ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΑΜΠΡΑΚΟΣ: «Η πιο διδακτική "ήττα μου" σε Μουντιάλ»

Σε κάθε "ποιον αγώνα Μουντιάλ θυμάσαι πιο έντονα;" με αναφορά στα παιδικά μου χρόνια ερώτηση, το μυαλό μου γυρίζει πάντα στον τελικό του 1986 στο Μεξικό. Αφενός επειδή εκείνο το Μουντιάλ ήταν το πρώτο που με έβρισκε να κατανοώ το ποδόσφαιρο βαθύτερα από όσο τον καιρό που ήμουν πολύ μικρό παιδί και αφετέρου επειδή εκείνος ο τελικός ήταν πολύ διδακτικός. Με βοήθησε να εμπεδώσω ότι στο ποδόσφαιρο μπορεί να έχεις κάνει τα πάντα, πραγματικές υπερβάσεις και παρ' όλα αυτά το τελευταίο σφύριγμα να σε βρει ηττημένο. Οχι επειδή εσύ δεν έκανες πολλά, τα πάντα σου, αλλά επειδή απλώς ο αντίπαλος ήταν ανώτερος.

Μεγάλωσα σε μια εποχή που η Ελλάδα έβλεπε το Μουντιάλ μόνο από την τηλεόραση. Κι έτσι διάλεξα από πολύ μικρός, από το πρώτο Μουντιάλ που θυμάμαι, του 1982 την αγαπημένη μου Εθνική, αυτήν που θα υποστήριζα. Για μια σειρά από λόγους που δεν χωρούν σε αυτό το κείμενο επέλεξα την Γερμανία. Κι ήταν μια σπουδαία έκδοση της Εθνικής Γερμανίας αυτή του 1986. Κι έκανε σπουδαία πράγματα στον τελικό, επιστρέφοντας σε ένα ματς που την είχε βρει να χάνει 2-0. Απέναντί της όμως ήταν ο Μαραντόνα. Ο κανονικός Μαραντόνα, δηλαδή ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής του πλανήτη εκείνη την εποχή, και ο κορυφαίος ever στη συνείδησή μου. Γι' αυτό και το τέλος της βραδιάς με βρήκε στεναχωρημένο, αλλά όχι "πεθαμένο".

Η αγαπημένη μου Εθνική τα είχε δώσει όλα, είχε ξανασηκωθεί και είχε χάσει από τον μέγα Ντιέγκο. Ηταν ένα σπουδαίο μάθημα για μένα αυτή η αναγνώριση της ανωτερότητας του αντιπάλου. Και με είχε βοηθήσει πολύ για να αντέξω το πικάρισμα από τον αιώνια "αντι-Γερμανό" αδερφό μου, ο οποίος πάντοτε υποστήριζε την Βραζιλία και την Αγγλία και συνήθως κατέληγε να υποστηρίζει τον εκάστοτε αντίπαλο της Γερμανίας. Ναι, η ομάδα μου είχε χάσει, αλλά είχε κάνει τα πάντα για να νικήσει κι ήταν η ανωτερότητα του αντιπάλου αυτή που καθόρισε τη μοίρα της. Είχα μόλις συνειδητοποιήσει ότι την ομάδα σου μπορείς να την θαυμάζεις και στην ήττα, όχι μόνο στη νίκη.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΤΣΟΧΟΣ: «Η γκολάρα του Μπέρκαμπ»

Μουντιάλ 1998. Ενα ακόμη Παγκόσμιο Κύπελλο το οποίο εμείς οι... ολλανδόφιλοι το θυμόμαστε ως μία διοργάνωση την οποία κάλλιστα θα μπορούσαμε να έχουμε κατακτήσει. Η ομάδα του Γκους Χίντινκ αποκλείστηκε στον ημιτελικό από την Βραζιλία του Ρονάλντο στην διαδικασία των πέναλτι και ενώ στην κανονική διάρκεια και στην παράταση θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν καλύτερη.

Η παρέα του Ντένις Μπέργκαμπ, του Κλάιφερτ, του Ντάβιντς, του Οφερμαρς, του Κοκού, του Ντε Μπουρ, του Σταμ, του Φαν ντερ Σάαρ και τόσων άλλων έχει προκριθεί στον προημιτελικό και αντιμετωπίζει στην Μασσαλία την Αργεντινή. Οχι μία τυχαία Αργεντινή, αλλά αυτή του Μπατιστούτα, του Ζανέτι, του Σιμεόνε, του Ορτέγα, του Λόπες. Ο Κλάιφερτ βάζει μπροστά, εμάς τους Ολλανδούς, αλλά ο Λόπες βρίσκει τον τρόπο να ισοφαρίσει σε 1-1. Η αποβολή του Νιούμαν για ένα πολύ σκληρό τάκλιν στον Σιμεόνε αφήνει την Ολλανδία με 10 παίκτες και πλέον η πλάστιγγα μοιάζει να γέρνει στην Αργεντινή η οποία έχει και δοκάρι σε φοβερό σουτ του Μπατσιστούτα.

Μία χαζομάρα του Ορτέγα που στην αρχή βουτάει για πέναλτι και μετά χτυπάει τον Φαν ντερ Σάαρ επαναφέρει την αριθμητική ισορροπία αφού αποβάλλεται με δεύτερη κίτρινη κάρτα. Ο προημιτελικός δείχνει βέβαιο ότι θα οδηγηθεί στην παράταση όταν ο Ντένις Μπέργκαμπ πετυχαίνει ένα από τα ομορφότερα γκολ στην ιστορία των Παγκοσμίων Κυπέλλων. Μία βαθιά 40άρα μπαλιά του Ντε Μπουρ στο 89' της αναμέτρησης μοιάζει περισσότερο με γιόμα, παρά με σέντρα. Ο Ντένις Μπέργκαμπ όμως την μετατρέπει σε ένα έργο τέχνης. Με ένα απίθανο κοντρόλ κολλάει την μπάλα στο πόδι του, σε κλάσματα δευτερολέπτου στρίβει το κορμί του, κάνει ντρίπλα και με την μία εκτελεί από πλάγια θέση και με το εξωτερικό στο απέναντι παράθυρο.

Επικό γκολ, επική στιγμή. Η Ολλανδία παίρνει την πρόκριση για τα ημιτελικά, στο καλύτερο ματς εκείνης της διοργάνωσης και επιβεβαιώνει για μία ακόμη φορά, ότι στο Μουντιάλ είναι πάντα από τις ομάδες που χαίρεσαι να βλέπεις...

ΜΙΧΑΛΗΣ ΤΣΑΜΠΑΣ: «Πόσα γκολ ρε μπαμπά;»

ΝΙΚΟΣ ΜΑΡΟΥΔΑΣ: «Πρώτο για μένα, πρώτο και για την Κροατία»

Το πρώτο Μουντιάλ που θυμάται ο κάθε άνθρωπος δεν μπορεί παρά να του μείνει και αξέχαστο... Το 1998 λοιπόν, είναι το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο που θυμάμαι το οποίο το είχα παρακολουθήσει στην Σουβάλα της Αίγινας, ενώ το πρώτο ήταν και για την Κροατία με τον ημιτελικό κόντρα στην Γαλλία να μου έχει μείνει όσο κανένα άλλο ματς Μουντιάλ στο μυαλό.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ: «Ακόμη χάνουν πέναλτι»!

Αν το πρόσωπο στο Μουντιάλ του 1986 είναι ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, το ματς αυτού του Παγκοσμίου Κυπέλλου, του πρώτου τουρνουά που «ζούσε», χάζευε και παρακολουθούσε τις πρώτες πρωινές ώρες ένα παιδί 11 ετών, είναι το Βραζιλία-Γαλλία (1-1 κ.α. 3-4 πεν.). Μιλάμε για τον κορυφαίο ίσως προημιτελικό στην ιστορία του θεσμού.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΑΜΜΑΣ: «Τούρτα πριν από την σέντρα»

30 Μαΐου 2002. Γενέθλια κολλητού στην Αθήνα. Kλασσικοί επαρχιώτες σπουδαστές-μπατίρια απ' τις 20 του μήνα και μετά κάθε φορά, να 'ναι καλά κι η Panini εκείνη την εποχή, αραχτοί στο σπίτι του στην πλατεία Βικτωρίας να σκεφτόμαστε τι δε θα κάνουμε με τα λεφτά που δεν έχουμε. Η after school εμφάνιση του τρίτου εκ των πολλών Γιάννηδων της παρέας και του Αντώνη με μία τούρτα-παγωτό στα χέρια έκανε τη διαφορά.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΚΟΥΝΤΗΣ: «Ο οργασμός του... Γκέμιλ»!

Ήμουν 15 ετών και στην (εφηβική) καμπούρα μου κουβάλαγα ήδη τρία Μουντιάλ, αρχής γενομένης από εκείνο το '70! Θυμάμαι πως ο συχωρεμένος ο πατέρας μου είχε φέρει στο σπίτι μια ολοκαίνουργια "Uranya", ανήμερα της έναρξης του Παγκοσμίου Κυπέλλου του '70 και δεν θα ξεχάσω ποτέ τον ενθουσιασμό μου για το ότι βάλαμε τηλεόραση, αλλά και τη συνακόλουθη απογοήτευση μου, διότι η πρεμιέρα ανάμεσα στο Μεξικό και στη Σοβιετική Ένωση δεν είχε γκολ!

Οκτώ χρόνια αργότερα, βετεράνος πλέον των τηλεοπτικών Μουντιάλ, δεν ήμουν πια μαθητής της Β' Δημοτικού, αλλά ετοιμαζόμουν για τη Β' Λυκείου και μπορούσα κάθε βράδυ να απλώνω την αρίδα μου για να κάνω το χάζι του και συνάμα το χόμπι, που ήδη είχε γίνει επάγγελμα: από την πρεμιέρα εκείνου του Μουντιάλ κράταγα σημειώσεις για κάθε αγώνα και συγκινούμαι κάθε φορά που ανοίγω ένα μαγικό χαρτοκιβώτιο στο πατρικό μου και τις βλέπω ακόμη στοιβαγμένες. Σαν ιερά κειμήλια της νιότης...

Στο βιβλίο του "Τα χίλια πρόσωπα του ποδοσφαίρου" ο σπουδαίος Ουρουγουανός συγγραφέας (και μέγας οπαδός του ποδοσφαίρου) Εδουάρδο Γκαλεάνο τιτλοφορεί τα διάφορα κεφάλαια του με έναν μεγαλειωδώς απλοϊκό (ή μήπως απλοϊκώς μεγαλειώδη;) τρόπο, που του τον κλέβω σήμερα για να θυμηθώ ένα γκολ του Αρτσι Γκέμιλ!

