Η απότομη... προσγείωση που έζησε η Εθνική ομάδα τους τελευταίους 15 μήνες, ήταν απίστευτη. Από την παρουσία της στις 16 καλύτερες ομάδες του κόσμου στην... ανομβρία νικών για 12 σερί παιχνίδια. Από την σταθερότητα στον πάγκο, στην αλλαγή τριών προπονητών σε ένα χρόνο. Από τη νίκη επί της Ακτής Ελεφαντοστού, στις δύο ήττες από τα Νησιά Φερόε.

Απίστευτες καταστάσεις για το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, που είχε συνηθίσει διαφορετικά το κοινό του... Ή μάλλον για να το θέσουμε διαφορετικά, το είχε καλομάθει, καθώς ακόμη και στις «στραβές», που δεν ήταν και τόσο συχνές, πάντα το... πάλευε ή τουλάχιστον είχε άμεση αντίδραση. Στοιχεία που ουδέποτε είδαμε στα προκριματικά για το Euro 2016, τόσο εντός, όσο και εκτός του αγωνιστικού χώρου.

Την ευθύνη, σε διαφορετικά ποσοστά βέβαια, την μοιράζονται όλοι... Διοίκηση, προπονητής και παίκτες, με την ΕΠΟ να έχει φυσικά το μεγαλύτερο μερίδιο, καθώς αυτή ήταν που ξήλωσε το επιτυχημένο μοντέλο του Φερνάντο Σάντος. Αυτή ήταν που προχώρησε και στις δύο επιλογές προπονητών (δεν μπορεί να ζητήσει κανείς ευθύνες από τον Κώστα Τσάνα) αγνοώντας τις αντιρρήσεις που εκφράζονταν, αυτή ήταν που ουδέποτε έκανε κάτι για να σβήσει τις εντάσεις που υπήρχαν εντός των αποδυτηρίων. Αντί όμως να αναλάβει την ευθύνη που της αναλογεί, φρόντιζε να πάντα να βρίσκει αποδιοπομπαίους τράγους, όπως έγινε για παράδειγμα στην περίπτωση του Γιώργου Καραγκούνη.

Πλέον έχει το... μπαλάκι στα χέρια της και καλείται να κάνει αυτή παιχνίδι, με την επιλογή ενός προπονητή που θα ξαναφέρει το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα στον δρόμο των επιτυχιών. Να δείξει δηλαδή οτι έπαθε και επιτέλους έμαθε, καθώς αποδεδειγμένα υπάρχουν οι βάσεις για να επιστρέψει το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα στις μεγάλες διοργανώσεις και στις επιτυχίες. Αρκεί βέβαια να υπάρχει ένας άνθρωπος στην τεχνική ηγεσία που να διαχειριστεί σωστά τους ποδοσφαιριστές...

Ουδείς πιστεύει οτι η Ελλάδα έχει την ποιότητα της Γερμανίας, της Αργεντινής, της Ισπανίας ή της Βραζιλίας. Οι διεθνείς έχουν τα... καλά, έχουν και τα κακά τους. Δεν είναι τέλειοι. Το μυστικό της επιτυχίας όμως, τόσο του Ότο Ρεχάγκελ, όσο και του Φερνάντο Σάντος ήταν οτι αμφότεροι ήξεραν-έμαθαν τα δυνατά στοιχεία των ποδοσφαιριστών τους και μέσω αυτών κάλυπταν τις αδυναμίες τους.

Οι φιλοδοξίες περί επιθετικού και θεαματικού ποδοσφαίρου, που έμμεσα ή άμεσα εξέφρασαν ο Κλαούντιο Ρανιέρι και ο Σέρχιο Μαρκαριάν, απέτυχαν και η Ελλάδα καλείται να επιστρέψει στην φιλοσοφία που της έφερε τόσες επιτυχίες... Αυτή της διασφάλισης του μηδέν στην άμυνα και της εκμετάλλευσης των ευκαιριών που θα παρουσιαστούν στην επίθεση. Άλλωστε το ταλέντο, ειδικά στον μεσοεπιθετικό τομέα υπάρχει. Το είδαμε κόντρα στην Ουγγαρία, το βλέπουμε και από τα παιχνίδια που κάνει η τριάδα των Φορτούνη, Πέλκα και Μάνταλου στις ομάδες τους.

Το θέμα είναι βρεθεί κάποιος που να διαχειριστεί σωστά όλο αυτό το ταλέντο (με τις αδυναμίες που έχει). Θα τα καταφέρει η ΕΠΟ, δείχνοντας οτι το πάθημα της έγινε μάθει ή θα κάνει το 3/3; Η απάντηση μέχρι τις 13/11, όπως υποσχέθηκε ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας, Γιώργος Γκιρτζίκης...