Δικαίωσε τις προσδοκίες, έγινε «θρύλος»! (pics & vids)
Όταν εμφανίζεται στον αθλητισμό ένα ταλέντο, οι «ειδικοί» πέφτουν από πάνω του και αρχίζουν να αναλύουν τα χαρακτηριστικά και την προοπτική του. Ο αριθμός των παικτών που έτυχαν στο ξεκίνημα τους κολακευτικών προβλέψεων και αποθεωτικών χαρακτηρισμών, ως προς τον αριθμό αυτών που κατάφεραν λίγο ή πολύ να τις δικαιώσουν είναι τρομερά δυσανάλογος. Αυτό συμβαίνει γιατί για να ισορροπήσεις στην κορυφογραμμή των σπορ πρέπει να διαθέτεις τον χαρακτήρα του νικητή, το «refuse to lose». Από την προπόνηση μέχρι τον μεγαλύτερο τελικό της ζωής σου. Ακούγεται απλό, αλλά δεν είναι.
Ο Μπράιαντ τα κατάφερε και με το παραπάνω. Η ανάγνωση των ρεκόρ είναι ενδεικτική: 5 δαχτυλίδια πρωταθλητή, 2 φορές MVP των τελικών, καλύτερος παίκτης του ΝΒΑ το 2008, 17 φορές All - Star, 4 φορές All - Star Game MVP, 2 φορές πρώτος σκόρερ του NBA, 3ος σκόρερ στην ιστορία του πρωταθλήματος, 15 φορές παίκτης της All - NBA Team, 12 φορές μέλος της ομάδα των καλύτερων αμυντικών του ΝΒΑ. Πως θα μπορούσε να απουσιάζει απ΄τους λίγους που έστω συγκρίθηκαν ποτέ με τον «Air - Mike»;
Η.Π.Α, Ιταλία και ξανά πίσω
Πατέρας του ήταν ο παλιός μπασκετμπολίστας του ΝΒΑ, Τζόε Μπράιαντ. Από μικρός έζησε ως κοσμοπολίτης, όταν το 1984 βρέθηκε στην Ιταλία και στο Ριέτι σε ηλικία 6 ετών, αφού ο πρεσβύτερος Μπράιαντ συνέχισε εκεί την καριέρα του φεύγοντας από τις Η.Π.Α. Το 1991 αυτός «κρέμασε» τα παπούτσια του και η οικογένεια Μπράιαντ επέστρεψε στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Ο Κόμπε, το όνομα του οποίου οι γονείς του εμπνεύστηκαν από το γνωστό βοδινό ιαπωνικό κρέας, άφησε στην άκρη την ποδοσφαιρική καριέρα που «διεκδικούσε» ως τότε παίζοντας στις ακαδημίες της Μίλαν (!) και γύρισε στην πατρίδα του με ένα σχέδιο ήδη διαμορφωμένο: να παίξει μπάσκετ.
Ξεκίνησε την καριέρα του στο high - school του Λόουερ Μέριον στην Πενσυλβανία, όπου γεννήθηκε (23/8/1978), ξεχωρίζοντας εξαρχής. Οι Χόρνετς τον διάλεξαν στο draft του 1996 (σ.σ ο πρώτος γκαρντ που επιλεγόταν απευθείας από το Λύκειο σε ομάδα του ΝΒΑ), όταν ήδη το ταλέντο του γινόταν γνωστό στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ. Απ’ τη Σάρλοτ βρέθηκε στο Λος Άντζελες και τους Λέικερς, βρίσκοντας τον τόπο όπου έμελλε να μεγαλουργήσει.
Το ρεκόρ της ηλικίας, τα «airball» και τα … «αυγά»!
Στην πρώτη του χρονιά στους «λιμνανθρώπους» έμεινε πίσω από τους Έντι Τζόουνς και Νικ Βαν Εξελ. Παρόλ’ αυτά κατάφερε να γίνει ο νεότερος παίκτης που αγωνίστηκε στο ΝΒΑ σε ηλικία 18 χρονών και 72 ημερών, μέχρι να δει το ρεκόρ του να «σπάει» από τον Ζερμέν Ο’ Νιλ και τον Άντριου Μπάινουμ, καθώς και ο νεότερος «πενταδάτος» (18 ετών και 158 ημερών).