Ήταν το βράδυ της 11ης Ιουνίου του 1978 στη Μεντόσα της Αργεντινής όπου η Σκωτία (που την είχα συμπαθήσει από το '74 χάρη στα τσαλιμάκια του Μπίλι Μπρέμνερ) αντιμετώπιζε τη μετέπειτα φιναλίστ Ολλανδία και χρειαζόταν να νικήσει με διαφορά τριών γκολ για να προκριθεί στην επόμενη φάση. Ο Ρόμι Ρέζεμπρινγκ άνοιξε το σκορ για το 0-1, ο Κένι Νταλγκλίς ισοφάρισε (1-1), δυο λεπτά αργότερα ο Αρτσι Γκέμιλ έβαλε μπροστά τους Σκωτσέζους (2-1) και στο 68' ο ίδιος έκανε το 3-1 με ένα γκολ που θεωρήθηκε τότε και ακόμη μνημονεύεται ως ένα από τα ομορφότερα στην ιστορία του Μουντιάλ: ένα εκπάγλου καλλονής γκολ στο οποίο ο αριστεροπόδαρος δεξιοτέχνης της μπάλας μετά το ένα-δύο με τον Κένι Νταλγκλίς, αδειάζει με ένα μοναδικό σολάρισμα όλη την άμυνα των "οράνιε" και πλασάρει τον ανήμπορο ν' αντιδράσει Γιαν Γιόνγκμπλουντ.

Το γκολ μπορεί να μην σφράγισε την πρόκριση των Σκωτσέζων (καθώς ο Ρεπ μείωσε αργότερα σε 3-2), αλλά πέρασε στην ποδοσφαιρική μυθολογία και έγινε πηγή έμπνευσης για ένα τραγούδι (το "Sex and Drugs and Sausage Rolls"των Tartan Specials, με τον στίχο "But nothing compares to Archie Gemmill's goal") και για έναν χορό, ενώ αναφέρεται στην ταινία "Trainspotting" που γυρίστηκε το 1996: είναι η σκηνή στην οποία ο πρωταγωνιστής Γιούαν ΜακΓκρέγκορ λέει την ώρα του οργασμού "I haven' t felt that good since Archie Gemmill scored against Holland in 1978!"

Κοινώς, "δεν έχω νιώσει τόσο όμορφα από το γκολ που έβαλε ο Γκέμιλ εναντίον της Ολλανδίας το 1978"! Παρεμπιπτόντως όταν ο ίδιος ο Γκεμιλ είδε αυτή τη σκηνή (δήλωσε ότι) ένιωσε αμηχανία και ενοχλήθηκε από αυτή την αναγωγή, αλλά ο σεναριογράφος δεν είχε άδικο. Αυτό ήταν όντως ένα γκολ καλύτερο κι από οργασμό!

* Το περί ου ο λόγος γκολ του Γκέμιλ μπορείτε να το αναζητήσετε στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://www.youtube.com/watch?v=eyJTBrbPIHQ

ΝΙΚΟΣ ΠΑΠΑΔΟΓΙΑΝΝΗΣ: «Το εύθραυστο ειδώλιο»

To είχα σημαδέψει αυτό το ματς εξαρχής: Αργεντινή-Νιγηρία στη Βοστώνη. Βάσει σχεδιασμού, όφειλα να καλύψω τους «ουδέτερους» αγώνες του ελληνικού Ομίλου, οπότε είχα στην ατζέντα μου διπλό ραντεβού με τον Μαραντόνα, ο οποίος είχε προλάβει να δείξει τα δόντια του, και τα μάτια που τρυπούσαν τις κόγχες, στην Εθνική-ναυάγιο της Ελλάδας. Μαραντόνα. Ζωντανά. Σαν παράσταση κλασσικής ορχήστρας, με μαέστρο που παλεύει με τους δαίμονές του, αλλά κλείνει τα μάτια και βλέπει μουσική.

Δεν με ενδιέφερε το αποτέλεσμα του αγώνα. Ούτε εκείνον, νομίζω. Έπιασα θέση στη μικτή ζώνη πριν καλά καλά σφυρίξει ο διαιτητής τη λήξη. Ο Ντιέγκο σκαρφάλωσε στην πλάτη του Κανίχια και φερόταν σαν μικρό παιδί, σαν να προσπαθούσε να απολαύσει τις τελευταίες ώρες μιας σχολικής εκδρομής. Τον υποδέχθηκα σαν να είχα απέναντί μου έναν “larger than life” ημίθεο, αλλά αυτός χαμογελούσε πονηρά σαν αλητάκι από το «μπάριο» και αστειευόταν ασταμάτητα. Αρπαζε τα κινητά τηλέφωνα από τα χέρια των Αργεντινών δημοσιογράφων και έκανε δηλώσεις σε αόρατους ραδιοσταθμούς. Πείραζε τα κορίτσια κι έκανε φάρσες στους συμπαίκτες του.

Την επόμενη μέρα, σε μία (από τις πολλές) συνεστίαση της ελληνικής αποστολής άρτι αφιχθείσης από το Ντιτρόιτ πήρα την απευκταία απάντηση. «Ο Μαραντόνα πιάστηκε ντοπέ και αποκλείστηκε από το Μουντιάλ», ανακοίνωσε ο Σωτηρακόπουλος από το μικρόφωνο. Είχα μόλις παρακολουθήσει το τελευταίο παιχνίδι του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Την πτώση ενός εύθραυστου και ευάλωτου ειδώλου.

Η ποδοσφαιρόφιλη οικουμένη θα έχει για πάντα το Μεξικό, τη Νάπολι, το «χέρι του Θεού», τα κλάματα, τα γιγαντιαία σλάλομ που έκοβαν την ανάσα. Εγώ, πάντως, θα τον θυμάμαι σκαρφαλωμένο στον σβέρκο του Κλαούντιο Κανίχια, ένα μεγάλο παιδί παγιδευμένο στον κόσμο των μεγάλων.

ΤΑΣΟΣ ΝΙΚΟΛΟΓΙΑΝΝΗΣ «Ο Μαραντόνα το πήρε σπίτι του»!

Εχω δει πολλά Μουντιάλ, τα οποία από τότε που ήμουνα πιτσιρικάς τα περίμενα πως και πως. Ανυπομονούσα για να αρχίσει η μεγάλη γιορτή του ποδοσφαίρου , να δω τα ματς με τους φίλους μου, με πίτσες και μπύρες κλασικά, να κάνουμε την πλάκα μας και την καζούρα ο ένας στον άλλο. Τόσα παιχνίδια, που έχω δει είναι λογικό να έχουν μείνει χαραγμένα κάποια στο μυαλό μου. Θα σταθώ σε ένα, που για μένα είναι και ο καλύτερος τελικός σε Μουντιάλ από αυτά, που έχω δει. Αναφέρομαι φυσικά στον τελικό του 1986 που έγινε στο Μεξικό. Αργεντινή εναντίον
Γερμανίας με την Σελεσάο να κερδίζει με 3-2 και τον Ντιέγκο Μαραντόνα να βάζει την υπογραφή του.

Με τα δύο γκολ που πέτυχε ο Μαραντόνα κόντρα στην Αγγλία στον προημιτελικό έχει γράψει ιστορία. Το ένα το έβαλε με το «χέρι του Θεού» και το άλλο αφού πέρασε ΜΟΝΟΣ του έξι παίκτες των αντιπάλων. Το εντυπωσιακότερο γκολ σε Μουντιάλ, από τον κορυφαίο παίκτη όλων των εποχών , με τον οποίο μεγάλωσε η γενιά μου και έχει δει από αυτόν απίστευτα πράγματα. Στις 29 Ιουνίου , λοιπόν, γινόταν ο μεγάλος τελικός. Και πήρα θέση μπροστά από την τηλεόραση να τον δω μαζί με τον συγχωρεμένο πατέρα μου και φίλους στο σπίτι.
Μιλάμε για συναρπαστικό τελικό. Η Αργεντινή νωρίς-νωρίς προηγήθηκε με 2-0.

Ολη η Γερμανία πρόσεχε τον Μαραντόνα, αλλά την ζημιά την έκαναν ο Μπράουν και ο Βαλντάνο και το 2-0 στο 55 έδειχνε μία εύκολη επικράτηση. Με τους Γερμανούς ποτέ δεν μπορείς να είσαι ήσυχος και έτσι αποδείχθηκε στο παιχνίδι αυτό. Με πράσινες φανέλες(η δεύτερη εμφάνιση) η Γερμανία και τον Φέλερ να μπαίνει αλλαγή στο δεύτερο ημίχρονο έκανε αντεπίθεση. Ο Ρουμενίγκε αρχικά μείωσε στο 74 και έξι λεπτά αργότερα ο Φέλερ έκανε το 2-2 και όλοι πίστευαν , ότι το ματς πήγαινε για παράταση.

Και όμως. Ο Μαραντόνα, που σε όλο το ματς και με τα σκληρά μαρκαρίσματα των Γερμανών δεν μπορούσε να κάνει , όσα είχε κάνει σε όλα τα προηγούμενα παιχνίδια ΜΙΛΗΣΕ. Δύο δευτερόλεπτα ξέφυγε από την προσοχή των Γερμανών και την έκανε την ζημιά. Κοντρόλ και με την μία πάσα στον κενό χώρο. Ο Μπουρουσάγκα βρήκε την μπάλα μπροστά του έφυγε μόνος του προς την αντίπαλη εστία και με ωραίο πλασέ έκανε το 3-2. Ηταν το 83, μόλις τρία λεπτά μετά την ισοφάριση των Γερμανών , που δεν πίστευαν αυτό που είχαν πάθει. Το σκορ δεν
άλλαξε και ο Μαραντόνα πήρε το βαρύτιμο τρόπαιο στο …σπίτι του.

ΚΩΣΤΑΣ ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ: «Οι συναρπαστικοί μαλλιάδες»

Για να είμαι ειλικρινής είχα σκεφθεί να γράψω το παιχνίδι της Ελλάδας με τη Νιγηρία, καθότι ήταν η πρώτη νίκη της εθνικής μας σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου-πολύ μεγάλη υπόθεση. Αλλά στην πραγματικότητα το παιχνίδι του Μουντιάλ που θυμάμαι περισσότερο ήταν ο τελικός του 1978, Αργεντινή-Ολλανδία 3-1. Ίσως γιατί ήμουν στα 14 μου χρόνια.

