And so the… Chori goes!

Αργεντινή, στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Η οικονομική κρίση δεν έχει ακόμα χτυπήσει τη χώρα, ωστόσο το ποσοστό του πληθυσμού που ζούσε μια άνετη ζωή ήταν έτσι κι αλλιώς πάντοτε μικρό. Στο Σαν Φραντσίσκο Σολάνο, μια γειτονιά του Μπουένος Άιρες, η μεγάλη οικογένεια Ντομίνγκες είχε τα απαραίτητα προς το ζην και κυρίως έναν ιδιαίτερο δεσμό ανάμεσα στα μέλη της. Ο Αλεχάντρο Ντάμιαν, που γεννήθηκε στις 10 Ιουνίου του 1981, μεγάλωσε σε ένα σπίτι γεμάτο κόσμο. Οι γονείς του, Αλμπέρτο και Άννα Μαρία, η γιαγιά Μαρία, ο θείος Εντουάρντο, τα αδέλφια του Ντιέγκο και Καρολίνα και ο παππούς, που έφυγε από τη ζωή πρώτος απ’ όλους.

Ήταν εκείνος, όμως, που αποτελούσε τη συνοδεία του στα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα. Εκείνα που έκανε στους δρόμους, όταν έπαιζε ποδόσφαιρο με τους φίλους του και ενδιάμεσα βοηθούσε τον παππού του, που ήταν πλανόδιος πωλητής παγωτών. Και τι καλύτερη ανάμνηση μπορεί να έχει ένα παιδί, απ’ το να συνδυάζει το παιχνίδι με το παγωτό; «Απ’ όταν ήταν παιδί είδαμε τι ήθελε και τον στηρίξαμε εξ αρχής για να παίξει ποδόσφαιρο», θυμάται η μητέρα του Άννα-Μαρία και συμπληρώνει: «Ήξερα ότι αυτό ήταν το μόνο που τον γέμιζε και για μας αυτό ήταν το πιο σημαντικό».

Ο μικρός Αλεχάντρο δεν θα είχε όλα εύκολα… Ξεκίνησε στις ακαδημίες της Λανούς, απ’ όπου έφυγε αφού δε θεωρούσαν ότι είχε κάποιο σπουδαίο ταλέντο. «Θεωρώ πως όλα γίνονται γιατί ο Θεός τα θέλει έτσι. Στα 15 μου χρόνια η Λανούς με άφησε ελεύθερο, όμως δεν πίστευα ότι έτσι τελειώνει η καριέρα μου. Ήξερα ότι έπρεπε να δοκιμάσω κάτι διαφορετικό και πήγα στην Κίλμες. Σε 1,5 χρόνο ήμουν επαγγελματίας». Εκεί θα βαφτιζόταν εκ νέου. Οι μεγαλύτεροι της ομάδας θα τον φωνάζουν «choritο» επειδή πίστευαν ότι θα τους κλέψει τη θέση και στην πορεία για λόγους συντομίας θα επικρατήσει το «chori». Ο «μικρός κλέφτης» θα χρειαστεί να περιμένει και η συμβουλή του Αλμπέρτο θα είναι καθοριστική.

«Μου είχαν πει ότι αν ήθελα να παίξω, θα έπρεπε να πάω αριστερά. Ο πατέρας μου, μου συνέστησε να κάνω υπομονή… Το παιδί που έπαιζε στη θέση μου, στο κέντρο, άργησε μια μέρα στο παιχνίδι, και πήρα τη θέση μου. Έτσι ξεκίνησα να παίζω εκεί που ήθελα». Οι παλαιοί θα άρχισαν να δικαιώνονται… Ο Αλεχάντρο, που μεγαλώνοντας είχε ως μοναδικό πρότυπο τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, θα αρχίσει να καθιερώνεται στην Κίλμες, να σκοράρει, αλλά και να υποφέρει. Οι χαμένοι τελικοί θα του προκαλέσουν έντονο ψυχολογικό πρόβλημα, για το οποίο μέχρι και σήμερα ακολουθεί ειδική αγωγή.

«Κάθε φορά που έχανε η Κίλμες, όλη η οικογένεια υπέφερε. Είδα στα μάτια του παιδιού μου την κατάθλιψη και ζήτησα απελπισμένα βοήθεια», θα πει η Άννα Μαρία και ένας καινούργιος άνθρωπος θα προστεθεί στη ζωή του Τσόρι. Ο Μαρσέλο Ρόφε θα είναι ψυχολόγος που θα τον παρακολουθεί, με σκοπό να τον βοηθήσει να ξεπεράσει τους τρεις χαμένους τελικούς της ομάδας του, αλλά και το χαμένο αγώνα με τη Βραζιλία στις αρχές του 2001 στο Εκουαδόρ. Τότε, που ο νεαρός μέσος γινόταν διεθνής και χωρίς να το ξέρει η ζωή του θα άλλαζε.

