Η μοναξιά γίνεται ο μεγαλύτερος φόβος όταν στην επιβάλλουν οι “άλλοι”. Όταν μέσω της απαξίωσης και της υποτίμησης θέλουν να σε απομονώσουν και να σε κάνουν πιστέψεις ότι τα όρια σου είναι τόσο στενά, που χωρούν μόνο τον εαυτό σου. Ο Ράσελ Ουέστμπρουκ κατάλαβε καλά τι σημαίνει να μη σε θέλουν λίγο πριν ενηλικιωθεί.

Σε ηλικία 16 ετών ταξίδεψε από το Λος Άντζελες στην Ατλάντα για να λάβει μέρος σε καμπ που γινόταν εκεί. Μόλις έφτασε, το λεωφορείο που θα μετέφερε και τους υπόλοιπους τον άφησε εκτός, καθώς δεν υπήρχε το όνομα του στη λίστα. Πήρε ταξί για να φτάσει στον προορισμό του, αφού αυτό το καμπ είναι σημαντικό για παίκτες Λυκείου, ενώ βασικός χορηγός είναι μεγάλη εταιρεία αθλητικών υποδημάτων.

Ο πιτσιρικάς Ουέστμπρουκ φτάνει στο ξενοδοχείο που φιλοξενεί όσους θα λάβουν μέρος στο καμπ, όμως η κυρία που έχει τα ονόματα των συμμετεχόντων δεν βλέπει πουθενά γραμμένο το δικό του. Αναγκάζεται να περιμένει. Περιμένει ώρες με τα πράγματα του και εκεί που αρχίζει να απελπίζεται, του δίνουν το “οκ” να προχωρήσει.

Του δίνουν ό,τι έχει περισσέψει σε ρούχα. “Χάνεται” μέσα σε αυτά. Μπαίνει αργοπορημένος στο γυμναστήριο, αδύνατος, άγνωστος και με τη φράση-οδηγό που του έχει πει ο παππούς του: ο μοναδικός σου φίλος στο γήπεδο είναι η μπάλα. “Στριμώχνει” σε αυτή τις ανησυχίες και τις αμφιβολίες του. Αυτοί που φοράνε φόρμες τον αναζητούν μια και δεν έχουν το όνομα του. Δεν βλέπουν ταλέντο, αλλά επιθυμία για διάκριση. Ωστόσο, στα πρόσωπα τους υπάρχει κάτι που έχει αντικρίσει και στο παρελθόν: Δεν έχουν ιδέα τι να κάνουν μαζί του.

“Γιατί όχι;”

Η προσπάθεια να περιγραφεί η φετινή (αγωνιστική) παρουσία του Ουέστμπρουκ ενώ φαίνεται εύκολη, στην πραγματικότητα μόνο τέτοια δεν είναι. Ο τρόπος παιχνιδιού του είναι γεμάτος θυμό, εκδίκηση, εξαλλοσύνη, εκφοβισμό. Βέβαια, όταν τον ρωτούν αν νιώθει όλα αυτά τα αρχέγονα συναισθήματα όταν παίζει, απαντά “όχι, καθόλου. Νιώθω μια χαρά”. Ο γκαρντ των Θάντερ λέει τη φράση με τον απαραίτητο τόνο απάθειας. Ο ίδιος πάντως δεν κρύβει την ταυτότητα του, τον πυρήνα της ιδιοσυγκρασίας του. Στον καρπό του έχει κρεμασμένο βραχιόλι από καουτσούκ που γράφει “Γιατί όχι;” και εκφράζει απόλυτα τη συμπεριφορά του απέναντι σε καθετί. Είτε αφορά την επιλογή του στο σουτ, είτε την τόλμη του, είτε τον τρόπο που επιλέγει να ντύνεται. Άρα, γιατί να μην αισθάνεται καλά; Η απάντηση όμως έχει και συνέχεια και ταιριάζει απόλυτα με τον τρόπο αντιλαμβάνεται και αντιδρά στα πράγματα. “Αυτή είναι η κυρίαρχη αντίληψη για μένα, πως δεν έχω έλεγχο και είμαι θυμωμένος. Δεν ξέρω γιατί το λένε αυτό. Δείχνει θυμωμένος, παλαβός. Όχι, είμαι συγκεντρωμένος. Εστιάζω σε αυτό που πραγματικά είναι σημαντικό και τα υπόλοιπα δεν με αφορούν”.