Το τέλος της σεζόν ’96 - ’97 τον βρήκε να σημειώνει 4 airball στο τέλος του αγώνα με τους Γιούτα Τζαζ στα πλέι - οφ του ΝΒΑ, που επέσυραν τον αποκλεισμό των Λέικερς απ’ το δεύτερο γύρο. Η ατάκα όμως του Σακίλ Ο’ Νιλ, μετά από χρόνια, πως «ο Μπράιαντ είναι ο μόνος που έχει τα … «αυγά» να πάρει τέτοια σουτ σε τέτοια χρονική στιγμή «έσβησε» τη μουτζούρα.
Η καταξίωση και οι πρώτες συγκρίσεις
Στη δεύτερη του χρονιά (’97 - ’98) άρχισε να παίζει περισσότερο, διπλασιάζοντας τους πόντους του (15.4 μ.ο από 7.6), ενώ έγινε ο νεαρότερος παίκτης που συμμετέχει σε All - Star Game και μάλιστα στην αρχική πεντάδα. Οι αθλητικογράφοι της εποχής άρχισαν ήδη να τον συγκρίνουν με τον Τζόρνταν και τον Μάτζικ Τζόνσον και ο Μπράιαντ έδειχνε πως ο δρόμος του οδηγεί στα «αστέρια».
Μετά τον τρίτο χρόνο πλέον κανείς δεν αμφέβαλλε πως το ΝΒΑ είχε βρει το μελλοντικό του «σύμβολο». Πλέον λογιζόταν απ’ όλους ως γκαρντ της «αφρόκρεμας» του πρωταθλήματος, κάτι που έφερε και το πρώτο μεγάλο συμβόλαιο με τους Λέικερς, 6ετές και αξίας 70 εκατ. δολαρίων. Η ομάδα βέβαια κάθε άλλο παρά καλά πήγαινε, μέχρι η «τύχη» να κλείσει το μάτι στον εκκολαπτόμενο αστέρα και τον σύλλογο
Απογείωση
Το καλοκαίρι του 1999 ο Φιλ Τζάκσον καταφθάνει στο Λος Άντζελες για να αναλάβει τους Λέικερς. Εκεί τοποθετείται μια νέα αφετηρία για τον Κόμπε, που ξεκινά πια να ξεχωρίζει απ’ τους «πολύ καλούς». Οι «λιμνάνθρωποι», με πολιορκητικούς κριούς τον ίδιο και τον Σακίλ μετατρέπονται σε πρωταθλητές, κατακτώντας τρεις συνεχόμενες φορές το δαχτυλίδι των κορυφαίων και κάνοντας την είσοδο τους στην ελιτ του ΝΒΑ. Οι 67 νίκες της σεζόν ’99 - ’00 (σ.σ η πέμπτη καλύτερη επίδοση), οι προσωπικές «δάφνες» των - τότε - «διόσκουρων», όπως η βράβευση του Ο’ Νιλ ως MVP του πρωταθλήματος και του Μπράιαντ ως κορυφαίος αμυντικός, οι 28.5 μ.ο πόντων τη σεζόν για τη σεζόν ’00 - ’01 και τα 80 παιγνίδια και το απόλυτο των συμμετοχών για τον «Black Mamba» για τη σεζόν ’01 - ’02 «διακοσμούν» υπέροχα μια φανταστική τριετία για την ομάδα της Καλιφόρνια, πριν βγουν στο προσκήνιο οι έριδες ανάμεσα στα δυο της αστέρια.
Σε κάθε περίπτωση ο Μπράιαντ τοποθετούνταν ήδη μεταξύ των «θρύλων» του ΝΒΑ. Στα 23 του είχε ήδη γίνει ο νεαρότερος τρις πρωταθλητής, γινόταν γνωστός ως «clutch player», παίρνοντας πολλά κρίσιμα - κι εν τέλει - εύστοχα τελευταία σουτ και τίποτα δεν φαινόταν ικανό να ανακόψει την πορεία του.
Καθιέρωση ως «κορυφαίος»
Τη σεζόν ’02 - ’03 ανέβασε κι άλλο το μέσο όρο των πόντων του στους 30 ανά αγώνα, ενώ για 9 συνεχόμενα παιγνίδια πετύχαινε περισσότερους από 40 πόντους, βάζοντας το όνομα του σε στατιστικά στοιχεία και ρεκόρ για τα οποία ζουν οι Αμερικανοί. Πέτυχε «career high» σε κάθε άλλη κατηγορία (6.9 ριμπάουντ, 5.9 ασίστ, 2.2 κλεψίματα), όμως οι Λέικερς δεν έφτασαν για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά στους τελικούς, χάνοντας στους ημιτελικούς της Δύσης από τους Σαν Αντόνιο Σπερς στους έξι αγώνες.
