Ο Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ ήταν ένας από τους σημαντικότερους συνθέτες κλασικής μουσικής. Η μουσική του συντρόφευε όσους την είχαν ανάγκη και ηρεμούσε τις βασανισμένες ψυχές. Οι νότες του... μπαίνουν μέσα στις φλέβες, κυλούν γλυκά μέχρι τις άκρες του σώματος και ξυπνούν την ενέργεια. Αυτό που κατάφερνε και έκανε ο Ντράζεν Πέτροβιτς. Ο «Μότσαρτ» του μπάσκετ, ο γιος του διαβόλου που έφυγε τόσο νωρίς και τόσο άδικα.

Το να χάσει το θεωρούσε αμαρτία και ήταν η μοναδική αμαρτία που δεν ήθελε να κάνει στην ζωή του. Το ταλέντο του, αυτά που μπορούσε να κάνει μέσα στο παρκέ, η προσωπικότητα του... όλα ήταν τόσο μοναδικά δοσμένα σε ένα αγόρι που ήταν τόσο έτοιμος να κατακτήσει τον κόσμο. Μέσα σε ελάχιστα χρόνια πρόλαβε να δείξει όλα όσα άλλοι παλεύουν μια ζωή και δεν τα καταφέρνουν.

Βιάστηκε να δείξει σε όλους τι είναι ικανός να κάνει, αλλά και πάλι τίποτα δεν είναι αρκετό. Τα ερωτήματα θα τον ακολουθούν για πάντα. Οι γενιές που δεν είχαν την ευλογία να τον δουν, βλέπουν και καταλαβαίνουν. Μπορεί να μην αφουγκράζονται το συναίσθημα με τον ίδιο τρόπο, αλλά το ταλέντο του είναι τόσο φωτεινό που περνά και λάμπει μπροστά στα μάτια των θεατών. Ο Ντράζεν ήταν διαφορετικός. Δεν έμοιαζε με κανέναν. Παιχταράδες έχουν βγει πολλοί, αλλά εκείνος ήταν κάτι άλλο. Το ταλέντο του ήταν σαν μελωδία. Η μπάλα έμοιαζε με μουσικό όργανο και το παιχνίδι του με σύνθεση τόσο μοναδική όσο ελάχιστες.

Μια μελωδία που κατάφερε και ακούστηκε μέσα στην εκκωφαντική σιγή του πολέμου και των όπλων και κόπηκε βίαια εκείνη την 7η Ιουνίου του 1993. Ο Ντράζεν δεν μπήκε ποτέ στο αεροπλάνο, φοβόταν μη πάθει κάποιο κακό, αντίθετα επέλεξε ένα αυτοκίνητο και κάπως έτσι γράφονταν οι τελευταίες αράδες μιας πολύ σύντομης ζωής.

Ο επίλογος ήταν τραγικός και σόκαρε όλο τον πλανήτη. Η μουσική είχε σταματήσει και ο διάβολος δάκρυζε κοιτώντας την σκηνή. Όλα είχαν τελειώσει και ο Πέτροβιτς θα άφηνε πίσω του ένα τεράστιο κενό.

«Υou fly, you die...»

Ο επίλογος αυτός είναι τόσο τραγικός. Η μοίρα έδειξε το πιο σκληρό της πρόσωπο στον Πέτροβιτς και έμελλε να μην τον λυπηθεί. Ο χρόνος για εκείνον σταμάτησε στις 17:20 της 7ης ημέρας του Ιούνη του 1993. Το κόκκινο Golf έπεσε πίσω από μια νταλίκα και ο Ντράζεν άφησε ακαριαία και βίαια την τελευταία του πνοή. Το 29χρονο καμάρι της... Γιουγκοσλαβίας, της Κροατίας, του κόσμου ολόκληρου βύθισε το μπάσκετ στο απέραντο σκοτάδι. Τα φώτα είχαν σβήσει και μόνο η μουσική ακουγόταν.