Σαν έργο του Πόλοκ

Η πρώτη σεζόν χωρίς τον Κέβιν Ντουράντ μοιάζει με έργο του Τζάκσον Πόλοκ (σ.σ αμερικανός ζωγράφος). Ο τρόπος που παίζει ο Ουέστμπρουκ μοιάζει με διαρκή έκρηξη χρωμάτων, τα αποτυπώματα της οποίας καλύπτουν την επιφάνεια του γηπέδου απ' άκρη σ' άκρη. Ο 28χρονος μέχρι τις 6 Μαρτίου είχε 31.7 πόντους, 10.6 ριμπάουντ και 10 ασίστ μέσο όρο, επίδοση που τον βάζει στο κατόπι του Όσκαρ Ρόμπερτσον. Ήτοι, να γίνει ο δεύτερος παίκτης στην ιστορία του ΝΒΑ που τελειώνει τη χρονιά με διψήφιο αριθμό σε τρεις στατιστικές κατηγορίες. Οι αριθμοί όμως αδικούν αυτό που πραγματικά προσφέρει ο Ουέστμπρουκ. Τι είναι αυτό; Τον “εξανθρωπισμό” της μοναδικότητας του τριπλ νταμπλ. Παλαιότερα, κάτι τέτοιο εντασσόταν στη σφαίρα του μύθου, γινόταν φετίχ για τους λάτρεις του αθλήματος και η στιγμή μνημονευόταν ως ιστορικό γεγονός. Τώρα, είναι κάτι που απλά μπορεί να γίνει και όταν ο “R.W” δεν το κάνει είναι είδηση.

Ο γενικός διευθυντής των Θάντερ Σαμ Πρέστι εξηγεί ότι όλο αυτό είναι αποτέλεσμα ψυχικής αντοχής και πως αυτό είναι το εντυπωσιακό. [...] Ο σούπερ σταρ της ομάδας παίζει σαν να μην υπάρχει αύριο, γι' αυτό και θα πάει στο ριμπάουντ σαν πάουερ φόργουορντ, θα βουτήξει στο παρκέ χωρίς να νοιάζεται για το σώμα του και θα επιταχύνει λες και είναι Bugatti (σ.σ αυτοκίνητο υψηλών επιδόσεων). Όταν ρωτήθηκε πόσο μεγάλος νιώθει στο γήπεδο, απάντησε “όσο χρειάζεται”.

Thanks Kevin

Ο Ουέστμπρουκ όμως οφείλει κάτι στον Κέβιν Ντουράντ. Μην πάει ο νου σας στην εκδίκηση κι άλλα ποταπά πράγματα. Όχι. Ένα μεγάλο “ευχαριστώ” πρέπει να πει στο πρώην φίλο, μια και με την αποχώρηση του για το Γκόλντεν Στέιτ του έδωσε χώρο και χρόνο να ξεδιπλώσει το μεγαλείο του. Εντάξει, τα ΜΜΕ πήραν την ψευδοβεντέτα που ήθελαν και οι οπαδοί βρήκαν κάποιον να μισούν, όμως ο Ουέστμπρουκ εξασφάλισε την πολυπόθητη ασυλία. Με τον Ντουράντ εκτός κάδρου, οι Θάντερ μπήκαν σε νέα τροχιά, αυτή που ορίζει ο 29χρονος άσος. Ακόμη κι αν οι παθογένειες του παρελθόντος εμφανιστούν -κατάχρηση κατοχής μπάλας, βιαστικά σουτ, δύσκολες έως άπιαστες ασίστ μόνο και μόνο για να ανεβάσει τα νούμερα του- και ακουστούν κουβέντες επικριτικές, όλοι θα ξέρουν ότι ο Ουέστμπρουκ ανατρέπει τα μέχρι πριν λίγο καιρό αδιαμφισβήτητα ιστορικά δεδομένα: Οι ομάδες που έχαναν τον στυλοβάτη τους, τη σεζόν που ακολουθούσε κατέγραφαν αρνητικό ρεκόρ. Αυτό όμως δεν ισχύει για τους Θάντερ που μέχρι και την 27η Μαρτίου είχαν 41-31. Δίχως δεύτερη σκέψη, ο Ουέστμπρουκ πήρε μια βαθιά προβληματική ομάδα και την υπέταξε στη θέληση του.

Ο μικρός που έψαχνε μια ευκαιρία

Ο παίκτης Ουέστμπρουκ όμως δεν έπεσε από τον ουρανό, ούτε έγινε ξαφνικά το φαινόμενο που παρακολουθούμε φέτος. Η γραμμή εκκίνησης βρίσκεται στο Λύκειο Leuzinger (Καλιφόρνια). Εκεί, ο μικρός Ράσελ κάθεται στον πάγκο και βλέπει παίκτες κολεγίων ή και επαγγελματίες να προπονούνται. Ο προπονητής Ρέτζι Μόρις τον έχει καλέσει διότι του χρειάζεται ένα κορμί ακόμη. Για να βγουν οι ασκήσεις σωστά. Καλό αυτό για τον πιτσιρικά, αφού έξω, στους δρόμους, η κατάσταση δεν είναι εύκολη και ωραία. Πυροβολισμοί, σειρήνες και ήχοι ελικοπτέρων, είναι το μουσικό θέμα της περιοχής. Ο μικρός όμως ξέρει να αποφεύγει τις κακοτοπιές και με ποιους να κάνει παρέα στο σχολείο. Με αυτούς που αγαπάνε τη μόρφωση και το μπάσκετ και αγνοούν όλα τα υπόλοιπα. Ο προπονητής Μόρις τα βλέπει όλα αυτά και τα καταγράφει.