Με 80.000 Αργεντίνους στο Μπουένος Αϊρες να γεμίζουν το γήπεδο με χαρτάκια και γενικά να κάνουν μία ατμόσφαιρα που δεν είχα ξαναζήσει. Με προπονητή αυτή τη ποδοσφαιρόφατσα, τον Μενότι. Με Μάριο Κέμπες οδοστρωτήρα, με Ντανιέλ Πασαρέλα λίμπερο ολκής, με Οσβάλντο Αρντίλες στα χαφ, με Λούκε μπροστά. Και με το καθεστώς του Βιντέλα, να μαθαίνω αργότερα πως έκανε ό,τι μπορούσε για να πάρει η Αργεντινή το τρόπαιο…

Ενώ μου άρεσε περισσότερο ως ομάδα η Ολλανδία, με Τζόνι Ρεπ, Κρολ, Χάαν, Νέεσκενς, Ρένζεμπρινγκ και τους δίδυμους Βαν ντε Κέρκοφ, μου φαίνονταν πιο...συναρπαστική η Αργεντινή, με αυτούς τους μαλλιάδες, όπως τον γκολκίπερ Φιλιόλ. Και με εξίταρε περισσότερο να πάρει το τρόπαιο ο γηπεδούχος, με χιλιάδες λαό από πάνω του, έτοιμο να μπει μέσα στο γήπεδο για να πανηγυρίσει!

Το γκολ του Κέμπες στην παράταση έδωσε ουσιαστικά το τρόπαιο στους Αργεντίνους. Που να φανταζόμουν πως και τις δύο φορές μας στο Μουντιάλ η Αργεντινή θα βρίσκονταν στο δρόμο μας και θα μας κέρδιζε…

ΗΡΑΚΛΗΣ ΑΝΤΥΠΑΣ: «Δάκρυα χαράς – Δάκρυα λύπης: 1…»

Έρωτας από την πρώτη ματιά είναι το Μουντιάλ. Με το που δεις την πρώτη διοργάνωση κολλάς και το μόνο που περιμένεις είναι το πότε θα συναντηθείς ξανά με την πιο όμορφη ποδοσφαιρική διοργάνωση. Δεν είναι δα τυχαίο, ότι όταν τελειώνει ένας τελικός, η πρώτη σκέψη που υπάρχει στο μυαλό μου είναι η εξής: «Ποιος περιμένει τώρα, τέσσερα χρόνια».

Προσωπικά… ερωτεύθηκα το 1982, σε ηλικία 7 ετών. Δεν μπορώ να πω ότι θυμάμαι αναλυτικά τα παιχνίδια, αλλά έχω εικόνες από την αποβολή του Μαραντόνα στο ματς με την Βραζιλία, το συγκλονιστικό ματς των Βραζιλιάνων κόντρα στην Ιταλία, τον ημιτελικό Γαλλίας – Γερμανίας και τον τελικό των Ιταλών με τους Γερμανούς, με τον Γιάννη Διακογιάννη να μιλάει για το μπρίο και την φαντασία των νικητών… Όταν μου ζητήθηκε να γράψω, το ματς που μου έχει μείνει αξέχαστο, δεν κρύβω ότι βρέθηκα σε δύσκολη θέση. Είναι πολλά τα… άτιμα που έχουν μείνει χαραγμένα στη μνήμη μου και τα περισσότερα αφορούν την Εθνική Αργεντινής. Μετά από… μελέτη, είμαι ανάμεσα σε δύο. Στους τελικούς του 1986 και του 1990. Να επιλέξω τα δάκρυα χαράς του μεγαλύτερου παίκτη που είδαμε με τα ματάκια μας, ή τα δάκρυα λύπης.

Επειδή μιλάμε για την μεγαλύτερη ποδοσφαιρική γιορτή, θα επιλέξω τα συναισθήματα χαράς. Τελικός 1986 με τον έναν και μοναδικό Ντιέγκο Μαραντόνα να κερδίζει την τεράστια Γερμανία σε ένα ματς που πολύ απλά τα είχε όλα…

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΕΛΑΓΙΕΣ «Η κλωτσιά του Σουμάχερ, η κωλοτούμπα και η... αλητεία»

Αν και λέω πολλά για την ηλικία μου, θυμάμαι τον εαυτό μου να μένει άφωνος με την κλωτσ(ι)ά του Σουμάχερ στον Μπατιστόν στο Μουντιάλ του 1982, θυμάμαι να βλέπω μετά μανίας Μεξικό το 86 μήπως και σκοράρει ο Ούγκο Σάντσες και κάνει κωλοτούμπα (με τον φόβο της μάνας μου μήπως θελήσω να τον αντιγράψω) και θυμάμαι να αναζητώ ένα γκολ του Καμερούν το 1990 για να δω αυτόν τον μουστακαλή Ροζέ Μιλά να τρέχει στο κόρνερ και να χορεύει. Μετά μεγάλωσα... και θυμάμαι παιχνίδια.

Μουντιάλ 1998. Αργεντινή με την ομάδα μου (την Αγγλία ντε). Νομίζω πως Αγγλία με έκανε ο Μαραντόνα και το χέρι του το 1986. Αδικία (αλητεία) μέγιστη.

Λοιπόν Αργεντινή-Αγγλία και ξεκινάμε με μούφα πέναλτι που κερδίζει ο Ντιέγκο Σιμεόνε. 1-0. Ο πιτσιρικάς Μάικλ Όουεν θα περάσει όποιον βρει μπροστά του και θα κερδίσει πέναλτι (καθαρότατο). 1-1. Ο Όουεν παίρνει τη μπάλα στη σέντρα ξαναπερνάει όποιον βρίσκει και ... 1-2. Με μία απίθανη κομπίνα σε χτύπημα φάουλ θα έρθει ισοφάριση για να ακολουθήσουν δύο παραδοσιακά για Εθνική Αγγλίας, γεγονότα. Ο Ντέιβιντ Μπέκαμ σε μία επίδειξη βλακείας θα κλωτσήσει τον Σιμεόνε με τον διαιτητή να βρίσκεται όσο κοντά βρίσκομαι κι εγώ με την μερέντα όταν ξυπνάω. Κόκκινη κάρτα.

Και μετά ήρθαν τα πέναλτι... Νομίζω όλοι καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό για την Εθνική Αγγλίας εις τον αιώνα των αιώνων. Προφανώς θα έπνιξα τον πόνο μου βάζοντας να δω λίγο μπάσκετ (εεε μου είπαν να μην αναφέρω αυτή τη λέξη, αλλά δε γινόταν)...

ΥΓ: Θέλω να μοιραστώ ένα μυστικό μαζί σας. Το ωραιότερο γκολ για πολλούς (όχι για μένα) σε Μουντιάλ, αυτό του Μαραντόνα στο Αγγλία-Αργεντινή του 1986 που περνάει τρεις Άγγλους, ίσως έξι, ίσως όλους, ήταν ΑΥΤΟΓΚΟΛ του Μπόυτσερ! Ξαναδείτε το.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΓΑΛΟΥΠΗΣ: «Νιώθαμε όλοι... Βραζιλιάνοι»

Ήμουν γύρω στα 10 στο θρίλερ Ιταλία – Βραζιλία 3-2, το 1982. Όλα τα σχολιαρόπαιδα της παρέας είχαμε ενθουσιαστεί με την Βραζιλία. Άλλο ποδόσφαιρο. Θεαματικό. Μαγικό. Κι ας είχε έναν ανεκδιήγητο τερματοφύλακα… Στην β’ φάση τότε υπήρχε όμιλος. Ο πρώτος περνούσε ημιτελικά. Βραζιλία, Αργεντινή, Ιταλία. Αυτή ήταν και η σειρά των φαβορί. Η Ιταλία είχε προκριθεί στην α’ φάση με τρείς ισοπαλίες και δεν την υπολόγιζε κανείς. Κι ας είχε παικταράδες. Αντονιόνι, Σιρέα, Μπρούνο Κόντι κ.α.

Βραζιλία – Αργεντινή 3-1, Ιταλία – Αργεντινή 2-1 κι έτσι θα τρώγανε τα μουστάκια τους οι δυο νικητές, με την Βραζιλία να παίζει για δυο αποτελέσματα. Ελάχιστοι στην παρέα έδιναν τύχη την Ιταλία. Άγουρη ηλικία, ανυποψίαστη από τα τερτίπια της μπάλας…

Με το 0-1 του Ρόσι; Τυχαίο, λέγαμε με τους συμμαθητές που βλέπαμε το ματς. Στο 1-1 του Σόκρατες; Ενθουσιασμός. Ο Ρόσι στο 25’, το 1-2; Μας μπήκαν ψύλλοι στ’ αυτιά, αλλά… βγήκαν με την ισοφάριση εκεί στο 70’, με την απίστευτη προσποίηση και την γκολάρα του Φαλκάο. Λίγα λεπτά μετά, με τις καραμπόλες και το 2-3 του Ρόσι, παγώσαμε. Τέλος! Κλάμα με λυγμούς! Μαζί με τους υπόλοιπους μπόμπιρες… Νιώθαμε ότι έγινε κάποιου είδους αδικία. Ότι δεν κέρδισε η καλύτερη ομάδα. Μια αδικία όχι διαιτητική, αλλά της μπάλας…

Βγήκαμε έξω το ίδιο απόγευμα, παίξαμε μπάλα εκεί στον Αγ. Θεράποντα στου Ζωγράφου, νιώθοντας όλοι… Βραζιλιάνοι. Κι έτσι ξεθυμάναμε! Οι μνήμες μείνανε, όμως. Και είναι απορίας άξιον πως μετά από τέτοια δυνατή εμπειρία σε αυτή την ηλικία, δεν έγινα Βραζιλία…

ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΟΛΚΑΣ: «Με μαλλί για... αυτοκτονία»

Ο τελικός του 1986 όμως ηταν αυτός που με έκανε να θέλω παίκτες αλήτες, προσωπικότητες δύσκολες, ήταν αυτός που σφράγισε το μεγαλείο του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα ο οποίος μαζί με κάτι απίθανους συμπαίκτες - πλην Βαλντάνο, Μπουρουσάγκα - κατάφερε να κατακτήσει ένα παγκόσμιο κύπελλο, νικώντας στον τελικό τη Γερμανία με 3-2.