«Υou fly, you die...», είχε πει, αφού σιχαινόταν τα αεροπλάνα. Δεν μπήκε ποτέ με την υπόλοιπη αποστολή, μέσα σε αυτό που θα μετέφερε την Κροατία. Η προειδοποίηση ακούστηκε ασήμαντη στα αυτιά του... Ο Ντίνο Ράτζα το αισθάνθηκε, είχε προαίσθημα, αλλά ο Ντράζεν ήταν δυνατός, ένοιωθε άτρωτος, ήταν μαχητής και ο φόβος δεν τον επηρέαζε.

Όλες οι διαφορές πλέον έμοιαζαν ασήμαντες. Ο θάνατος κάλυψε τα πάντα. Ο Ντράζεν είχε αφήσει την τελευταία του πνοή. Η διαδρομή του έφτασε στο τέλος της και άφησε πίσω του μόνο θλίψη και σπαραγμό. Το δράμα κορυφώθηκε στην κηδεία του στο Ζάγκρεμπ και ακόμα και σήμερα το... γκρι κυριαρχεί.

Η Κροατία δεν μπορεί να κάνει το βήμα παραπάνω. Δυσκολεύεται να βγάλει την σκιά από πάνω της. Το ταλέντο υπάρχει, αλλά έχουν χάσει το τελευταίο μεγάλο νικητή τους. Σε αυτόν που πίστεψαν και αυτός φρόντισε να τους δικαιώσει. Εκείνος μπορούσε, εκείνος ήταν το καμάρι τους, εκείνος ήταν ο μαχητής τους και εκείνος δεν πρόλαβε να κάνει όσα μπορούσε. Αν ή μοίρα του δεν ήταν γραμμένη πάνω σε μία βρεγμένη άσφαλτο...

Τι θα είχε συμβεί αν...

Μια ιστορία με τόσο λάθος τέλος...

Η Μπιζέρκα Πέτροβιτς έφερε στον κόσμο στις 22 Οκτωβρίου του 1964, το δεύτερο παιδί της οικογένειας τον μικρό, Ντράζεν. Το ότι ήταν ο δεύτερος γιος της οικογένειας ίσως να ήταν και ο λόγος που ο πιτσιρικάς Ντράζεν έπαιξε μπάσκετ. Ήθελε να ξεπεράσει τον αδελφό του και έτσι αποφάσισε να δοκιμάσει.

Το ταλέντο του ήταν μια ευλογία. Μέχρι τα 15 του ολόκληρη η τότε Γιουγκοσλαβία είχε μάθει το όνομα του. Το ταλέντο του Ντράζεν τον... ξεπερνούσε. Από ηγέτης της Σιμπένκα, στην οποία το πρώτο πράγμα που έκανε όταν βρέθηκε εκεί ήταν να ζητήσει το αντικλείδι από τον επιστάτη, στα 3 Ευρωπαϊκά (1985, 1986, 1987) που κέρδισε με την Τσιμπόνα παρέα με τον αδελφό του Αλέξάνταρ.

Με τους αριθμούς του να είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακοί (37,7 πόντοι στην Γιουγκοσλαβία και 33,8 στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις) τα εγχώρια παρκέ άρχισαν να μην χωρούν την έκρηξη του. Η συνέχεια ήταν εκείνη που οι περισσότεροι φαντάζονταν και είχε και λογική. Οι Μπλέιζερς τον επέλεξαν στον τρίτο γύρο του ντραφτ του 1986, αλλά εκείνος περίμενε και φόρεσε τελικά την φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης, με το πόσο υπογραφής του να φαντάζει αστρονομικό (4 εκ. δολάρια).

Η χρονιά του στην Ισπανία ήταν μία και μοναδική. Η Ρεάλ Μαδρίτης έχασε το πρωτάθλημα από την Μπαρτσελόνα, αλλά κατέκτησε το Κύπελλο και το Κυπελλούχων με τον Ντράζεν να κάνει «μαγικά» πράγματα. Το τέλος στην Ισπανία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και λιγάκι άκομψο, αφού έσπασε το συμβόλαιο του και ταξίδεψε άμεσα για την Αμερική. Κακία κανείς δεν του κράτησε. Όλοι ήξεραν ότι ο Ντράζεν άξιζε να είναι στην κορυφή.

