Τα παιδιά από το Πουέρτο Ρίκο…

Η ερώτηση δεν ήταν κάτι πρωτάκουστο για εκείνον. Στις περισσότερες χώρες που είχε παίξει, άλλωστε, δεν ήταν το μπάσκετ το πιο δημοφιλές άθλημα. Μεξικό, Βενεζουέλα, Δομινικανή Δημοκρατία, Ιταλία, ακόμα και στην παγωμένη Ουκρανία. Στο Ντόνετσκ, η Σαχτιόρ επισκιάζει κάθε άλλη αθλητική δραστηριότητα και σε κάθε συνέντευξη που έδινε ο Ραμέλ Κάρι, χρειαζόταν να γυρίσει στα παιδικά του χρόνια στη Νέα Υόρκη. Εκεί, όπου γεννήθηκε στις 17 Απριλίου του 1980 κι εκεί όπου έπαιζε διάφορα σπορ. Προς τέρψη των Ουκρανών και ποδόσφαιρο.

«Είχαμε κάτι παιδιά από το Πόρτο Ρίκο στη γειτονιά μας κι εκείνοι μονίμως έπαιζαν ποδόσφαιρο. Μερικές φορές δοκίμασα και εγώ. Δεν είχα και πολλούς κανόνες τότε και μόλις έπιανα τη μπάλα στα πόδια μου την κλωτσούσα μακριά. Είχε πλάκα, αλλά μπορούσα να καταλάβω ότι δεν ήμουν το ίδιο καλός με τους υπόλοιπους». Μοιραία, λοιπόν, δε θα έπαιζε ποτέ μπάλα στο Μεξικό ή τη Βενεζουέλα, ούτε καν μπέιζμπολ στη Δομινικανή Δημοκρατία, όπου είναι το δημοφιλέστερο σπορ. «Ξεκίνησα το μπάσκετ περίπου πέντε ή έξι χρονών. Σαν παιδί μ’ άρεσε, επίσης, το αμερικάνικο ποδόσφαιρο και το μπέιζμπολ. Μεγάλωσα στη Νέα Υόρκη, όπου θα την έλεγες περιοχή του μπάσκετ και του μπέιζμπολ. Σε κάθε γειτονιά τα παιδιά παίζουν. Όλοι μου οι συγγενείς έπαιζαν κάτι απ’ τα δύο, οπότε το άθλημα είναι το αίμα μου».

Δεν ήταν, όμως, μόνο αυτά. Ο Ραμέλ είχε και συνεχίζει να έχει μια καλλιτεχνική φλέβα που περιμένει να ανακαλύψει ολοκληρωτικά μετά το τέλος της καριέρας του. Στον ελεύθερό του χρόνο κάνει μαθήματα πιάνου και ανυπομονεί να μάθει να παίζει σωστά, ενώ ενδιαφέρεται να ακολουθήσει καριέρα στο σχέδιο μόδας. «Δεν ξέρω τι θα γινόμουν αν δεν έπαιζα μπάσκετ. Φαντάζομαι, οτιδήποτε. Θα μου άρεσε να ασχοληθώ με την εσωτερική διακόσμηση ή το σχέδιο. Ακόμα θέλω να πάω σε σχολή και να μάθω από τους σχεδιαστές».

Εναλλακτικό σχέδιο, ένας εκδοτικός οίκος. Η γυναίκα του Αΐσα, με την οποία έχουν τέσσερα παιδιά, έχει εκδώσει δύο βιβλία, στα οποία βοήθησε και συμβούλεψε ο Κάρι. Η σύζυγός του, εκτός από συγγραφέας, είναι και προσωπική προπονήτρια ζωής και ούσα μαζί του τόσα χρόνια, σίγουρα τον έχει βοηθήσει σε απογοητεύσεις. Κι από τέτοιες, υπήρχαν πολλές το πρώτο διάστημα.

Από το LA στο Τιχουάνα!