«Κουράγιο Τσόρι, σ’ αγαπάμε»…

Ήταν η χρονιά που θα άλλαζε η ζωή του. Η χρονιά που θα κατάφερνε να κατακτήσει τον πρώτο του τίτλο, η χρονιά που θα τον γνώριζε η γειτονιά, η χρονιά που θα έπαιρνε μεταγραφή στην αγαπημένη του Ρίβερ, αλλά και η χρονιά που θα πονούσε. Ένα γκολ από τη σέντρα κόντρα στην Κολομβία στα προκριματικά του Παγκοσμίου Νέων θα αλλάξει τη μοίρα του. Η μητέρα του θα απαντάει τα τηλεφωνήματα και ο ίδιος θα ντρέπεται να βγει απ’ το σπίτι. «Παλαιά έκανα ό,τι ήθελα στη γειτονιά. Τώρα με αναγνωρίσουν και θέλω να τρέξω στη μαμά μου. Ντρέπομαι πολύ».

Τα πράγματα θα γίνουν ακόμα πιο… δύσκολα κατά τη διάρκεια του Παγκοσμίου Νέων του 2001, το οποίο διεξήχθη στην Αργεντινή και ο Τσόρι ήταν μέλος μιας ομάδας γεμάτης σταρ. Πέτυχε το νικητήριο γκολ απέναντι στην Κίνα που έστειλε τους διοργανωτές στα προημιτελικά κι εκεί έζησε την πρώτη ατυχία. Στο ματς με τη Γαλλία κάταγμα στον δεξί αστράγαλο και όταν οι συμπαίκτες του έπαιζαν στον τελικό, εκείνος καθόταν μόνος του στο δωμάτιο του σπιτιού του. «Κουράγιο Τσόρι… Σ’ αγαπάμε», θα είναι το μήνυμα στο μπλουζάκι του Χαβιέρ Σαβιόλα το βράδυ του τελικού, και όταν ο νυν συμπαίκτης του στον Ολυμπιακό θα πετύχει το δεύτερο γκολ της Αργεντινής. Δεν ήταν ο μόνος που στάθηκε ψυχολογικά στον 20χρονο τότε Ντομίνγκες.

Στο πλευρό του ήταν ολόκληρη η γειτονιά. Στο μπακάλικο, δύο στενά πάνω από το σπίτι του, είχε κρεμαστεί ένα πανό που έγραφε «κρατήσου Τσόρι, μην εγκαταλείπεις» και όλη η οικογένειά του, μαζί με τον ψυχολόγο του, δούλευαν ώστε να μην λυγίσει από την απογοήτευση. «Πολλές φορές ένιωθα αποτυχημένος. Ο πόνος δε με άφηνε σε ησυχία. Μερικές φορές, όταν ένιωθα άσχημα, έγραφα ένα γράμμα για να το εκφράσω. Ήταν σαν άσκηση για να το ξεπεράσω».

Εκείνο που θα βοηθούσε περισσότερο το ψυχολογικό αδιέξοδο, ήταν η Ρίβερ Πλέιτ. Οι «εκατομμυριούχοι» τον απέκτησαν το 2001 και η τύχη θα ήταν αυτή τη φορά στο πλευρό του. «Ήξερα ότι κάποια στιγμή θα άλλαζε η μοίρα μου. Έπαιξα σχεδόν κατά τύχη, επειδή ο Ορτέγκα έλειπε με την εθνική. Κερδίσαμε 4-1 και πέτυχα το δεύτερο γκολ», θυμάται για το ντεμπούτο του, στο οποίο άκουγε τους οπαδούς της Ρίβερ να φωνάζουν το όνομά του και τις συγκρίσεις να τον εξυψώνουν. «Είναι τιμή μου να με συγκρίνουν με τον Ορτέγκα και τον Σαβιόλα, αλλά είναι πολύ καλύτεροί μου. Απλώς, εύχομαι να μπορέσω να προσφέρω πολλά στη Ρίβερ».

Η προσφορά ήταν αμφίδρομη. Παρότι την επόμενη σεζόν, ο Τσόρι Ντομίνγκες αναγκάστηκε να υποβληθεί εκ νέου σε επέμβαση στον αστράγαλό του, κατέκτησε δύο τίτλους στην Αργεντινή, καθιερώθηκε στη μεσαία γραμμή της Ρίβερ και το 2004 έφυγε για τόπους μακρινούς και διαφορετικούς. Όσο διαφορετική και μακρινή φαντάζει η Ρωσία από την Αργεντινή.