«Γιατί έφυγα από τη Μαδρίτη; Η Ευρώπη δεν μπορούσε να μου προσφέρει αυτά που ήθελα. Για την ακρίβεια, κάθε βράδυ ήταν το ίδιο. Τι άλλο θα μπορούσα να κερδίσω στην Ευρώπη; Ένα ακόμη Ευρωπαϊκό; 'Και τι έγινε', θα έλεγε ο κόσμος, 'το έχεις κερδίσει ήδη'. Αυτή είναι μια πρόκληση που δεν έχω το δικαίωμα να χάσω. Δεν ξέρω τι μπορώ να περιμένω, αλλά ξέρω πως μπορώ να παίξω στο NBA».

Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού τον ήθελαν και τον ήθελαν άμεσα. Οι Αμερικάνοι δεν έχουν μάθει να χάνουν όλα όσα τους κάνουν να είναι καλύτεροι από τους υπόλοιπους. Ο «Αμερικάνικος» φόβος του Πέτροβιτς πάντως επιβεβαιώθηκε. Ο Ντράζεν ήξερε ότι έπρεπε να παίζει, το ήθελε όσο τίποτα και εκεί δεν έπαιζε.

Οι Αμερικάνοι του είχαν βάλει την ταμπέλα του ατομιστή, οι Ευρωπαίοι καριέρα στο ΝΒΑ δεν έκαναν και τα πάντα ήταν εναντίον του. Οι δύο σεζόν που ακολούθησαν ήταν οι χειρότερες που θα μπορούσε να φανταστεί. Του φέρθηκαν όπως στον οποιοδήποτε νεαρό παίκτη που έκανε το ταξίδι για την Αμερική, με την μόνη διαφορά ότι ο Ντράζεν Πέτροβιτς δεν ήταν ο... οποιοσδήποτε.Ο χρόνος του έγινε ελάχιστος και το μυαλό του γέμισε με πάθος για το παιχνίδι. Οι Νετς θα είναι αυτοί που έκαναν τα όνειρα του Πέτροβιτς πραγματικότητα. Τον έκαναν μέλος τους το 1991 και εκεί βρήκε τον χώρο και τον χρόνο που χρειαζόταν για να πετύχει. Οι χρονιές που πέρασε εκεί τον βοήθησαν να βελτιωθεί ως παίκτης.

Ήταν πλέον απίστευτος. Άρχισε να βρίσκει τον παλιό καλό του εαυτό και αυτή την φορά το έκανε κόντρα στους καλύτερους. Εξαιρετικά ποσοστά, σπουδαίος χρόνος συμμετοχής, αλλά η πρόσκληση για το All Star Game του 1993 δεν ήρθε ποτέ, γεγονός που δεν ξεπέρασε ποτέ ο «Πέτρο». Αυτή ήταν και η τελευταία ομάδα του Ντράζεν. Δεν πρόλαβε να δείξει όλο του το μεγαλείο και πάντα το... what if των Αμερικανών θα τον συνοδεύει.

Ένας πόλεμος χώρισε μια οικογένεια και δημιούργησε έναν ηγέτη...

Η Εθνική ομάδα ήταν για εκείνον κάτι ξεχωριστό. Την λάτρευε όσο τίποτα και τον πλήγωσε όσο λίγα πράγματα. Η εθνική ομάδα της Γιουγκοσλαβίας ήταν μια υπερδύναμη και μέσα σε αυτήν ο Ντράζεν ένοιωθε θεός. Το 1984 κατέκτησε με την εθνική του ομάδα το χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες και την ίδια θέση κατέκτησε και στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1986, κόντρα στην Σοβιετική Ένωση με το «θρίλερ του τελευταίου λεπτού».

Στην συνέχεια κατέκτησε άλλο ένα χάλκινο μετάλλιο, το τρίτο, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1987, όπου μετέπειτα κατέκτησε η Ελλάδα. Η Σοβιετική Ένωση ήταν το αντίπαλο δέος της Γιουγκοσλαβίας και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1988, της στέρησε ακόμα ένα χρυσό μετάλλιο. Εκείνο ήταν και το σημείο που η Γιουγκοσλαβία θα σημάνει την αντεπίθεση της. Το 1989 ήταν η χρονιά τους

Στο Eurobasket στο Ζάγκρεμπ η Γιουγκοσλαβική ομάδα έφτασε μέχρι τον τελικό, κέρδισε την Ελλάδα και κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο με τον Πέτροβιτς να είναι 2ος σκόρερ της διοργάνωσης και MVP. Η εθνική ήταν το καταφύγιο του και αυτό φάνηκε το 1990. Μετά την απογοητευτική σεζόν στο ΝΒΑ, ο Πέτροβιτς βρέθηκε στην εθνική ομάδα και κατάφερε να γράψει μοναδική ιστορία.