Ένα παιχνίδι που ξεκίνησε ιδανικά, στράβωσε και τελικά το πήρε ο μεγάλος Ντιεγκίτο, έτσι ώστε να επιβραβευτεί η μεγαλύτερη αλητεία στα χρονικά των Μουντιάλ, με το χέρι του Θεού στον αγώνα με την Αγγλία. Δεν μπορώ να μην αναφερθώ στο παιδικό τραύμα της εθνικής του 1994, την πρώτη μας συμμετοχή σε Μουντιάλ. Κωμικές καταστάσεις, από εορταστικές εκδηλώσεις όπου και αν πήγαινε η ομάδα, κιτς ντύσιμο, μαλλί που θα έστελνε στην αυτοκτονία τον Τρύφωνα Σαμαρά. Τα γκολ που δεχτήκαμε πολλά, δε βάλαμε κανένα, ο Ντιεγκίτο βγήκε ντοπέ. Έπεσα από τα σύννεφα.

Από τότε πολλά άλλαξαν για την εθνική, κυρίως λόγω προπονητών, αλλά και προσωπικοτήτων στο ρόστερ. Ότι και να λένε οι παλιοί, ομάδα με Ζαγοράκη, Δέλλα, Κατσουράνη, Μπασινά, Καραγκούνη, Βρύζα και Νικοπολίδη, δεν είδαν ποτέ. Όπως και μπορεί να μη δούμε εμείς ποτέ στο μέλλον.

ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ ΤΣΑΛΤΙΔΗΣ: «Το χέρι του... διαβόλου»!

Το παιχνίδι ανάμεσα στην Αργεντινή και την Αγγλία το 1986 έχει μείνει φυσικά στην ιστορία. Η ημερομηνία είναι επίσης σημαδιακή για μένα γιατί έχει γενέθλια ο πατέρας μου (22 Ιουνίου) και εκείνο τα βράδυ στα 9 μου χρόνια συνδυάστηκε η τούρτα γενεθλίων με τις πίτσες και τις μπύρες σε ένα κάμπινγκ στην Χαλκιδική!!! Η.. εξέδρα στην τηλεόραση του... ΚΨΜ, είχε διάφορες προτιμήσεις, αλλά κυριαρχούσαν οι Γερμανοί που τα χρόνια εκείνα μας... κυβερνούσαν με το μάρκο, που άφηναν κάθε καλοκαίρι και όχι όπως τώρα, όλο τον χρόνο με το ευρώ!

Ο συγκεκριμένος αγώνας είναι ένας από τους πιο γνωστούς για δυο λόγους. Από την μία για το χέρι του...διαβόλου (Ο Μαραντόνα είπε του Θεού, αλλά ο Θεός το άδικο δεν το ευλογεί λέει ο λαός!) με το οποίο η Αργεντινή άνοιξε το σκορ και από την άλλη το απίστευτο δεύτερο γκολ των Αργεντίνων με τον Μαραντόνα να διδάσκει... σκι με το σλάλομ, αλλά και την ταχύτητα με την οποία ξεπέρασε όλη σχεδόν την ενδεκάδα των Άγγλων για το 2-0. Σε λίγα μόλις λεπτά η αδικία, αλλά και το μεγαλείο του ποδοσφαίρου.

Οι Γερμανοί -που είχαν περάσει στα πέναλτι την διοργανώτρια χώρα του Μέξικο- ήταν... με τους Άγγλους (λόγω του ότι φοβόντουσαν την Αργεντινή και καλά έκαναν αφού έχασαν στον τελικό με 3-2). Το ίδιο και εγώ λόγω του ότι "μπαμπά μόνο τερματοφύλακας δεν πιάνει την μπάλα με το χέρι; Γιατί το μέτρησε;" Τελικά η Αγγλία το μόνο που κατάφερε ήταν να μειώσει σε 2-1 με τον... τεράστιο Γκάρι Λίνεκερ, να χάσει και να αποκλειστεί, αλλά από αυτό το παιχνίδι να κερδίσει έναν οπαδό σε κάθε μεγάλη διοργάνωση που αγωνίζεται!

ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΑΞΙΟΠΟΥΛΟΥ: «Πανηγύρισα σιωπηρά με τον Ρομάριο»!

Καλοκαίρι του 1994… Στα μαγευτικά και κοσμοπολίτικα Στύρα, πριν καν γίνουν μαγευτικά και κοσμοπολίτικα. Ούτε έχουν γίνει ακόμα, αλλά πού θα πάει; Ένα διαμέρισμα γύρω στα 55τ.μ., που μπορεί να ήταν λιγότερο και να μου φαινόταν τόσο επειδή ήμουν μικρότερη. Τρία μονά κρεβάτια, δύο γυναίκες γύρω στα 40 και μια τρελή ανήλικη που έβλεπε Μουντιάλ!

Δύσκολο εκείνο το καλοκαίρι, το μουντιάλ ήταν στην Αμερική και οι ώρες προβολής στην Ελλάδα συνήθως απαιτούσαν ξενύχτι. Όπως φέτος καλή ώρα… Ο ημιτελικός έμελλε να ξεκινάει στις 2.30π.μ. ώρα Ελλάδας! Κατάφερα να μείνω ξύπνια για να δω το παιχνίδι, αφού από πολύ μικρή είχα αδυναμία στη Βραζιλία, με ακλόνητο επιχείρημα το γεγονός ότι ο αδελφός μου υποστήριζε Αργεντινή! Αντίπαλος ήταν η απίθανη Σουηδία με τον Κένεθ Άντερσον και τον Τόμας Μπρολίν που έπαιζε σε όλο το τουρνουά με σκασμένα χείλη κι έκανε ένα κύκλο γύρω από τον εαυτό του σε κάθε γκολ που πανηγύριζε! Κατόρθωσα να δω όλο το ματς – παρά την ομολογουμένως σκληρή προσπάθεια των δύο ομάδων για το αντίθετο – σε μια μικρή τηλεόραση, που δεν μου φαινόταν μικρή, αλλά ήταν! Μιλάμε, άλλωστε, για το 1994!

Κατόρθωσα και να πανηγυρίσω σιωπηρά το γκολ του Ρομάριο στο 80’ που πολύ στεναχωριόμουν όταν έγραφαν ότι δεν μιλιέται με τον Μπεμπέτο. Δεν τους πίστευα βασικά, γιατί η Βραζιλία ήταν το δικό μου παραμύθι. Και θα είναι και φέτος! Μαζί με την Ολλανδία που υποστηρίζω από πολύ μικρή. Με το ακλόνητο επιχείρημα ότι ο αδελφός μου υποστήριζε Γερμανία!

ΥΓ. Με αφορμή το κείμενο που μου επέτρεψε το gazzetta.gr να γράψω και στο πνεύμα της επιστροφής στη μόδα του άλμπουμ Panini, μήπως ξέρει κανείς τι έκαναν στους παίκτες της Αλγερίας και είναι όλοι θυμωμένοι στα χαρτάκια;

ΚΩΣΤΑΣ ΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΣ: «Από τη Σέριφο στο Μπερναμπέου»

Στις 14 Ιουνίου του 1982 το «Εξπρές Σαντορίνη» αναχωρούσε από το λιμάνι του Πειραιά με προορισμό τις Κυκλάδες. Τρεις 15χρονοι συμμαθητές από τη Νέα Φιλαδέλφεια αναχωρούσαν μαζί του στο παρθενικό τους ταξίδι προς το... άγνωστο με οδηγό τα εφηβικά σκιρτήματα και την πρώτη άδεια της μαμάς για να κάνουν μόνοι διακοπές.

Τα πάντα έμοιαζαν καινούργια. Διψούσαν για εμπειρίες και φλερτ. Ακόμα και η κάπνα από τα μεγάλα φουγάρα του βαποριού έμοιαζε με τη μυρωδιά του παραδείσου. Το βαρύ βαπόρι με τις παλιές προπέλες και τις ντιζελομηχανές να χτυπούν στο μεδούλι έμοιαζε με σούπερ κρούιζερ. Πρώτη φορά έβλεπαν τόσους πολλούς ταξιδιώτες να μιλούν τόσες διαφορετικές γλώσσες. Βρήκαν μία θέση σε ένα μεγάλο τραπέζι που μοιράζονταν μία παρέα πανέμορφων ιταλίδων από το Έμπολι, ένα γκρουπ από αυστριακό σχολείο του Ίνσμπουργκ, τρία ζευγάρια γερμανών που είχαν ήδη πάθει εγκαύματα και δύο γαλλίδες που έπαιζαν χαρτιά. Φορούσαν κάτι περίεργα πράγματα στο κεφάλι που τους έδιναν ρυθμό. Έμαθαν για τα walk man. Πρώτη φορά σε εκείνο το ταξίδι άκουσαν το Thriller, το Beat it και το Billie Jean του Michael Jackson αν και για τους γνήσιους χεβιμεταλάδες της Νέας Φιλαδέλφειας ήταν «φλορέ» μπροστά στα «σκληρά» ακούσματα του Ozzy Osbourne, των Black Sabbath και των Iron Maiden.

Πολύχρωμα σακίδια, σανδάλια και μωβ σαλβάρι αγορασμένο από τη Μέκκα της Ηφαίστου για να μπορείς να αντέξεις τον... ανταγωνισμό. O υπνόσακος από την αμερικάνικη αγορά, ένα φιδάκι για τα κουνούπια, ένας φακός, ένα γκαζάκι και θερμός από φελιζόλ. Το ταξίδι των Ιντιάνα Τζόουνς με προορισμό την Ίο είχε αρχίσει.

Πρώτη στάση η Κύθνος. Λίγοι επιβάτες κατέβηκαν προκαλώντας ένα αίσθημα θλίψης που φέρνει ο πρόωρος αποχωρισμός αλλά και ανακούφισης επειδή άδειασαν μερικές θέσεις. Οι ιταλίδες σηκώθηκαν βιαστικά γιατί το πλοίο έφτανε στην επόμενη στάση. Μιλούσαν για τη Σέριφο λες και ήταν ο παράδεισος. Είχαν διαβάσει πολλά και ήταν αποφασισμένες να κατέβουν εκεί. Είπαν ακόμα πως σε λίγη ώρα υπήρχε και αγώνας για το Παγκόσμιο Κύπελλο κόντρα στην Πολωνία. Οι τρεις φίλοι από τη Νέα Φιλαδέλφεια αποφάσισαν να... συμπαρασταθούν στις... γειτόνισσες στη μάχη της εξέδρας. Έτσι αντί για την Ίο αποφάσισαν να κάνουν μία στάση συμπαράστασης στη Σέριφο.

