Ο νόμος της καρδιάς!

Σηκώνει το χέρι του και το ακουμπάει στο κεφάλι. Το τατουάζ του είναι επιβλητικό, καθηλωτικό και μπορεί από μόνο του να πει την ιστορία. Επέλεξε τον βραχίονα και μερικές λέξεις για να εκφράσει τις αναμνήσεις από τα παιδικά του χρόνια. «Η γέννησή μου στο δρόμο του Περντριέλ είναι το καλύτερο που συνέβη στη ζωή μου». Δεν είναι ο μόνος που το έχει. Ο Άλεξ, ο Νίκο, ο Ντιέγκο, ο Μάουρι, ο Τζερεμία και ο Μπράιαν έχουν ακριβώς το ίδιο τατουάζ. Οι εφτά ήταν παιδικοί φίλοι. Οι εφτά παραμένουν αχώριστοι, όποτε συναντιούνται στην παλαιά τους γειτονιά.
Μεγάλωσαν με το ίδιο όνειρο. Να γίνουν ποδοσφαιριστές. Μόνο ένας το κατάφερε. «Όταν ήρθαν στην Μαδρίτη να μείνουν μαζί μου και να με δουν σε παιχνίδι, δεν μπορούσαν να σταματήσουν να κλαίνε στις κερκίδες. Ένιωθα σα να είχαμε ενωθεί και οι εφτά στο σώμα μου και αυτό μου έδινε μεγάλη χαρά».

Το Περντριέλ δεν ξέφευγε από τον κανόνα του μικρού χωριού στην Αργεντινή. Φτώχεια, εγκατάλειψη, εγκληματικότητα, αλλά και τίμιοι, καθαροί άνθρωποι που απλά θέλουν να μεγαλώσουν σωστά τα παιδιά τους. Τα σπίτια είχαν όλα κάγκελα στα παράθυρα, οι κήποι είχαν όλοι σκύλο για να προστατεύονται από τους κλέφτες, οι αντιθέσεις που υπάρχουν στη Λατινική Αμερική εμφανίζονται και σε αυτή την περίπτωση. «Αν μπερδευτείς και πας μερικά στενά πιο πέρα θα έχεις πρόβλημα», διηγούταν ντόπιος σε δημοσιογράφο της «As» που έκανε το οδοιπορικό στη γειτονιά του Ντι Μαρία.

Εκεί είδε και το σπίτι του… Η οικογένεια αποφάσισε να μην το πουλήσει και η μητέρα του σκέφτεται να το κάνει μουσείο, με όσα τόσα χρόνια κρατάει από τον γιο της και τις περίπου 60 φανέλες που έχει ο Άνχελ στη συλλογή του. «Η οικογένεια δε ζει πια εδώ, αλλά είναι η γειτονιά μας. Το σπίτι που γεννήθηκε ο Άνχελ δεν θα πουληθεί. Εκεί είναι οι φίλοι μας», δηλώνει η Νταιάνα Καρένιο, η οποία σε όλη της τη ζωή αφιερώθηκε στον Άνχελ, τη μικρή του αδελφή και τον άντρα της. Έναν άνθρωπο αποφασισμένο να μην λείψει τίποτα από το σπίτι και την οικογένεια. Έναν άνθρωπο που είδε την καριέρα του στο ποδόσφαιρο να καταστρέφεται εξαιτίας ενός τραυματισμού σε παιχνίδι με φίλους, έναν άνθρωπο που έστησε μια σκηνή στο πίσω μέρος του σπιτιού του για να κάνει επεξεργασία κάρβουνου και να το μοιράζει στα σπίτια.

«Ο πατέρας μου είχε κατορθώσει να φτάσει στην πρώτη ομάδα της Ρίβερ Πλέιτ. Και τότε, σε ένα παιχνίδι με φίλους στο Ροζάριο, έσπασε το γόνατό του. Εκείνη την εποχή οι εγχειρήσεις δεν ήταν όπως τώρα και δεν έπαιξε ξανά ποδόσφαιρο». Ο Άνχελ βοηθούσε συχνά τον πατέρα του και παρέδιδε σακούλες με κάρβουνο στη γειτονιά, με αποτέλεσμα πολλές φορές να πηγαίνει στην προπόνηση με μαύρα χέρια. Κι όμως… Όλα αυτά συνέθεσαν τα συναισθήματα που νιώθει. «Πολλές από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου ήταν όταν δεν είχα καθόλου λεφτά. Με γεμίζει περηφάνια να μιλάω για τη γειτονιά μου». Σταδιακά και η γειτονιά θα ένιωθε περήφανη για το παιδί της…

Ζωή… ποδήλατο!