Δύο πόλεις που αποτελούν την απόλυτη ονείρωξη στην Αμερική. Νέα Υόρκη και Καλιφόρνια. Ο Ραμέλ Κάρι άφησε το μεγάλο μήλο για να σπουδάσει στο Λος Άντζελες, όπου μέχρι και σήμερα μένει. Χωρίς ιδιαίτερες περγαμηνές να τον συνοδεύουν μετά την αποφοίτηση του από το Καλιφόρνια Μπέικερσφιλντ (σ.σ. αποφοίτησε με μέσο όρο πόντων 14,8), η τρίτη μεγάλη πόλη της καριέρας του κι ενώ πέρασε μια άνοιξη στο USBL, δε ήταν το ίδιο ελκυστική. Στα 23 του χρόνια, ο Αμερικανός γκαρντ βρέθηκε στην Τιχουάνα του Μεξικό, όπου υπέγραψε το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο. Μπορεί να μην ήταν η σπουδαιότερη κίνηση της καριέρας του, ωστόσο ήταν αρκετή για να τον στείλει πίσω στο Λος Άντζελες, με την πιο προκλητική προοπτική.

«Δεν μπορώ καν να περιγράψω το συναίσθημα. Δεν το έχω πιστέψει ακόμα καλά. Μακάρι να υπογράψω και συμβόλαιο, αλλά θα είμαι ευτυχισμένος ό,τι κι αν συμβεί. Αν δεν είναι οι Λέικερς ίσως να είναι κάποια άλλη ομάδα», έλεγε το καλοκαίρι του 2004, ωστόσο τα πράγματα δε πήραν ούτε τον ένα δρόμο, ούτε τον άλλο. Ο τρίτος και μη προβλεπόμενος αρχικά ήταν το NBDL. Στο… αποπαίδι του ΝΒΑ, ο Ραμέλ Κάρι θα παίξει με τους Long Beach Jam, αργότερα με τους Columbus RiverDragons και η τριλογία του θα κλείσει με τους Austin Toros. Ενδιάμεσα θα παίξει μερικούς μήνες στη Βενεζουέλα και κατόπιν στη Δομινικανή Δημοκρατία. Εκεί θα ζήσει και την εμπειρία που περιγράφει ως την καλύτερη της καριέρας του.

«Στο τελευταίο μου παιχνίδι με αποχαιρέτησαν όλοι μαζί. Με έβαλαν στο κέντρο του γηπέδου και όλο το γήπεδο, έδειξε πάνω, όπως έκανα εγώ όλη τη χρονιά». Η μάλλον… ποδοσφαιρική συνήθεια του Κάρι να δείχνει τον ουρανό μετά τα καλάθια του, η προσευχή του πριν τον αγώνα, αλλά και οι «Αθλητές του Χριστού» ομάδα στην οποία είναι μέλλον μαρτυρούν τη βαθιά του πίστη, που ίσως έρχεται σε αντίθεση με την εξωτερική του εικόνα και τα δέκα τατουάζ που έχει στο σώμα του. «Όσα έχω στο δεξί μου χέρι σχετίζονται με την οικογένειά μου. Στο αριστερό χέρι σχετίζονται με τη θρησκεία».

Μια αντίθεση, όμοια με εκείνη που υπάρχει στις χώρες που έπαιζε στο ξεκίνημα της καριέρας του. «Είναι πρωταθλήματα, όπου υπάρχουν δεκάδες καλοί παίκτες σαν εμένα. Καλύτεροι απ’ όσο θεωρεί ο κόσμος. Παίκτες που, απλά, περιμένουν να τους έρθει μια καλή ευκαιρία». Ο Ραμέλ θα ήταν ο τυχερός ανάμεσά τους.