Η Γιουγκοσλαβία βρέθηκε και στην κορυφή του κόσμου στο Παγκόσμιο του Μπουένος Άιρες , κατακτώντας το χρυσό μετάλλιο, επικρατώντας της Σοβιετικής Ένωσης στον τελικό με 92 – 75 και αυτό ήταν το τέλος. Η αυλαία ήταν κοντά και τα πάντα σκοτείνιασαν. Ο εμφύλιος... μάστιζε την Γιουγκοσλαβία και ένα περιστατικό στον τελικό με την Σοβιετική Ένωση θα είναι η αρχή του τέλους.

Ο Ντίβατς κατέβασε μια κροατική σημαία την οποία είχε στα χέρια του ένας φίλαθλος που μπήκε να πανηγυρίσει και τα πάντα πλέον είχαν αλλάξει. Δύο «αδέρφια» που ήταν οι καλύτεροι από τη χώρα τους, που έκαναν το μεγάλο ταξίδι για τον «μαγικό» κόσμο του ΝΒΑ μαζί, που μοιράζονταν το ίδιο δωμάτιο από τότε που ήταν παιδιά. Που ίδρωναν και μάτωναν για την ίδια φανέλα, για τα ίδια χρώματα...

Δύο αδέλφια έπαψαν να είναι αδέλφια εξαιτίας του πολέμου. Ο Ντίβατς, ο Κούκοτς, ο Ράτζα και ο σπουδαιότερος ίσως όλων Πέτροβιτς ήταν κάποτε αδέλφια. Συνέθεσαν την ομάδα της Ενωμένης Γιουγκοσλαβίας, που μέσα σε μια τριετία (1988- 91) κατάφερε και γράφτηκε στην ιστορία με ολόχρυσα γράμματα. Ο Ντράζεν αναγκάστηκε να «διαλύσει» την οικογένεια του, μένοντας πιστός στα ιδανικά του. Η σχέση του με τον Ντίβατς καταστράφηκε και ακόμα ένας εμφύλιος χώρισε μια ακόμα οικογένεια. Οι «Οnce Brothers» θα είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα.

«Συνηθίζαμε να είμαστε κοντά με τον Βλάντ, να μιλάμε μέρα παρά μέρα. Πλέον όμως...»

Η Γιουγκοσλαβία διαλύθηκε, και κανείς δεν μπορεί να φανταστεί που θα έφταναν αυτά τα αδέλφια ενωμένα... Η Κροατία γίνεται ανεξάρτητη και ο Ντράζεν γίνεται κάτι παραπάνω από ηγέτης. Οι Κροάτες έχουν όλο το ταλέντο να πρωταγωνιστήσουν και με τον Πέτροβιτς ηγέτη νοιώθουν άτρωτοι. Ήταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1992 όταν η Κροατία έφτασε στον τελικό, πατώντας την διαλυμένη Σοβιετική Ένωση και βρίσκοντας απέναντι της την Dream Team. Ο Τζόρνταν και άλλοι «αστέρες» ανάγκασαν τους Κροάτες να επιστρέψουν με το αργυρό μετάλλιο στις αποσκευές και με την ελπίδα ότι θα 'έχουν ακόμα μια ευκαιρία...

Η Κροατία δεν μπορεί να κλείσει αυτό το κεφάλαιο και γιατί να το κάνει. Ο Ντράζεν Πέτροβιτς πρόλαβε στην μικρή ζωή του να στιγματίσει έναν ολόκληρο λαό και ένα ολόκληρο άθλημα και κάθε χρόνο στις 7 Ιούνη να γεμίζει με θλιβερή μουσική τα αυτιά όσων είχαν την ευτυχία να απολαύσουν μια σύνθεση του.