Στο ίδιο… Καζάν(ι)

«Λατρεύω να βλέπω απ’ το παράθυρό μου το χιόνι να πέφτει και μετά να πηγαίνω μια βόλτα στην άσπρη πόλη». Κι όμως είναι δυνατόν να τα λέει αυτά ένας λατινοαμερικάνος! Έστω κι αν στην αρχή δεν ήξερε από τι να προστατευτεί στην ξένη και περίεργη Ρωσία. «Όταν έφυγα από την Αργεντινή, όλοι έλεγαν ότι σε τρεις μήνες θα ‘μαι πίσω επειδή ήμουν μόλις 22 ετών και ανώριμος. Δεν είχαν και πολύ άδικο. Το πρώτο εξάμηνο ήταν πολύ δύσκολο για μένα. Δεν έπαιζα, ήμουν μακριά από την οικογένειά μου και τους φίλους μου κι έπρεπε να συνηθίσω σε μια διαφορετική κουλτούρα, μια ξένη γλώσσα και ένα δύσκολο κλίμα».

Το μυστικό της επιτυχίας εκείνη την περίοδο ήταν η Κλαούντια. Η γυναίκα του, η οποία εγκατέλειψε τις σπουδές της στην Αργεντινή για να τον ακολουθήσει στη Ρωσία, τον συμβούλεψε να μην τα παρατήσει. «Εκείνη η εποχή μας δυνάμωσε ως ζευγάρι. Με ηρεμεί και ξέρει να διαχειριστεί τον χαρακτήρα μου και τις ιδιαιτερότητές μου. Τι να πω γι' αυτή τη γυναίκα; Ήρθε μαζί μου στη Ρωσία κι αυτό τα λέει όλα». Ο Τσόρι σταδιακά ωρίμασε… Έμαθε να ζει μόνος του, να μην έχει τα πάντα έτοιμα, να μην είναι ο σταρ που είχε μάθει τα τελευταία χρόνια στην Αργεντινή, ακόμα και να ελέγχει τη ζωή του έξω από το γήπεδο, κάτι για το οποίο είχε πολλάκις κατηγορηθεί.

«Δεν έκανα κάτι κακό. Υπήρχαν μερικές φορές που έβγαινα ως παιδί της ηλικίας μου. Κάθε ποδοσφαιριστής έχει το ίδιο δικαίωμα με όλους να βγει και να διασκεδάσει. Με τον καιρό έμαθα ότι απλά υπάρχουν στιγμές που μπορείς να το κάνεις και άλλες που δεν πρέπει». Μετά το πρώτο εξάμηνο με τη Ρούμπιν Καζάν, η κατάσταση βελτιώθηκε. Και μετά την εντυπωσιακή του τρίτη σεζόν (σ.σ. 26 συμμετοχές, 17 γκολ), ήρθε η μεταγραφή. Η Ζενίτ πλήρωσε 7 εκ. ευρώ για να τον αποκτήσει, όμως στην Αγία Πετρούπολη θα επιστρέψουν ορισμένα από τα παλαιά του προβλήματα.

Στο πρώτο επίσημο παιχνίδι θα πάθει διάσειση, ακολούθως θα έχει μυϊκό τραυματισμό και η πίεση που δεχόταν σε συνδυασμό με την αμφισβήτηση, θα προκαλέσουν εκ νέου κρίσεις πανικού. «Έθεσαν ακόμα και θέμα για το αν πρέπει να παίζω ποδόσφαιρο», θα πει με παράπονο, τη στιγμή που θα διέθετε όλα τα ιατρικά έγγραφα μεταφρασμένα στα ρωσικά στη διάθεση των γιατρών. Με τη Ζενίτ και παρά τα προβλήματα θα κατακτήσει το κύπελλο ΟΥΕΦΑ (σ.σ. με μια εντυπωσιακή εμφάνιση κόντρα στη Μπάγερν Μονάχου στον ημιτελικό), θα κατακτήσει το πρωτάθλημα και θα έχει συνολικά 63 συμμετοχές και δέκα γκολ. Δε θα έχει, όμως, καλή σχέση με τον Ντικ Άντβοκαατ, ο οποίος ουδέποτε τον κατάλαβε στο ανθρώπινο κομμάτι κι έτσι το 2009 θα πάρει το δρόμο της επιστροφής για το Καζάν.

Εκεί θα βρει τον εαυτό του. Θα κάνει ορισμένες εντυπωσιακές εμφανίσεις στο Champions League, θα κατακτήσει το πρωτάθλημα και θα αποχαιρετήσει τη Ρωσία ως κορυφαίος ποδοσφαιριστής του 2009. «Είμαι ευτυχισμένος γι’ αυτό το βραβείο, ήταν κάτι που δεν το περίμενα».

