Το Ιράν αποτελεί ένα από τα καλά κρυμμένα μυστικά του παγκόσμιου τουρισμού. Πρόκειται για χώρα με πλούσια ιστορία, αφού υπήρξε η κοιτίδα ενός από τους λαμπρότερους πολιτισμούς του αρχαίου κόσμου, υπολείμματα του οποίου υπάρχουν σε όλες τις πόλεις του Δυτικού και Κεντρικού Ιράν.

Μετά την ισλαμική επανάσταση του 1979 εγκαθιδρύθηκε ένα θεοκρατικό καθεστώς με συνέπεια να καλλιεργηθεί ή εντύπωση ενός ισλαμικού φανατισμού κάτι που απέχει παρασάγγας από την πραγματικότητα σε ότι αφορά τον τουρισμό αλλά και την φιλοξενία των ξένων.

Το Ιράν επενδύει στον αθλητισμό έχοντας επιδείξει αξιοσημείωτες διακρίσεις σε ποδόσφαιρο, μπάσκετ και βόλεϊ.

Ο διεθνής ακραίος με καριέρα σε Πανελλήνιο, Ολυμπιακό και την ιταλική Λατίνα, Ανδρέας Φράγκος πήρε την απόφαση να ξενιτευτεί εκ νέου τον περασμένο Οκτώβριο αποδεχόμενος την πρόταση της Ματίν Βαραμίν.

Έτσι έγινε ο πρώτος Έλληνας που αγωνίζεται σε σύλλογο του Ιράν. O 25χρονος άσος ανέλυσε στο gazzetta.gr τους λόγους που αποδέχθηκε την συγκεκριμένη πρόταση, ενώ διηγήθηκε με γλαφυρό τρόπο την μέχρι στιγμής εμπειρία του στην αχανή ασιατική χώρα.

«Η ομάδα ενδιαφέρθηκε και επικοινώνησε με τον μάνατζερ μου. Ουσιαστικά δεν υπήρχαν άλλες επιλογές, όμως το γεγονός ότι η συγκεκριμένη ομάδα έχει ως στόχο το πρωτάθλημα, ότι θα αγωνιστεί στο παγκόσμιο πρωτάθλημα των συλλόγων στην Βραζιλία αλλά και οικονομικά η προσφορά ήταν καλύτερη από την Ευρώπη την δεδομένη στιγμή, με έκαναν να απαντήσω θετικά στην πρόταση».

Ο Ανδρέας Φράγκος αναφέρθηκε στις συνθήκες που συνάντησε στο σύλλογο του Ιράν.

«Σε ότι αφορά το αγωνιστικό κομμάτι είμαι πολύ ευχαριστημένος! Έχω έναν Ιρανό προπονητή ο οποίος με έχει βοηθήσει αρκετά σε διάφορα τεχνικά στοιχεία, με αφήνει να δουλέψω παραπάνω εάν θελήσω.

Επίσης το επίπεδο στην προπόνηση είναι αρκετά υψηλό κάτι που βοηθάει πολύ στην εξέλιξη μου ως αναφορά το εξωαγωνιστικό, τα πράγματα είναι αρκετά δύσκολα, η ομάδα είναι αρκετά ανοργάνωτη και η ζωή γενικά εδώ καθιστά δύσκολο το έργο οποιουδήποτε ξένου».

Ενδιαφέρον παρουσιάζει η άποψη του διεθνή ακραίου για την καθημερινότητα αλλά και τις ιδιαιτερότητες της χώρας.

«Το Ιράν δεν είναι δύσκολο να το επισκεφτείς, η τουριστική βίζα 15 ημερών είναι εύκολο να εκδοθεί και επίσης μπορεί να είναι άγνωστη χώρα αλλά όχι με άγνωστη ιστορία. Εντύπωση στην πόλη που μένω αλλά και στην Τεχεράνη, μου έχει κάνει η διαφορετικότητα σε σχέση με την ευρωπαϊκή ζωή.

Το Ιράν θα έλεγε κανείς ότι είναι σαν την Ελλάδα άλλα 40 χρόνια πριν. Ρύπανση, φτωχοί άνθρωποι, παλιά αυτοκίνητα, βρώμικοι δρόμοι, παραδοσιακά προϊόντα, μικρά συνοικιακά μαγαζάκια, φθηνό φαγητό και πολύ φιλοξενία! σε γενικές γραμμές είναι πολύ θερμοί, θέλουν να μαθαίνουν από τους ξένους και θέλουν να βγάλουν προς τα έξω μια όμορφη εικόνα για το Ιραν. Επίσης εντύπωση μου έχουν κάνει οι τιμές των καυσίμων (βενζίνη 0.3 ευρώ και φυσικό αέριο για το σπίτι 1-2 ευρώ τον μήνα)».

Πως είναι όμως να ζει ένας Έλληνας στην ασιατική χώρα;

«Ένας Έλληνας δεν νομίζω ότι μπορεί να ζήσει στο Ιράν! Όμως σίγουρα μπορεί να το επισκεφτεί για να γνωρίσει, την κουλτούρα, τις παραδόσεις και την ιστορία αυτής της χώρας, που είναι αρκετά ενδιαφέρουσα!».

Ο Ανδρέας Φράγκος τονίζει πως ο αθλητισμό αποτελεί τη μόνη διέξοδο ψυχαγωγίας των Ιρανών.

«Εδώ λόγω των θρησκευτικών απαγορεύσεων, η μόνη διέξοδος ψυχαγωγίας των Ιρανών είναι ο αθλητισμός! 'Έτσι λοιπόν πάντα τα γήπεδα θα είναι γεμάτα με θερμούς οπαδούς που δημιουργούν θα έλεγα την καλύτερη ατμόσφαιρα που έχω δει.

Όσον αφορά την οργάνωση, υπάρχει μεγάλο χάσμα μεταξύ σωματείων και εθνικής ομάδας. Εδώ η εθνική ομάδα είναι υπόδειγμα οργάνωσης και προγραμματισμού. Οι αθλητές είναι το νούμερο 1 και οι υπόλοιποι ακολουθούν! τα σωματεία όμως δεν διαφέρουν πολύ από τα ελληνικά σωματεία της κακής εποχής που γνωρίσαμε τα προηγούμενα χρόνια στην Ελλάδα. Μόνο 3-4 ομάδες καταφέρνουν να κρατήσουν ένα επίπεδο στην οργάνωση τους, δυσανάλογο ώμος του μπάτζετ».

Ο Έλληνας διεθνής, ο οποίος πέρασε με επιτυχία από την ιταλική Λατίνα δεν αποκλείει το ενδεχόμενο να επιστρέψει σύντομα στην Ευρώπη.

«Θα ήθελα να ξαναγυρίσω στην Ευρώπη, γιατί τα δεδομένα και οι συνθήκες εκεί θα με βοηθήσουν να έχω ένα καλύτερο επίπεδο στην προσωπική μου ζωή και στις προσωπικές μου φιλοδοξίες και στόχους εκτός του βόλει. Στην Ελλάδα δεν θα ήθελα να αγωνιστώ την δεδομένη στιγμή, γιατί νομίζω ότι ο κύκλος της αναζήτησης νέων εμπειριών και η γνωριμία με διαφορετικές κουλτούρες, δεν έχει κλείσει ακόμα».