Όταν το πλοίο έφυγε από το νησί ο χρόνος σταμάτησε. Το βοριαδάκι κουνούσε τα αλμυρίκια. Άφθονες ταμπέλες «Rooms to Let» και η λεωφόρος του νησιού ήταν χωματόδρομος. Άσφαλτο είχε μόνο ο δρόμος για τη Χώρα και ένα μικρό κομμάτι προς το μοναδικό ξενοδοχείο του νησιού, την «Αρετή» που πρόσφερε πρωινό με θέα το λιμάνι. Ήταν το σημείο συνάντησης όλων των τουριστών αλλά και το πιο «ακριβό» σε όλο το νησί. Η παρέα κατευθύνθηκε προς το κάμπινγκ. Οι ιταλίδες έστησαν σκηνή μέσα στο κάμπινγκ.Οι φιλαδελφιώτες ως γνήσιοι... κάμπερ άραξαν σε κάτι καλαμιές. Όσο λιγότερα έξοδα είχαν τόσο περισσότερες διακοπές θα έκαναν. Το ήσυχο κάμπινγκ από τις 5 το απόγευμα μετατρέπονταν σε «Μπαλαΐδος», «Ριαθόρ», «Καμπ Νόου», «Μεστάγια» και «Μπερναμπέου».

Το πρώτο βράδυ όλοι έμαθαν πως η Ιταλία ήρθε ισόπαλη με την Πολωνία 0-0. Δεν υπήρχε τηλεοπτική μετάδοση. Όλοι έβλεπαν τη νίκη της Αγγλίας επί της Γαλλίας με 3-1. Κάτι Άγγλοι μέθυσαν και πείραζαν κάτι φοιτητές από τη Λιόν και στο τέλος πλακώθηκαν. Μετά από τέσσερις μέρες πάλι τα ίδια. Δεύτερη ισοπαλία της Ιταλίας με το Περού 1-1. Τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά. Ένα ζευγάρι Βέλγων που είχε έρθει από τη Χώρα είχαν ξεσαλώσει με το 1-0 επί της Αργεντινής και το 1-0 επί του Ελ Σαλβαδόρ που τους έστελνε στους «16». Τα ίδια και οι Άγγλοι. Νίκησαν και την Τσεχοσλοβακία 2-0 και έκαναν όνειρα για τίτλο.

Οι Έλληνες έδειχναν τη συμπάθεια τους στη Βραζιλία και στην Γερμανία. Μόνο η νίκη της Βραζιλίας νίκη επί της ΕΣΣΔ με 2-1 δεν πανηγυρίστηκε δεόντως για να μην δυσαρεστηθούν οι παραδοσιακές δυνάμεις που στήριζαν το ΚΚΕ. Μετά από 9 μέρες στη νησί όλοι ζούσαν τον όνειρο τους και τον... έρωτα τους. Μετρούσαν αντίστροφα για τον τρίτο αγώνα της Ιταλίας με το Καμερούν. Πάλι ισοπαλία (1-1). Πως προκρίθηκε η Ιταλία με τρεις ισοπαλίες δεν το πολυκατάλαβαν αλλά το διάβασαν και την επομένη το βράδυ όταν έφτασαν στο νησί οι εφημερίδες.

Σημασία είχε που προκρίθηκε η Ιταλία και «όλοι» στην παρέα μας ήταν ευτυχισμένοι. Στην «Αρετή» οι τουρίστες έκανα ουρά για να πάρουν ένα τηλέφωνο καθώς εκεί υπήρχε ο μοναδικός μετρητής. Μετά από δύο εβδομάδες στο νησί στην τσέπη υπήρχαν λιγότερο από 100 δραχμές. Ερχόταν ο αγώνας της Ιταλίας με την Αργεντινή στις 28 Ιουνίου και κανείς δεν ήταν διατεθειμένος να φύγει εάν δε έχαναν οι... ιταλίδες. Στο τελευταίο τηλέφωνο η μαμά ούρλιαζε να γυρίσουν σπίτι αφού η εβδομάδα της αρχικής άδειας είχε τελειώσει προ πολλού.

Ο ξενοδόχος μίλησε στη μαμά. Ήταν η μόνη ελπίδα. Μετά από αρκετή ώρα διαβεβαιώσεων την καθησύχασε και την προσκάλεσε μαζί με τον μπαμπά να έρθουν κι αυτοί στο νησί. Της είπε μάλιστα πως τώρα που μπαίνει ο Ιούλιος θα χρειαστεί χέρια για να βοηθήσουν στο σερβίρισμα του πρωινού και θα δώσει και χαρτζιλίκι. Η μαμά πρέπει να λιποθύμησε και η γραμμή κόπηκε. Το επόμενο βράδυ στη «Αρετή» είχε γίνει εξέδρα σαν το «Ντε Σαρριά» της Βαρκελωνης. Τα γκολ του Μάρκο Ταρντέλι και του Αντόνιο Καμπρίνι «απογείωσαν» τον ιταλικό... τομέα του νησιού και το πρώτο φιλί έπεσε πάνω στην... αναμπουμπούλα ενώ το Rock The Casbah των Clash χτυπούσε στην καρδιά. Επιτέλους, μετά από δύο εβδομάδες «γάμου» η Πατρίτσια, η Άννα Μαρία και η Ελίζα είχαν γίνει γνήσιες φιλαδελφιώτισσες!

Επόμενος αντίπαλος ήταν η Βραζιλία. Είχε μπει ο Ιούλιος. Το ημερολόγιο έδειχνε 5 του μήνα. Από το προηγούμενο βράδυ είχε φτάσει στο ντόκο μια νταλίκα με καρπούζια, πεπόνια, καφάσια, μπουκάλες υγραερίου, αναψυκτικά και άλλες προμήθειες του νησιού. Πλήρωνε καλό μεροκάματο για έξι ώρες ξεφόρτωμα στον ήλιο. Για τη μεγάλη Ιταλία και τη μεγάλη ιδέα όλα έμοιαζαν μικρά. Κόντρα στη Βραζιλία στον δεύτερο αγώνα της Β΄φάσης δεν υπήρχαν και πολλές ελπίδες, αλλά όταν έχεις... γεμάτη τσέπη και την ιταλική... εξέδρα να... δονείται δεν χάνεις με τίποτα.

Το νησί είχε χωριστεί στα δύο. Φουρτουνάκηδες με την Βραζιλία και Βροντάκηδες με την Ιταλία. Το γκολ του Πάολο Ρόσι από τα αποδυτήρια άρχισε να φέρνει ζάλη. Ο Σόκρατες ισοφάρισε, ο Ρόσι έδωσε και πάλι προβάδισμα και ο Φαλκάο έφερε και πάλι το ματς στα ίσια. Το χατ τρικ του Ρόσι μετά την πάσα του Σιρέα έφερε την έκσταση και βουτιά μαζί με την καρέκλα στο λιμάνι. Ο ένας έχασε όλο το μεροκάματο στα νερά του Αιγαίου αλλά ποιος νοιαζόταν; Ο κόσμος ήταν στα πόδια τους κι αυτοί μέσα στο νερό...

Την επομένη η μητέρα απειλούσε να κάνει καταγγελία στην αστυνομία εάν δεν γύριζαν πίσω. «Δύο μέρες μαμά και θα έρθουμε. Περνάμε τέλεια όπως όταν είμαστε όλοι μαζί με τον μπαμπά στις εκδρομές». Στον ημιτελικό με την Πολωνία νιώθαμε πως δεν υπήρχε αντίπαλος. Όλο το νησί ήταν με την Ιταλία και το βράδυ όλοι με την Γαλλία κόντρα στην Γερμανία που όμως είχε την υποστήριξη των... Ελλήνων. Ο ημιτελικός ήταν νωρίς το απόγευμα και ο Ρόσι με δύο γκολάκια «μας» έστελνε στον τελικό. «Θεέ κάνε να μείνουμε για πάντα στο νησί».

Δυστυχώς η μέρα του τελικού έφτασε γρήγορα. Ήταν 11 Ιουλίου. Το βαπόρι έφερε το απόγευμα καμιά δεκαριά αυτοκίνητα και σχεδόν όλα είχαν σημαίες της Ιταλίας και της Γερμανίας. Ο ήλιος είχε δύσει όταν έγινε η σέντρα αλλά ακόμα δεν είχε νυχτώσει. Η «Αρετή» είχε γίνει η προέκταση του «Μπερναμπέου».

Ο Πάολο Ρόσι άνοιγε στο 57΄ το σκορ. Τα ουρλιαχτά, οι φωνές, ο ιδρώτας, το σκούρο μπλε του ουρανού και της θάλασσας, το γλυκό μεθύσι του έρωτα και της... μπύρας άρχισαν να γίνονται «ένα». Ο Μάρκο Ταρντέλι στο 69΄κάνει το 2-0, ο Διακογιάννης ουρλιάζει και όλοι γίνονται ένα κουβάρι. Ο Αλεσάντρο Αλτομπέλι βάζει την σφραγίδα του στο 81΄. Ο χρόνος παγώνει. Περνάει στην αιωνιότητα. Οι έφηβοι έγιναν άντρες και σε λίγο παππούδες. Κάθε παγκόσμιο κύπελλο ορίζει τη ζωή τους. Γεμίζει νόημα και σημαδεύει τις πιο ωραίες στιγμές. Σημείο αναφοράς κάθε τέσσερα χρόνια.

Κάθε φορά φεύγουν από το... νησί με κλάματα. Θυμούνται το waiting for a girl like you των Foreinger και το I Love Rock N΄Roll της Joan Jett. Εύχονται να μείνουν για πάντα έφηβοι. Με τα λίγα και με τα πολλά αλλά πάντα με ανθρώπους που θα μας αγαπάνε και θα μπορούμε να ερωτευόμαστε πάνω στην αγαπημένη μας... εξέδρα όπου κι αν είμαστε. Αρκεί να είμαστε όλοι μαζί.

ΠΟΛΥΔΩΡΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: «Γκοϊκοετσέα ο... δικός μου Μαραντόνα»!

