Είναι η πιο πετυχημένη γυναίκα ποδοσφαιριστής της Αγγλίας, με τις περισσότερες συμμετοχές στην εθνική ομάδα, και μια από τις πιο πετυχημένες στον κόσμο. Οι διακρίσεις της ατελείωτες. Ο λόγος για την Φάρα Γουίλιαμς που μίλησε για την ζωή της, για τα χρόνια που έμεινε στον δρόμο, το πέρασμα της από την Τσέλσι αλλά και την τεράστια αποδοχή που απολαμβάνει στην Λίβερπουλ και σε όλο το «Νησί». Η ιστορία της συγκλονιστική και η αποδοχή της στον ποδοσφαιρικό κόσμο καθολική.

Η κατάρρευση της οικογένειας και τα 7 χρόνια στον δρόμο

Όταν μιλάει για την οικογένεια της λυγίζει. Είναι πλέον 30 χρονών αλλά αυτή η περίοδος της ζωής της την έχει σημαδέψει. Μεγάλωσε σε μονογονεική οικογένεια με άλλα τρία αδέλφια. Η σχέση της με την μητέρα της ήταν πολύ στενή μέχρι που τα προβλήματα άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους. Ο πατέρας της και ο πατριός της έκαναν την ζωή της δύσκολη όταν αποφάσισε τελικά να εγκαταλείψει το σπίτι της. Έμεινε άστεγη επτά χρόνια. Την πρώτη νύχτα στους δρόμους την περιγράφει ως τρομαχτική :«Ήμουν φοβισμένη την πρώτη νύχτα που περπατούσα ανάμεσα στους αστέγους. Τους έβλεπα να έρχονται προς το μέρος μου και σκεφτόμουν τα χειρότερα. Μέτρησα τον εαυτό μου εκείνη τη νύχτα. Μέχρι που κάποιος μου εξήγησε. Οι άστεγοι φέρονται σαν να είναι τρελοί. Κάνουν δυνατούς θορύβους για να σε πτοήσουν. Αλλά στην πραγματικότητα φοβούνται οι ίδιοι. Δεν τον καταλαβαίνεις αν δεν τους μιλήσεις. Και εγώ ξεκίνησα να κάνω θορύβους όταν ήταν κοντά μου άνθρωποι».

Η ζωή στον δρόμο και το ποδόσφαιρο

Το ταλέντο της στο ποδόσφαιρο δεν κρυβόταν. Αυτό δεν άλλαξε όταν έμεινε στον δρόμο. Συνέχιζε να παίζει ποδόσφαιρο ενώ ήταν άστεγη χωρίς να το αναφέρει σε κανέναν :«Απλά δεν ήθελα να το πω. Οι άνθρωποι έχουν μια γνώμη για αυτούς που πρέπει να είναι άστεγοι και για αυτούς που δεν πρέπει και ένοιωθα ότι θα με κρίνουν και εμένα». Όταν η Χόουπ Πάουελ, προπονήτρια στην εθνική Αγγλίας U19 κατάλαβε την κατάσταση της, οδήγησε την Φάρα σε ένα κέντρο για αστέγους που όπως παραδέχεται η ίδια δεν είχε την δύναμη να πάει μόνη της. Κανείς δεν φανταζόταν ότι μια από της πιο σημαντικές αθλήτριες της χώρας και της εθνικής ομάδας έμενε ή στον δρόμο ή σε ξενώνες. Η πορεία της ζωής της γίνεται όλο και πιο κινηματογραφική.

Η βοήθεια του ποδοσφαίρου

Το ντεμπούτο της Γουίλιαμ με την εθνική ομάδα της Αγγλίας ήταν το 2001. Ήταν μόλις 17 χρονών και έμενε σε έναν ξενώνα. Τότε έπαιζε για την Τσέλσι και το μυστικό για την κατάσταση της δεν το μοιράζόταν με κανέναν. Ούτε οι προπονητές, ούτε οι συμπάικτριες της δεν γνώριζαν τι πέρναγε αυτή η νεαρή κοπέλα.Έναν χρόνο αργότερα μετακόμισε στην Έβερτον. Οι συμπαίκτριες αλλά και η προπονήτρια της έμαθαν την αλήθεια και προσπάθησαν να την βοηθήσουν, βρίσκοντας της δουλειά ώστε να καταφέρει να ορθοποδήσει. Βήμα, βήμα η κατάσταση βελτιωνόταν αλλά παρέμενε δύσκολη. Μέχρι τα 25 της χρόνια δεν είχε υπογράψει επαγγελματικό συμβόλαιο γιατί δεν την συμβούλευε κανείς να το κάνει. Η έλλειψη της μητέρας της από την ζώη της είναι το γεγονός που την έχει σημαδέψει πιο πολύ από όλα. Η ίδια δηλώνει ότι σήμερα που κατάφερε να αποκαταστήσει τις σχέσεις τους νοίωθει καταπληκτικά και κάθε φορά που σκοράρει το μυαλό της πηγαίνει σε εκείνην.

