Η... μοίρα παίζει περίεργα παιχνίδια και αυτό φάνηκε την Τρίτη το βράδυ. Σαν χθες λοιπόν, το 1998 ο Στέλιος Μανωλάς έπαιζε το τελευταίο του παιχνίδι με την μοναδική φανέλα που φόρεσε ποτέ στην καριέρα του, αυτή της ΑΕΚ και εχθές έβαλε φαρδιά πλατιά την υπογραφή του στην κατάκτηση ενός τροπαίου από την Ένωση...

Ανήμερα λοιπόν εκείνου του παιχνιδιού με την Ξάνθη στην Νέα Φιλαδέλφεια, στο οποίο η Ένωση κέρδισε 2-0, ο 54χρονος πλέον τεχνικός βρέθηκε μπροστά στην μεγαλύτερη πρόκληση που θα μπορούσε να αντιμετωπίσει... Να προσθέσει ακόμη ένα Κύπελλο, το 4ο, στο ενεργητικό του, μετά από αυτό του 1983 κόντρα στον ΠΑΟΚ (2-0), του 1996 κόντρα στον Απόλλωνα (7-1) και του 1997 κόντρα στον Παναθηναϊκό (5-3 στα πέναλτι)...

Από τη στιγμή που οι «κιτρινόμαυροι» εξασφάλισαν την πρόκριση επί του Ατρόμητου, ζούσε και ανέπνεε για αυτό τον τελικό. Εμπειρία σε πάγκους ομάδων με τέτοιες απαιτήσεις και τόσο σημαντικούς αγώνες, δεν είχε καθώς η Εθνική Ελπίδων μπορούσε να του προσφέρει, ούτε η Νίκη Βόλου, ούτε η U20 της ΑΕΚ... Ως παίκτης όμως τα ματς αυτά τα είχε φάει με το... κουτάλι, καθώς από το 1980 που έκανε το ντεμπούτο του με τον δικέφαλο στο στήθος, μέχρι και το 1998 που κρέμασε τα παπούτσια του κατέκτησε 5 Πρωταθλήματα, 3 Κύπελλα, 1 Λιγκ Καπ, 2 Σούπερ Καπ, ενώ έπαιξε αρκετά σημαντικά ευρωπαϊκά παιχνίδια.

Εύκολα δηλαδή μπορούσε να μπει στην ψυχολογία ενός ποδοσφαιριστής πριν από ένα κρίσιμο αγώνα, γνωρίζοντας πως να τον «φτιάξει» προκειμένου να μπει μέσα και να... δαγκώνει σίδερα. Άλλωστε, ένα από τα χαρακτηριστικά που τον διέκριναν ως παίκτη, εκτός από την ανασταλτικές αρετές ήταν και το πάθος και η ψυχή και η ψυχή κατά την διάρκεια του παιχνιδιού. Για αυτό και στα αποδυτήρια του ΟΑΚΑ, πριν την έναρξη της αναμέτρησης με τον Ολυμπιακό είχε ουκ ολίγα τετ-α-τετ με ποδοσφαιριστές που είχαν νευραλγικούς ρόλους στο παιχνίδι της ομάδας, ενώ μετά το τέλος έδωσε σε όλους συγχαρητήρια...

Αυτό όμως δεν σημαίνει οτι η ΑΕΚ υστέρησε στο τακτικό κομμάτι... Αντιθέτως, παρουσιάστηκε αρκετά διαβασμένη για τα ατού του Ολυμπιακού. Τα μαρκαρίσματα στις στημένες φάσεις των «ερυθρόλευκων» βγήκαν όλα, με αποτέλεσμα οι παίκτες του Μάρκο Σίλβα να μην καταφέρουν να απειλήσουν, ο Φορτούνης κλείστηκε καλά από τον Σιμόες και τον Γιόχανσον που έδινε βοήθειες και δεν μπόρεσε να δημιουργήσει ευκαιρίες, ενώ ο Πουλίδο που μπήκε στην κορυφή της επίθεσης ήταν οσή παρών, καθώς ούτε από τα άκρα, οι Ερνάνι, Φουστέρ μπορούσαν να «τρυπήσουν» την άμυνα της Ένωσης...

Ακόμη και όταν ο Τσόρι με το γκολ που πέτυχε «πάγωσε» για λίγο το πανηγυρικό κλίμα που υπήρχε μέχρι το 85ο λεπτό, ο Στέλιος Μανωλάς κράτησε την ψυχραιμία του. Αντί να βάλει έναν αμυντικογεννή παίκτη για να γεμίσει την περιοχή του Ανέστη, έριξε στον αγώνα τον Πέκχαρντ, φρεσκάροντας την επιθετική γραμμή της ομάδας του, καθώς ο Αραβίδης είχε κάνει αρκετά χιλιόμετρα στην αριστερή πλευρά. Εκ του αποτελέσματος δικαιώθηκε και μετά το τελευταίο σφύριγμα του Σιδηρόπουλου έτρεξε στην εξέδρα που βρίσκονταν οι φίλοι της Ένωσης για να τους αφιερώσει το Κύπελλο.

Λίγες στιγμές μετά, είχε σκύψει εντός του αγωνιστικού χώρου, δακρύζοντας, αποβάλλοντας με αυτό τον τρόπο την πίεση, την ένταση και όλα όσα τον βάραιναν μέχρι εκείνη την στιγμή. Δεν είναι άλλωστε και μικρό πράγμα το να δίνεις μία άλλη, διαφορετική και πιο ωραία ερμηνεία, σε μία ημέρα... Η 17η Μαΐου δεν είναι μόνο η μέρα που ο Στέλιος Μανωλάς αποσύρθηκε από την ενεργό δράση. Η 17η Μαΐου πλέον είναι η μέρα που ο Στέλιος Μανωλάς αναγεννήθηκε, κατακτώντας το Κύπελλο Ελλάδας και ως προπονητής...