Ποιος θα ξεχάσει το κλάμα του Ντιέγκο στον τελικό με τη Γερμανία; Εγώ πάντως ποτέ, αφού ήταν το πρώτο ματς στα 8 μου χρόνια το οποίο είδα ολόκληρο (μαζί με τον ξάδελφό μου τον Μπαμπίνο και τον Πολ το μεγάλο) αφήνοντας στην άκρη τη μπάλα στον «Αχαιό». Ωστόσο, χαραγμένο στο μυαλό μου είναι ένα όνομα που έβαλε τη σφραγίδα του στο πιο παθιασμένο Παγκόσμιο Κύπελλο, Σέρχιο Γκοϊκοετσέα. Δεν τον ήξερα φυσικά, αλλά τον έμαθα καλά στην αναμέτρηση με τη Γιουγκοσλαβία. Το ματς στα πέναλτι, αφήνω το παιχνίδι και ανεβαίνω να τα δω μαζί με τον πατέρα μου, ρωτώντας τον παράλληλα τι είναι αυτή η ρώσικη ρουλέτα που άκουγα συνέχεια. Τι να μου πει...

Υποστήριζα τον Μαραντόνα σαν τρελός, αφού γι' αυτό είχαν φροντίσει κάποιες κασέτες από Ναπολιτάνους που παραθέριζαν στη Ροδιά. Εκεί έμαθα εγώ και ο Μπάμπης μου για τον μεγάλο Ντιέγκο και τον Καρέκα.

Στο χαμένο πέναλτι του όμως έφυγαν κάτι... γαλλικά που άκουγα από τους μεγαλύτερους της παρέας τον Βώρο και τον Τάκη. Ωστόσο, πριν... εξελιχθεί σε κλάμα, ήρθε ο Γκοϊκοετσέα με δυο τρομερές επεμβάσεις να με τρελάνει. Ηταν ο ήρωας μου, ο παίκτης που μου έμαθε πως μπάλα δεν είναι μόνο ο... Μαραντόνα. Την επόμενη μέρα ο πατέρας μου έτρεχε για γάντια, αφού από επιθετικός γύρισα στο τέρμα! Τεράστιε Γκοϊκοετσέα, να έπιανες και το πέναλτι του Μπρέμε...

ΜΙΧΑΛΗΣ ΣΤΕΦΑΝΟΥ: «Το “κέντημα” του Ντένις στο 90'»

Ως... "οράνιε", μπορεί να θεωρούμαστε μια από τις παραδοσιακές δυνάμεις του παγκόσμιου στερεώματος, αλλά επί της ουσίας έχουμε τα ίδια τρόπαια με την Ελλάδα (1 Εuro)! Παρ' όλα αυτά, έχουμε αφήσει το στίγμα μας στο πέρασμα των χρόνων (3 τελικοί) και έχουμε χαρίσει κάποιες από τις πιο όμορφες στιγμές στην ιστορία των μουντιάλ. Μία απ' αυτές έλαβε χώρα σ' εκείνον τον προημιτελικό της Μασσαλίας το 1998 με αντίπαλο την Αργεντινή, που κρίθηκε στο τελευταίο λεπτό χάρη σ' ένα γκολ σπάνιας κλάσης του Ντένις Μπέργκαμπ.

Έπειτα από 89' λεπτά ανελέητης μάχης, με δύο γκολ (Κλάιφερτ στο 12' από ασίστ Μπέργκαμπ και Κλ. Λοπεζ στο 17' από ασίστ Βερόν), δυο φοβερά δοκάρια (Κοκού, Μπατιστούτα) και δύο αποβολές (Νούμαν, Ορτέγκα), όλα έδειχναν ότι η πρόκριση θα κρινόταν στην παράταση ή τα πέναλτι. Λίγο πριν το χρονόμετρο μηδενιστεί, όμως, έγινε μια φάση, απ' αυτές που θα χωρούσαν ακόμη και στο πιο... μικρό σεντούκι με τους θησαυρούς του ποδοσφαίρου.

Από βαθιά μπαλιά του Φρανκ Ντε Μπουρ δέκα μέτρα πίσω από την σέντρα, ο Ντένις, ο τρομερός έκανε ένα... αφύσικα τέλειο κοντρόλ πάνω στην κίνηση. Με το δεύτερο άγγιγμα στην μπάλα άδειασε τον Αγιάλα και με το τρίτο (εξωτερικό φάλτσο) την έστειλε στο απέναντι παράθυρο. Μιλάμε για πολύ υψηλή ραπτική! Για αριστούργημα. Για την παρακαταθήκη του στο ποδόσφαιρο...

Η πρώτη ενστικτώδης αντίδραση του Μπέργκαμπ, πριν αφεθεί στο χορτάρι, ήταν να βάλει τα χέρια του στο πρόσωπο, σαν να τον πήραν τα κλάματα. Ακόμη και τώρα δηλώνει ότι δεν χρειάζεται να ξαναδεί το συγκεκριμένο γκολ στην τηλεόραση, αφού βρίσκεται στο μυαλό του με κάθε λεπτομέρεια...

Η κατάρα της Ολλανδίας στα πέναλτι έφερε τον αποκλεισμό στα ημιτελικά από την Βραζιλία. Για μία ακόμη φορά οι "οράνιε" εμφάνισαν σπουδαία ομάδα σ' ένα μουντιάλ και για μία ακόμη φορά έμειναν με μοναδικό έπαθλο τις εντυπώσεις.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΡΟΝΤΑΚΗΣ: «Ψάχνοντας τηλεόραση στο λούνα παρκ»!

Δύσκολα θα ξεχάσω το πρώτο Mundial που παρακολούθησα στη ζωή μου. Ήταν το 1994, όταν σε ηλικία 10 ετών ήμουν διακοπές με τους γονείς μου στην Αίγινα και όλοι μίλαγαν για την Εθνική και την πρώτη της παρουσία σε Παγκόσμιο Κύπελλο. Εγώ, όμως, θυμάμαι... καθαρά μόνο τον τελικό της Βραζιλίας με την Ιταλία στις ΗΠΑ.

Βρισκόμουν σε λούνα παρκ συγγενικού μας προσώπου και προσπαθούσα να βρω τηλεόραση για να δω το ματς. Τελικά, βρήκα μια μικρή που χρησιμοποιούσαν και φυσικά ήταν ασπρόμαυρη και έπρεπε να φτιάχνεις την κεραία κάθε λίγο και λιγάκι για να μην έχει παράσιτα.

Παρακολούθησα τα 90 λεπτά και την παράταση, ενώ έκανα αμάν και πως να με αφήσουν να παρακολουθήσω τα πέναλτι αφού η ώρα είχε περάσει και ένας 10χρονος σαν και εμένα έπρεπε να πάει να κοιμηθεί. Ακόμα παραμένει χαραγμένο στη μνήμη του το χαμένο πέναλτι του Ρομπέρτο Μπάτζιο και για κάποιον λόγο είχα στεναχωρηθεί για τον «Μικρό Βούδα»...

ΝΙΚΟΣ ΡΟΛΛΑΣ: «Ιρλανδία λόγω τιμωρίας»

Καλοκαίρι του 1990 και Μουντιάλ στην Ιταλία. Υπό κανονικές συνθήκες, την ώρα που θα ξεκίναγε το παιχνίδι της Ιρλανδίας με την Ρουμανία, εγώ θα έφευγα από το σπίτι για την Πλατεία Πλυτά. Ήμουν όμως τιμωρία, γιατί την προηγούμενη ημέρα είχα ξεπεράσει την προβλεπόμενη ώρα επιστροφής στο σπίτι. Κάτι το Γερμανία-Ολλανδία που είδαμε στο καφενείο του Αλεξόπουλου, κάτι το... καλαμπαλίκι με την υπόλοιπη παρέα κατά την διάρκεια του γυρισμού και έπρεπε να δεχθώ τις συνέπειες... Έτσι, με την πόρτα κλειδωμένη, αναγκαστικά κάθισα σπίτι για να δω το απογευματινό παιχνίδι της φάσης των «16», το οποίο γινόταν σε ένα περίεργο γήπεδο, αυτό της Γένοβας που οι γωνίες του θύμιζαν κάτι σαν πύργους...

Έτσι τουλάχιστον νόμιζα τότε. Λεπτομέρειες για την εξέλιξη του ματς δεν θυμάμαι, αυτό που σίγουρα υπάρχει στο μυαλό μου ήταν η απόφαση να υποστηρίξω την Ιρλανδία. Οι λόγοι; Αρχικά δύο. Πρώτον φορούσε πράσινα, δεύτερον είχε τον Τόνι Κασκαρίνο, το όνομα του οποίου μου άρεσε πάρα πολύ. Άγνωστο όμως το γιατί... Στην πορεία όμως, προέκυψε και ένα τρίτος. Ο Πατ Μπόνερ... Ο τερματοφύλακας που απέκρουσε το καθοριστικό πέναλτι για την Ιρλανδία, χαρίζοντάς την πρόκριση στην προημιτελική φάση και βοηθώντας με να βρω νέο ίνδαλμα μετά τον Ντασάεφ. Α, ήταν και ο βασικός λόγος που αγόρασα και την Ιρλανδία στο subbuteo.

ΦΩΤΗΣ ΚΑΡΑΚΟΥΣΗΣ: «Η αποθέωση του ενός και μοναδικού Θεού της μπάλας»

Αυτό του 82 το θυμάμαι έστω και λίγο, αυτό το 86 το έζησα πιο έντονα και πανηγύρισα την κούπα από την Αργεντινή του Μαραντόνα. Το ματς ωστόσο που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ, είναι αυτό που έγινε στον «Σαν Πάολο» στις 3 Ιουλίου του 1990. Ο λόγος είναι ένας και μοναδικός. Προσωπικά ο Ντιέγκο είναι ο ένας και μοναδικός Θεός του ποδοσφαίρου. Ένας παίκτης που έχει κερδίσει τα πάντα, έχει πετύχει μαγικά γκολ, αλλά αυτό που κατάφερε κόντρα στην Ιταλία δεν έχει ξαναγίνει και δεν πρόκειται να γίνει ποτέ. Γιατί ποτέ δεν υπάρχει περίπτωση να δούμε σε έναν ημιτελικό Μουντιάλ την διοργανώτρια ομάδα να αποδοκιμάζεται και να αποθεώνεται η αντίπαλος μόνο και μόνο επειδή έχει στην σύνθεσή της τον Μαραντόνα...

Ο Θεός της μπάλας όμως το κατάφερε και αυτό και θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που στα 15 μου το έζησα έστω τηλεοπτικά. Μια στιγμή που δεν γίνεται να ξεχάσω ποτέ και που την θεωρώ την μεγαλύτερη στην ιστορία των Παγκοσμίων Κυπέλλων, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει περίπτωση να επαναληφθεί...

