Άλλη μια νύχτα σε μια ...άλλη νύχτα! (vids)

Τα «ρετρό ακούσματα» αυτής της Πέμπτης θα ...χωθούν για ακόμα μία φορά βαθιά στο χώρο της ελληνικής νύχτας, με οδηγό -ποιον άλλον;- το φίλο μου τον Φώτη! Απόλυτος γνώστης του αντικειμένου, ο Φώτης ήταν πάντα εκείνος που ...ισοπέδωνε συζητήσεις «επιπέδου» (έτσι νομίζαμε) παρουσιάζοντας κασέτες ή μεμονωμένα τραγούδια που δεν είχαμε ακούσει προηγουμένως ποτέ και πουθενά! Κάπως έτσι, γνωρίσαμε τραγουδιστές που μας έκαναν να γελάσουμε (μέχρι δακρύων), να κλάψουμε (από απόγνωση ή από συγκίνηση) ή και να βάλουμε στοιχήματα για την -όποια- καριέρα τους. Θα ήταν τραγουδιστές του ενός σουξέ ή μπροστά τους ανοίγονταν πίστες στρωμένες με γαρίφαλα;

Η πλάκα είναι πως τέτοιου είδους αποκαλύψεις ξεκινούσαν από κουβέντες στις οποίες οι υπόλοιποι ...τη βγάζαμε έξω και τη μετρούσαμε: την κουλτούρα μας! Π.χ. βάζαμε κάποια παλιά κασέτα του Παππού και στις πρώτες νότες ενός ...έπους παριστάναμε τους μαθητές που σηκώνουν το δάχτυλο «κύριε, κύριε, εγώ, εγώ, Κασμίρ, Λεντ Ζέπελιν». Ή ακούγαμε τον Σερ να τραγουδάει σε μουσική Μίκη «Mες την υπόγεια την ταβέρνα, μες σε καπνούς και σε βρισές» κι όποιος προλάβαινε έλεγε «Βάρναλης - Οι μοιραίοι» και κράταγε όλη τη δόξα για πάρτη του. Ε, μετά έπαιρνε τη σκυτάλη ο Φώτης, με το ίδιο ύφος. Πρώτα με τίτλους και ... υπότιτλους «Αν δεν καπνίσω κι αν δεν πιω - Κόλλιας» και μετά με την ίδια την κασέτα, που πάντα είχε πρόχειρη -ποιος ξέρει βουτηγμένη από πού- στην εσωτερική τσέπη του τζιν μπουφάν του. Τώρα που το σκέφτομαι, αν τον γύριζες ανάποδα λεφτά μπορεί να μην έπεφταν, αλλά από κασέτες άλλο τίποτα. Για αρχή, λοιπόν, προτείνω να ΜΗΝ ακούσουμε διαμάντια τύπου «Κασμίρ» ή «Μοιραίοι» και να μείνουμε στο κλίμα του θέματος. Γιάννης Κόλλιας και «Αλλάζω πια συνήθειες»...

Κάποιες φορές, όταν άλλαζε κασέτα κι έβγαζε τα δικά μας για να βάλει τα δικά του, του γκρινιάζαμε για το επίπεδό του, ωστόσο μια από εκείνες τις φορές βρήκε την κατάλληλη απάντηση στις κασέτες του και μας αποστόμωσε. Ή, μήπως, μας ...μπούκωσε; «Μην γκρινιάζεις, θα σου πάρω σοκολάτα», έλεγε ο αοιδός Βασίλης Ξιφαράς με μαλλί - λασπωτήρα και ...ποιος να γκρινιάξει;

Μια άλλη φορά μας είχε σοκάρει, πρώτα με το όνομα του τραγουδιστή και μετά με το ίδιο το τραγούδι, το οποίο από χρόνια θεωρείται από τα «κλασικά» της νύχτας. «Γιώργος Μπουλουγουράς», είπε ο Φώτης κι η πρώτη λέξη που μου ήρθε στο μυαλό ήταν «μουστουκούλουρου»! «Μπουλου...τι;», ρωτήσαμε, «Μπουλουγουράς», επέμεινε ο Φώτης και μας έβαλε τη «Χαμένη Πολιτεία»...

Αντίστοιχη επιτυχία στους θαμώνες της παλιάς ελληνικής νύχτας είχε ένα τραγούδι που για χρόνια δεν θυμόμουν ποιος το έλεγε, παρότι είχε πιο εύκολο όνομα από τον ...Μουστουκούλουρου και παρότι ο Φώτης μας είχε ενημερώσει αρμοδίως ένα βράδυ στον καφενέ του Μπάφα, προστάζοντας τον Δεμπασκαλά «φέρε να πιούμε, έχω τραγουδάρα για απόψε». Ήταν το «Αν είσαι η μεγάλη αγάπη» του Σπύρου Ζαχαριά...

