Γιουπ Χάινκες: Απόφαση συναισθήματος που θέλει... λογική
Στα 72 του και έχοντας αποσυρθεί από την προπονητική έπειτα από το τρεμπλ με τους Βαυαρούς, το 2013, σπεύδει να βοηθήσει τον σύλλογο του Μονάχου, βάζοντας τέλος στην ξεκούραση και την άνετη ζωή, για να ξανανιώσει όλα τα άγχη, τις σκέψεις, τους προβληματισμούς ενός κόουτς, αλλά πάνω απ' όλα να αισθανθεί και πάλι τη χαρά εκείνη που ήθελε να βρίσκει στον πάγκο, σε όποια ομάδα κι αν βρισκόταν.
«Ως προπονητής, πρέπει να το απολαμβάνεις. Πρέπει να σου αρέσει πολύ αυτή η δουλειά και η παρουσία στο χώρο του ποδοσφαίρου. Πρέπει να αισθάνεσαι ότι αυτό που κάνεις σε ικανοποιεί απόλυτα στο επαγγελματικό κομμάτι. Πρέπει να δουλεύεις κάπου που η ατμόσφαιρα και το κλίμα είναι τέτοιο που σου προσφέρει χαρά και διάθεση για δουλειά» έλεγε παραμονές του μεγάλου τελικού του Champions League για το 2012 στο Μόναχο και αποδεικνύει ότι παρά το γεγονός πως ήταν «μπαρουτοκαπνισμένος» και πως θα μπορούσε να έχει απομυθοποιήσει πράγματα, έβλεπε ακόμα κάτι ρομαντικό...
Η Μπάγερν, είναι ένας σύλλογος τον οποίο ο Χάινκες αγάπησε. Ήθελε πολύ να βρίσκεται στην «Allianz Arena», ήξερε τους ανθρώπους του συλλόγου, είχε άριστη συνεργασία με τους Ρουμενίγκε και Χένες, λάτρευε την κουλτούρα της βαυαρικής πόλης και ήθελε να εξασφαλίσει ότι την εκπροσωπούσε περήφανα και με τον καλύτερο τρόπο.
Οι επευφημίες και το «Γιουπ, Γιουπ...» που ηχούσε στην πλατεία Μάριενπλατζ, μετά και την κατάκτηση του τρεμπλ, το 2013, όταν περισσότεροι από 10.000 οπαδοί τον αποθέωναν στη γιορτή για το εξαιρετικό κλείσιμο της χρονιάς, είναι από τις τελευταίες σκηνές που του είχαν μείνει έπειτα και από την 3η θητεία του στην τεχνική ηγεσία των Βαυαρών.
«Θυμάστε τι σας είχα πει, 23 χρόνια νωρίτερα, όταν το 1990 υποσχέθηκα να σας φέρω το ευρωπαϊκό; Ορίστε, λοιπόν, να το Ευρωπαϊκό Κύπελλο» ανέφερε στον κόσμο που τον λάτρευε.
Δεν ήταν μονάχα το ποδόσφαιρο που έπαιζε η Μπάγερν Μονάχου, το θέαμα, οι αντεπιθέσεις, η απόλυτη ανωτερότητα έναντι των αντιπάλων της στην τελευταία χρόνια που ο 72χρονος τεχνικός είχε κρατήσει το «τιμόνι» στα χέρια του. Ήταν οι απτές αποδείξεις που πλέον είχαν σχηματίσει ξεκάθαρη άποψη στο μυαλό των οπαδών για το ποιόν του ανθρώπου, Γιουπ Χάινκες. Ντροπαλός, με το πρόσωπό του να κοκκινίζει συχνά, αλλά με μια απλότητα που ελάχιστοι προπονητές στο κορυφαίο επίπεδο επαγγελματισμού, έχουν.
«Ουδείς μπορεί να θυμηθεί εύκολα μια ομάδα που να είχε τόσο μεγάλη επιβολή έναντι του αντιπάλου και με τόσο ωραίο ποδόσφαιρο» είχε γράψει το περιοδικό «11 Freunde».