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΜΑΝΟΣ: «Ευτυχισμένος και με ματωμένα γόνατα»

Ηταν το πρώτο καλοκαίρι που είχαμε στήσει το τροχόσπιτο, σε αυτό το μέρος που δειλά αρχίζαμε να αποκαλούμε «εξοχικό». Τρία κοκκαλιάρικα πρωτοξάδερφα στα 13 μας ζούσαμε αυτά τα απίθανα καλοκαίρια των τριών μηνών. Ηταν η δική μας αγαπημένη δεκαετία και μόλις ξεκινούσε με τον πιο απίστευτο τρόπο: το Μουντιάλ της Ιταλίας. Εικόνες είχα και από το Μεξικό το ’86. Όχι όμως σε πλήρη ποδοσφαιρική συνειδητότητα. Πιο πολύ ήταν ονόματα και στιγμές. Ο Πλατινί, ο Ζίκο, ο Σίφο τα γκολ του Μαραντόνα. Μέχρι το 1990 λοιπόν είχα μεγαλώσει τόσο ώστε να διαλέξω πλευρά: θα ήμουν με την Αργεντινή, με τον Ντιέγκο. Τον θυμάμαι με αγωνία να χάνει το πέναλτι στους «8» κόντρα στους Γιουγκοσλάβους και τον Γκοϊκοετσέα να πιάνει τρία και στέλνει την ομαδάρα στο ραντεβού με την Ιταλία στο «Σαν Πάολο».

Θυμάμαι τον θείο μου να μας εξηγεί τι συνέβαινε στο γήπεδο, όπου οι Ναπολιτάνοι δεν υποστήριζαν Αργεντινή (σ.σ.: πρόκειται για μύθο), αλλά ήταν σίγουρα διχασμένοι από την πίστη στον δικό τους Θεό της μπάλας. Την απογοήτευση από τη φοβερή ενέργεια των Ιταλών και το γκολ του Σκιλάτσι και τις κωλοτούμπες μετά την ισοφάριση του Κανίγια. Στα προηγούμενα ματς είχα μάθει τον ξανθομάλλη επιθετικό, αλλά και τα δύσκολα ονόματα των υπολοίπων.

Ηρωες όμως παρέμεναν ο λατρεμένος Ντιεγκίτο και ο πεναλτάκιας τερματοφύλακας. Το 1-1 είχε στείλει τον ημιτελικό στα πέναλτι. Ο Γκοϊκοετσέα που μου φαινόταν σαν γίγαντας, σταμάτησε τους Ντοναντόνι, Σερένα. Ενδιάμεσα, ο Μαραντόνα που μπροστά στους πιστούς του είχε κάνει το καλύτερο παιχνίδι του σε αυτή τη διοργάνωση, αυτή τη φορά ευστόχησε. Την επομένη για μία και μοναδική φορά στην αλάνα, ήθελα να καθίσω τέρμα και να είμαι ο Γκοϊκοετσέα. Το βράδυ γύρισα σπίτι ευτυχισμένος έστω και με ματωμένα γόνατα και χωρίς καμία απόκρουση σε πέναλτι…

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΟΓΕΩΡΓΗΣ: «Μόνο η Ιταλία μπορούσε»

Μόνο η Ιταλία μπορούσε να κάνει τέτοια ζημιά στους Γερμανούς και με αυτόν τον τρόπο. Παίζοντας τον ημιτελικό του Mundial του 2006 μέσα στην έδρα της αντιπάλου, η Σκουάντρα Ατζούρα του Μαρτσέλο Λίπι έκανε το τέλειο παιχνίδι, είχε την τέλεια τακτική και χτύπησε στο τέλειο σημείο αφήνοντας του διοργανωτές να παλεύουν για την 3η θέση. Μία ομάδα γεμάτη θρύλους όπως Μπουφόν, Νέστα, Καναβάρο, Γκατούζο, Πίρλο, Τότι, Ντελ Πιέρο, σε όλο το τουρνουά δέχθηκε γκολ μόνο από αυτογκόλ και ανύπαρκτο πέναλτι, ήταν καλύτερη από τους Γερμανούς, είχε δύο δοκάρια και τους ξενέρωσε στο 119' μόλις είχαν πιστέψει ότι θα πάρουν ακόμα μία πρόκριση στα πέναλτι.

Ενα γκολ ποίημα, με τον Πίρλο να περνά τη μπάλα ανάμεσα από τέσσερις αντιπάλους και τον Γκρόσο να κάνει πλασέ α λα Ντελ Πιέρο, πριν ο Πιντουρίκιο σκοράρει και αυτός. Αφού ο Καναβάρο κατάπιε μόνος του ολόκληρη την επίθεση των Πάντσερ, ο Τζιλαρντίνο είδε με την περιφερειακή όραση και με τακουνάκι-όνειρο έδωσε στον Αλεξ, ο οποίος έκανε ό,τι σε όλη του την καριέρα, έστειλε τη μπάλα γλυκά στο παραθυράκι στέλνοντας την κορυφαία Εθνική ομάδα στον τελικό...

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΝΤΑΝΟΒΑΣΙΛΗΣ: «Όταν απομυθοποιήθηκε ο Τουράμ»

Καλοκαίρι 1998. Οι μνήμες από το Μουντιάλ της Γαλλίας θα έπαιρναν τη θέση των σκόρπιων εικόνων - λόγω ηλικίας - εκείνου του 1994. Χωρίς σχολείο η απόλαυση ήταν δεδομένη. Διακοπές και η τηλεόραση στηνόταν από το απόγευμα για την. ιεροτελεστία. Τα ματς που βρήκαν θέση ανάμεσα στις αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας πολλά. Περισσότερα από κάθε άλλο Μουντιάλ, ίσως λόγω της πρώτης ουσιαστικής επαφής. Ο ημιτελικός ανάμεσα σε Γαλλία και Κροατία, όμως, είναι κάτι που δεν ξεχνιέται όσα χρόνια και αν περάσουν. Οι διακοπές είχαν μεταφερθεί στη θάλασσα, όμως η μπάλα. μπάλα. Από την εκπληκτική πάσα του Ασάνοβιτς στον Σούκερ για το 0-1 στα γκολ του Τουράμ για την ανατροπή.

Την επόμενη μέρα θα διαβάσω ότι ήταν τα πρώτα του - και τελικά μοναδικά - με τους τρικολόρ! Το σύμπαν είχε συνωμοτήσει. Το πρώτο 1' μετά το 0-1 έπειτα από πανέμορφη ασίστ του Τζορκαέφ και το δεύτερο από το... πουθενά με σουτ εκτός περιοχής στο 70'. Ήδη θαυμαστής του από την εκπληκτική Πάρμα, απομυθοποιήθηκε στο νεαρό - τότε - μυαλό μου. Η κόκκινη στον Μπλαν, που έχασε τον τελικό, για χτύπημα στον Μπίλιτς, ο Ζιντάν, ο Μπόμπαν. Η μετέπειτα πρωταθλήτρια απέναντι στην μεγάλη έκπληξη. Αν είναι χαρακτηριστικό του μυαλού να γιγαντώνει τις αναμνήσεις της νεαρής ηλικίας, τότε εκείνο το ματς είναι η επιτομή.

ΘΟΔΩΡΗΣ ΒΑΣΙΛΗΣ: «Και οι Θεοί κλαίνε»

Η αγάπη μου για την Αργεντινή δεν έχει όρια. Είμαι άρρωστος με κάθε τι που προέρχεται από την συγκεκριμένη χώρα σε όλα τα επίπεδα. Δικοί μου άνθρωποι ζουν δεκαετίες στο Μπουένος Άιρες. Καταλαβαίνει κανείς ότι δεν μπορούσε παρά να ήμουν κι εγώ Αργεντινή, αλλά κυρίως Ντιέγκο. Ο άνθρωπος αυτός είναι ο Θεός μου και την πρώτη μου εμπειρία από Μουντιάλ είναι πλήρως συνυφασμένη με τον καλύτερο ποδοσφαιριστή όλων των εποχών.

Ήταν ο μεγάλος τελικός του Μουντιάλ της Ιταλίας. Η Αργεντινή με μισή ομάδα αντιμετωπίζει την Δυτική Γερμανία του αντιπαθέστατου (και είμαι ευγενικός σε αυτό που λέω) Φραντς Μπεκενμπάουερ. Ο Μαραντόνα έχει μπει στο στόχαστρο μετά τον ημιτελικό με την Ιταλία και στον τελικό είδαμε όλοι το αποτέλεσμα. Ένα ανύπαρκτο πέναλτι δίνει με το έτσι θέλω την κούπα στους Γερμανούς. Στο τέλος ο Ντιέγκο βάζει τα κλάματα, μαζί του και ο οκτάχρονος τότε Θοδωρής. Έκανε ο,τι μπορούσε αλλά κάποιες φορές ακόμα και ο ίδιος ο Θεός δεν τα καταφέρνει. Αλλά αυτό καθόλου δεν μας στεναχωρεί, γιατί ο Ντιεγκίτο θα παραμείνει για πάντα ο Θεός μας.

MAΚΗΣ ΣΤΑΘΑΤΟΣ: «Το κλάμα του Ντιέγκο»

Καλοκαίρι του 1990. Ουσιαστικά η πρώτη μου συνειδητή επαφή με Παγκόσμιο Κύπελλο αφού στο προηγούμενο το 1986, ήμουν μόλις 7 ετών. Είχε μεσολαβήσει το Euro '88, η πρώτη μεγάλη διοργάνωση που θυμάμαι, με αποτέλεσμα να γίνω από τότε θαυμαστής της Ολλανδίας και κατά συνέπεια της Μίλαν. Οι «οράνιε» μου τα χάλασαν νωρίς στο Μουντιάλ της Ιταλίας (αποκλεισμός στους «16» από την Δ. Γερμανία) οπότε έπρεπε να βρω μια άλλη ομάδα να υποστηρίζω.

Δεν χρειάστηκε να ψάξω και πολύ. Αργεντινή για έναν και μοναδικό λόγο. Ποιος ήταν αυτός; Ντιέγκο Μαραντόνα φυσικά! Μπορεί να μην είχε πιάσει ούτε το μισό της απόδοσης που είχε στο Μεξικό, ωστόσο είχε καταφέρει να γίνει μύθος στο μυαλό όλων.