European tour…

Το καλοκαίρι του 2006 το τεχνικό τιμ της Αβελίνο, άγνωστο πως, θα εντοπίσει τον Κάρι στο πρωτάθλημα της Δομινικανής Δημοκρατίας και θα του προσφέρει συμβόλαιο. Ο Ραμέλ στα 26 του χρόνια έχει την ευκαιρία να γνωρίσει εκείνο που θα του άλλαζε τη ζωή. Το επαγγελματικό μπάσκετ στην Ευρώπη. «Η εμπειρία μου στην Αβελίνο ήταν σίγουρα από τις καλύτερες στην καριέρα μου. Είχα διάφορα σωματικά προβλήματα, όμως όλοι ήταν πάντα δίπλα μου», θα πει μερικά χρόνια μετά για τη σεζόν 2006-07 στην οποία είχε σε 27 παιχνίδια μέσο όρο πόντων 18,7 με ποσοστό 50,8% στα δίποντα και 46,9% στα τρίποντα.

Το επόμενο βήμα θα μπορούσε να είναι τεράστιο και να είχε αλλάξει ολοκληρωτικά την πορεία του στην Ευρώπη. Οι φήμες τον ήθελαν στη Βιτόρια για να περάσει ιατρικές εξετάσεις στην Ταουγκρές, η οποία ωστόσο δεν προχώρησε στην απόκτησή του. Ο Ραμέλ Κάρι, ο οποίος είχε υποβληθεί σε εγχείρηση κοίλης νωρίτερα το καλοκαίρι, βρέθηκε άντ’ αυτού στην Ιερουσαλήμ και υπέγραψε στη Χάποελ. Μια απόφαση που δεν πήρε μόνο με αθλητική ή οικονομικά κριτήρια, αλλά και με θρησκευτικά. «Δεν ξέρω πολλά για την ομάδα, αλλά γνωρίζω ότι ήρθα στο άγιο Ισραήλ και ανυπομονώ για τις εμπειρίες που θα μου προσφέρει», έλεγε στην άφιξή του και συμπλήρωνε: «Είναι μια τεράστια ευκαιρία για μένα να παίξω εδώ. Μόλις ακούσαμε με τη γυναίκα μου ότι υπάρχει πρόταση από αυτή την ομάδα, θεωρήσαμε λόγω της θρησκείας μας ότι πρέπει να έρθουμε εδώ».

Τα πράγματα δεν ήταν εξ αρχής καλά. Η αποθεραπεία από την εγχείρησή του απαιτούσε να μην κάνει την παραμικρή αθλητική δραστηριότητα όλο το καλοκαίρι, γεγονός που τον πήγε πίσω αγωνιστικά. «Δεν ήμουν συνηθισμένος σε κάτι τέτοιο. Έχω μάθει να δουλεύω χειμώνα-καλοκαίρι και χρειαζόμουν χρόνο για να μπω και πάλι σε ρυθμό», δικαιολογούταν στα μέσα στο Ισραήλ, που δικαιολογημένα έδειχναν δύσπιστα, αφού ο Κάρι τελείωσε τη σεζόν με μόλις 7,9 πόντους σε 24 ματς.

Παρόλα αυτά η καριέρα του δεν πήγε προς τα πίσω, αλλά προόδευσε. Ο Αμερικανός άσος δέχτηκε πρόταση από την Σκαβολίνι και επέστρεψε στην Ιταλία. «Ευχαριστώ το Θεό που μου έδωσε δεύτερη ευκαιρία εδώ. Είμαι σίγουρος ότι θα είναι περίφημα στο Πέζαρο και θα είμαι το ίδιο καλός με το Αβελλίνο. Να ξεκαθαρίσω ότι είμαι μια χαρά, γιατί όποιον συναντάω με ρωτάει πώς είμαι», θα πει στην παρουσίασή του και όντως έτσι θα γίνει. Στη δεύτερη χρονιά του στην Ιταλία θα έχει 14,5 πόντους μέσο όρο σε 33 ματς και θα αποδείξει ότι είναι απολύτως υγιής. Παραδόξως και πάλι το επόμενο βήμα δε θα είναι ανάλογο της χρονιάς του.

Τουρκία και Ουκρανία!