Ουδείς προφήτης…

Εκείνο που ήθελε και περίμενε ήταν μια νέα πρόκληση για την καριέρα του. Η Βαλένθια του την έδωσε! Στις 14 Δεκεμβρίου του 2009, ο Τσόρι Ντομίνγκες θα υπογράψει συμβόλαιο διάρκειας 3,5 ετών με τις «νυχτερίδες» και το όνειρο να παίξει στην Ισπανία θα γίνει πραγματικότητα. «Έχω δουλέψει σκληρά για να καταξιωθώ. Είναι μεγάλη ευκαιρία για μένα και την οικογένειά μου να ζήσουμε σε μια πόλη όπως η Βαλένθια». Η οικογένεια είχε πια μεγαλώσει. Η πιστή Κλαούντια είχε φέρει στον κόσμο τη Λούνα και λίγο καιρό μετά θα ερχόταν και ο δεύτερος γιος, ο Αγκουστίν. Αμφότερες οι ημερομηνίες γέννησής τους, έχουν γίνει τατουάζ στο σώμα του Τσόρι, μαζί με τα ονόματα της οικογένειάς του και το σήμερα της Ρίβερ Πλέιτ. Της ομάδας για την οποία μετά από 1,5 χρόνο αποφάσισε να αφήσει τη Βαλένθια και να γυρίσει στην Αργεντινή.

«Ας πούμε ότι το πρόβλημα ήταν ότι ο προπονητής δε με συμπαθούσε ιδιαίτερα και ούτε εγώ εκείνον», έλεγε μετά από 1,5 χρόνο για την αποτυχία του να παίξει στην Ισπανία. Είχε 14 συμμετοχές τη μισή σεζόν 2009-10 και 12 την ολόκληρη 2010-11. Ο Ουνάι Έμερι ουδέποτε έδειχνε να τον υπολογίζει, κάτι που έφερε τον Ντομίνγκες στα όριά του. «Έκανα μερικά μεγάλα λάθη. Μάλωσα με τον Έμερι και τον τεχνικό διευθυντή, τον Μπραούλιο. Επίσης, δεν είχα ποτέ ιδιαίτερη σχέση με τον Αλμπέλδα και αυτά μου κόστισαν».

Το όνειρο της Primera Division έμοιαζε να τελειώνει το 2011, όταν το συναίσθημα ήταν πιο δυνατό από τη λογική. «Θέλω να κάνω αυτό που με κάνει ευτυχισμένο. Θέλω να παίξω για τη Ρίβερ σε αυτή τη δύσκολη στιγμή», δήλωσε δημοσίως μετά τον υποβιβασμένο των «εκατομμυριούχων» και παραιτήθηκε του συμβολαίου του με τη Βαλένθια για να μπορέσει να γυρίσει πίσω. Το κατάφερε κι έγινε είδωλο για τους οπαδούς της Ρίβερ. «Θα είμαι τρελός αν δεν ανανεώσω τον Τσόρι και τον Καβενάγκι», έλεγε εκείνο το καλοκαίρι ο Ντανιέλ Πασαρέλα, όμως ένα χρόνο μετά θα το ξεχνούσε.

Ο Τσόρι θα είναι υπαρχηγός της Ρίβερ, θα συμβάλλει να επανέλθει η ομάδα στην πρώτη κατηγορία, θα αντιμετωπίσει «ορισμένες γαμημένες καταστάσεις», όπως θα περιγράψει τη Β’ Εθνική, όμως το καλοκαίρι θα απομακρυνθεί. «Όταν ένα πρόσωπο όπως ο πρόεδρος σε απογοητεύει και σε προδίδει, δεν μπορείς ξανά να τον εμπιστευτείς. Αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να σκεφτώ την επιστροφή μου στη Ρίβερ». Ο Θεός είχε πάλι ένα καλό σχέδιο. Ο Τσόρι θα επέστρεφε στο ισπανικό πρωτάθλημα και αυτή τη φορά θα κατόρθωνε να αποδείξει την αξία του, αγωνιζόμενος σε 35 παιχνίδια με τη Ράγιο Βαγιεκάνο, σκοράροντας έξι γκολ και οδηγώντας της στο Europa League (σ.σ. η ισπανική ομάδα δεν έπαιξε καθότι δεν πήρε άδεια από την UEFA).

Το σχέδιο αποδείχθηκε ακόμα πιο ευφυές όταν το καλοκαίρι θα υπέγραφε με τον Ολυμπιακό. Με τα χρώματα που πάντα τον έκαναν να νιώθει πιο ήρεμος… «Για μένα αυτά τα χρώματα σημαίνουν πάθος, κάτι έξτρα στη δουλειά μου. Όταν φοράω αυτά δίνω κάτι παραπάνω».