Πόσω μάλλον σε έναν 11χρονο... Το σλάλομ του απέναντι στη Βραζιλία με έκανε να τον θαυμάσω και η εμβληματική παρουσία του απέναντι στην Ιταλία να τον λατρέψω. Την ημέρα του μεγάλου τελικού ήμουν με τον πατέρα μου για δουλειά στα Μέθανα. Το βράδυ είχαμε πάει για φαγητό και είδα το ματς έξω. Οι περισσότεροι υποστήριζαν την Δ. Γερμανία. Ένα ανύπαρκτο πέναλτι έκρινε τον σημαντικότερο τίτλο της χρονιάς. Το κλάμα του Ντιέγκο και η ποδοσφαιρική αδικία χαράχτηκαν στη μνήμη μου. Μαζί του έκλαψα κι εγώ...

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΟΜΑΡΑΣ: «Βάλτο ρε Μπιγίκ!»

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΑΛΛΑΝΤΖΑΣ: «Ντιέγκο ρεεεεεεεεεεεεεεεε»!

Το «η πρώτη φορά δεν ξεχνιέται» ισχύει για όλα, συμπεριλαμβανομένου και του Μουντιάλ. Προσωπικά το πρώτο που θυμάμαι είναι του 1990 στην Ιταλία (κάπως έπρεπε να γεννηθεί η λατρεία) αλλά στην αρχή, σαν 9χρονο παιδάκι, δεν καταλάβαινα και τι σημαίνει παγκόσμιο κύπελλο. Επρεπε να έρθει το Αργεντινή-Βραζιλία στους «16» για να αντιληφθώ ότι είναι κάτι σοβαρό. Πώς το κατάλαβα; Ε, αν βλέπεις... κατάμεστη και χωρισμένη στα δύο την καφετέρια στην πλατεία του χωριού, αρχίζεις να ψήνεσαι... Και όχι από τον ντάλα ήλιο, ο οποίος ποτέ δεν μας εμπόδιζε να χωριζόμαστε σε ομάδες και να παίζουμε με τις ώρες μπάλα στην πλατεία. Εκείνη την ημέρα χωριστήκαμε αλλά δεν παίξαμε.

Ημασταν πίσω-πίσω όρθιοι και βλέπαμε, περιμένοντας να καταλάβω γιατί άκουγα συνέχεια για τον Μαραντόνα. Το κατάλαβα κι αυτό όταν έπρεπε. Για κάθε δοκάρι των άλλων, ένα άδειασμα του Ντιέγκο σε όποιον αφελή Βραζιλιάνο πλησίαζε και το έδωσε έτοιμο στον Κανίγια, που έγινε λατρεία κι αυτός. Εννοείται ότι μετά, χαζά παιδιά χαρά γεμάτα για το 1-0, όποιος είχε την μπάλα στην... ματσάρα που ακολούθησε προσπαθούσε να τους περάσει όλους.

ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΤΣΙΜΠΟΓΙΑΝΝΗΣ: «Πως τολμάνε αυτοί;»

Καλοκαίρι του 1998. Λίγο αφού έχω κλείσει τα 9 μου, τα πάντα είναι ποδόσφαιρο και το καλοκαίρι μου σημαίνει Μουντιάλ! Έτσι, αφού κίνησα γη και ουρανό, κατάφερα να επιστρέψω από τις διακοπές μου λίγο νωρίτερα, προκειμένου να απολαύσω με τον κολλητό μου τον μεγάλο τελικό. Ή καλύτερα, όπως νόμιζα, να δω την απονομή της Βραζιλίας και να πανηγυρίσω τα γκολ (πολλά, όχι ένα) του Ρονάλντο. Επιπλέον, θα μπορούσα να κάνω και την απαραίτητη καζούρα στον φίλο μου, που υποστήριζε την Γαλλία. «Είναι τρελός» σκεφτόμουν. «Η μάνα του είναι δασκάλα Γαλλικών, μάλλον γι' αυτό την υποστηρίζει. Δεν εξηγείται αλλιώς»! Το παιχνίδι ξεκίνησε.

Τα πράγματα δεν ήταν όπως τα περίμενα, η ώρα περνούσε και η Βραζιλία δεν εντυπωσίαζε. Εγώ, όμως, μαγεμένος από τις στιγμές, ήμουν σίγουρος πως... έρχεται. Και κάτι ήρθε, αλλά όχι αυτό που περίμενα. Ο Πετίτ εκτελεί το κόρνερ, ο Ζιντάν παίρνει την κεφαλιά και μαζί το έδαφος κάτω από τα πόδια μου. Ο φίλος μου πανηγύριζε και εγώ έμοιαζα χαμένος. «Δεν γίνεται... Πως τολμάει» ήταν το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ. Δε κατάφερα να συνέλθω, μέχρι και το 2ο τέρμα! Σαν σε.. ριπλέι, αλλά από την άλλη μεριά, νέο κόρνερ, νέα κεφαλιά του Ζιζού, νέο γκολ, νέα «σφαλιάρα» για μένα! Η πίκρα ήταν μεγάλη. Τόσο, που στο ημίχρονο δεν ξέρω αν κουνήθηκα... Ήμουν χαμένος στις σκέψεις μου. «Ποιοι είναι αυτοί που τολμάνε να κερδίζουν την Βραζιλία, τον Ρονάλντο, τον Ρομπέρτο Κάρλος, τον Ριβάλντο, τον Καφού». Το τέρμα του Πετίτ, αδιάφορο πλέον, έδινε πάτημα στων Αντώνη για ακόμα μεγαλύτερη καζούρα και μεγάλωνε ακόμα πιο πολύ το παιδικό τραύμα. Ευτυχώς, 4 χρόνια αργότερα, το «Φαινόμενο» φρόντισε να επανορθώσει, εν μέρη τουλάχιστον, έστω και με καθυστέρηση!

ΓΙΩΡΓΟΣ ΦΡΑΔΕΛΑΚΗΣ: «Ρίμπο, Ρόνι και... ημιτελικά»!

Εκείνος που πρωταγωνίστησε στο Μουντιάλ του 2002 δεν ήταν άλλος από τον Ρονάλντο. Με 8 γκολ στη διοργάνωση αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ κι οδήγησε τη Βραζιλία στην κατάκτηση του 5ου τροπαίου της. Ήταν ίσως η τελευταία πραγματικά μεγάλη ομάδα της «σελεσάο», καθώς και στα δύο επόμενα Παγκόσμια Κύπελλα κινήθηκε στα ρηχά. Ήταν η πρώτη ουσιαστικά μεγάλη διοργάνωση που στα 14 παρακολούθησα τόσο στενά και στο παιχνίδι που δεν πρόκειται να ξεχάσω πρωταγωνιστής δεν ήταν το «φαινόμενο», αλλά δύο άλλοι μάγοι, Ριβάλντο και Ροναλντίνιο.

Ο πρώτος ήταν το μεγάλο «αστέρι» της Μπάρτσα κι ο δεύτερος εκείνος που έμελλε να τον διαδεχθεί ένα χρόνο μετά. Πρωινό ξύπνημα φυσικά με μπάλα (9:30 το πρωί το παιχνίδι) και τη μεγάλη μάχη των Βραζιλιάνων με την Αγγλία για τους «8». Τα «λιοντάρια» προηγούνται με τον Όουεν, αλλά η συνέχεια ήταν... βραζιλιάνικη. Σόλο του Ρόνι, «σπάει» στον Ρίμπο και. 1-1 με πλασέ-ποίημα από τον εκ των ηγετών εκείνης της ομάδας (τελείωσε με 5 γκολ).

Τα καλύτερα ωστόσο δεν είχαν έρθει, έστω κι αν είχαν τη. συνδρομή του Σίμαν, που ξεκάθαρα έφερε ευθύνη στο 2-1. Ακόμα κι έτσι όμως ποιος μπορεί να ακυρώσει τη μοναδική έμπνευση του Ροναλντίνιο στο ξεκίνημα του β' ημιχρόνου, με το απευθείας χτύπημα φάουλ από το... σπίτι του. Φοβερά φάλτσα στη μπάλα και το «παραθυράκι» του Σίμαν, έχει... ανοίξει, περιμένοντας την καρτερικά. Επτά λεπτά μετά το αστέρι της Παρί αποβλήθηκε (με τραβηγμένη κόκκινη). Ε και; Δεν είχε στείλει μόνο τη «σελεσάο» στα ημιτελικά. Είχε ήδη στείλει... μηνύματα, για τις μαγικές στιγμές που θα μας χάριζε τα επόμενα χρόνια.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΓΩΝΗΣ: «Έσκιζα το χαρτάκι του Μαραντόνα»

Το «χέρι» του Θεού, κατά κόσμον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, ήταν η φάση και ο αγώνας, Αργεντινής-Αγγλίας που δεν πρόκειται να ξεχάσω στο Μουντιάλ του Μεξικό του 1986. Η Αγγλία έπαιζε με την -από το 1966- εχθρό Αργεντινή (σ.σ. από το Μουντιάλ στο Νησί), ενώ έχει μεσολαβήσει ο πόλεμος στα νησιά Φόκλαντ. Στις κερκίδες υπήρχε αντιπαλότητα όμως μέσα σε λογικά πλαίσια. Το ματς είχε έναν μεγάλο πρωταγωνιστή τον Μαραντόνα με τα δύο γκολ που πέτυχε οδηγώντας τους «αλμπισελέστε» στον ημιτελικό και στη συνέχεια στον τελικό όπου κατέκτησε και το τρόπαιο. Στο 51' ύστερα από λανθασμένο γύρισμα του Στιβ Χοτζ, ο Μαραντόνα τρέχει προς την μπάλα, η οποία κατευθυνόταν ψηλοκρεμαστά προς τη μικρή περιοχή.

Προλαβαίνει τον Πίτερ Σίλτον στην έξοδο που επιχείρησε έξοδο με γροθιά. Ο Τυνήσιος ρέφερι Αλί Μπιν Νάσερ δεν το είδε κλείνοντας τα μάτια του όμως όλος ο πλανήτης και χωρίς ριπλέι είδε πως το χέρι του Ντιέγκο ήταν αυτό που έστειλε την μπάλα στα δίχτυα. Απογοητεύτηκα από την ενέργεια του. Μου έκατσε στραβά αυτό που έκανε όσο κι αν το θαύμαζα ως παίκτη. Ακόμα και όταν στη συνέχεια πέτυχε ίσως το καλύτερο γκολ μέχρι τώρα στις διοργανώσεις του Μουντιάλ όπου πέρασε μόνος του από το κέντρο έξι παίκτες. Στα χαρτάκια της Panini που μαζεύαμε τότε για το Μουντιάλ αν είχε μέσα το φακελάκι τον Μαραντόνα το έσκιζα ή το αντάλλαζα με κάποιον άλλο παίκτη.