Τα πρώτα «σύννεφα»
Πριν την έναρξη της σεζόν ’03 - ’04 ο Μπράιαντ συλλαμβάνεται ως κατηγορούμενος για σεξουαλική παρενόχληση. Αυτό αποσπά την συγκέντρωση του από τους στόχους του, αφού τα «τρεχάματα» στα δικαστήρια τον κάνουν να χάσει αρκετούς αγώνες ή να παραβρίσκεται στο δικαστήριο και μετά στο γήπεδο την ίδια μέρα. Τελικά οδηγεί ξανά τους Λέικερς στους τελικούς, όπου όμως χάνουν με 4-1 από τους Ντιτρόιτ Πίστονς σε ένα αναπάντεχο φινάλε μιας μέτριας και «παράξενης» χρονιάς.
Η εξέλιξη αυτή αποτέλεσε τη θρυαλλίδα πολλών εξελίξεων στο Λος Άντζελες, αφού ο Φιλ Τζάκσον αποχώρησε από τον πάγκο της ομάδας και ο Σακίλ Ο ‘ Νιλ μετακόμισε στο Μαϊάμι και τους Χιτ, με τις «κακές γλώσσες» να οργιάζουν για την κόντρα του με τον Μπράιαντ. Ενδεχομένως επιβεβαιώνοντας τις, έστω εν μέρει, ο «Black Mamba» ανανεώνει την επόμενη μέρα το συμβόλαιο του με την ομάδα για άλλα 7 χρόνια, απορρίπτοντας την πρόταση των Κλίπερς που προσπάθησαν να αποσπάσουν την υπογραφή του!
Οικεία βέλη και κριτική
Η κακή χρονιά που προηγήθηκε επέσυρε αυστηρή κριτική στον Μπράιαντ και στο ρόλο που έπαιζε μέσα στους Λέικερς. Στο βιβλίο του «Τελευταία Χρονιά: Μια ομάδα που ψάχνει την ψυχή της», ο Φιλ Τζάκσον αναφέρεται στον Κόμπε χαρακτηρίζοντας τον ως «αδύνατον να τον προπονήσεις». Ο διάδοχος του στον πάγκο, Ρούντι Τομιάνοβιτς, αποσύρεται προς έκπληξη όλων από τον πάγκο επικαλούμενος λόγους υγείας και οι Λέικερς ολοκληρώνουν μια πολύ κακή χρονιά με ρεκόρ 34 - 48 και μένοντας εκτός πλέι - οφ για πρώτη φορά μετά από παραπάνω από 10 χρόνια.
Κατά τη διάρκεια της σεζόν ο ίδιος ο Μπράιαντ ενεπλάκη σε λογομαχίες με τον Ρέι Άλεν και τον Καρλ Μαλόουν, ενώ το συνολικό του στάτους στο NBA υποβαθμίστηκε, καθώς δεν συμπεριλήφθη στους καλύτερους αμυντικούς και υποβαθμίστηκε στην τρίτη ομάδα του All - Star Game.
Συμφιλίωση με όλους, για το καλό όλων
Παρά τα όσα είχαν διαμειφθεί, το 2005 ο Φιλ Τζάκσον επιστρέφει στους Λέικερς, με την υποστήριξη μάλιστα του Μπράιαντ, που ενδεχομένως κατάλαβε πως επρόκειτο για θετική εξέλιξη πρωτίστως για τον ίδιο. Τα αποτελέσματα της σεζόν δικαίωσαν τους αισιόδοξους, με τον Κόμπε να καταφέρνει κάτι εκπληκτικό: στις 20 Δεκεμβρίου σκόραρε 62 πόντους εναντίον των Μάβερικς, πετυχαίνοντας περισσότερους πόντους απ’ όσους ολόκληρη η ομάδα του Ντάλας μάλιστα στα τρία απ’ τα τέσσερα 12λεπτα! Έτσι, έγινε ο πρώτος που καταφέρνει κάτι τέτοιο στην ιστορία του ΝΒΑ, τουλάχιστον όσο χρησιμοποιούταν χρονόμετρο!
