«Όταν γεννήθηκα, με κοίταξε ο Άνθρωπος εξ ουρανού, με έδειξε και είπε “αυτός είναι...”».

Τάδε έφη Ρομάριο. Και αυτή η... Θεία γέννηση, όπως την παρουσίασε ο ίδιος, συνέβη την 29η Ιανουαρίου του 1966. Συμπληρώνοντας πλέον 51 χρόνια ζωής, ο Βραζιλιάνος θρύλος έχει τους λόγους του για να μπορεί να αιτιολογεί κάθε υπεροπτική δήλωσή του, κάθε ισχυρισμό για τον... κορυφαίο εαυτό του και κάθε κουβέντα που φανερώνει τον αλαζονικό του χαρακτήρα.

Όσοι τον είδαν, όσοι τον αντιμετώπισαν, όσοι προσπάθησαν να τον «μελετήσουν» και να εξηγήσουν το ταλέντο και τις ικανότητες στις οποίες δούλεψε όλα τα χρόνια της παρουσίας του στα γήπεδα, συμφώνησαν πως ήταν ένας εκ των κορυφαίων κι όχι μονάχα για το βραζιλιάνικο ποδόσφαιρο.

Ο ίδιος ο Ρομάριο, έχει δηλώσει πως: «Δεν βλέπω να υπάρχει κάποιος για διάδοχος... Όπως υπήρξε ένας Πελέ, όπως υπήρξε ένας Μαραντόνα, έτσι θα υπάρξει και ένας Ρομάριο. Όπως και να 'χει, δεν ξέρω τι θα γίνει στο μέλλον, ωστόσο, θεωρώ ότι παίζοντας μέσα στην αντίπαλη περιοχή, κανείς δεν θα καταφέρει να κάνει όσα εγώ. Ήμουν ο καλύτερος σε αυτό το κομμάτι...».

Γεννημένος και μεγαλωμένος στη φαβέλα Jacarezinho, τη δεύτερη μεγαλύτερη του Ρίο ντε Τζανέιρο, το ποδόσφαιρο ήταν διέξοδος, όπως για κάθε παιδί στη Βραζιλία και δη στις φαβέλες, ακόμα και εν έτει 2017... Στο γήπεδο, ξεχνούσε δυσκολίες και φτώχεια και έβαζε στόχους. Ο Ρομάριο αρχικά έπαιξε για μια τοπική ομάδα, την Ολάρια, για να συνεχίσει λίγο αργότερα στη Βάσκο ντα Γκάμα, άνθρωποι της οποίας τον είχαν παρακολουθήσει από μικρό παιδί.

Από εκεί ακολούθησε το βήμα στην Ευρώπη για λογαριασμό της PSV Αϊντχόφεν και ακολούθησε για δύο χρόνια η μεγάλη Μπαρτσελόνα, από το 1993 έως και το 1995.

Και για να φτάσει στους «μπλαουγκράνα», είχαν μεσολαβήσει... ποδοσφαιρικά όργια στην Ολλανδία, αφού είχε πετύχει 165 γκολ σε 167 εμφανίσεις, σε πέντε σεζόν όπου αγωνίστηκε εκεί! Στη La Liga, η συνεργασία του με τον Χρίστο Στόιτσκοφ, όσο... εκρηκτική κι αν φάνταζε λόγω της προσωπικότητας και των δύο, άλλο τόσο αποτελεσματική ήταν μπροστά από κάθε αντίπαλη εστία. Με 33 γκολ σε 33 ματς, η Μπαρτσελόνα κατευθύνθηκε από το... ασφαλές μονοπάτι στην κατάκτηση της κορυφής, με τους δύο επιθετικούς της ν' απαρτίζουν το καλύτερο επιθετικό δίδυμο στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο εκείνα τα χρόνια.

Μάλιστα, τον Ιανουάριο του 1994, οι Καταλανοί διέλυσαν τη Ρεάλ Μαδρίτης με το τελικό 5-0 στις 8 Ιανουαρίου εκείνου του έτους, με τον Ρομάριο να φτάνει στο χατ-τρικ, αλλά να εντυπωσιάζει και να ξεσηκώνει τον κόσμο με τον τρόπο που πέτυχε το πρώτο του γκολ. Έχοντας πλάτη τον αμυντικό και την εστία, σταμάτησε τη μπάλα και απλά... την έσπρωξε προς τη μεγάλη περιοχή, γυρνώντας για να βγει τετ-α-τετ και να εκτελέσει, με μια κίνηση τόσο απλή, αλλά τόσο... σήμα κατατεθέν του Βραζιλιάνου επιθετικού.