«Βασίλισσα Φάρα»

Ξεκίνησε στις ακαδημίες της Τσέλσι όταν ήταν 12 χρονών. Σκόραρε 30 γκολ με την πρώτη ομάδα τη σεζόν 2000-01. Άμεσα μετακομίζει στις ακαδημίες Τσάρλτον όπου αναδείχθηκε παίκτρια της χρονιάς για την σεζόν 2001-02. Οι επιτυχίες συνεχίζονται, αφού μπορεί η ομάδα της να έχασε και κύπελλο και πρωτάθλημα από την Άρσεναλ εκείνη όμως αναδείχθηκε καλύτερη γυναίκα παίκτρια της Πρέμιερ Λίγκ. Το 2004 μετακομίζει στην Έβερτον και παίρνει το πρώτο της παρατσούκλι. Η «Βασίλισσα Φάρα» γεννιέται. Με την ομάδα της πάλι δεν καταφέρνει να συναντηθεί με τις επιτυχίες αλλά οι προσωπικές πέφτουν «βροχή». Σεζόν 2008-09 μια απο τα ίδια αφού κερδίζει παλι τον τίτλο «Παίκτρια της Χρονιάς». Στις 23 Σεπτεμβρίου του 2009 έρχεται μια απίστευτα τιμητική πρόταση. Την επιλέγουν από ομάδα της Αμερικής να συμμετάσχει στο μεγαλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου στο γυναικείο ποδόσφαιρο αλλά εκείνη αρνείται και παραμένει στην Έβερτον. Και καταφέρνει τον σκοπό της. Κερδίζει τον πρώτο της κύπελλο με εξαιρετική παρουσία και γκολ στον τελικό. Τότε έρχεται η πρόταση από την Λίβερπουλ όπου ευελπιστεί να φτιάξει μια ομάδα που θα σπάσει την κυριαρχία της Άρσεναλ στο πρωτάθλημα. Το 2013 καταφέρνουν και κατακτούν τον τίτλο της Πρέμιερ Λιγκ και το όνομα της γίνεται συνώνυμο του Στίβεν Τζέραρντ.

Το γλίστρημα του Τζέραρντ και ο χαμένος τίτλος

Στο «Νήσι» η σύγκριση με τον εμβληματικό αρχηγό της Λίβερπουλ, Στίβεν Τζέραρντ, είναι γεγονός. Τι πιστεύει η ίδια για αυτό :«Μοίαζω πολύ με τον Τζέραρντ κυρίως στο ότι πατάω περιοχή και μου αρέσει να βγάζω μεγάλες διαγώνιες πάσες. Αλλά δεν θέλω να συγκρίνομαι με εκείνον γιατί ο Τζέραρντ είναι ένας πολεμιστής. Επίσης μου άρεσε πολύ και ο Μακελελέ επειδή έκανε τα απλά πράγματα τόσο καλά». Οι «μπλε» ρίζες που έχει την έκαναν να μην διστάζει να πειράξει λίγο τους φίλους της στο Λίβερπουλ κυρίως για την κόντρα που έχουν με τον Ζοζέ Μουρίνιο :«Ακούω να παραπονιούνται για τον Μουρίνιο. Τους λέω είναι τόσο καλός που τον συζητάτε συνέχεια». Η αγάπη που της έχουν στο Λίβερπουλ βέβαια δεν αφήνει περιθώρια παρεξήγησης.

Έχει περάσει πάρα πολλά αλλά αυτά που έχει καταφέρει γίνονται «φως» δύναμης για όσους ανθρώπους έχουν παλέψει στην ζωή τους και τελικά έχουν καταφέρει αυτό που φάνταζε ακατόρθωτο.

«Έβαλα το γενναίο μου πρόσωπο και έζησα την ζωή μου σαν κανονικός άνθρωπος,σαν να ζούσα στο σπίτι μου»