Στο γήπεδο του λυκείου βλέπει τον Τόνι Μπλαντ, μετά από μια σεζόν στη ρωσική λίγκα, να προπονεί τους παίκτες. Τον καλούν, λοιπόν, να βοηθήσει στο πέντε εναντίον πέντε όταν η ομάδα αμύνεται. Όταν παίρνει την εντολή πετάγεται από τη θέση του με ορμή και αστείρευτη διάθεση. Οι μεγάλοι τον παίζουν με πλάτη και ο μικρός αντιστέκεται. Κρατά τη θέση του και κάνει τα πάντα για να μην τους αφήσει να σκοράρουν. Οι αντίπαλοι του το βρίσκουν χαριτωμένο. Ξέρουν ότι στην πραγματικότητα δεν έχει τύχη. Ο χρόνος περνά, ο Ουέστμπρουκ ψηλώνει και δυναμώνει. Τώρα οι αντίπαλοι του δυσκολεύονται να σκοράρουν. Απορούν πώς μπορείς και τους σταματάς και πλέον σε αντιμετωπίζουν ισότιμα. Τέσσερα χρόνια μετά, το 2008, γίνεσαι ντραφτ, στο νούμερο 4, από τους Σηάτλ Σόνικς. Οι περισσότεροι απορούν με την επιλογή, όμως ο Μπλαντ, που ξέρει, δηλώνει “δεν έχουν ιδέα τι επέλεξαν”.

Πάντα παρατηρεί και... τιμωρεί

Οι στιγμές που δημιουργεί ο Ουέστμπρουκ δεν είναι πάντα εύκολα αντιληπτές. Πρέπει να εστιάσεις μόνο σε αυτόν για να δεις πώς “ντοπάρεται” ψυχολογικά και μεταμορφώνεται σε σούπερ ήρωα. Όπως συνέβη στις 16 Ιανουαρίου απέναντι στους Κλίπερς. Το παιχνίδι βρίσκεται στην τρίτη περίοδο, προς το τέλος και οι Θάντερ είναι στον αιφνιδιασμό. Δύο εναντίον ενός, όμως ο ήρωας μας κάνει λάθος πάσα και στέλνει την μπάλα στις κερκίδες. Ο Όστιν Ρίβερς σηκώνεται από τον πάγκο και χειροκροτεί ειρωνικά. Ο Ουέστμπρουκ το βλέπει. Πάντα παρατηρεί.

Οι “Κλιπς” επαναφέρουν την μπάλα στο παρκέ. Ο Ρέιμοντ Φέλτον γυρνά χαλαρά, με άγνοια κινδύνου και αντικρίζει το πρόσωπο της τιμωρίας. Η ντρίμπλα που κάνει είναι απρόσεχτη και ο Ουέστμπρουκ χτυπά την μπάλα. Την κερδίζει και αμέσως αλλάζει κατεύθυνση, μια και κοιτούσε το δικό του καλάθι. Πάει από δεξιά και σηκώνεται με μανία για να καρφώσει την μπάλα. Επιστρέφει στην άμυνα με ένα αδιόρατο βλέμμα, μια λοξή ματιά προς τον πάγκο των Κλίπερς. Το παιχνίδι μπορεί να χάθηκε, όμως δήλωση του έγινε και ήταν σαφέστατη: “Το πλεονέκτημα είναι πάντα δικό μου”σε ελεύθερη απόδοση. Η εμμονή αυτή ίσως να οφείλεται στο γεγονός ότι πάντα τον αντιμετώπιζαν ως το αουτσάιντερ και πως έπρεπε συνέχεια να αποδεικνύει κάτι. Θα μπορούσε να το έχει αφήσει πίσω του, όμως δεν το έκανε και του έχει βγει σε καλό. [...]