Βέβαια, το γεγονός πως είχε στα χέρια του ένα υλικό το οποίο επιδείκνυε τρομερό επαγγελματισμό και με μονάδες στο πικ της απόδοσής του, στα καλύτερα ποδοσφαιρικά του χρόνια, δηλώνει πως η επιτυχία δεν ήταν τυχαία, αλλά και πως δεν θα είναι εύκολο το φετινό εγχείρημα.
Τέσσερα χρόνια μετά, θα συναντήσει ξανά τους Μανουέλ Νόιερ, Αριέν Ρόμπεν και Φρανκ Ριμπερί, με τους οποίους είχε διατηρήσει εξαιρετική σχέση και έμοιαζαν σαν... κολλητοί όταν οι προπονήσεις ήταν πιο χαλαρές και γεμάτες ευχάριστη διάθεση απ' όλους.
Δεν θα βρει τους Σβαϊνστάιγκερ και Λαμ (ο πρώτος συνεχίζει στο MLS και ο δεύτερος αποσύρθηκε) που είχαν παίξει τον δικό του καθοριστικό ρόλο και συμπεριλαμβάνονταν ανάμεσα στα πρώτα «βιολιά» της τρομερής βαυαρικής «μηχανής» του Μονάχου.
Το «ναι» του Χάινκες για να επιστρέψει στο χώρο του ποδοσφαίρου, σε μια σεζόν που ήδη έχει ξεκινήσει, με ένα σύνολο του οποίου πρέπει να βρει τα κουμπιά και γνωρίζοντας πως έχει μπροστά του ελάχιστους μήνες για ν' αποδώσει έργο, είναι ρίσκο. Έχει μείνει στη μνήμη των οπαδών του γερμανικού συλλόγου ως ο άνθρωπος που κάθισε τρεις φορές στον πάγκο, αλλά η τελευταία ήταν αυτή που τον έκανε να χαμογελάσει πιο πλατιά από κάθε άλλη φορά.
Όσο πλατιά μπορούσε, βέβαια, γιατί πάντοτε θα κοκκίνιζε και θα προσπαθούσε να διατηρηθεί μετρημένος και σοβαρός. Ήταν τέτοιος ο χαρακτήρας του και τον έκανε ακόμα πιο αγαπητό σε όσους δεν τον γνώριζαν πολύ καλά προσωπικά και δεν είχαν αντιληφθεί τα «κουμπιά» του.
Επιστρέφοντας, όμως, στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, το αδηφάγο, απαντώντας μεν θετικά στο κάλεσμα τον Ούλι Χένες και Καρλ Χάιντς Ρουμενίγκε, αλλά έχοντας βάλει τον εαυτό του σε διαδικασία να αντιμετωπίσει νέες συνθήκες, καταστάσεις και όρια ανοχής.
Αναλαμβάνει τη Μπάγερν στο -5 από την κορυφή, έπειτα από εφτά αγωνιστικές στην Bundesliga. Με ηθικό «τσαλακωμένο», με πολλά αγωνιστικά προβλήματα, με ανάγκη για τη διαφορετική «σπίθα» ώστε να πάρει πάλι μπρος αυτή η βαυαρική μηχανή.
Είναι εκείνος που εν έτει 2017 έχει κάνει τους Γερμανούς δημοσιογράφους να τονίζουν πως έβαλε τόσο ψηλά τον πήχη, με αποτέλεσμα να μην τον φτάσουν ούτε ο Γκουαρδιόλα που τον διαδέχθηκε, αλλά ούτε και ο Αντσελότι στη συνέχεια.
Πόσο, όμως, είναι έτοιμος και εναρμονισμένος με τη νέα τάξη πραγμάτων για να φτιάξει τη «χαλασμένη» Μπάγερν; Διότι η αποστολή του, είναι να ξυπνήσει το θηρίο, όχι απλά να... σώσει μια χρονιά...