Μια καλή χρονιά στην Ιταλία λογικά θα μπορούσε να του εξασφαλίσει την παρουσία του σε ένα καλύτερο πρωτάθλημα από το τουρκικό ή το ουκρανικό. Στη γειτονική μας χώρα θα παίξει στην Ερντεμισπόρ για μόλις εφτά ματς, πριν φύγει για την Αζόβμας. Στην Ουκρανία θα γνωρίσει την απόλυτη καταξίωση και θα καταφέρει να επιβιώσει και στο κρύο. «Είναι πολύ διαφορετικά εδώ. Οι φυσιολογικοί άνθρωποι δεν μπορούν να το αντέξουν. Σε παγώνει ως το κόκαλο. Όταν ήρθε η οικογένειά μου, δε βγήκε από το διαμέρισμα. Μια φορά προσπαθήσαμε να φτιάξουμε χιονάνθρωπο με τα παιδιά, αλλά με τόσο κρύο δεν αντέξαμε».

Όσο κρύο είχε στο περιβάλλον, τόσο ζεστός ήταν εκείνος στο παρκέ. Με 18,4 πόντους μέσο όρο, 65% στα δίποντα και 45% στα τρίποντα οδήγησε την ομάδα του στην κατάκτηση του τίτλου. Έμεινε και τη δεύτερη σεζόν, όπου παρότι ο εγχώριος τίτλος χάθηκε η ομάδα κατόρθωσε να φτάσει ως το φάιναλ φορ της VTB λίγκας και να αναδειχθεί και πολυτιμότερος παίκτης της κανονικής περιόδο. «Δεν το πιστεύω», έλεγε όταν του το ανακοίνωσαν στο τηλέφωνο. «Είναι η πρώτη φορά στην καριέρα μου που παίρνω τέτοιο τίτλο. Είναι πολύ τιμητικό», συμπλήρωνε, ενώ η χαρά του ήταν διπλή, αφού είχε ως έπαθλο ένα αυτοκίνητο. «Δεν ξέρω τι θα το κάνω. Δεν είναι Χριστούγεννα για να περιμένω δώρο. Είναι εκπληκτική σεζόν. Ανυπομονώ για το φάιναλ φορ, πάντα ονειρευόμουν να παίξω με την ΤΣΣΚΑ».

Το όνειρό του, ειρήσθω εν παρόδω, δεν πήγε όπως το φανταζόταν όχι τόσο για την ομάδα του που έχασε με το αξιοπρεπές 69-57, αλλά για τον ίδιο που είχε 15 πόντους με 5/17 σουτ, ωστόσο οι τίτλοι του mvp δεν σταμάτησαν τότε. Την επόμενη σεζόν μετακόμισε στο Ντόνετσκ για να αναδειχθεί πολυτιμότερος παίκτης του ουκρανικού πρωταθλήματος, το οποίο και πάλι θα κατακτούσε. Το προηγούμενο καλοκαίρι αποφάσισε να μείνει για τρίτη χρονιά στην Ουκρανία, όπου πλέον άρχισε να νιώθει οικεία. Πηγαίνει στο ποδοσφαιρικό γήπεδο όταν δεν έχει πολύ κρύο, τρώει μπορτς και ενθουσιάζεται με τον εκσυγχρονισμό του αεροδρομίου.

Πριν λίγο καιρό είχε διαρρεύσει ενδιαφέρον από τη Σιένα, το οποίο δεν προχώρησε και ο Ραμέλ Κάρι συνέχισε να περιμένει μια μεγάλη ευκαιρία για να κάνει εκείνο που αγαπάει. «Μ’ αρέσει να κάνω τα πάντα στο παρκέ. Να βάζω τρίποντα, να παίζω άμυνα, να παίζω για τους συμπαίκτες μου. Το μπάσκετ είναι ομαδικό σπορ και για να πετύχεις κάτι πρέπει να παίζεις για την ομάδα και να μην φοβάσαι να κάνεις τις βρώμικες δουλειές». Ακριβώς ό,τι κάνει στους τελικούς!