Οργάνωση και ακρίβεια στο παιχνίδι του

Ο Ουέστμπρουκ δίνει μεγάλη σημασία στην οργάνωση σε βαθμό εκνευριστικό. Η τήρηση προσωπικών κανόνων και συνηθειών γίνεται με θρησκευτική ευλάβεια. Η ώρα του πρωινού στην προπόνηση περιλαμβάνει και ανάγνωση των λογαριασμών σπιτιού. Όπως αναφέρει ο συμπαίκτης του Νικ Κόλισον, μονολογεί λέγοντας “45 δολάρια γι' αυτό, 35 για το άλλο”. Η ομάδα του έχει παραχωρήσει προσωπικό μπάνιο και τραπέζι μασάζ. Το διάστημα λίγο πριν τον αγώνα, στη διαδρομή προς το γήπεδο, τηλεφωνεί στου γονείς του. Επίσης, τρώει σάντουιτς με φυστικοβούτυρο και μαρμελάδα και θέλει να είναι κομμένο με ακρίβεια σε τρίγωνα. Απαγγέλλει προσευχή στον εαυτό του τη στιγμή που ο εθνικός ύμνος φτάνει στους δύο τελευταίους στίχους. Μετά την αναγγελία των ονομάτων και πριν το τζάμπολ, πάει στο καλάθι των αντιπάλων, σηκώνει τα χέρια του και επιδεικνύει τα μπράτσα του με τους αντίχειρες να δείχνουν τους ώμους του. Στο ημίχρονο δένει ξανά τους αστραγάλους του και βάζει καθαρή εμφάνιση.

Η ίδια ακρίβεια χαρακτηρίζει και το παιχνίδι του. Κι ας μη φαίνεται μερικές φορές μέσα στο χάος. Όταν οι Θάντερ υποδέχτηκαν τους Γκρίζλις στις 3 Φεβρουαρίου έπρεπε να “αντιμετωπίσουν” τη βαριά ήττα που προηγήθηκε από τους Μπουλς και ένα βαρύ πρόγραμμα εκτός έδρας αγώνων. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο σε τέτοιες στιγμές ξεδιπλώνεται η κακή νοοτροπία του συλλόγου. Δηλαδή, σε αυτό το σημείο δίνεται προτεραιότητα στα στατιστικά και στην προσπάθεια για μια καλή επιλογή στο ντραφτ. Ο Ουέστμπρουκ όμως διαψεύδει άπαντες και παίζει ώριμα. Παίρνει λίγες προσπάθειες δίνει χώρο στους συμπαίκτες του και την κατάλληλη στιγμή ξεσπά. Νίκη για την Οκλαχόμα, άλλο ένα τριπλ νταμπλ γι' αυτόν και η ιαχή “MVP, MVP, MVP” “γεμίζει” κάθε τετραγωνικό εκατοστό του γηπέδου.

Πάντα έτοιμος να παίξει

Τα χρόνια στο κολέγιο (UCLA) δεν ήταν πολλά (δύο) και δεν ήταν εύκολα. Τον πρώτο χρόνο έπαιξε ελάχιστα και ήταν πίσω από τον Ντάρεν Κόλισον. Την επόμενη πήρε θέση βασικού, αφού ο Κόλισον τραυματίστηκε. Εκεί έδειξε ψήγματα του ταλέντου του και τι μπορεί να δώσει στην ομάδα η ενέργεια που κουβαλά. Τότε ήταν που το ΝΒΑ άρχισε να τον προσέχει. Η επιλογή να αφήσει πρόωρα το κολέγιο εφικτή, αλλά αυτός διέψευδε. Οι Σόνικς (πριν γίνουν Θάντερ) όμως ζητούν προσωπική προπόνηση-αξιολόγηση. Κατέχουν το νούμερο τέσσερα στο ντραφτ. Ο Σαμ Πρέστι είναι μπερδεμένος, ωστόσο σημειώνει ότι “μου αρέσει η ιστορία αυτού του παιδιού”.

Ο προπονητής του, ο Μπίλι Ντόνοβαν, δεν έχει αναρωτηθεί ποτέ αν ο “Ρας είναι έτοιμος να παίξει σήμερα”. Ο απλός παρατηρητής διαπιστώνει ότι ο Ουέστμπρουκ είναι εντυπωσιακός, αινιγματικός και μερικές φορές ασαφής στο παιχνίδι του. Ο ίδιος έχει φέρει το παιχνίδι στα μέτρα του θεμέλια του οποίου είναι: “Έβαλες τα δυνατά σου;” και “Νίκησες;” [...] Ο Ουέστμπρουκ δεν αλλάζει τον τρόπο που αντιλαμβάνεται το παιχνίδι για κανένα λόγο. Πάντα θα δίνει και την τελευταία ικμάδα των δυνάμεων του, πάντα το πόδι θα είναι στο γκάζι την κατάλληλη στιγμή. Δεν τον νοιάζει τι λένε οι άλλοι γι' αυτόν, ή πώς συμπεριφέρονται στην εικόνα του. Μόνο η ομάδα, οι δικοί του άνθρωποι και ο εαυτός του μετράνε. Τίποτε άλλο. Κι αν δεν βγει MVP της κανονικής περιόδου; Θα βάλει τα δυνατά του, θα νικήσει και θα πάρει τον τίτλο του πολυτιμότερου των τελικών.

Πηγή

-ESPN Magazine