Η ψυχοσύνθεσή του ήταν τέτοια που υπήρξαν αρκετοί οι οποίοι απορούσαν με την ψυχραιμία και την αυτοπεποίθησή του, δίχως άγχος, δίχως πίεση, δίχως να... ζορίζεται. Πριν από σημαντικά ματς, οι προπονήσεις του δεν ξεχώριζαν από το πρόγραμμα όλων των υπόλοιπων αναμετρήσεων, ενώ, ο Γκους Χίντινκ είναι από τους πλέον αρμόδιους να μιλήσουν για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπιζε καταστάσεις και προετοιμασία μεγάλων αγώνων ο Ρομάριο.

«Με έβλεπε κάπως αγχωμένο και σκεπτικό όταν είχαμε ένα σημαντικό παιχνίδι, όταν βρισκόμασταν στην Αϊντχόφεν και οι δύο και αυτό που έκανε ήταν απλά να έρθει και να μου πει “μην αγχώνεσαι κόουτς, θα μπω, θα σκοράρω και θα νικήσουμε”. Και το ακόμα πιο αξιοσημείωτο, είναι πως όταν το έλεγε, δεν έμενε εκεί, αλλά το έκανε κιόλας. Στις οχτώ από τις 10 φορές που το είπε, όντως θα ήταν ο σκόρερ κι όντως θα έπαιζε σημαντικό ρόλο στη νίκη» ανέφερε ο Ολλανδός τεχνικός.

Πανηγύρισε με την εθνική ομάδα της Βραζιλίας το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994 στα γήπεδα των ΗΠΑ και έναν χρόνο αργότερα αποχώρησε από τους «μπλαουγκράνα», όπου και επέδειξε το... καλύτερο πρόσωπο της έλλειψης πειθαρχίας για ποδοσφαιριστή τέτοιου επιπέδου και τέτοιας ποιότητας. Τσακώθηκε με τον Γιόχαν Κρόιφ, ενώ το... ποδοσφαιρικό του, ποινικό μητρώο ήταν από νωρίς γεμάτο.

Πίσω στο 1985, είχε «πιαστεί» να... κάνει την ανάγκη του από το μπαλκόνι ξενοδοχείου στη Μόσχα, κατά τη διάρκεια του Youth World Cup του 1985 και πολύ αργότερα στην καριέρα του, φωτογραφήθηκε με διακινητές ναρκωτικών, κρατώντας όπλα. Κι όμως, όλα αυτά τον... έστειλαν ακόμα πιο ψηλά σε δημοφιλία στους συμπατριώτες του.

Από τα παραπάνω, καταλαβαίνει πολύ εύκολα κάποιος τον τρόπο ζωής και το σκεπτικό του Ρομάριο για τον ελεύθερο χρόνο που είχε ανάμεσα στις αγωνιστικές του υποχρεώσεις. Πριν από αρκετά χρόνια (μια 10ετία), σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στον «Guardian», είχε αναφέρει: «Ανάμεσα στα... tips για την καλή ζωή, έχω να πω στους θαυμαστές μου πως πρέπει να κάνουν σεξ κάθε μέρα, αρκεί να είναι μέχρι τρεις φορές κι όχι παραπάνω.

Είμαι Βραζιλιάνος και ως εκ τούτου, μου αρέσουν πολύ οι γυναίκες και η νύχτα. Μου αρέσει να περνάω καλά κι επειδή βγαίνω πολύ, με εντοπίζει εύκολα ο κόσμος. Η νύχτα ήταν πάντοτε φίλη μου. Όταν έβγαινα, πάντα αισθανόμουν τρομερά και μετά ακολουθούσαν τα γκολ λόγω της πολύ καλής ψυχολογίας μου».

