευταίων. Αλεξανδρής και Ιωαννίδης είναι κουμπάροι και στον Δικέφαλο ήταν βέβαιοι ότι ο «ξανθός» θα προσπαθούσε να χαλάσει τη μεταγραφή. «Τότε στον ΠΑΟΚ δραστηριοποιούνταν στην ομάδα ο Άγγελος Μιχόπουλος και ο Γιώργος Καραμβέρης.

Αυτοί με πείσανε και το βράδυ της παραμονής της υπογραφής του συμβολαίου με πήραν και μ’ έκρυψαν στα Φλογητά. Στον Άρη, είχαν αντιληφθεί τι είχε συμβεί και ενεργοποιήθηκε ο Γιάννης Ιωαννίδης. Όλο το βράδυ μ’ έψαχνε στο τηλέφωνο, επικοινώνησε με τη σύζυγό μου που ήταν στη Σίβηρη (σ. σ. Χαλκιδικής), αλλά δεν ήξερε που ήμουν».

Φτάνοντας στα γραφεία του ΠΑΟΚ, οι παράγοντες του Δικεφάλου ήταν βέβαιοι ότι είχαν ξεφύγει από τον… σκόπελο του Γιάννη Ιωαννίδη. Έτσι νόμισαν. «Ο Ιωαννίδης είναι δαιμόνιος. Φθάνοντας στα γραφεία του ΠΑΟΚ ξαφνικά με φώναξε η γραμματέας και μου είπε ότι με ζητούσε η γυναίκα μου στο τηλέφωνο. Δεν θα μπορούσε να φανταστεί τι εστί Ιωαννίδης. Τι είχε κάνει…

Είχε βάλει μια κοπέλα να τηλεφωνήσει και να προσποιηθεί ότι είναι η γυναίκα μου. Όταν λοιπόν έβαλα το ακουστικό στο αυτί μου άκουσα τη φωνή του ξανθού να μου λέει ‘μην κάνεις καμιά βλακεία. Έχω ένα εκατομμύριο δραχμές στην τσέπη μου, έλα να το πάρεις’. Ήμουν όμως τόσο πικραμένος από τη συμπεριφορά που είχα εισπράξει και του είπα ‘και δύο να μου δώσεις δεν έρχομαι’. Είχα πάρει την απόφασή μου και το όλο σκηνικό δεν ήταν για να διεκδικήσω περισσότερα χρήματα. Κι έτσι υπέγραψα στον ΠΑΟΚ με τη συμφωνία που είχαμε κάνει».

Μόνο όμως που ο Ιωαννίδης είναι… βουλγάρικο κεφάλι (όπως έχει πει ο ίδιος) ή μάλλον μανιάτικο καθώς κράτησε «μανιάτικο» στον Αλεξανδρή. Δύο χρόνια δεν αντάλλασσαν ούτε ματιά. «Είμαστε κουμπάροι, είχαμε τις ίδιες παρέες και για δύο χρόνια δεν μιλούσαμε. Το οξύμωρο είναι ότι βγαίναμε 15-20 άτομα παρέα, ο ένας καθόταν στη μία άκρη του τραπεζιού και ο άλλος στην άλλη. Με τον Ιωαννίδη ήμασταν σαν αδέρφια.

Μετά από δύο χρόνια, στη διάρκεια μιας κοινής εξόδου, η συζήτηση επικεντρώθηκε για ένα μπασκετικό θέμα, εκεί μιλήσαμε κι έσπασε ο πάγος. Βέβαια, στο διάστημα που αγωνιζόμουν στον ΠΑΟΚ η σχέση μας δεν ήταν το ίδιο θερμή όπως παλιότερα».