Ο γείτονας έχει να το λέει… Ο σκύλος του είχε γίνει ευτυχισμένος με τόσες μπάλες που είχε πετάξει πάνω από τον φράκτη ο Ντι Μαρία. Καμία δεν επεστράφη! Η μαμά του Άνχελ, πάλι, δεν το έβρισκε αυτό τόσο ευχάριστο. Ειδικά, όταν οι μπάλες κατέστρεφαν το εσωτερικό του σπιτιού… «Με έπαιρναν τηλέφωνο σχεδόν καθημερινά από το σχολείο. Δεν είχε άσχημη συμπεριφορά, αλλά συνέχεια κατέστρεφε τα φυτά στην αυλή και κανείς δεν μπορούσε να τον σταματήσει». Η Νταιάνα αποφάσισε να πάει το παιδί της στον γιατρό. Κι εκείνος της έδωσε μόνο μία συμβουλή. «Πήγαινέ τον να αθληθεί».

Ο Ντι Μαρία σε ηλικία τεσσάρων ετών θα ξεκινούσε το ποδόσφαιρο, με στόχο να εκτονώσει την ενεργητικότητά του. Μόνο που ξαφνικά θα αποκαλυφθεί το ταλέντο του. Ξεκίνησε στην El Torito και στα έξι του χρόνια πήρε την πρώτη μεταγραφή! Η Ροζάριο Σεντράλ τον είδε σε έναν μεταξύ τους αγώνα να πετυχαίνει δύο γκολ κι έσπευσε να… πληρώσει αδρά για την απόκτησή του. 25 μπάλες δόθηκαν αντάλλαγμα στην Torito και ο Άνχελ ξεκίνησε προς το μεγάλο όνειρο. «Ήταν πολύ γλυκό αυτό που έγινε τότε. Ήμουν εφτά χρονών. Είναι από εκείνα που δεν μπορείς να πιστέψεις. Κάποτε με πούλησαν για 25 μπάλες και πριν μερικά χρόνια η Ρεάλ έδωσε 25 εκατομμύρια». Η συνέχεια είναι εξίσου γλυκιά και ταυτόχρονα εξαιρετικά σκληρή.

«Η μητέρα μου έπρεπε να με συνοδεύει στην προπόνηση. Με πήγαινε καθημερινά με ποδήλατο. Κάναμε μια διαδρομή 45-50 λεπτών, μερικές φορές μια ώρα ακόμα και με βροχή. Εγώ στο πίσω κάθισμα, η αδελφή μου που τότε ήταν τριών ετών στο τιμόνι και η μαμά μου να κάνει πεντάλ. Καμιά φορά με πήγαινε και ο πατέρας μου στην προπόνηση με το φορτηγό, αλλά μόνο όταν δεν είχε να παραδώσει κάρβουνο».

Στη Ροζάριο, ο Άνχελ Ντι Μαρία χρειάστηκε χρόνο για να καταφέρει να αγωνίζεται με τους συνομήλικούς του. Λόγω σωματοδομής και αδύνατου σκελετού μόλις στα 17 του κατάφερε να παίξει ανταγωνιστικά με τα παιδιά της ηλικίας του και παράλληλα να ανέβει στην πρώτη ομάδα να προπονείται. «Ήταν ένας άνθρωπος με πολύ χαμηλό προφίλ», διηγείται ένας από τους προπονητές του σε εκείνη την ηλικία για να συμπληρώσει. «Μέσα στο γήπεδο μεταμορφώνεται. Ήταν πολύ επιθετικός και είχε το γκολ για ακραίο».

Το 2005 ήταν και η χρονιά που έκανε ντεμπούτο στο αργεντίνικο πρωτάθλημα. Έπαιξε δέκα παιχνίδια την πρώτη του σεζόν, 25 τη δεύτερη και κάπως έτσι φυσιολογικά ήρθε και η μεταγραφή του.

Όχι άλλο κάρβουνο!

Καλοκαίρι του 2007, η Μπενφίκα θα πληρώσει 2 εκ. ευρώ για να αγοράσει το 80% των δικαιωμάτων του και ο κόσμος θα περιμένει στο πρόσωπό του να βρει τον αντικαταστάτη του Σιμάο. Ο Άνχελ Ντι Μαρία θα φύγει με το ζόρι για την Πορτογαλία, αφήνοντας μια και μόνο επιθυμία πίσω του. Να σταματήσει άμεσα ο πατέρας του την επεξεργασία κάρβουνου και επιτέλους να ξεκουραστεί. Είχε έρθει η στιγμή να φροντίσει την οικογένεια ο μεγάλος γιος. Όπως φρόντισε τη Ροζάριο. «Έπρεπε με κάθε τρόπο να πάω στην Μπενφίκα γιατί η Ροζάριο χρειαζόταν λεφτά για την επιβίωσή της. Θα ήθελα να είχα παίξει λίγα χρόνια ακόμα στην ομάδα».