Ένας άλλος τραγουδιστής που μας είχε προβληματίσει με το όνομά του, ήταν ο Αρώνης. Ο Φώτης μόλις μας είχε παρουσιάσει το ...περίφημο σουξέ «Φεγγαρολούλουδα θα μάσω, δροσοσταλίδες να σ΄ αγιάσω», ωστόσο στο όνομα σκαλώσαμε: «Σκέτο Αρώνης; Μήπως είναι ο Αντώνης Αρώνης, ο πολίστας;», τον ρώτησα δίνοντας για ακόμα μια φορά αθλητική διάσταση στο θέμα. «Αρώνης, σκέτο. Έτσι γράφει κι ο δίσκος», μας ενημέρωσε ο Φώτης. «Σαρώνει ο Αρώνης», έκανε ρίμα ο Πέτρος ο Αρμένης, «δεν πας καλά», δεν έκανε ρίμα ο Δεμπασκαλάς, ωστόσο τον Αρώνη τον ακούγαμε για χρόνια. Και λεγόταν τελικά Χάρης ή Σάκης. Ένα από τα ...τρία!

Κι επειδή το θέμα τώρα σκάλωσε στα ονόματα, θυμήθηκα άλλα δύο που μας φάνηκαν περίεργα όταν μας τα ξεφούρνισε ο Φώτης. «Νίκος Πάνος - Και μου λέν΄ τα σ΄ αγαπώ», ανακοίνωσε με περηφάνια ο φίλος μας, όμως θα έπρεπε να περιμένει και την αντίδραση: «Ποιος το λέει; Ο Νίκος ή ο Πάνος;». Το έλεγαν και οι δύο...

Ο άλλος που μας μπλόκαρε με το επώνυμό του ήταν ο Γιώργος Αιγύπτιος. «Καλά, Αιγύπτιος και τραγουδάει ελληνικά;», ρώτησε τον Φώτη στα ...ελληνικά ο Πέτρος ο Αρμένης. Το θέμα ήταν φυσικά τι τραγούδαγε ο Αιγύπτιος. Το «Για λίγες σταγόνες ευτυχίες», το οποίο αρκετά χρόνια αργότερα διασκεύασαν οι «Παίδες εν τάξει».

Σε σχέση με τους προηγούμενους, τον τραγουδιστή που θα ακούσουμε στη συνέχεια, τον γνωρίζαμε ήδη. Ο Κώστας Καφάσης είχε γίνει ευρύτερα γνωστός ως ο σερβιτόρος Ιωνάθαν στο επιτυχημένο σίριαλ «Η Γειτονιά μας» στην κρατική τηλεόραση των σέβεντις, ενώ παράλληλα κυκλοφορούσαν διάφορα «ανέκδοτα» για την προσωπική του ζωή. Με φωνή - μπουρί και άνεση στην πρόζα, είχε εντυπωσιάσει με το αντρίκειο «Γέλα κυρία μου, γέλα καλή μου», ωστόσο το τραγούδι που μας είχε βάλει να ακούσουμε ένα βράδυ στον καφενέ του Μπάφα ο Φώτης, ήταν εξίσου επικό: «Η ώρα της φωτιάς»!

Κι επειδή όλα αυτά είναι τραγούδια της νύχτας, θα κλείσω την αναδρομή με το πιο γλυκό καληνύχτισμα της ελληνικής πίστας: «Καληνύχτα, σε λατρεύω, αύριο πάλι», τραγουδούσε η Έλενα Γιαννακάκη και φυσικά οφείλω και αυτή τη γνώση στον Φώτη! Την άλλη Πέμπτη, πάλι «ρετρό ακούσματα». Ως τότε, καλή ακρόαση!

Μέχρι να ξεχάσω τις αξέχαστες κασέτες του Φώτη, τις οποίες παρουσιάζω συχνά πυκνά στα «ρετρό ακούσματα» , εγώ, ο Μίλτος, να ΄μαι καλά...

Υ.Γ.: Για να μην ξεχνιόμαστε, για το μυθιστόρημά μου, «Είναι στημένο», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εμβιπή (MVPublications) με υπογραφή Χρήστου Ελευθερίου, αλλά και για ό,τι άλλο επιθυμείτε, θα τα λέμε στην ιστιοσανίδα μου στο φέισμπουκ.