​

Βέβαια, όταν αποσύρθηκε, στα 42 του πλέον και έχοντας φτάσει στο επίτευγμα των 1000 γκολ (υπάρχουν αμφιβολίες για τον αριθμό και θα εξηγήσουμε παρακάτω γιατί), είχε αναφέρει ότι «είμαι χαρούμενος που πλέον δεν θα πρέπει κάθε μέρα να πηγαίνω για προπόνηση. Βασικά είμαι χαρούμενος που δεν θα ξανακάνω προπόνηση». Κι όμως αυτός ο άνθρωπος έφτασε σε σημείο να θεωρείται θρύλος του βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου, με το... χρίσμα να έρχεται δικαιολογημένα, αλλά δίχως να παύει να είναι απορίας άξιο το γεγονός πως σε... διόλου επαγγελματικά πλαίσια, έκανε σε τέλειο βαθμό αυτό που λαϊκά λέμε, γούσταρε!

«Ο Θεός με δημιούργησε για να με βλέπει ο κόσμος και να διασκεδάζει με τα γκολ μου» είναι ακόμα μια από τις... γεμάτες νόημα, ατάκες του, όπως επίσης και η παραδοχή στο φινάλε της καριέρας του για τη διαγραφή του σεναρίου περί της προπονητικής όταν θα άφηνε στην άκρη τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια. «Δεν θα μπορούσα ποτέ να τα βάλω με κάποιον σαν κι εμένα...» είχε δηλώσει και ίσως κατανοεί πόσο μεγάλος μπελάς υπήρξε για τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάστηκε.

Αυτά τα 1000 γκολ, λοιπόν, ήρθαν μέχρι και την 20η Μαΐου του 2007, όταν με τη φανέλα της Βάσκο ντα Γκάμα, σκόραρε από την άσπρη βούλα για να φτάσει στον τετραψήφιο αριθμό και να... σταματήσει το παιχνίδι για την αποθέωση! Για περίπου μισή ώρα υπήρχε ένας σταρ στο γήπεδο και όλος ο κόσμος να τον χειροκροτεί, για τα γκολ τα οποία ο Ρομάριο μετράει από την... παιδική του ηλικία, τα τμήματα τζούνιορ, τα φιλικά, τα ματς στα οποία συμμετείχε προς τιμήν κάποιου και πάει λέγοντας... Τα τέρματα σε επίσημο επίπεδο, κανονικού ανταγωνισμού, ενδεχομένως και να φτάνουν στα 800, αν και υπάρχει υλικό και βίντεο από τουλάχιστον τα 900...

Αξίζει να γίνει αναφορά, κάπου εδώ, στη μεγάλη κόντρα και τον «πόλεμο» δηλώσεων με τον έτερο Βραζιλιάνο των... 1000 γκολ (σε ακόμα πιο παλιά εποχή, άλλου ανταγωνισμού στο ποδόσφαιρο), Πελέ.

Ο Ρομάριο, το 2007, είχε αναφέρει σε συνέντευξή του πως ο συμπατριώτης του είναι ποιητής... όταν κρατάει το στόμα του κλειστό, με τον θιγμένο ν' απαντά λέγοντας: «Υπάρχουν πολλοί που δεν ξέρουν τι θέλουν και ασχολούνται με το παρελθόν. Είμαι Καθολικός και πιστεύω στον Θεό, οπότε θεωρώ ότι θα τον συγχωρήσει τον αμαθή...».

Και σιγά που ο Ρομάριο θα το άφηνε αυτό δίχως απάντηση. Εξάλλου, πάντοτε έλεγε ότι όποιος του ασκεί κριτική ή όποιος λέει κάτι για εκείνον, θα δέχεται και την ανάλογη απάντηση με τη μορφή... αντεπίθεσης. «Πάντοτε μου δίνει αφορμή για να χρησιμοποιήσω τη φράση πως είναι “ποιητής όταν δεν μιλάει” ο Πελέ. Το τελευταίο χαζό πράγμα που είπε ήταν πως έπρεπε η βάση της εθνικής ομάδας της Βραζιλίας ν' αποτελείται από παιδιά της Κορίνθιανς. Αυτή η... βάση των παικτών δέχθηκε εκκωφαντικές αποδοκιμασίες γιατί το άξιζε. Ήταν άθλια... Όσο για το κατά πόσο είναι Καθολικός, δεν νομίζω ότι ισχύει. Αν ήταν, θα είχε αναγνωρίσει την κόρη του και θα πήγαινε στην κηδεία της! Εκτός από ποιητής, είναι και... ηλίθιος τελικά» ήταν τα λόγια του...