Στην Πορτογαλία η πρώτη του σεζόν δεν ήταν η καλύτερη. Δεν έπαιζε συχνά βασικός, δεν είχε καταφέρει να κερδίσει τον κόσμο και την εμπιστοσύνη των προπονητών του. «Δε με έβαζαν και τόσο… Ήταν επιλογή των προπονητών». Η καριέρα του στην Πορτογαλία εκτοξεύτηκε με τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου, όπου η Αργεντινή κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο και ο ίδιος είχε ορισμένες εκπληκτικές εμφανίσεις. «Μετά το 2008, ένιωσα ότι ουσιαστικά η καριέρα μου ξεκίνησε». Επιστρέφοντας στη Λισσαβώνα ο κόσμος θα τον υπολογίζει περισσότερο, το ίδιο και οι προπονητές του. Θα κάνει την καλύτερη χρονιά το 2009-10, όταν θα τελειώσει τη σεζόν με δέκα γκολ και 19 ασίστ. Η Μπενφίκα, που εν τω μεταξύ είχε αγοράσει και το υπόλοιπο 20% των δικαιωμάτων του, ήξερε ότι είχε θησαυρό στα χέρια της.

Ξυπόλητος βασιλιάς!

Το σεντούκι της Μπενφίκα θα είχε 25 εκ. ευρώ. Τόσα έδωσε η Ρεάλ μετά από απαίτηση του Ζοσέ Μουρίνιο να τον αποκτήσει. Ο Άνχελ Ντι Μαρία, άλλωστε, ήταν πλέον διεθνής με την Αργεντινή σε όλες τις διοργανώσεις, συμπεριλαμβανομένου και του παγκοσμίου κυπέλλου στη Νότιο Αφρική. Δεν ήταν, όμως, αρκετές οι παραστάσεις του για να τον κάνουν να νιώθει ασφάλεια.

«Όταν έφτασα στη Μαδρίτη ένιωθα μια πίεση ότι δεν πρόκειται να παίξω. Ήταν ο Κριστιάν, ο Πίπα, ο Καμίρ , Κακά. Και διαρκώς έρχονταν κι άλλοι παίκτες. Στο πρώτο ματς δεν έπαιξα ούτε λεπτό. Μετά μπήκα αλλαγή, σκόραρα και καθιερώθηκα. Κέρδισα αυτοπεποίθηση. Έπαιζα στο Μπερναμπέου μπροστά σε 80 χιλιάδες κόσμο κι ένιωθα λες και ήμουν στη γειτονιά μου με τους φίλους μου».

Χρόνο με τον χρόνο ο Άνχελ Ντι Μαρία γινόταν καλύτερος, βρήκε έναν ακόμα μέντορα στο πρόσωπο του Ζοσέ Μουρίνιο και εκτοξεύτηκε την προηγούμενη σεζόν, ειδικά μετά το μέσο της. Η Ρεάλ στάθηκε δίπλα του στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής του, όταν το παιδί του με την Τζορτζελίνα Καρντόσο γεννήθηκε τρεις μήνες πρόωρο κι έπρεπε να παλέψει εξήντα μέρες στην εντατική για να κρατηθεί στη ζωή. «Με δίδαξε πως κάθε μάχη μπορεί να κερδηθεί», εξομολογείται και εκείνο του έδωσε ώθηση στον τελικό του Champions League να παλεύει όταν έμοιαζαν όλα κόντρα στην ομάδα του. Η μικρή Μία και ο πατέρας του.

«Σε όλο τον αγώνα τον έβλεπα εκεί να κρατάει ένα πανό που έλεγε «Ντι Μαρία είμαστε μαζί σου». Έτρεξα στην κερκίδα και στον αγκάλιασα. Κρατούσε τη σημαία της Αργεντινής κι έκλαιγε». Ο Μιγκέλ Ντι Μαρία έζησε μέσα από το παιδί του, όσα μια άτυχη στιγμή του είχε στερήσει. Μαζί θυμήθηκαν τα κάρβουνα, το ποδήλατο, το σπίτι με τα κάγκελα, το σκύλο του γείτονα που του έσκαγε τις μπάλες… Λίγο πριν ξεκινήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο, ο Άνχελ Ντι Μαρία περιέγραφε στους συμπατριώτες του την ιστορία του.

«Θέλω να κερδίσω το μουντιάλ για να αποδείξω πώς όλα στη ζωή είναι πιθανά. Εγώ, το παιδί από το Περντριέλ να φτάσω στην κορυφή του κόσμου». Ο πατέρας του θα έκλαιγε και χθες. Όπως και ο Άλεξ, ο Νίκο, ο Ντιέγκο, ο Μάουρι, ο Τζερεμία και ο Μπράιαν…