Τον Ιανουάριο του 2006, στο παιγνίδι με τους Χιτ, αντάλλαξε χειραψία και αγκαλία με τον Σακίλ Ο’ Νιλ, δείχοντας πως ο «πάγος» που υπήρχε μεταξύ τους είχε «λιώσει».
Εν τω μεταξύ δείχνει πως η διάθεση του είναι να συνεχίζει να … «τσακίζει» κάθε ρεκόρ που υπάρχει! Στις 22 Ιανουαρίου κάνει career - high, πετυχαίνοντας 81 πόντους εναντίον των Τορόντο Ράπτορς, κάνοντας το δεύτερο καλύτερο ρεκόρ μετά τους 100 του Τσάμπερλεϊν το 1962. Τον ίδιο μήνα γίνεται ο πρώτος παίκτης από το 1964 που σημειώνει σε τέσσερα συνεχόμενα παιγνίδια 45 ή περισσότερους πόντους, ενώ στο τέλος της σεζόν αναδεικνύεται πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος για πρώτη φορά με μέσο όρο 35.4 πόντους ανά αγώνα. Παρότι οι Λέικερς δεν κατέκτησαν τον τίτλο (ρεκόρ 45-37), έδειξαν πως συνέρχονται και πως μπορούν να αισιοδοξούν.
Ξανά στην κορυφή
Μετά από δυο χρονιές που αποκλείστηκαν στον πρώτο γύρο των πλέι - φ (’06 - ’07, 4-1 απ’ τους Νικς) και στους τελικούς (’07 - ’08, 4-2 απ’ τους Σέλτικς), είχε έρθει η ώρα των Λέικερς να επανέλθουν εκεί που δικαιωματικά ανήκαν για τη δεκαετία του 2000: στην κορυφή.
Με ρεκόρ 65- 17 και τον Μπράιαντ να επιλέγεται για έβδομη φορά στην ομάδα των All - Star και των κορυφαίων αμυντικών, το 2009 έφθασαν μέχρι τους τελικούς, όπου επικράτησαν με 4-1 των Ορλάντο Μάτζικ. Ο Κόμπε αναδείχθηκε MVP των τελικών, με μ.ο 32.4 πόντους, 7.4 ασίστ 5.6 ριμπάουντ, 1.4 κλεψίματα και 1.4 τάπες, ισοφαρίζοντας το ρεκόρ του Τζέρι Γουέστ απ’ τους τελικούς του 1969 και ξεπερνώντας τους 30 πόνοτυς και τα 5 ριμπάουντ του Τζόρνταν. Μετά την αμφισβήτηση και τις αποτυχίες των Λέικερς τα προηγούμενα χρόνια, ο Μπράιαντ ήταν ξανά ο κορυφαίος, ένας ηγέτης που οδηγούσε ένα σύνολο στην πρώτη θέση.
Το 2010 βρίσκεται με τους «λιμνανθρώπους ξανά στους τελικούς, σε ένα rematch του 2006 με τους Μπόστον Σέλτικς. Στο έβδομο ματς φτάνουν σε άλλον έναν τίτλο, τον πέμπτο τους στη δεκαετία που με πρωταγωνιστή τον «Black Mamba» σαρώνουν τα πάντα. Ο ίδιος αναδεικνύεται για δεύτερη φορά MVP των τελικών, τους οποίους για πρώτοι φορά στην ιστορία τους οι Λέικερς κερδίζουν όταν πάνε σε 7ο παιγνίδι! Ο Μπράιαντ έδωσε το στίγμα σχετικά: «Αυτό είναι πιο απολαυστικό κι απ’ τα πέντε πρωταθλήματα μαζί»!
Δικαιωματικά στο πάνθεον!
Σήμερα, στα 37 του διανύει την 19η σεζόν του στο Λος Άντζελες, όμως από το 2010 δεν έχει καταφέρει να γευτεί το νέκταρ του τίτλου. Τα χρόνια που έχει μπροστά του λιγοστεύουν και ο ίδιος, ειδικά μετά τον τραυματισμό που είχε το 2013 στον αχίλλειο τένοντα, απ’ τον οποίο πολλοί πίστεψαν πως δεν θα επανέλθει. Είτε τα καταφέρει πάντως ξανά είτε όχι, ανήκει δικαιωματικά στο «κλαμπ των κορυφαίων», συγκρινόμενος πλέον μόνο με όσους έφτασαν τόσο ψηλά όσο λίγοι!
